24 september 2017 - Wandelen bij Cape Skinari en Korithi

Gisteren maakten we maar een korte wandeling en daarom hebben we voor vandaag een wat langere gepland. De echt lange wandelingen in de bossen en de bergen maken we nog niet zolang er niet voldoende regen gevallen is om het risico op bosbranden te voorkomen.
Er wordt in de loop van de week meer regen en ook onweer voorspelt en dat zou de situatie dan helemaal kunnen omgooien.
De brand van donderdag bij het Yperagatou klooster is onder controle en redelijk beperkt gebleven omdat men er snel bij was en dadelijk hulp heeft gekregen van blustoestellen en een blushelikopter.
Ik heb vernomen dat de branden niet alleen de natuur en op vele plaatsen de kostwinning van de mensen hebben verwoest, het is op termijn ook een ramp voor het milieu. Door het verbranden van alles wat aanwezig is komen er zware metalen vrij die na een tijd in het grondwater doorsijpelen.
Maar ook het risico op overstromingen wordt door de branden sterk vergroot. Doordat de struiken en bomen de regen niet meer opnemen en tegenhouden, komt er meer water uit de bergen naar beneden met alle gevolgen van dien.

Tot dat de regen de bossen van een flink nat pak heeft voorzien, rijden we maar naar een bezienswaardigheid en koppelen daar een kortere wandeling aan vast.
We rijden langs de oostkust helemaal naar het noorden en wanneer we aankomen bij de plaats waar we bij dezelfde wandeling twee jaar geleden onze auto hebben geparkeerd, zien we dat men de parkeerruimte helemaal heeft uitgegraven zodat we op zoek moeten naar een andere plek. Dan maar verder rijden richting Cape Skinari en onze wandeling vanaf een ander punt beginnen.
Even voorbij het dorpje Korithi vinden we een geschikte parkeerplaats onder een grote boom, heerlijk in de schaduw want de de zon is volop van de partij. Nog even beslissen in welke richting we gaan lopen en we zijn weg.

We lopen in de richting van het dorpje en de één na de andere huurauto rijdt ons voorbij. Een groot verschil met de vorige keer toen het veel rustiger was. Daarna wandelen we via de hoofdweg tot aan onze vorige parkeerplaats. Dan slaan we de weg in die langs de zee loopt met een mooi zicht op het eiland Kefalonia - waar we nu heel dichtbij zijn - en op de oostkust. Hier halen we onze boterhammetjes boven en zetten ons onder een Eucalyptusboom naast de weg.
Wat verder gaat het asfalt over in een witte kiezelweg. Door de lange droogte heeft het stof van die weg, de ganse omgeving er rondom in een wit kleedje gestopt en het mooie van onze vorige wandeling is helemaal verdwenen. Dat weten we ook alweer... hier moeten we in het najaar niet meer wandelen. Weer een reden te meer om vroeger op het jaar naar Zakynthos te komen.
We zien van ver de windmolens die bij Cape Skinari staan en de top van Kefalonia ligt in een mooie wolkenband, terwijl wij een stralend blauwe lucht hebben.

Bij Cape Skinari gekomen lijkt het wel het toeristische hoogseizoen. Het staat er vol geparkeerde huurauto's, wat een verschil met onze vorige wandeling toen we in mei hier waren. Vroeger was het in september - en toch zeker op het einde van de maand - ook heel rustig, maar die tijd is merkelijk voorbij. Goed om te weten voor ons, zo kunnen we onze wandelingen naar toeristische plaatsen vroeg op het jaar plannen en niet meer in het najaar.
Gelukkig zitten veel van die mensen op de terrassen van de tavernes, zodat wij toch nog enigzins rustig de trap naar het water kunnen nemen. Het water is hier zó zuiver dat je tot op de bodem kan zien. De bootjes lijken wel op het water te zweven.
We genieten even van al het moois en beginnen dan aan de 235 treden terug naar boven. Gelukkig wordt de trap onderbroken door terrasjes met overkapping, even een minuutje van het uitzicht genieten en dan weer verder tot het volgende terrasje. Met trappen heb ik als hartpatiënte het meeste moeite, maar het is er te mooi om zomaar links te laten liggen.
We wandelen daarna naar beneden bij de vuurtoren en ook daar staan er heel wat huurauto's. Hier kan men een bootje nemen naar het scheepswrak en de Blue Caves. Nog even wat bij het rustige gedeelte rondwandelen en dan weer naar boven tot bij de auto.

Het is nog te vroeg voor het avondeten en rijden nog even naar Agios Nicholaos, waar we parkeren aan het einde van de haven. We wandelen kort langs de haven en bij de tavernes en winkeltjes gekomen kunnen we niet geloven dat hier zoveel mensen op de terrasjes zitten. Het stinkt hier letterlijk naar de brandstof van de boten die af en aan varen. Wij kunnen niet geloven dat men hier met smaak kan zitten eten bij die stank.
We wandelen nog wat door tot aan het andere eind van de haven maar keren snel terug, het valt ons allemaal heel erg tegen. Terug bij de auto gekomen lopen we nog even door tot aan het kleine strandje bij het kleine haventje waar we al een paar keren eerder waren.
Hier is het zoveel mooier dan bij de grote haven en we hebben wel zin om in de taverne iets te gaan drinken. Het terras heeft een mooi uitzicht op het blauwe water en het strandje. Spijtig genoeg is hier net een kleine toeristenbus gestopt en ook al reizen ze samen met één bus, op het terras gedragen ze zich heel asociaal. Aan ieder tafeltje van vier zitten telkens twee personen waardoor het terras behoorlijk vol zit. Ons daar tussen zetten is niet ons ding en we besluiten om door te rijden naar Mariés.

We nemen de afslag naar Volimes en zien even later dat we de volgende afslag hadden moeten nemen. Nu rijden we via Askos Stone Park naar Volimes en maken een hele omweg voor we in Mariés komen, maar we hebben tijd en dan hebben we die omgeving ook nog eens gezien.
Bij taverne Olive Tree in Mariés houden we halt en worden zoals altijd heel hartelijk ontvangen door Vassiliki, de vrouw des huizes en tevens de kok. Het zal ons laatste etentje hier zijn en bij het afscheid nemen wordt ons gezegd om te bellen wanneer we volgend jaar willen langskomen... of gewoon op de huisdeur te kloppen wanneer we onverwachts passeren. In maart zijn veel tavernes nog niet open omdat er dan ook zo goed als geen toeristen zijn.

Het verslag en de foto's die we bij onze vorige wandeling in Skinari en bij het haventje in Agios Nicholaos maakten, zijn te vinden bij 24 mei 2015. Foto's en verslag van een ander bezoek aan deze twee plaatsen bij 26 mei 2016.

De eerste molen bij Cape Skinari

En hier de tweede molen

De trappen van ergens halfweg gezien

We moeten nog wat lager

Zicht op de rotsen vanop de trap

Een zwevende boot

Bijna terug boven

De vuurtoren en op de achtergrond de top van Kefalonia onder een wolkenband

Het rustige deel van Skinari

Toch een mooi exemplaar 

Dit deel van de grote haven valt nog mee

Het mooie stukje strand aan Taverne Madrakia

23 september 2017 - Naar Plakaki Coast

Eergisteren was er alweer een bosbrand in de bergen, deze keer achter het Yperagatou klooster in Kiliomenos. Daar hebben wij twee jaar geleden nog een wandeling gemaakt met onze Duitse familie. We kregen van de vrouw van de tuinman - die de kloostertuin verzorgt - een kopje koffie aangeboden.
Ze vroeg ons waar we naartoe gingen en toen we vertelden dat we helemaal achter het klooster door, via de bergen terug naar Kiliomenos wilden wandelen, kon ze haar oren niet geloven. Nooit vergeet ik hoe ze met haar hand naar haar hoofd ging en uitriep 'Oh my God!' Wanneer wij het met zijn vieren over het klooster hebben, moeten we nog steeds lachen om haar reactie... het blijft een mooie herinnering.
Doordat het nog altijd heel droog is en de bosbranden nog niet tot het verleden behoren, moeten we onze geplande wandelingen wijzigen. Daarom stelde mijn man gisteren voor om nog eens te gaan snorkelen bij Porto Roma.

Vanmorgen bij het ontwaken schuiven er regelmatig wolken voor de zon en er staat een strakke wind. Geen ideaal snorkelweer, dus ook dit plan moet worden gewijzigd.
Gisteren zag ik op de Facebook-groep van Zakynthos, foto's van iemand die naar een plek geweest was die ook nog op ons verlanglijstje staat, namelijk Plakaki Coast. En dus besluiten we om daar kort na het middageten naartoe te rijden. Er is een flinke afdaling nodig om daar te geraken en een fikse klimpartij om weer terug naar boven te komen. Ideaal dus wanneer de zon niet zo fel schijnt en de wind voor afkoeling zorgt.
We maken onze rugzakken klaar en stoppen er alleen het hoognodige in want bij de steile afdaling langs de trap kunnen we alles wat hindert best wel missen.

We rijden naar Lithakia en nemen daar de weg naar Agalas en dadelijk na de afslag rijden we al door verbrand gebied. Dit is een deel van het gebied waar half augustus de zware bosbranden woedden die men pas na 6 dagen onder controle heeft gekregen.
In Agalas dorp aangekomen nemen we de weg naar de Adronios Wells. We houden er geen halt maar volgen de weg tot op de plaats waar we altijd al parkeerden wanneer we naar het door ons gekende Kentinaria gingen wandelen. Onderweg verbazen we ons erover dat de bomen en struiken zo erg over de weg gegroeid zijn. Het is wel mooi maar toch ook een beetje gevaarlijk wanneer er tegenliggers zijn. Gelukkig komen we die niet tegen.
Vanaf de auto volgen we de asfaltweg naar beneden terwijl we volop genieten van het mooie uitzicht. De zon schijnt en maakt dat alles er een pak mooier uitziet dan bij grijs weer.
Aan het einde van de weg staat er een auto en twee fietsen. Chapeau voor de mensen met de fiets... ik wil niet in hun plaats zijn wanneer ze straks weer de ganse weg terug naar boven moeten.

We volgen het pad dat naar een trap in de rotsen leidt. Tot aan die trap waren we twee jaar geleden al met onze Duitse familie geweest. De afdaling hebben we toen niet gemaakt omdat het al wat later op de dag was.
Nu gaan we wel afdalen en ik heb voor de zekerheid mijn wandelstok meegebracht want we weten niet wat we onderweg gaan tegenkomen. Uit ervaring weten we al dat een uitgehouwen trap in de rotsen niet altijd gemakkelijk is om te lopen en ook hier is het dus niet anders.
Er is langsheen de trap een 'veilige' omheining van betonijzer gemaakt, maar de treden zijn soms erg hoog of bezaaid met steentjes, zodat ik op sommige plaatsen mijn wandelstok goed kan gebruiken om wat steun te zoeken. Het pad daalt steil langs de rost naar beneden met aan de andere kant de zee en wat beplanting tegen de helling.
Wanneer we beneden komen worden we beloond voor de moeite met een schitterend stukje natuur. Het fototoestel heeft zijn werk want het moet alles vastleggen als herinnering. De twee mensen met de fiets zijn er gaan zwemmen en ze vertellen dat ze van Finland zijn en helemaal vanuit Kalamaki naar hier gekomen... met de fiets. Mijn bewondering stijgt, ook al zijn ze nog vrij jong, dit moet je toch maar doen.

Na een tijdje beginnen we weer aan de klim terug. Ik moet toegeven dat het grote deel van de beklimming makkelijker gaat dan de afdaling naar beneden. Alleen op plaatsen waar de treden heel hoog zijn gebruik ik de reling om me op te trekken. Na de trap komt er nog een flinke klim, maar het valt beter mee dan de laatste keer dat we hier wandelden. Met een temperatuur van 26° is het best te doen en we zijn weer snel terug bij de auto.
Vandaar gaat het naar Marathia waar we gaan eten bij onze vrienden van de taverne vooraleer we huiswaarts rijden. Morgen staat er weer een andere wandeling op ons lijstje...

Wandelen door de mooie natuur

De rots vanaf de weg gezien

Bijna aan de trap

Na de afdaling zijn we verrast door het mooie wat we zien

Nog meer van dat moois

Terug naar boven

En nog klimmen

Vanaf de trap gezien

Een hongerig kleintje in de taverne

Niet zeggen dat ik hier zit

Onze wandeling, kort maar heel mooi

Het hoogteverschil en de afstand

20 september 2017 - Wandelen naar Agios Sostis

Bij het ontwaken hangen er donkere wolken boven de bergen maar bij ons schijnt de zon.
We hebben gisteren plannen gemaakt om vandaag nog eens naar Agios Sostis te wandelen en we kunnen alleen maar hopen dat de wolken niet onze richting uitkomen. Even voor elf uur trekken we onze wandelschoenen aan, nemen onze rugzak en gaan op pad.

Een honderdtal meter voorbij ons huisje slaan we de weg in, die we ook met de auto volgen wanneer we via Agios Sostis naar Lithakia rijden. Wanneer we de hoofdbaan van Laganas oversteken lopen we achter het drukke gedeelte door. Hier is het een pak rustiger en daar houden we wel van.
We gaan door velden, olijfgaarden en later ook langs hotels en pensions in de richting van de zee tot we bij het monument van Andreas Vesalius bij het strand van Laganas komen. Tot onze verwondering zien we dat het voor één keer mooi onderhouden is. Dat moet zeker zijn om een goede indruk te maken bij de Belgische Vesalius-vereniging die hier in mei was en bij de mensen die hier nu zijn om opzoekingen te doen naar zijn graf. De vorige keren dat we hier langs kwamen zag het er niet zo fraai uit.
Het is de bedoeling om verder over het strand te wandelen tot bij Cameo Island in Agios Sostis, maar het is er zo druk dat er nog amper zand te zien is tussen de zonnekloppers.
Zo druk hadden we het helemaal niet verwacht, het is toch al bijna einde september. Het lijkt alsof het drukke toeristische seizoen ieder jaar verder opschuift. Om zo tussen de zonnekloppers door te lopen hebben we geen zin en we kiezen dan maar voor een omweg langs de asfaltweg.

We hebben op onze wandel-gps de wandeling langs het strand uitgetekend en lopen nu zoals we denken dat we de beste weg kunnen nemen. Wanneer we een bordje met ' El Greco' tegenkomen nemen we de andere richting want bij die taverne moeten we niet zijn. Om dan uiteindelijk na een tijdje vast te stellen dat we de andere richting best wel hadden genomen. Nu lopen we nóg een eindje verder om dan nodig is, maar we komen evengoed ook aan bij Cameo Island.
Ondertussen heb ik honger gekregen en een lunch daar op de rotsen zou ideaal zijn, maar gezien de drukte lopen we het smalle pad op, dat van Cameo Island naar Agios Sostis gaat en zetten ons langs het pad op de rotsen bij het water. We halen onze broodjes boven en laten het ons smaken. Na de lunch wandelen we verder tot waar het pad stopt en nemen daar de trap naar boven.
We moeten even de asfaltweg - door een deel van het dorp - nemen tot die vanzelf weer aan de zee uitkomt.
Wanneer we bij 'Andriani's Ceramic en Café' komen besluiten we om er iets fris te drinken. We waren hier eerder al een paar keer. Het is er gezellig en we kunnen wat rusten voor we aan onze terugweg beginnen. Ik bestel vers geperst sinaasappelsap en mijn man kiest voor de verandering voor een Mythos.
Andriani maakt heel mooie dingen in keramiek die hier in haar winkeltje te koop staan en ook in Limni Keriou is er een winkeltje van haar. Wij kochten er twee jaar geleden enkele espresso tasjes, maar ze heeft wel meerdere dingen die ik zou willen. Gelukkig heb ik geen plaats meer in mijn kasten om het te zetten...

Opgefrist en uitgerust wandelen we - voor een deel - via een andere weg terug richting Agrilia. Als we ongeveer twee-derde van de weg afgelegd hebben verschijnen er in de blauwe lucht een paar donkere wolken en we hopen dat we droog thuis geraken. Tevergeefs gehoopt... niet lang daarna vallen de eerste regendruppels en we gaan even schuilen onder een grote eucalyptusboom.
Het is niet echt de moeite wat er valt en wanneer het stopt met regenen wandelen we verder. Maar de weergoden zijn ons niet goed gezind want opeens valt er een fikse bui uit de lucht. Met alleen maar een vijgenboom langs de weg om ons te beschermen haal ik mijn regenjasje uit de rugzak en tegen de tijd dat ik dat om me heen gehangen heb ben ik al goed nat. Het belangrijkste is dat mijn rugzak er onder zit en de inhoud niet nat wordt.
Even voor dat we thuis komen stopt het en tot onze verbazing heeft het daar amper geregend, terwijl de regendruppels ondertussen van mijn jasje stromen. Onze tuin heeft weer eens geen geluk gehad...

Ook hier beschilderd men vervallen gebouwen

Deze lichtpaarse kleur zagen we nooit eerder voor een Bougainvillea 

Mijn favoriete kleur voor een Bougainvillea, al vind ik het paars hierboven ook heel mooi

Het kapelletje bij Cameo Island

Cameo Island

  

Genieten van een fris drankje bij Andriani's Ceramic en Café

Een mooi detail in een muur

Een heel apart gerestaureerd kerkje

De Bougainvillea's bloeien volop 

Een wel heel apart gesnoeide boom

17 september 2017 - Van de haven naar Krioneri en brand

Onze kleindochter en een tante zijn binnenkort jarig en de verjaardagskaartjes moeten nog gepost worden. We willen niet dat de kaartjes 4 weken na de verjaardag aankomen zoals bij onze kleinzoon twee jaar geleden, al was het twee weken op voorhand gepost. Daarom steken we onze post alleen nog in de bus bij het hoofdkantoor in de stad. Dan zijn ze normaal gezien binnen de week op hun bestemming.
Vandaag gaan we wat wandelen aan de haven en posten dan tegelijk de kaartjes. Wanneer we niet op de boerenmarkt, een winkel of het kantoor van het water moeten zijn, gaan we liever op zondag. Zeker in de voormiddag is het er dan heel rustig. De Grieken hebben ook een vrije dag en dat merk je goed aan het aantal auto's die er dan minder rondrijden. Ook voor de toeristen is het dan veel aangenamer om er even rond te slenteren.

We zetten onze auto zoals altijd op de ' Parking Municipal' aan de scheepswerf en lopen een eindje langs de haven. Aan de school nemen we een zijweg en lopen verder via een smalle weg die gelijkloopt met de hoofdbaan. Langs dergelijke wegen zijn er soms hele leuke straatjes en huizen met mooie tuintjes te zien. De grote armoede is hier natuurlijk ook te zien maar dit hoort nu eenmaal bij Zakynthos, een héél groot deel van de inwoners leeft trouwens onder de armoedegrens.
Wanneer we ongeveer op de hoogte van het postkantoor komen, lopen we door enkele kleine straatjes tot bij de bus en laten er onze kaartjes achter. Daarna wandelen we verder via de winkelstraat, waar alles gesloten is behalve enkele tavernes en andere eet- en drankgelegenheden.

Aan het Solomosplein nemen we een weg binnendoor en voor het eerst valt het me op dat we hier aan de achterkant zijn van het parkje met de standbeelden van onze wereldberoemde landgenoot, de anatoom Andreas Vesalius.
Wanneer we hier in de week komen om onze waterrekening te betalen, moet je het verkeer zo erg in de gaten houden en staan er altijd zoveel auto's geparkeerd, dat het mij nog niet eerder opgevallen was.
Het verrast mij dat het bronzen beeld vanop zijn rug gezien, zo mooi is met de blauwe zee op de achtergrond. Er vaart juist een zeilboot met gekleurde zeilen voorbij en ik wil dit beeld op foto vastleggen.  Auto's en toeristen die voorbij komen belemmeren altijd opnieuw het mooie zicht en even later heb ik mijn kans verkeken wanneer de zeilboot uit het juiste zicht verdwenen is. Ik zal het beeld zo voor een tijdje in mijn herinneringen moeten opslaan vrees ik...
Het doet me er aan denken dat men eind deze maand hier op het eiland zou beginnen met de opzoekingen naar zijn graf en de overblijfselen van zijn lichaam. Ik ga er nu niet méér over schrijven, dat heb ik op meerdere plaatsen in mijn blog al uitvoerig gedaan en is makkelijk terug te vinden via de zoekfunctie.    

Wanneer we aan de kademuur naar de zee staan te kijken merkt mijn man op dat we misschien tot bij het haventje van Krioneri kunnen wandelen. We vertrekken via de weg maar volgen zoveel mogelijk de paadjes onder de bomen want de zon brand er flink op los. In een groot deel van Griekenland heerst dit weekend namelijk een mini-hittegolf voor een paar dagen. In Athene gaan de temperaturen naar de 40° en wij pikken er een graantje van mee. Gelukkig is het hier geen 40° maar het kwik gaat toch vlotjes boven de 30° en dat merken we wel.
Bij het haventje wandelen we wat rond, nemen wat foto's en wandelen daarna via het water terug tot in de stad. Ondertussen is het middag en overal ruiken we lekker eten. Om nu naar huis te rijden en een boterham te gaan eten hebben we geen van beiden nog zin. Daarom stel ik voor om naar Taverne Kanalos te rijden voor een 'Chef Salad' waar mijn man het dadelijk mee eens is. Vanaf hier in de stad is het niet eens zo ver af.

We rijden richting Argassi en nemen daar de weg naar Kalamaki. Niet ver op die weg slaan we linksaf en volgen de smalle weg die uitkomt bij de taverne. We zijn niet de enigen die hier lekker willen eten.
Twee Chef Salad's, een fris glas vers geperst sinaasappelsap en een glas witte wijn is onze bestelling en van het huis krijgen we nog Griekse yoghurt met verse honing en walnoten als nagerecht. We hebben weer lekker gegeten en voldaan rijden we huiswaarts.
Onderweg stoppen we nog even bij een amandelboom en enkele druivenranken die in het wild groeien. De wilde druiven van Loucha hebben we opgegeten en de trossen die we hier plukken zijn nog lekkerder. Samen met de amandelen die we gisteren bij het vervallen kerkje op straat opgeraapt hebben, vormen die van vandaag al een mooie korf.

In de late namiddag horen we sirenes en het is hier altijd heel moeilijk uit te maken of het om een ziekenwagen of de brandweer gaat. Wanneer ik even later ga kijken waar onze Matia ergens uithangt, zie ik rook boven de laagste berg in de stad uitkomen. Er moet brand zijn in de omgeving van Bochali.
Wat later verneem ik dat het inderdaad bij Bochali aan het branden is. De bomen en struiken tussen de huizen van de stad en de terrasjes boven bij de burcht hebben vuur gevat. Brandweerwagens, blusvliegtuigen en een helikopter proberen met alle macht het vuur te bestrijden. Ook de inwoners helpen blussen met tuinslangen en al wat ze hebben om het vuur bij de huizen weg te houden.
Alles is nog altijd kurkdroog en het vuur heeft niet veel nodig om snel groter te worden.
De terrasjes worden vliegensvlug verplaatst en waardevolle voorwerpen in de kerk worden naar een veilige plaats gebracht.
Wanneer het donker wordt is alles onder controle en de brandweer blijft ter plaatse om na te blussen.
En wij die dachten dat de branden wel voorbij zouden zijn...

De hoofdkerk van de stad bij de haven

Het is rustig in de haven 

Aan de kademuur, uitkijkend op Krioneri

Langs onze weg aan de sportvelden

Het vissershaventje van Krioneri met achter de kerktoren de berg van Bochali

Ook een zwaan en eenden zwemmen in het haventje

Het haventje met daarachter de bergen van Krioneri

Het kapelletje waar de vissers voor hun vertrek een veilige thuiskomst gaan afsmeken

Een foto die mijn man vorig jaar al maakte

Lekkere wilde druiven

De amandelen

Het begin van de brand bij Bochali van bij ons uit gezien

De bomen tussen de huizen beneden en de kerk en terrasjes boven op de berg zijn nu verbrand.

Deze foto is al van voor de brand

16 september 2017 - Wandelen in de bergen boven Pantokratoras en Mouzaki

We trekken onze wandelschoenen nog eens aan voor een wandeling die we ook in het voorjaar al eens gemaakt hebben. Door de branden in het westen en het noorden kunnen we veel van onze geplande wandelingen voor een tijdje in de kast stoppen. Daarom kiezen we voor een plaats waar we zeker van zijn dat we niet door zwartgeblakerd gebied moeten lopen.

We rijden richting Lithakia en net voor het dorp nemen we de weg naar Macherado. Zover rijden we echter niet maar houden halt bij het eerste dorpje dat we tegenkomen. Bij het kerkhof van Pantokratoras laten we onze auto achter en beginnen aan de overkant aan onze wandeling.
Het eerste deel is een rustige asfaltweg en omdat we de bergen in gaan betekent het een flinke klimpartij. Tegenover dezelfde wandeling in het voorjaar merk ik toch wel een verschil. Het klimmen gaat me veel beter af ondanks dat het nu bijna tien graden warmer is. We hebben ondertussen al verschillende wandelingen in de benen, terwijl het toen één van de eersten na onze aankomst was.

Onderweg zien we in de andere richting tegen de bergkam een pad lopen en vragen ons af of daar ook te wandelen is, het ziet er in ieder geval mooi uit daar. Dat moeten we één van de volgende dagen even uitpluizen op Google Earth en misschien wordt dat nog een wandeling voor dit jaar of het volgende voorjaar.
Onder een olijfboom houden we even pauze om te picknicken. Vlakbij is nog een pad en omdat ik benieuwd ben waar het naartoe gaat, volg ik het even. Om de bocht loopt het omhoog tot op een punt vanwaar ik bijna de ganse oostkant van het eiland kan zien. Dit is een bijzonder mooi uitzicht en we moeten zeker ook eens opzoeken of dit pad ergens naartoe loopt. Misschien kunnen we het wel bij de andere wandeling voegen die we hier in de omgeving willen uittekenen.

Op het hoogste punt van onze wandeling gekomen zien we de verbrande bergen van Kiliomenos. Daar hebben we in het voorjaar nog langs gewandeld, alweer een mooie wandeling door de brand vernield.  
Een groot verschil met het voorjaar zijn de bloemen. Wanneer we al bijna aan het einde van de wandeling gekomen zijn hebben we nog geen enkele bloem gezien. Plaatsen die we bij onze vorige wandeling zo mooi vonden zijn nu geen foto meer waard. Pas wanneer we in het dorp van Mouzaki komen zien we bloemen, meestal aangeplant bij de huizen.
We komen ook voorbij het huis waar we in het voorjaar onverwacht een stuk Karidopita of Walnotencake kregen van een heel vriendelijke vrouw.
Dan lopen we verder door het dorp tot aan de asfaltweg en volgen die nog een klein stuk tot waar onze auto staat. Voor we naar huis rijden stoppen we nog even bij Lidl voor een paar dringende aankopen zodat ik straks weer het nodige in huis heb om het eten te bereiden...

Dezelfde wandeling met beschrijving van toen en andere foto's is te vinden bij 12 april 2017.

Zicht op het dorpje Pantokratoras

Op weg naar boven

Even terug kijken op ons wandelpad

De verbrande bergtoppen van Kiliomenos

Weinig groen nog na de zomer

Een klokkentoren waarvan het deel met de klokken op de binnenkoer gevallen is

De eerste bloemen die we tegenkwamen in het dorp

En nog een mooie Bougainvillea

Onze wandeling

Het hoogteverschil en de afstand