~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 14 september 2017 - Wandelen in de omgeving van Alikanas

Gisteren was het was- en strijkdag, maar vandaag gaan we nog eens wandelen. Na enig overleg hebben we besloten om nog een keer naar de oostkant te gaan.
We rijden richting Alikasas en ergens in de omgeving van Gerakari slaan we een weg in die naar het kleine dorpje Alonia loopt. Daar parkeren we onze auto dichtbij ons wandelpad en gaan op weg.
Een deel van deze wandeling hebben we vorig jaar al eens gedaan, maar omdat ik niet graag door het drukke toeristische deel van Alikanas loop, hebben we dat gedeelte weggelaten en er een alternatief pad uitgetekend.

Een groot deel van onze wandeling voert ons door de olijfgaarden en de schaduw die we van de bomen krijgen is mooi meegenomen bij deze warmte. Na de bewolkte dagen in het weekend is het nu alweer enkele dagen warm en zonnig en de ruim 30° van vandaag zijn meer dan voldoende om te wandelen.
Het eerste gedeelte zijn uitsluitend smalle en rustige asfaltwegen en wanneer we voorbij een huis komen, komt er geheel onverwacht een grote Rotweiler uit de tuin gelopen. Luid blaffend en met ontblote tanden gaat hij voor ons staan. Mijn man heeft geen angst maar bij mij zakt mijn bloed toch even tot bijna in mijn schoenen. Dit beest ziet er niet echt zachtaardig uit en wanneer we verder gaan blijft hij met zijn muil op een tiental centimeter afstand van de rug van mijn man boos blaffend meelopen.
Mijn man draait zich een paar keer om en probeert hem terug te sturen, en na een tijdje volgt hij dan eindelijk ook niet meer. Oefff... dit is goed afgelopen maar het zou me niet verwonderd hebben als hij ons aangevallen had. Die blik en ontblote tanden waren echt om schrik van te krijgen.
Wanneer we nog een eindje verder zijn horen we de eigenaar zijn hond terugfluiten, wat wel heel erg laat is. Hij zou er beter aan doen om zijn hond achter een gesloten poort te houden zodat hij niet meer op straat kan komen.

Voor de rest verloopt de wandeling zonder problemen. Wandelend door de olijfgaarden komen we na een tijdje op een hoger gedeelte van waar we zicht hebben op de zee en ook het eiland Kefalonia. Nog even afdalen waarna we langs het water en een klein strandje lopen. Via het asfalt komen we in een klein dorpje en op een bank aan de kerk rusten we even uit.
Even verder slaan we af bij een pad dat tussen de wijngaarden loopt, op veel plaatsen is men druiven aan het plukken. Persoonlijk vind ik het hier wat minder mooi, ik hou meer van de olijfgaarden om door te wandelen.
Nog even doorlopen en dan komen we aan een bredere asfaltweg die we een eindje moeten volgen, tot we vlak achter een kerkje weer een pad tussen de velden kunnen nemen. Vroeger dan verwacht komen we terug bij de auto, daar verfrissen we ons een beetje en rijden dan richting Alikes.

Het is de bedoeling om bij Potami te gaan eten maar bij onze aankomst is het nog maar half drie, veel te vroeg dus. We weten dat de kok pas om vier uur komt en dat betekent dat we nog een tweetal uren hier in de omgeving moeten rondhangen. Eigenlijk hebben we daar geen zin in en vragen ons af of we dan niet beter ergens anders naartoe rijden om te gaan eten.
Onze keuze valt op de taverne van onze vrienden en we rijden helemaal naar de andere kant. Bij Marathia Star aangekomen drinken we eerst nog rustig iets en bestellen pas later het eten. We kiezen nogmaals voor een gerecht met grillvlees, een Souvlaki Kotopoulo en een Gyros Kotopoulo.
Als afsluiter neem ik nog een Chocolatopita en een Cappuccino. Eigenlijk ben ik niet zo'n snoeper, maar de Chocolatopita is zelfgemaakt door de vrouw des huizes en helemaal niet zo zoet. Al die jaren hier op het eiland nam ik geen nagerecht, maar de laatste weken bevallen de koeken van Catherina me wel erg goed. Benieuwd of mijn bloedtest over een maand gaat verraden dat ik het lekker vind...