~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 23 september 2017

Eergisteren was er alweer een bosbrand in de bergen, deze keer achter het Yperagatou klooster in Kiliomenos. Daar hebben wij twee jaar geleden nog een wandeling gemaakt met onze Duitse familie. We kregen van de vrouw van de tuinman - die de kloostertuin verzorgt - een kopje koffie aangeboden.
Ze vroeg ons waar we naartoe gingen en toen we vertelden dat we helemaal achter het klooster door, via de bergen terug naar Kiliomenos wilden wandelen, kon ze haar oren niet geloven. Nooit vergeet ik hoe ze met haar hand naar haar hoofd ging en uitriep 'Oh my God!' Wanneer wij het met zijn vieren over het klooster hebben, moeten we nog steeds lachen om haar reactie... het blijft een mooie herinnering.
Doordat het nog altijd heel droog is en de bosbranden nog niet tot het verleden behoren, moeten we onze geplande wandelingen wijzigen. Daarom stelde mijn man gisteren voor om nog eens te gaan snorkelen bij Porto Roma.

Vanmorgen bij het ontwaken schuiven er regelmatig wolken voor de zon en er staat een strakke wind. Geen ideaal snorkelweer, dus ook dit plan moet worden gewijzigd.
Gisteren zag ik op de Facebook-groep van Zakynthos, foto's van iemand die naar een plek geweest was die ook nog op ons verlanglijstje staat, namelijk Plakaki Coast. En dus besluiten we om daar kort na het middageten naartoe te rijden. Er is een flinke afdaling nodig om daar te geraken en een fikse klimpartij om weer terug naar boven te komen. Ideaal dus wanneer de zon niet zo fel schijnt en de wind voor afkoeling zorgt.
We maken onze rugzakken klaar en stoppen er alleen het hoognodige in want bij de steile afdaling langs de trap kunnen we alles wat hindert best wel missen.

We rijden naar Lithakia en nemen daar de weg naar Agalas en dadelijk na de afslag rijden we al door verbrand gebied. Dit is een deel van het gebied waar half augustus de zware bosbranden woedden die men pas na 6 dagen onder controle heeft gekregen.
In Agalas dorp aangekomen nemen we de weg naar de Adronios Wells. We houden er geen halt maar volgen de weg tot op de plaats waar we altijd al parkeerden wanneer we naar het door ons gekende Kentinaria gingen wandelen. Onderweg verbazen we ons erover dat de bomen en struiken zo erg over de weg gegroeid zijn. Het is wel mooi maar toch ook een beetje gevaarlijk wanneer er tegenliggers zijn. Gelukkig komen we die niet tegen.
Vanaf de auto volgen we de asfaltweg naar beneden terwijl we volop genieten van het mooie uitzicht. De zon schijnt en maakt dat alles er een pak mooier uitziet dan bij grijs weer.
Aan het einde van de weg staat er een auto en twee fietsen. Chapeau voor de mensen met de fiets... ik wil niet in hun plaats zijn wanneer ze straks weer de ganse weg terug naar boven moeten.

We volgen het pad dat naar een trap in de rotsen leidt. Tot aan die trap waren we twee jaar geleden al met onze Duitse familie geweest. De afdaling hebben we toen niet gemaakt omdat het al wat later op de dag was.
Nu gaan we wel afdalen en ik heb voor de zekerheid mijn wandelstok meegebracht want we weten niet wat we onderweg gaan tegenkomen. Uit ervaring weten we al dat een uitgehouwen trap in de rotsen niet altijd gemakkelijk is om te lopen en ook hier is het dus niet anders.
Er is langsheen de trap een 'veilige' omheining van betonijzer gemaakt, maar de treden zijn soms erg hoog of bezaaid met steentjes, zodat ik op sommige plaatsen mijn wandelstok goed kan gebruiken om wat steun te zoeken. Het pad daalt steil langs de rost naar beneden met aan de andere kant de zee en wat beplanting tegen de helling.
Wanneer we beneden komen worden we beloond voor de moeite met een schitterend stukje natuur. Het fototoestel heeft zijn werk want het moet alles vastleggen als herinnering. De twee mensen met de fiets zijn er gaan zwemmen en ze vertellen dat ze van Finland zijn en helemaal vanuit Kalamaki naar hier gekomen... met de fiets. Mijn bewondering stijgt, ook al zijn ze nog vrij jong, dit moet je toch maar doen.

Na een tijdje beginnen we weer aan de klim terug. Ik moet toegeven dat het grote deel van de beklimming makkelijker gaat dan de afdaling naar beneden. Alleen op plaatsen waar de treden heel hoog zijn gebruik ik de reling om me op te trekken. Na de trap komt er nog een flinke klim, maar het valt beter mee dan de laatste keer dat we hier wandelden. Met een temperatuur van 26° is het best te doen en we zijn weer snel terug bij de auto.
Vandaar gaat het naar Marathia waar we gaan eten bij onze vrienden van de taverne vooraleer we huiswaarts rijden. Morgen staat er weer een andere wandeling op ons lijstje...