~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 2 september 2017 - Autorit naar het noorden en op bezoek in Mariés

We willen vandaag de brandschade even met eigen ogen gaan bekijken, zodat we weten waar we nog wandelingen kunnen plannen in de volgende weken.
In de vroege namiddag rijden we naar Agalas en in het dorp nemen we de weg naar de Damianos Cave. Op weg er naartoe kunnen we de omgeving aan de zee van bovenuit bekijken. Bij een groot deel van de wandeling die we daar einde september maakten, ligt het witte kiezelpad te blinken tussen al het zwart dat de brand heeft achtergelaten. Die wandeling kunnen we de eerste jaren wel uit onze planning schrappen. Van hieruit zien we ook de verbrande berghellingen achter de huizen van het dorp en hoe dicht de brand het dorp genaderd is.

Dan rijden we door het dorp in de richting van Kiliomenos en zodra we het laatste huis van de dorpskom voorbij zijn is bijna alles wat we zien zwart verbrand. Hier hebben we jaren geleden gewandeld en we herkennen onze picknickplaats die nu helemaal zwart is. Enkele huizen die wat meer verspreid staan buiten het dorp, zijn volledig omringd door zwartgeblakerde gebieden. De brandweer is nog heel duidelijk aanwezig en ze rijden door de straten om mogelijke opflakkeringen op tijd te zien.

In Kiliomenos zien we vanaf de hoofdweg niets van de zware brand die hier geweest is. De bergkammen die er tussen liggen ontnemen het zicht op de verbrande gebieden. Maar ook hier werden enkele van onze wandelingen geteisterd door de vlammen.
Van Kiliomenos rijden we dan verder naar Mariés. We wisten al dat men het dorp op het nippertje heeft kunnen redden, maar hoe dicht de vlammen bij de huizen kwamen zien we nu pas echt. De berg achter het huis en de taverne van onze vrienden, is zwart tot tegen het laatste huis, dat daar slechts twee huizen van verwijderd staat.
We nemen in het dorp de weg die van hieruit naar Porto Vromi gaat en rijden letterlijk tussen het verbrande door. Aan beide zijden van de weg is alles zwart tot bijna aan de taverne die boven op de berg staat en van waaruit men een uitzicht heeft op het haventje van Porto Vromi.
Daar keren we terug via dezelfde weg naar Mariés dorp en rijden dan door naar Anafonitria.

De ganse weg zien we héél veel zwart omdat ook hier de brand woedde aan beide zijden van de straat. In Anafonitria gaat het leven ondertussen gewoon door. De kraampjes en tavernes zijn allemaal open... maar het is vol ongeloof dat we hier rondkijken. Wat we hier te zien krijgen is nog veel erger dan in de andere dorpen. Van de bergen is letterlijk geen meter gespaard gebleven. Ze zijn volledig kaal gebrand en dat heel de weg lang.
Het klooster is gered door de zware inspanningen van de brandweer en ze houden er nog steeds de wacht. Wij volgen de weg die van hieruit naar Porto Vromi gaat en zien overal hetzelfde, zwart, zwart en nog eens zwart...
We rijden tot op de plaats waar onze wandeling van einde augustus vorig jaar op de asfaltweg uitkomt en parkeren daar onder een boom. Ik sta als aan de grond genageld te kijken naar al dat zwart om me heen en voel me zo triest...
Van hierboven kijken we uit over de huizen in het dorp en sommigen staan letterlijk in het zwart, de brand kwam tot aan hun muren. Wat moeten die mensen wel niet gevoeld hebben bij het zien van het vuur.
We wandelen een stukje langs het wandelpad tussen al dat zwart en zien het witte kerkje door al die verbrande bomen en ook het klooster met daarrond nog een heel klein beetje groen. Mijn gedachten gaan dadelijk uit naar de ezeltjes die daar bij het witte kerkje in een wei stonden te grazen en ik vraag me af of zij het gered hebben....

Dan rijden we terug naar het dorp en van daar verder richting Volimes.
Langs deze weg heeft de brand eveneens flink huisgehouden en ook wanneer we de splitsing met Orthonies voorbij zijn, rijden we opnieuw door verbrand gebied. Hier wandelden we langs de weg bij onze wandeling naar het klooster van Orthonies. Wat een enorm verschil met toen.
We hebben nu wel genoeg van al die branden en ook al is in Volimes zelf ook nog veel verbrand, en ook in Orthonies en op weg naar het scheepswrak ... we willen het liever niet meer zien.

We keren terug langs dezelfde weg en opnieuw in Anafonitria gekomen kijken we van de andere kant op de bergen. Van hieruit zien die zwarte, kale bergen er nog vreselijker uit.
Terug in Mariés rijden we naar de taverne en we worden heel vriendelijk verwelkomt. Door de hete zomer en het brandgevaar is het sinds mei geleden dat we nog hier waren.
Na de begroeting informeren we dadelijk hoe het met hen gaat en hoe ze de brand doorstaan hebben. Ze hebben gelukkig geen schade geleden omdat hun olijfgaarden, wijngaarden en moestuinen verder afgelegen zijn.
Tijdens de brand - die tot op een paar meter van hun huis kwam - hebben ze altijd buiten op het terras gestaan om niets van het gevaar dat hen bedreigde aan hun blik te laten ontsnappen. Bij de bergen achter het dorp zagen ze de dennenappels door de hitte exploderen aan de brandende dennenbomen, wat het uitzicht gaf van vuurwerk.
Het vuur naderde door de wind aan een hoge snelheid en wanneer de wind niet net op tijd gedraaid was, zou de brand volgens hen mogelijk binnen de kortste tijd tot in Keri zijn geraakt. Ze zijn op het nippertje aan een zware ramp ontsnapt. Toch blijven ze positief... de eerste vijf jaar zal het op die plaatsen niet meer branden... zeggen ze.
Daarna wordt er ook aan eten gedacht. In de potten zit lamsvlees of in het Grieks Katsika wat geit betekent. Met nog wat lekkere zoete tomaten en wat aardappelen erbij, wordt het weer heerlijk smullen. We kopen nog twee flessen van hun lekkere zelfgemaakte wijn en een pot honing van hun bijen en dan is het tijd om huiswaarts te keren.

Ik zet hier foto's van de verbrande gebieden bij. Maar omdat het altijd maar stukjes zijn en niet het geheel kan gezien worden, benaderen de foto's nog niet half hoe verschrikkelijk het er in het echt wel uitziet. Deze beelden vergeten wij nooit meer...