30 mei 2020 - Korte wandeling Porto Roxa - Limnionas en even langs bij Korakonisi

De voorlaatste dag van mei is al aangebroken en dat betekent dat het stilaan warmer en warmer gaat worden. We willen dan ook nog zoveel mogelijk wandelen om de verloren tijd tijdens de lockdown in te halen.
Het laatste nieuws is dat vanaf 15 juni de toeristen terug Griekenland binnen mogen, al is het voorlopig nog niet naar de eilanden, daar worden ze pas vanaf 1 juli toegelaten.
Als de toeristen komen zijn er een aantal plaatsen waar wij niet meer naartoe gaan wegens veel te druk. Dus gaan we van deze rustige weken profiteren om nog eens enkele toeristische plekjes op te zoeken, waar het heel mooi is en waar we al enkele jaren niet meer geweest zijn.

We nemen dezelfde weg als eergisteren, maar in Agios Leon willen we naar Porto Roxa, om vandaar naar Limnionas te wandelen. Er zijn twee wegen maar ik verkies om die naar Roxa te nemen. De weg naar Limnionas heeft verschillende haarspeldbochten die rakelings langs de dieperik lopen en daar ben ik met mijn hoogtevrees geen liefhebber van.
In Agios Leon aangekomen rijden we het dorp in en merken dat we de smalle weg naar Roxa voorbij gereden zijn. Even verder keren we om en als we aan de vermeende weg komen zien we toch geen wegwijzer. Zouden we ons dan zo erg vergist hebben? Nog eens omkeren en dan maar afslaan bij de eerstvolgende weg met de verwijzing naar Limnionas en Porto Roxa.

Het eerste deel van de weg willen we zo vlug mogelijk achter ons laten omdat we weten dat er enkele stukken zijn waar auto's mekaar niet kunnen kruisen. Tot onze verbazing blijkt het een langer stuk te zijn dan we dachten, ook de rest van de weg lijkt langer. De omgeving lijkt ook anders dan in mijn gedachten, ik ben blijkbaar heel wat vergeten in die enkele jaren.
Opeens komen we op een plek waar het lijkt alsof de weg recht in zee gaat. Oh nee... dit is het punt waar ik de allereerste keer dat we hier kwamen, de autozetel bijna heb fijngeknepen van schrik... dit is de weg naar Limnionas en niet die van Roxa! Even later zijn de haarspeldbochten daar en zien we de speciale kusten van Limnionas.
We stoppen even op de parking bij de taverne die nu helemaal leeg is, maar uit ervaring weten we dat er binnenkort geen vrij plaatsje meer te vinden is want het is zeer gegeerd bij de toeristen. Bij de taverne wordt gewerkt en wij rijden verder naar Porto Roxa zoals we van plan waren.
We laten onze auto op de verlaten parking van een taverne achter. Alles is hier nog gesloten en we wandelen tussen de verlaten parasols en zonnebedden door, tot aan de scherpe rotskusten. Tegenover vroeger is hier veel veranderd, men heeft beton tussen de scherpe rotsen gestort zodat we er vlot kunnen overlopen.
We gaan nog even naar de mooie baai en wandelen dan langs de kustweg naar Limnionas.

Hier is ook heel wat veranderd en dit ten gunste van de uitbaters van de taverne. Vroeger konden we via een trap naar het water beneden, nu is dat alleen nog mogelijk via een ingang bij de taverne. Als je nu naar het water wil of even uitrusten terwijl je van het mooie uitzicht geniet, kan dat alleen nog mits iets te drinken of te eten.
Aangezien het nog niet open is gaan we gewoon door en als het niet mag zullen ze ons wel terug roepen. Overal staan de parasols maar de ligbedden zijn nog niet klaargezet.
We genieten even van de rust aan het water, met zijn aparte kleur en de rotsen er omheen en nemen dan weer de trap naar boven. Daar zetten we ons op een muurtje met zicht op zee en eten onze meegebrachte boterhammetjes op.
Daarna lopen we nog even een deel van de weg omhoog - waarlangs we met de auto kwamen - om wat foto's te maken van de speciale rotsen die te zien zijn vanaf de weg. We keren om en lopen terug naar Roxa.

Eigenlijk is het nog te vroeg om al naar huis te rijden en mijn man stelt voor om op de terugweg nog even tot bij Korakonisi te rijden. Daar ben ik dadelijk mee akkoord want ook daar zijn we al een tijdje niet meer geweest en het is de laatste jaren ook heel erg in trek bij de toeristen.
Deze keer nemen we de weg terug naar Agios Leon die we van plan waren te nemen om hierheen te komen en in het dorp zien we dat het inderdaad de weg is die we in gedachten hadden. Maar nergens nog het bord dat aan het begin van de weg stond en naar Porto Roxa verwees. Misschien hebben de bewoners het weggenomen om de talrijke toeristen uit het smalle straatje weg te houden.

Bij Korakonisi aangekomen laten we de auto achter op het gebruikelijke plekje en lopen het laatste stuk naar beneden. Ook hier is veel veranderd sinds we hier voor het laatst waren. Er is een soort kantina gekomen en men heeft er overal trappen rond gemaakt en afdakjes geplaatst. In een grot heeft men zelfs een bar gemetst. Alles voor de toeristen, terwijl die in onze eerste jaren hier amper wisten dat dit plekje bestond.
Allemaal goed en wel dat men de toeristen naar hier wil lokken, maar dan zou men er ook voor moeten zorgen dat die hun auto makkelijk kwijt kunnen. En dat is hier - net zoals op zoveel andere plekken op het eiland - een groot probleem.
Even later wandelen we terug naar de auto en rijden huiswaarts, voor morgen wordt lichte regen voorspeld en blijven we thuis...

Nog geen toeristen bij Porto Roxa

Porto Roxa

De vlijmscherpe rotsen van Porto Roxa

Ook Limnionas nog zonder ligbedden en toeristen

Limnionas

Het groen-blauwe water van Limnionas

De typische rotskust van Limnionas

Onze wandeling

De hoogtemeter en afstand

Wolkenslierten boven de rotsen van Korakonisi

De rotsen bij Korakonisi in een prachtige blauwe zee

Een mooi plekje om even te zitten

En nog eens Korakonisi

 

28 mei 2020 - Kampi-Katevasma

Voor gisteren werd regen en onweer voorspeld en onze wandelschoenen bleven in de kast, maar het werd in tegendeel een mooie en zonnige dag.
Vanmorgen bij het ontwaken is er opnieuw een mooie blauwe lucht, de rugzakken worden klaargemaakt en de wandelschoenen bovengehaald. Voor de zekerheid kijk ik toch maar even bij de weersvoorspellingen en ik zie lichte regen in de voormiddag. Deze keer laten we ons niet vangen en blijven we bij onze plannen.
We willen nog eens gaan wandelen op een plaats waar we sinds 2015 niet meer gewandeld hebben. De zomer ervoor was er een zware brand en daardoor was onze laatste wandeling er niet zo'n succes. Na al die jaren weten we uit ervaring dat de natuur zich ondertussen wel voor een groot deel zal hersteld hebben.
Tegen de tijd dat we vertrekken zit onze Matia alweer braaf in zijn bench te wachten, wat een voorbeeldige kat hebben wij...

We rijden via Lithakia, Kiliomenos en Agios Leon naar Kampi en onderweg beginnen er wolken te komen. Sommige van hen zijn grijs en dreigend en ik vraag me af of we er wel goed aan deden om onze plannen te laten doorgaan. Wanneer we het dorp van Kampi bereiken vallen de eerste druppels op de autoruit. Dat ziet er niet goed uit maar het blijft bij die paar druppels en we laten onze auto op een pleintje in het dorp achter.
Via de smalle weg naast de kerk lopen we door het dorp en komen op het wandelpad dat richting Limnionas loopt. In de verte horen we gerommel bij de wolken boven de bergtoppen, maar wij lopen lekker in de zon en de wolken komen gelukkig niet onze richting uit.
Het wordt afwisselend klimmen en dalen tot we de kliffen van Katevasma bereiken. Ook al is het nog geen middag, ik stel toch voor om hier te picknicken met het mooie uitzicht op de rotsen.

Na het eten zien we ook achter ons grijze wolken opdagen en even kruipt de zon er achter. Door de wind die hier vlakbij zee flink waait koelt het snel af. Ook deze wolken drijven af zonder dat er regen valt en de zon komt even later weer te voorschijn.
Bijna bij de asfaltweg naar Limnionas gekomen gaan we niet - zoals bij onze vorige wandelingen - langs dezelfde weg terug naar de auto. Deze keer nemen we links het kiezelpad dat naar de bergkam loopt. Het staat niet op onze gps bij onze wandeling uitgetekend, maar we kunnen het op de kaart volgen die op onze gps staat. Nu alleen maar hopen dat we onderweg niet voor verrassingen komen te staan en er hier of daar nergens een muur, poort of afsluiting het pad verspert.

We hebben het plan opgevat om dit pad te nemen met de gedachte dat het achter de bergkam loopt.
Tot onze verbazing lopen we - na wat klimwerk - boven op de bergkam en krijgen we een schitterend uitzicht over de zee en de kliffen. Dit is een reuze meevaller want het is hier veel mooier wandelen dan op het pad waarlangs we vertrokken zijn.
Na 13 jaar wandelen op ons eilandje ontdekken we nog altijd mooie plekjes die we nog niet zagen, of toch niet op dezelfde wijze. Zo jammer dat foto's nooit weergeven wat we met onze ogen kunnen zien. We zullen de beelden op de harde schijf in ons hoofd moeten opslagen en ze daar bewaren om ze regelmatig nog eens te kunnen bovenhalen. 
Na een fikse afdaling aan het einde komen we terug op het vorige pad en lopen we het laatste stuk langs dezelfde weg terug tot in het dorp. Ondanks het vele klimmen en dalen is er van vermoeidheid geen sprake. We merken dat door de enkele wandelingen die we gemaakt hebben, onze conditie goed zit. We stappen in de auto en rijden terug richting Agrilia...

Bijna bij Katevasma Bay

Katevasma met het blauwe water

Ons picknick plekje

De kliffen tussen Katevasma en Kampi

Boven op de kam

De kliffen vanaf de kam gezien

En nog eens

Katevasma van bovenuit

Kampi dorp

Hibiscus bij een privé kapelletje in het dorp

Onze wandeling

De hoogtemeter en afstand

  

26 mei 2020 - Wandelen in Agalas

De tuin ziet er zoals altijd netjes uit, de was is gedaan en ligt of hangt netjes gestreken in de kasten, het weer ziet er prima uit... Tijd om te gaan wandelen.
In tegenstelling tot wat men de vorige dagen voorspelde, verwacht men nu voor morgen regen en onweer, een reden te meer om vandaag onze wandelschoenen nog eens aan te trekken.

We rijden richting Keri en nemen daar de afslag naar Agalas. We rijden door een groot deel dat vorig jaar in september zwaar verbrand werd en nog altijd zwartgeblakerd is. De wandeling die we willen maken hebben we vorig jaar heel vroeg in het voorjaar al eens gemaakt toen we nog in ons huurhuisje in Marathia woonden.
Als we op ons gebruikelijke parkeerplekje aankomen, besluiten we om door te rijden tot aan de Andronios Wells en van daaruit te vertrekken. De klim die we vorig jaar op het einde van de wandeling nog voor de boeg hadden, krijgen we nu aan het begin wanneer we nog fit zijn.
Van de Andronios Wells gaat het omhoog tot in het dorp van Agalas met onderweg zicht op de Damianos Cave. Bij het mooie kapelletje langs de weg heeft men sinds de vorige keer een tafel met banken geplaatst. Ook al zijn we nog helemaal niet moe, we gaan de banken toch even uittesten en genieten heel even van het mooie uitzicht.
In het dorp gekomen gaan we nog hoger tot bijna bij de Damianos Cave, maar slaan even daarvoor een kiezelpad in dat naar beneden gaat. Onderweg hebben we heel lang uitzicht op de rotsen tussen Agalas en Korakonisi. Het pad gaat verder naar beneden en loopt overal tussen het groen en olijfgaarden. Op sommige plaatsen is het door de regens van de winter in slechte staat en waar het steil bergaf gaat moeten we heel goed uitkijken voor rollende steentjes.

Aan een splitsing gekomen slaan we linksaf. Enkele jaren geleden maakten we aan de rechterkant een heel mooie wandeling, maar sinds de zware brand die hier in augustus 2017 woedde, is die wandeling minder interessant geworden.
Bij een grote olijfgaard met een klein vervallen gebouwtje halen we onze boterhammetjes uit de rugzak, het is nog geen middag maar een beter plekje om te picknicken vinden we beslist niet. Als we alles braaf opgegeten hebben gaat mijn man even langs de rand van de olijfgaard tot waar we de rand van de kliffen vermoeden.
Wanneer hij terugkomt vertelt hij dat het de moeite waard is om te zien en dus gaan we met ons tweetjes tot daar en nemen de fototoestellen mee. Diep beneden ons is de zee prachtig blauw en we hebben een heel mooi zicht op de rotsen die we daarstraks van ver konden zien. Hier zouden we gerust onze stoel kunnen neerzetten en de ganse dag van het uitzicht genieten. Helaas moeten we nog een eind wandelen en dus gaan we terug naar ons picknick plekje, nemen onze spulletjes en gaan weer verder.

Nog even verder dalen en waar we op het diepste punt komen wacht ons weer een hele klim terug naar boven. Af en toe komt er even een wolk voor de zon maar dat is welkom met de warmte. Terug op het hoogste punt gekomen waait de wind redelijk fel, maar die brengt de nodige verfrissing en voelt heel aangenaam.
In de omgeving van de Andronios Wells gekomen lopen we nog een eind om de wijn- en olijfgaarden heen tot we aan de andere kant weer bij de auto komen. Heel tevreden over de gemaakte wandeling stappen we in en rijden huiswaarts...

Een rustplaats gemaakt bij het kapelletje

In het dorp van Agalas

Ons picknickplekje

De rotsen tussen Agalas en Korakonisi die we ook al van veraf konden zien

Met een prachtig blauwe zee 

Even wat dichterbij halen

Mooie rotsformaties

Het pad in de omgeving van de Andronios Wells

Overal brem naast de weg vlakbij onze parkeerplaats

Oleander bij een vervallen gebouw

Onze wandeling

De hoogtemeter en afstand

24 mei 2020 - Voor het eerst naar de stad dit jaar

Mijn dag begint met een berichtje naar mijn zus want ze is jarig vandaag, ze is tien jaar ouder dan ik en ik wens haar dan ook nog vele jaren in goede gezondheid toe.

De voorspelde regen voor donderdag is er gekomen maar in lichte mate. In de voormiddag regende het lichtjes en de planten en bloemen zullen er blij mee geweest zijn, maar het was lang niet genoeg. Rond de middag kwam de zon er weer door en de rest van de dag werd nog mooi en warm.
Donderdag was op ons eilandje een feestdag, men vierde hier de éénwording van de Ionische eilanden (de Eptanissa) waartoe zakynthos behoort, met Griekenland. Op 21 mei 1864 schonken de Engelsen, die sinds 1809 de scepter zwaaiden over de Eptanissa, de eilanden aan de nieuwe Griekse koning, George I. Van vieren was er dit jaar geen sprake, het virus heeft ook dit feest verbrod.
In België was het toevallig ook een feestdag, het was Ons Heer Hemelvaart en men maakt er ieder jaar een extra lang weekend van waarop de meesten niet moeten werken.

Vrijdag had ik om 10.00 een afspraak bij mijn Griekse kapper, de afspraak maken in het Grieks is mijn man trouwens vlotjes gelukt. Omdat we die morgen al vroeg klaar waren, besloten we om maar wat vroeger te vertrekken en eerst nog enkele noodzakelijke dingen af te handelen voor ik me naar het kapsalon begaf.
Het was dit jaar voor het eerst dat we langs de haven wandelden, onze auto hadden we zoals altijd op de parking bij de scheepswerf achtergelaten. De weg aan de haven was heel rustig en er stonden een pak minder auto's geparkeerd dan anders. Ook de haven zelf was rustig, zo heel anders nu er geen zeilboten en jachten aangemeerd lagen. Enkele vissers verkochten hun vangst van de vorige nacht, maar hun voorraad was veel beperkter nu de tavernes en visrestaurants nog allemaal gesloten zijn.

We gingen eerst naar het Xenia complex om onze waterrekening te betalen. Gelukkig was het er zo vroeg op de dag nog niet druk want voor de veiligheid mocht er maar één persoon binnen. Mijn man ging aanschuiven terwijl ik op een muurtje bij het complex bleef wachten.
In hetzelfde gebouw is ook de KEP gevestigd en daar moest hij ook nog langs om onze oude auto van onze naam te laten schrappen. De nummerplaat blijft in Griekenland bij de auto en die stond nog op onze naam ingeschreven voor de autotaks. Daar was het wat langer aanschuiven.
We hadden nog genoeg tijd over om ook nog wat kopieën te laten maken, één daarvan in te vullen en bij het postkantoor richting de syndicus van ons appartement in België te verzenden. Bij het postkantoor was tot onze verbazing maar één klant en daar maakten we nog snel gebruik van om naar binnen te gaan voor een voorraad postzegels. Deze stilte maken we niet vaak mee - meestal is het er stampvol - en mijn postzegels thuis zijn toch bijna op.

Mijn kapper heeft haar zaak in de straat van het postkantoor, maar we hadden nog twintig minuten en gingen daarom nog snel langs de winkelstraat om gemalen Griekse koffie te kopen in een plaatselijk winkeltje. Helaas was het gesloten en aan het einde van de winkelstraat zijn mijn man en ik onze eigen weg gegaan, ik naar de kapper en hij terug naar de auto. 
Ook al was ik nog wat te vroeg, ik kon dadelijk plaats nemen om mijn haren te laten wassen. De veiligheidsvoorschriften werden heel goed nageleefd, de kapper droeg een mondmasker en nam nieuwe handschoenen.
Na het wassen mocht ik aan de kaptafel plaats nemen op minstens twee meter afstand van de vrouw die zat te wachten met een kleurlaag op haar haren. Ik kreeg een nieuwe wegwerpschort omgehangen en dan kon het knippen beginnen, daarna nog wat föhnen en ik voelde me als herboren. Eindelijk van die lange haren verlost die me al zolang op mijn zenuwen werkten...

Op weg naar de auto bedacht ik dat ik evengoed door de winkelstraat kon gaan in plaats van langs het water. Ik hoopte erop dat het winkeltje met de koffie ondertussen misschien toch zou open zijn en mijn hoop werd vervuld. Ik liet gelijk maar twee zakjes vullen zodat ik wat voorraad heb, sinds vorig jaar geniet ik graag van een dagelijks kopje Griekse koffie.
Van daaruit ging ik naar het water en liep ook nog even aan de overkant bij de My Market binnen. Daar alleen verkopen ze de lekkere saus voor op een Chef Salad, dus nam ik er ook maar gelijk twee mee want zo vaak komen we hier in de week ook niet voorbij.
Onderweg naar huis liet ik mijn man nog even bij AB stoppen voor verse feta en verse olijven. Een lekkere gebakken kip heb ik ook nog meegebracht. Omdat we met de lockdown altijd heel vroeg gingen winkelen om zo weinig mogelijk mensen tegen te komen, waren we er altijd te vroeg voor de gebakken kippen.

Na de regen van donderdag is het opnieuw mooi en warm geworden tot en met vandaag. De vooruitzichten voor de volgende acht dagen zien er ook veelbelovend uit, veel zon en temperaturen tussen 25 en 27°. Ik vermoed dat er de komende week nog gaat gewandeld worden...

20 mei 2020 - Einde van de hittegolf en wandelen in Keri

De hittegolf die ons de laatste vijf dagen goed heeft laten zweten met soms temperaturen tot 36°, heeft ons vandaag verlaten en voor de welkome afkoeling gezorgd. Gelukkig zijn we op ons eilandje gespaard gebleven van de temperaturen die ze op het vasteland kregen. Daar ging de thermometer zelfs vlot over de 40°, wat de laatste 160 jaar niet meer zou voorgekomen zijn op dit tijdstip in mei.
De mooie blauwe lucht van de laatste dagen heeft plaatsgemaakt voor grijze wolken maar dat is geen reden om onze geplande wandeling niet te maken. De rugzakken worden klaar gemaakt en de wandelschoenen klaargezet.
Onze slimme Matia weet direct hoe laat het is en nestelt zich al in zijn bench. Als we onze rugzakken en wandelschoenen tevoorschijn halen weet hij dat we weggaan, hij een kattensnoepje krijgt en tijdens onze afwezigheid in zijn bench moet doorbrengen.
Dat gebeurt al bijna drie jaar en hij heeft er geen enkel probleem mee. Hij weet niet beter sinds hij als kittentje van een week oud, een deel van de tijd moest doorbrengen in een - toen weliswaar nog kleine - bench, om zonder zijn mama veilig te kunnen overleven. Hij kreeg met het groter worden een bench die bestemd is voor een grote hond en heeft dus meer dan plaats genoeg om volledig uitgestrekt te gaan liggen en zelfs te spelen.

We rijden tot aan het kerkhof van Keri en laten daar onze auto op het gebruikelijke plekje achter. Over de bergtoppen verplaatsen wolken zich tussen de bomen door en laat het nu net daar zijn waar we willen gaan wandelen. Ondanks het grijs en de wolken is het toch nog warm.
We lopen langs een smalle weg omhoog naar het dorp, steken de hoofdweg van Keri over en nemen de asfaltweg die achter de huizen omhoog loopt. Even later lopen we hoger dan de wolken die zich in het dal boven de wijngaarden en tussen de bomen verplaatsen. Als we aan de bergkant omhoog kijken zien we daarboven ook wolken tussen en boven de bomen. Wat is de natuur ook mooi bij minder goed weer.

Toen mijn man de route op de wandel-gps zette, zagen we dat hier in de buurt Myceense graven zouden te vinden zijn. Als we bij het pad komen dat er naartoe zou moeten gaan, volgen we het tot bij het merkteken op de gps. We staan in een grote olijfgaard en merken dat hier inderdaad in een ver verleden iets moet geweest zijn. Door de jaren heen zijn bij het bewerken en het aanplanten van de olijfgaard de graven zo goed als onzichtbaar gemaakt.
Men zegt wel eens dat de mensen van Zakynthos veel te lichtzinnig omspringen met hun rijke historische verleden. Ze begrijpen niet hoeveel schatten hun eiland bezit. Sommigen gebruiken zelfs eeuwenoude stenen van zulke overblijfselen als ze die aan hun huis of in hun tuin kunnen gebruiken.
We zetten onze wandeling verder tot we bij onze gebruikelijke lunchplek komen, zetten ons op de waterput en eten onze meegebrachte boterhammetjes op. Als we verder gaan komen er alsmaar grotere gaten tussen de wolken en even verder schijnt de zon. Het kiezelpad wordt ieder jaar wat slechter en we moeten goed opletten waar we onze voeten zetten.

Bij de rots Mizithres gekomen hebben we uitzicht op delen van de kliffen die we vroeger niet konden zien. Op 26 oktober 2018 was er een zware aardbeving op ons eilandje en is er een groot deel van de klif boven Mizithres, met alle bomen en struiken naar beneden gestort. Het deel waar we vroeger konden staan voor een foto van de mooie rots te maken is helemaal weg en er zijn toeristen die nog altijd aan de rand gaan staan voor een foto.
Wij doen dat niet want je moet zo dicht op de rand van de steile klif staan dat het levensgevaarlijk is en bij de minste verkeerde beweging of onverwachte windvlaag de dieperik in kan duiken. Na die aardbeving is trouwens ook gewaarschuwd om nergens op de randen van de kliffen te gaan staan of zitten. Er zijn overal nog losse delen die bij een volgende beving ook kunnen instorten.
Ik maak tussen de bomen door een foto van de kliffen en dan wandelen we verder. Bij taverne Lighthouse - waar het terras volledig leeg is - slaan we rechtsaf en lopen langs de asfaltweg terug naar het dorp en verder naar de auto, waarna we huiswaarts rijden... 

Bij het begin van onze wandeling hangen wolken boven de bomen

Wolken rechts onder ons in het dal

En links boven ons bij de bergtop

Voor het eerst zagen we witte Centaurium Erythraea of Echt Duizendguldenkruid  

Even verder staat de roze 

Ook voor het eerst Pulicaria Odora of Middellandse Fijnstraal gezien  

Zicht tussen de bomen op de kliffen bij Mizithres

De rots Mizithres vóór de zware aardbeving, toen stonden we nog veilig tussen de bomen

Nu zijn die samen met de bruine klif rechts op de foto de dieperik in gestort

Zicht op taverne Lighthouse met daarnaast de reuzegrote vlaggenmast 

waaraan in de zomer de grootste vlag van Griekenland hangt te wapperen

Een foto van enkele zomers geleden mét de grootste vlag

Zicht op het lege terras van taverne Lighthouse 

Bijna terug bij de auto zagen we deze schattige kleine kitten 

Onze wandeling

De hoogtemeter en afstand