~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 5 mei 2020 - Van Limni Keri naar Marathia en terug

Iets vroeger dan verwacht komt de mail van de garage dat alle formulieren in orde zijn en de auto mag opgehaald worden. Mijn man laat er geen gras over groeien en stapt dadelijk in ons oude wagentje om hem te gaan wisselen voor het nieuwere exemplaar. Na zeven weken wachten kunnen we hem eindelijk naar huis halen.
Als hij thuiskomt ben ik heel nieuwsgierig want ik heb onze nieuwe aanwinst nog niet gezien. Mijn man was alleen bij de aankoop, ook toen al - bij het begin van het virus - kon men maar beter voorzichtig zijn. Nadat hij goedgekeurd is gaan we snel een boterham eten want onverwacht kunnen we nu toch nog een korte wandeling maken.
Het zal even wennen zijn voor Matia om na zoveel weken opnieuw alleen thuis te moeten blijven.

Na het eten rijden we naar Limni Keri en laten de auto op de lege parking bij het meer achter. We wandelen eerst even tot bij het verlaten strand en gaan dan door het dorp, via de omweg in de richting van Marathia. Het is meer dan zeven weken geleden dat we nog geklommen hebben en dan ga ik liever niet dadelijk beginnen met een super steile klim.
Onderweg genieten we van de mooie bloemen die er nog staan. Van zodra we op het laatste stuk naar Marathia komen hebben we weer een schitterend uitzicht over het haventje van Limni Keri. We mogen ook genieten van iets wat we rond deze tijd van het jaar nog nooit gezien hebben, een volledig lege zee in de baai van Laganas en rond het schildpadeiland Marathonissi. Bij het stukje strand waar we in september nog met onze Duitse familie gingen zwemmen zien we een rimpeling op het water die we ook nog nooit zagen.
Als we bij de taverne van onze vrienden komen gaan we hen heel even begroeten, maar de gebruikelijke knuffels en kussen laten we achterwege. We blijven veilig op een afstand en praten over de vreemde situatie en alle bijhorende ellende van de laatste weken. Ze zien ongerust de komende weken en maanden tegemoet. Ook zij leven van het toerisme en vragen zich bang af wat er hen nog te wachten staat.

Dan nemen we afscheid en wandelen verder tot we bij de plaats komen waar we een jaar lang onze droom konden beleven, wonen tegen de bergen van Marathia met een adembenemend uitzicht over - voor ons toch - het mooiste stukje van het eiland.
Wat we daar zien is niet fraai. Een buurman heeft het stukje bos dat naast het huis ligt tot bijna aan de top helemaal ontbost. Enkel een paar olijfbomen die er tussen stonden heeft hij laten staan. Vanop het terras opzij - met zicht op het mooie bos - zouden we nu volledig kaal hebben gezeten met zicht op de vakantiewoningen aan de andere kant van het stukje bos.
Als we voor de woning komen zien we dat onze ex-huisbaas alle mooie grote fruitbomen en ook de notenboom evenals de vijgenboom in ons stukje tuin bijna volledig kaal heeft laten snoeien. Alleen enkele dunne takken blijven nog over met daaraan wat nieuw uitgeschoten groen. Wat een verminking van die mooie bomen want het is op een niet vakkundige wijze gebeurd. Of we hier nu nog graag zouden hebben gewoond door de ontbossing en de verminkte tuin is nog de vraag.

Aan het einde van de weg gekomen keren we om en wandelen langs dezelfde weg terug tot aan de steile helling bij het haventje. Die dalen we af en komen weer terug bij de auto. Ondertussen staat ons wagentje niet meer alleen op de parking maar kreeg nog wat gezelschap. Enkele gezinnen met jonge kinderen zitten bij het strand en we zien zelfs enkele zwemmers.
We rijden naar huis en maken alweer plannen voor een wandeling die we morgen willen maken.
Onze eerste wandeling zit erop en met een temperatuur van 23° en weinig schaduw was het warm genoeg. We voelen toch beiden wel een beetje dat we lange tijd niet voldoende beweging gehad hebben...