29 september 2015 - Nog eens door de heuvels naar Argassi

De weersvoorspellingen voor vandaag zijn super en we willen daarvan profiteren om nog eens een flinke wandeling te maken. Niet ver van huis want we zijn niet van plan om eerst een uur of meer te rijden voor we aan onze wandeling kunnen beginnen.
We kiezen de berg uit die vanaf ons terras heel goed te zien is achter de luchthaven, de Skopos die begint in Kalamaki en eindigt in Argassi en Vassilikos.
Met de auto rijden we over de hoofdweg van Kalamaki en stoppen bij ' The Bakery' voor een paar bladerdeeg gebakjes met ham en kaas voor onderweg. Dan rijden we tot het einde van de weg en laten de auto achter bij ' The Cave Bar' aan het begin van de Skopos.

We nemen het wandelpad door de heuvels en we hebben ons voorgenomen om richting Argassi te wandelen en terug te keren wanneer we vinden dat we ver genoeg zijn gegaan. Even later komen we voorbij het 'huis' van een boer, tenminste iets wat voor een huis zou moeten doorgaan. Telkens opnieuw vragen wij ons af hoe iemand hier in kan leven. Vorige keer zaten hier drie mooie witte puppy's maar die zijn nergens meer te bespeuren. In de plaats daarvan zitten er nu drie piepkleine schattige rosse poesjes. Zoals altijd is het hier erg vuil en smerig en de weide lijkt wel een stort waarin honderden gekleurde plastic zakjes liggen, zomaar weggegooid na het winkelen vermoedelijk.
De auto van de bewoner zou je in België alleen nog op een autokerkhof kunnen terug vinden, maar hier wordt er duidelijk nog mee rondgereden. Er ontbreekt zoveel aan het voertuig dat deze onmogelijk nog door de technische keuring kan geraken. Maar geen probleem, vele - vooral oudere - mensen rijden hier rond zonder rijbewijs, nummerplaat, verzekering of wegenbelasting. Alleen maar hopen dus dat je met zo iemand niet in aanrijding komt.

Onderweg komen we regelmatig wandelaars tegen - meestal oudere koppels - maar het is dan ook prima wandelweer nu. Het blijft onder de 30° en in de zon is het heerlijk ... en bij het klimmen zelfs meer dan warm genoeg.
Na enkele flinke heuvels komen we voorbij ' Taverne Kanalos' waar we vriendelijk begroet worden bij het voorbij gaan, want ondertussen herkent men ons hier blijkbaar al van ver.
Even verder staat het kleine kerkje van de Heilige Theodoron, begin mei maakten we nog foto's van de amandelboom waar de amandelen aanhingen... nu liggen ze onder de boom. We rapen er enkele op voor de foto en tegelijk willen we ze ook wel eens proeven. Wanneer we bij ons favoriete picknick plaatsje aangekomen zijn, zetten we ons neer op het muurtje en eten onze ham-kaasgebakjes op.

Dan wandelen we verder en nemen de afslag naar Argassi. Bij de ruïne van het oude kerkje zijn de muren - of wat ervan overblijft - begroeit met druivenranken en er hangen verschillende mooie druiventrossen aan. Omdat ze zomaar in het wild hangen laten we ons toch weer verleiden om wat druiven te plukken. We weten uit ervaring dat de wilde druiven heel lekker zijn.
We gaan nog een eind verder tot we bijna bij het drukke gedeelte van Argassi komen en daar besluiten we terug te keren. Langs dezelfde weg wandelen we terug en aan ' Taverne Kanalos' gekomen gaan we even rustig zitten en bestellen iets fris om te drinken. Tot onze verrassing krijgen we er nog een bordje bij met wat tomatenschijfjes, komkommer, olijven, feta kaas en wat tzatziki. Na onze wandeling smaakt het heerlijk en zo'n onverwachte attentie doet altijd goed. Zo te zien wordt het gewaardeerd dat we hier regelmatig terugkomen en voor ons dus weer een reden te meer om volgend jaar nog eens langs te gaan.

Het laatste stuk tot aan de auto is het gemakkelijkste want dat is bijna uitsluitend bergaf. Nog een goede vijf minuten rijden en we zijn alweer thuis...  

Zicht op Kalamaki en de bergen 

De poesjes bij de boer...

...en zijn 'huis' of wat erop moet lijken...  en een mooier zicht 'de skopos'  

De amandelen aan de boom in mei... en de amandelen nu, klaar om op te eten 

Taverne Kanalos... en de ruïne van de kerk met de druivenranken

De lekkere wilde druiven bij de ruïne 

Onze wandeling

  

27 september 2015 - Op stap met één van de puppy's

Bij het ontwaken is de zon weer volop van de partij en dat komt ons goed uit. We hebben deze namiddag een afspraak met Daniela, het nieuwe baasje van Amy - één van de puppy's die we hebben opgevangen - en we kijken er al naar uit om het Cockertje terug te zien.

s' Middag rijden we naar Marathia voor een etentje bij onze vrienden van taverna Marathia Star. Bij onze aankomst kijken we raar op want de stoelen zijn schuin tegen de tafels gezet en in eerste instantie denken we dat het is voor mogelijke regen door de naderende donkere wolken.
We worden verwelkomt door Dionisos die ons verteld dat zijn moeder vandaag is overleden en de taverne daarom niet open is. Dan komen ook zijn vrouw en dochter en verontschuldigen zich omdat ze ons geen maaltijd kunnen aanbieden, maar wij begrijpen heel goed dat zij nu andere zorgen hebben en de taverne gesloten houden.
Na even met hen gepraat te hebben nemen we afscheid en beloven over een aantal dagen terug te komen.

We overleggen even waar we dan naartoe zullen rijden om te eten want we moeten er rekening mee houden dat we op tijd op onze afspraak in Agios Leon zijn. Na wat over en weer gepraat beslissen we om naar de kleine taverne in het dorp van Kiliomenos te rijden, waar we al eens een paar keer goed gegeten hebben.
Het ligt op weg naar onze afspraak en het eten is er heel lekker. We laten onze auto aan het kerkhof achter en wandelen door het smalle dorpsstraatje tot aan de taverne waar we met smaak genieten van een Stifado. Wanneer we verder gaan krijgen we nog enkele lekkere blauwe vijgen uit eigen tuin mee... dat is de Griekse vriendelijkheid.

Vijf minuten voor tijd komen we in Agios Leon aan en begeven ons naar het huis waar Amy nu woont. De kinderen gaan hun mama verwittigen en dan komt Amy de trap afgelopen. Het eerste ogenblik begint ze te blaffen maar heel snel verwelkomt ze mijn man en laat zich met veel plezier strelen. Daarna is het mijn beurt en het doet goed om haar zo blij en gelukkig te zien.
Ze ziet er goed uit en wat is ze mooi geworden... wij noemden haar destijds een kleine lady en dat is ze nog altijd. In die zestal weken sinds ze in haar nieuwe thuis woont is ze flink gegroeid en is ze het puppy-achtige al een beetje verloren.
Amy en de labrador Aris worden in de jeep gezet en dan vertrekken we samen naar Porto Roxa voor een kleine wandeling en een zwempartij voor de honden. Het is echt dol om te zien hoe speels Amy is en hoe ze over de rotsen rent waar wij het altijd heel voorzichtig moeten doen omdat ze zo scherp zijn.
Aris is al oud en heeft last van artrose waardoor hij graag zwemt want dat verzacht de pijn in zijn poten. Amy heeft nog wat angst van het diepe water en verkiest het ondiepe gedeelte om wat met de bal te spelen.
Na de zwempartij gaan we een eindje wandelen en praten ondertussen met Daniela over van alles en nog wat, maar vooral over Amy. Wanneer we merken dat het teveel wordt voor Aris keren we terug want we hebben medelijden met het arme dier. Terug bij het water gekomen gaat hij rechtstreeks naar de plaats waar hij kan zwemmen om zijn pijnlijke poten wat te verzachten.

Dan rijden we terug naar hun huis waar we op het terras nog genieten van een koffie met een lekker stuk cake door Daniela zelf gebakken. Ze is afkomstig van Duitsland en net als mijn Duitse schoonzus is koeken bakken één van haar specialiteiten. De cake smaakt heerlijk en na een tijdje nemen we afscheid en beloven alvast om volgend jaar nog eens langs te komen.
Dan zal Amy al bijna volwassen zijn en we zijn benieuwd hoe ze er dan zal uitzien. Ondertussen zal haar baasje foto's doorsturen zodat we haar toch nog een beetje kunnen blijven volgen terwijl wij in België zijn.

In het toeristisch seizoen baten ze aan hun huis een kraampje uit met plaatselijke producten en we gaan er volgend jaar beslist honing kopen voor bij onze Griekse yoghurt.
Na een gezellige namiddag keren we tevreden huiswaarts...

Amy met haar natte pootjes

Porto Roxa...

... en nog eens

De scherpe rotsen van Porto Roxa

26 september 2015 - Herfst in Zakynthos

Ja, hey man... wat was me dat zeg? We hadden regen gevraagd voor onze tuin... maar zóóveel was nu ook weer niet nodig!

Het is gisterenavond heel veraf beginnen onweren en vanaf ons terras hebben we het prachtige klank- en lichtspel zitten bewonderen. Die bliksemslangen hebben we nog nooit gezien en dan daartussen de dalende en opstijgende vliegtuigen... ik had voor geen geld van de wereld daarin willen zitten. Ik kan nu maar één ding hopen en dat is dat het over drie weken beter weer is wanneer wij terug naar België vliegen, anders besterf ik het vast van de schrik.
Na een tijdje kwam het onweer dichterbij met de bijhorende regen en wind, met als gevolg dat we op ons terras niet meer droog bleven en dan zijn we tegen onze zin maar naar binnen gegaan. Even later werden de hemelsluizen open gezet en viel de regen met bakken uit de hemel. Dat heeft zo urenlang geduurd en het leek wel alsof we de regen - die we vijf maanden lang moesten missen - nu in één nacht allemaal tegelijk over ons heen kregen.
Toen ik deze nacht wakker werd en het nog altijd stortregende ben ik uit nieuwsgierigheid op het terras gaan kijken. Onze tuin was één groot zwembad en ik hoorde het water over ons privéweggetje stromen.

Bij het ontwaken deze morgen is het gelukkig terug droog en op de omheiningsmuur zien we aan de modderstreep dat het water minstens vijftien centimeter hoog heeft gestaan. Onze aanplanting heeft letterlijk staan zwemmen en wij zijn de eerste tijd verlost van onze twee-daagse gietbeurten.
Het is nog zwaar bewolkt maar er komt hier en daar al licht tussendoor en met wat geluk wordt het nog een mooie dag.

Ideaal weer om binnen in huis wat klusjes op te knappen.
De badkraan is aan vernieuwing toe en die gaan we nu dan maar vervangen. De pomp om het water door onze leidingen te sturen heeft ook weer sinds enige tijd haar kuren en is heel dringend aan vervanging toe. Allemaal werk dus om op minder mooie dagen op te knappen.
Wanneer de nieuwe badkraan geïnstalleerd is wordt de pomp afgebroken en beginnen we de nieuwe te plaatsen. Na een tijdje zien we dat er een stuk is dat niet past op de nieuwe pomp en er naar de ijzerhandel moet gereden worden. Vandaag is het echter zaterdag en de handelaars zijn in de namiddag gesloten, daar hebben we niet aan gedacht toen we met de werken begonnen.
Zonder het ontbrekende stuk kan het water niet terug op de leidingen gelaten worden, bijgevolg zal er tot maandag geen water uit onze kranen komen... Dat wordt dan maar behelpen met de emmers water die we van onze waterton aftappen.

Om afwas te sparen besluiten we dan voor het avondeten maar langs een taverne te gaan. Het toeristisch seizoen loopt op zijn einde en het zal bijgevolg één van de laatste keren zijn dat we een taverne kunnen bezoeken.
In België gaan we zelden of nooit naar een taverne of een restaurant, alleen maar bij speciale gelegenheden. Maar hier zijn ten eerste de prijzen véél lager en ten tweede kan je in open lucht genieten van een lekkere schotel, wat moet je nog meer hebben? Dus gaan we hier bijgevolg een keertje meer uit eten.
We wandelen terug naar taverne 'Salt en Pepper' in Laganas waar we vorige zondag nog lekker hebben gegeten. We worden er meteen herkend en gaan aan hetzelfde tafeltje zitten. Deze keer bestellen we beiden Gyros Koutopoulo - of kippen gyros - met een wit wijntje. Ook nu krijgen we vooraf gegrild brood met tomaat en feta, waarna onze bestelde schotel opgediend wordt. Het smaakt net als vorige zondag even lekker waardoor de taverne een aanrader is.
Wanneer ik achteraf nog een cappuccino bestel krijgt mijn man een kruikje witte wijn aangeboden van het huis. Gelukkig zijn we te voet en kan het geen kwaad om een glaasje meer te drinken, we moeten trouwens maar een kleine kilometer wandelen tot we terug thuis zijn.
Bij het weggaan worden we bedankt voor ons bezoek en keren we tevreden huiswaarts.

Sinds deze namiddag was de zon weer volop van de partij en zo kennen wij ons mooie Zakynthos...  

Taverne 'Salt en Pepper'

Een lekkere Gyros Koutopoulo

Een Cappuccino... één van mijn favoriete drankjes

Het gratis wijntje van mijn man

21 september 2015 - Bezoek

Deze nacht was er onweer met een fikse regenbui maar die was heel welkom voor onze tuin en waarschijnlijk niet alleen voor de onze. Er hangen nog heel wat wolken waar de zon af en toe door komt piepen en met onze ervaring in al die tijd weten we dat het tegen de middag wel weer mooi zal worden.

Bij het nakijken van mijn mails zie ik een reactie op mijn Blog. Ik lees dat een Nederlands echtpaar die in Maasmechelen wonen, graag even wil langs komen om te praten over het wonen in Griekenland.
Ze willen over een drietal jaren naar Griekenland verhuizen en het is best begrijpelijk die stap niet zomaar overhaast te zetten, om dan na een tijdje vast te stellen dat het een verkeerde keuze bleek te zijn.
Wij zijn altijd graag bereid om iemand te helpen en bezoek is altijd heel welkom hier bij ons. Na een paar keer over en weer mailen komen we tot een afspraak en geef ik hen door waar ze ons kunnen vinden.
Ondertussen rijden we naar Lidl voor een nieuwe voorraad water want met het warme weer van de laatste dagen is onze voorraad flink geslonken.

Rond 14.30 zien we hun auto stoppen en gaan we hen tegemoet om hen te verwelkomen. Ze hebben een fles witte wijn mee als dank - een heel vriendelijk gebaar van hen - maar dit was echt niet nodig. Wij geven heel graag informatie zonder daarvoor een tegenprestatie te verwachten, maar de fles wordt natuurlijk in dank aanvaard en we gaan zeker aan hen denken wanneer we ervan genieten.
We vernemen dat ze al meerdere keren in Zakynthos waren en dat ze vrijdag verder vliegen naar het kleine eilandje Kythira dat onderaan de Peloponnesos gelegen is en dus niet zo ver van Zakynthos. Ook daar waren ze meerdere keren met vakantie en ze twijfelen dus nog of ze op Kythira of op Zakynthos willen gaan wonen.
Kythira is door ons alleen maar gekend vanwege het boek ' Water bij de Ouzo' dat een Nederlandse vrouw vele jaren geleden schreef. Ze kocht er samen met haar man - die dierenarts was - een eeuwenoud huis dat ze volledig gerestaureerd hebben. Over hun wedervaren met de aankoop, de registratie van hun woning en hun leven tussen de mensen van het eiland heeft ze een boek geschreven, waarvan we veel herkennen van de tijd toen wij ons huisje op Zakynthos kochten.  
  
Het is het eiland van de Godin Aphrodite en de God Eros, waar je nog de echte Griekse sfeer kan proeven en het is er nog niet zo toeristisch. Toeristen die de rust en de prachtige natuur weten te waarderen zijn bij de bewoners echter van harte welkom.
De inwoners leven er vooral van de landbouw en de belangrijkste agrarische producten zijn olijfolie en de beroemde kwaliteitshoning. Onze bezoekers zijn imkers en willen dat in Griekenland graag ook verder doen.

Het wordt een gezellige namiddag - bij een drankje en wat zoetigheden - en de tijd vliegt voorbij. Bij het afscheid nemen wordt er afgesproken om contact te houden en ik mag zeggen dat we er toch weer een paar vrienden hebben bijgekregen. We hopen dat ze antwoord hebben gekregen op alles wat ze wilden weten over Zakynthos.
Wanneer mijn man en ik achteraf nog wat napraten - en denkend aan wat er gezegd werd - komen we tot de conclusie dat wij in hun plaats voor Kythira zouden kiezen. Het lijkt ons echt wel een paradijs voor hen om daar te gaan wonen. Het enige minpunt is het feit dat er nog weinig vliegtuigen rechtstreeks naartoe vliegen vanuit België of Nederland. Maar wanneer je daar echt ook woont heb je waarschijnlijk niet zo dikwijls de behoefte om heen en weer te vliegen. Alleen wanneer je erg ziek zou worden, of dringend hulp nodig hebt, is het mogelijk wel een nadeel omdat er net als op Zakynthos geen groot en modern ziekenhuis is.
  

Enkele foto's van Kythira... van het internet gehaald 

20 september 2015 - Stenitis Bay

Onze wandeling van gisteren werd goed verteerd en we zoeken iets om deze dag nuttig door te brengen. We hebben een paar heel warme dagen achter de rug en mijn man heeft zin om te gaan snorkelen. Er zijn enkele opties zoals Porto Roma of Marathia Beach, maar het is een eind rijden om gewoon een uurtje in het water te vertoeven en terug te komen.
Het beloofd deze namiddag weer heel warm te worden en veel wandelen zien we na onze forse wandeling van gisteren dan ook weer niet zitten. Denkend aan nog andere mooie snorkelplaatsen schiet me opeens Stenitis Bay te binnen. Ik stel het voor aan mijn man waarna hij me bedenkelijk aankijkt... dat is wel heel steil klimmen, krijg ik als antwoord.
En ja, eigenlijk is dat behoorlijk zwaar klimmen op een vrij korte afstand en dat bij die hoge temperaturen? Er is ondertussen wel een deel van de weg geasfalteerd, waardoor we de auto toch wel wat dichter bij ons doel kunnen parken en dus een stuk minder te voet moeten lopen.
We besluiten het erop te wagen en maken een lunchpakketje klaar. De snorkels en de zwemvliezen gaan in de rugzakken samen met het lunchpakket en een goede voorraad water.

Dan rijden we langs Lithakia naar Kiliomenos en verder langs Agios Leon en Exo Chora richting Maries. Juist voor het dorpje slaan we linksaf op weg naar Stenitis Bay. Van de zware brand die hier een aantal jaren geleden alles vernielde is weinig of niets meer te zien en daar zijn we blij om. Toen we de laatste keer - een maand of twee na de brand - hier doorwandelden zagen we kilometers ver alleen maar zwart verbrande bomen en struiken. Dat was zo'n griezelig beeld dat we ons voornamen om hier de eerste jaren niet meer terug te komen.
Nu is alles weer mooi groen en we besluiten om nog een deel van de asfaltweg te lopen en laten de auto op een veilig plaatsje naast de weg achter. Met het vooruitzicht op de kiezelweg en de steile afdaling neem ik mijn wandelstok mee om een beetje minder kans op uitschuivers te hebben.
Er zijn nog redelijk wat wolken en het afdalen gaat veel vlotter dan verwacht, we stoppen onderweg regelmatig om van het mooie uitzicht te genieten en een foto te maken.
Beneden aan het water aangekomen hopen we op wat meer zon om mooie foto's te kunnen maken. Mijn man kan niet snel genoeg het water in en geniet al gauw van het uitzicht onder water. Ik geniet - zittend op een rots - met mijn voeten in het water van de absolute stilte... heerlijk!
Wanneer het middag is smullen we van ons meegebracht lunchpakketje en wanen we ons hier, zoals al de vorige keren alleen op de wereld. 

Plotseling wordt de vredige stilte verstoord door het geluid van een auto! Twee toeristen hebben het in hun hoofd gehaald om tot hier beneden te komen met hun kleine huurwagen en er waarschijnlijk niet bij stilgestaan dat ze straks ook nog langs dezelfde weg weer terug naar boven zullen moeten.
Even later komen nog twee toeristen aangewandeld en vragen verwonderd of die auto van ons is, want ondertussen zijn de twee anderen verdwenen naar een klein strandje dat buiten het zicht gelegen is. Deze twee waren toch verstandig genoeg om hun auto achter te laten daar waar het asfalt stopt en hebben de rest dan maar te voet afgelegd.
Wanneer er nog enkele toeristen met hun quad tot beneden komen gereden is voor ons het plezier ver te zoeken en besluiten we maar om terug naar boven te gaan. Terwijl we ons klaar maken om te vertrekken komen nog twee motorbootjes de anders zo rustige baai in gevaren. Gelukkig is mijn man nu niet meer aan het snorkelen want met de snelheid waarmee de bootjes de baai in varen zouden ze hem waarschijnlijk niet eens opmerken.

We vatten de terugweg aan, het eerste deel gaat heel vlot, en we komen goed vooruit. Maar in de brandende zon, zonder ook maar een beetje schaduw en erg steil bergop wordt het na een tijdje een pak moeilijker.
Dan horen we de auto met de toeristen aankomen en gaan opzij staan om hen te laten passeren op deze smalle weg. Al slippend van de ene kant van de weg naar de andere, zien we hen rakelings langs de steile afgrond rijden. Ze rijden met een behoorlijk hoge snelheid naar boven om zeker niet stil te vallen. Met die ondergrond en de steile helling zouden ze het wel mogen vergeten om de auto nog terug op gang te krijgen. Het was ook de raad die één van de andere toeristen hen daarstraks meegaf... zorg ervoor dat je niet stilvalt!
We zetten onze klimpartij verder en ik ben dolblij wanneer we de auto bereikt hebben want ik ben doodmoe. De volgende keer kunnen we de asfaltweg toch best nog wat langer volgen met de auto.
Een hoogteverschil van 250 meter op zo'n korte afstand, zonder vlakke stukken waar je eens wat op adem zou kunnen komen, en dat bij bijna 35°, is iets waar ik blijkbaar te oud voor ben geworden. Als ik eraan terugdenk dat we zeven jaar geleden dezelfde weg hebben afgelegd, na eerst ook nog eens de afdaling naar Porto Vromi en terug omhoog hebben gemaakt en uiteindelijk een afstand hebben afgelegd die vier keer langer was... dan moet ik toegeven dat ik dit nu niet meer zou aankunnen.

Thuis gekomen nemen we een ontspannend bad en zetten ons tot het avondeten op het terras. De zin om zelf te koken is eventjes weg en we wandelen naar Laganas waar we in een taverne willen gaan eten die ik met onze jongste dochter al eens eerder heb bezocht. Wanneer we aan tafel zitten merk ik dat er andere uitbaters zijn en de zaak kreeg ook een andere naam 'Salt & Pepper'. Even slaat de schrik toe wanneer we zien dat het personeel allemaal uit jonge gasten bestaat, daar waar het vroeger een lokale Griekse familie was.
De herinnering aan een avondje in mei, toen we onze Duitse gasten op een lekker etentje wilden verrassen in een taverne in Limni Keriou - waar wij voorheen reeds een paar keer heel lekker hadden gegeten - komt naar boven. Het was toen een groot misverstand om er binnen te gaan, andere uitbaters... waarschijnlijk een andere kok en keukenpersoneel en we hebben er alle vier toen heel slecht gegeten.

Mijn man bestelt Lamb Kleftico en ik Beef Stifado met een wit wijntje erbij voor ons beiden. We krijgen eerst nog brood met olijfolie, tomaat en feta erop, dat in de oven of onder de grill gebakken werd.
De Lamb Kleftico  wordt aan tafel - in de aluminiumfolie - geflambeerd en dan op het bord opgediend.
Het eten is er voortreffelijk en onze vrees was dus - gelukkig voor ons - deze keer ongegrond. Na het eten krijgen we nog een glaasje van het huis met een redelijk zoet, licht-alcoholisch drankje.
Tevreden en voldaan wandelen we terug naar huis...
 

Rechts Stenitis Bay met in de verte zicht op Porto Vromi

Stenitis Bay ...

... en nog eens

Een paar zeesterren

Nog eens Stenitis Bay

Onze wandeling

Taverne Salt & Pepper

Een lekkere Beef Stifado... met een glaasje wijn

19 september 2015 - Orthonies via de bergen en het oude klooster

Donderdag gingen we bij Ethniki - even voorbij de haven - onze brandverzekering betalen en omdat we onze auto altijd op de parking aan de plaatselijke boerenmarkt achterlaten is het toch wel een eindje lopen. Het was de bedoeling om er een wandeling in de haven en de stad van te maken maar de zon brandde heel erg en er was niet het minste zuchtje wind. Daardoor besloten we om terug naar de auto te gaan en naar huis terug te keren, maar niet zonder eerst mijn geliefde frozen yoghurt te eten op een bank aan het water. Het is misschien mijn laatste voor dit jaar. Thuis gekomen stond de thermometer in de schaduw op 36,7° en zonder ook maar een beetje wind is dat niet echt aangenaam om te wandelen.

Gisteren was het met 36,5° alweer veel te warm om aan wandelen te denken. Na de nodige klusjes hebben we ons met een paar frisse drankjes in de schaduw onder één van onze olijfbomen gezet. Daar vonden we een beetje verkoeling door een licht briesje want op het terras was het niet om uit te houden.

Volgens de weersverwachting wordt het vandaag een paar graden minder en we wagen het erop om een wandeling te gaan maken die al langer op ons verlanglijstje staat.
We stoppen bij Lidl voor een paar croissants en rozijnenkoeken voor deze middag en rijden dan via Lagopodo naar Kiliomenos en vandaar langs Agios Leon via Maries en Exo Chora naar het noorden. Even voor we in Orthonies komen zien we een geschikte plaats om onze auto veilig achter te laten en we beginnen, gepakt en gezakt, aan onze wandeling.

Het eerste deel gaat langs de asfaltweg en even vrezen we ervoor dat we last gaan hebben van het verkeer maar dat valt al bij al best mee. Hier in het noorden is het in deze periode best rustig en we kunnen bijna altijd naast elkaar blijven lopen. Het is voor het eerst dat we deze weg te voet doen en we genieten van de prachtige streek.
Na een aantal kilometers asfaltweg komen we aan het kiezelpad dat tussen de bergtoppen door naar een oud klooster leidt. Vanaf hier is absolute rust verzekert en horen we alleen nog het geluid van de vogels en af en toe een bij die langs vliegt.
Een aantal jaren geleden heeft hier een heel zware brand gewoed en alhoewel het ondertussen overal terug groen is, zien we nog altijd de zwart geblakerde boomstammen tussen het mooie jonge groen, die blijven herinneren aan het vuur dat zoveel hectaren mooie natuur vernietigde.

We wandelen tussen de bergtoppen met namen als Pirgos, Mega Vouno, Kentro en Alexoudi door en komen na een steile klim bij het oude klooster aan. Helaas is het gesloten en kunnen we het alleen maar van de buitenkant bezichtigen, binnen de kloostermuren staat een kerk. Vlakbij staat ook een molen en in de bergflank achter de molen en het klooster zien we de grot waar - volgens de legende - de Icoon van de Heilige Maria gevonden werd en waaraan het klooster zijn naam te danken heeft.
Het historische klooster van de Heilige Maagd van de grot of 'Monastery of the Virgin Spiliotissa' werd gebouwd in de zestiende eeuw en men werkt sinds enkele jaren reeds aan de renovatie ervan met de steun van Europa.

Ondanks de voorspelling dat het vandaag wat minder warm zou worden is daar heel weinig van te merken en de thermometer die we altijd meenemen geeft in de schaduw 36° aan. Vanaf het klooster volgen we terug een asfaltweg naar het dorpje Orthonies en die loopt aardig bergop. Het kost ons heel wat zweet bij deze temperaturen en de vier liter water in onze rugzakken beginnen op te raken.
Zonder dat we ook maar iemand zijn tegen gekomen onderweg komen we in Orthonies aan. Het dorpje telt ongeveer 250 inwoners en is gebouwd op de hellingen van de berg ' Vrachionas' en ligt op 450 meter boven de zeespiegel.
Orthonies is amfitheatrisch gebouwd midden in het groen tussen de olijfgaarden en velden met druiven. De huisjes zijn van steen met keramische dakpannen en opgetrokken in de gekende Zakynthos stijl.
Midden in het dorp komen we voorbij ' Botega Cafe' dat we kennen uit de blog van het Nederlandse echtpaar die elk jaar in juni een maand vakantie op Zakynthos doorbrengen. Al vanaf ons vertrek deze morgen hebben we erop gerekend om hier iets te kunnen eten en gelukkig is de zaak nog steeds open. Het bevalt ons hier uitstekend en het is er nog gezelliger dan we verwacht hadden. Gezien het einde van het toeristische seizoen is de keuze niet meer zo groot en we kiezen beiden voor een Grieks slaatje. Mijn man neemt er een glaasje witte wijn bij en ik een 'lemonade'.

Terwijl we op ons slaatje wachten nemen we een kijkje in het museum dat bij het cafe staat en ook open gehouden wordt door de uitbaters. We zijn aangenaam verrast van wat we te zien krijgen en hadden ons niet verwacht aan zoveel Griekse orde en netheid. In de ene ruimte staan o.a. oude werktuigen waarmee vroeger wijn en olijfolie gemaakt werden. De andere bevat dan weer alles wat je in huis kon vinden en ik zie dezelfde naaimachine waarmee ik - bijna 50 jaar geleden - op school mijn eerste naailes kreeg en die al trappend met de voeten moest bediend worden.  
Eigenlijk gaan we er veel te snel doorheen maar we willen terug aan tafel zitten tegen de tijd dat ons slaatje klaar is en men niet op ons moet wachten. Wanneer onze Duitse gasten in mei terug naar Zakynthos komen moeten we hier beslist langs gaan. Het museum is iets wat zij zeker zullen willen zien en de Botega gaat hen ook bevallen.
We krijgen bij ons Grieks slaatje nog een bordje met zelfgemaakte ansjovis en met deze warmte smaakt het frisse slaatje overheerlijk. Na het eten krijgen we als nagerecht nog een bordje met heerlijke druiven van de eigen druivenranken. Ik bestel nog een Cappuccino, die ik me ondanks de warmte toch laat smaken.

En dan is het tijd om verder te gaan en we wandelen door de velden van het dorp terug naar de plaats waar we onze auto hebben achtergelaten. We rijden vervolgens langs de oostkust terug naar huis.
 

De bergen rondom Orthonies... en een bidsprinkhaan

Onderweg naar het klooster

Nog onderweg... en de herinnering aan de zware brand

De molen... en de grot

Het klooster van dichtbij... en veraf

Botega Cafe... met het witte wijntje van mijn man

Het museum

Onze wandeling

13 september 2015 - Nog eens van Limni Keriou naar Marathia

Ondanks de zware wandeling van gisteren merken we er bij het opstaan helemaal niets van... waar een warm bad na een intense wandeling al niet goed voor is.
Na het ontbijt doen we het rustig aan en we checken even onze mails en ik kijk op mijn Facebook om te zien of er iets interessant gemeld is. Tot mijn grote verrassing heeft de dochter van onze geliefde taverne foto's geplaatst van blusvliegtuigen en een blushelikopter boven Marathia.
Brand in het prachtige en beschermde Marathia en wij hebben dat niet gemerkt? Daar moeten we het fijne van weten en we besluiten onze plannen voor vandaag te veranderen. Het was onze bedoeling om rond de middag naar de haven te gaan en daar wat rond te wandelen, maar dat kan op een andere dag ook nog.

Om half vier vertrekken we met de auto richting Marathia en laten hem op de parking in Limni Keriou achter. Van daaruit wandelen we nog eens een keer via het haventje en zo verder naar Marathia, wat zoveel mooier en aangenamer is dan met de auto.
Het is heel helder weer en dus ideaal om mooie foto's te maken. Ook al hebben we al honderden foto's van deze omgeving, het blijft voor ons veruit de mooiste plaats van Zakynthos en nog steeds onze favoriet. We krijgen er niet genoeg van om hier te wandelen en zo kan mijn man ook van al dat moois genieten nu hij niet als chauffeur zijn aandacht op de wel heel smalle weg moet houden.

We wandelen verrassend gemakkelijk de toch wel super steile helling aan het haventje op en onze wandeling gisteren was merkbaar een goede training. Vanuit bijna elk punt langs de weg zijn mooie foto's te nemen en zo komen we heel snel bij taverna Marathia Star.
Na de begroeting komt het gesprek al dadelijk op de brand en vernemen we dat die gisterenmorgen al om vijf uur is uitgebroken. Op twee plaatsen tegelijk - niet zo heel ver van mekaar - is het vuur ontstaan en er is heel duidelijk kwaad opzet in het spel.
Omdat wij om vijf uur nog in ons bed lagen en niet zoals andere dagen op ons terras ontbeten hebben, is de brand aan onze aandacht ontsnapt. Vanaf onze tafel kijken we recht op de bergen van Keri en Marathia, maar gisteren zijn we al vroeg naar de andere kant van het eiland vertrokken voor onze wandeling.
Voor de ene brand kreeg de brandweer de hulp van twee blusvliegtuigen en bij de andere kwam een blushelikopter ter hulp. Enkele grote villa's werden bedreigd want door de wind werden de vlammen in de richting van die villa's gestuurd. Enige tijd geleden waren wij daar nog aan het wandelen en hebben we de nu bedreigde villa's nog gefotografeerd. Welke zieke geest haalt het in zijn hoofd om daar brand te stichten? Bij onze laatste wandeling daar hebben wij nog opgemerkt dat men er - tot nu toe - gelukkig aan branden ontsnapt is en de natuur bijgevolg nog ongehavend is.

Over een paar weken is de taverne gesloten voor dit jaar en we laten het ons dus nog eens smaken. Mijn man wil nogmaals een Lamb Kleftico eten en ik bestel nog eens keer de Porc Steak. Nog een bordje Stuffed Peppers erbij dat we onder ons beiden verdelen want wij zijn niet meer zo'n grote eters. Het is voor het eerst dat we de Peppers bestellen en ze smaken heerlijk, iets om thuis ook eens uit te proberen.
We krijgen weer een fles eigen gemaakte witte wijn mee en super verse eitjes van vandaag. Ook het grote been van mijn Porc Steak gaat mee naar huis want aan ons huisje loopt sinds enkele dagen een verloren of gedumpte hond rond. Niet dat we hem deze keer gaan opvangen want we moeten over enkele weken terug naar België. Maar hem laten verhongeren kunnen we toch ook niet en zo'n lekker been zal zeer welkom zijn.
Ik denk dat ergens heel dicht bij ons huisje een wegwijzer moet staan. Onzichtbaar voor mensen, maar met in koeien van letters, enkel leesbaar voor honden en katten: ' Hier wonen dierenvrienden...'

Na het eten wandelen we terug naar Limni Keriou en onderweg komt een hond met zijn twee puppy's met ons meegelopen. Ik maak van mijn hart een steen en stuur hen terug de olijfgaard in zodat ze niet onder een auto terecht komen. Is het ons zo erg aan te zien dat wij dierenvrienden zijn? Op de parking waar onze auto staat, liggen ook drie verlaten honden en we durven hen niet meer bekijken en lopen er met een grote boog omheen. Arme dieren die in Griekenland geboren worden, jullie zouden een zoveel beter leven kunnen hebben wanneer jullie wiegje in een diervriendelijk land had gestaan...    

Het haventje van Limni Keriou

Nog eens het haventje...          en Limni Keriou

Marathia

Zicht vanaf taverne Marathia Star

Porc Steak                                                               Lamb Kleftico

12 september 2015 - Loucha naar Kiliomenos via Yperagatou klooster

We trekken onze stoute schoenen aan en maken vandaag nog eens een lange wandeling. Hopelijk valt het een beetje mee want met de hitte van de voorbije maanden dateert onze laatste grote wandeling al van 20 juni en zal onze conditie mogelijk niet meer zijn wat ze toen was.

Als onze rugzakken gepakt zijn rijden we met de auto via Lithakia en Kileomenos naar Loucha. Even voorbij het dorp - richting Gyri - parkeren we aan het begin van een wandelpad dat we reeds eerder dit jaar hebben gedaan. Van hieruit wandelen we terug naar het dorp van Loucha en slaan het smalle weggetje in,  dat langs de kerk en Café Loucha naar het Yperagatou klooster loopt.
In mei zijn we met onze Duitse gasten al eens van Kileomenos naar het klooster gewandeld om dan via een grote omweg door de bergen terug in Kileomenos te komen. De vrouw die bij het klooster woont vertelde ons toen dat er van het klooster een weg loopt naar Loucha. Omdat we toen nog een lange weg voor de boeg hadden leek het ons niet ideaal om ook nog eens tot in Loucha te wandelen. Al maar goed want onze wandeling die dag was al zwaar genoeg en er hadden geen extra kilometers meer bij mogen komen.

Vanaf de kerk lopen we langs de velden van Loucha die in een dal tussen de bergen gelegen zijn. Op het laagste gedeelte staat een kiosk met info over een dertigtal waterputten die er zich bevinden voor de bewatering van de gewassen. Onder de kiosk staan zitbanken om uit te rusten of te picknicken voor wie er behoefte aan heeft.
Er zijn heel veel wijngaarden met rijpe druiven die waarschijnlijk heel lekker zijn, maar we respecteren het werk van de boeren en wagen het niet om ze te proeven.
Hier en daar staan in het wild ook wijnranken die niet geoogst worden en we kunnen er niet aan weerstaan om daar toch eens van te proeven. Net als met het andere fruit dat hier door de zon gerijpt is, smaken ze superzoet, zijn overheerlijk en in de verste verte niet te vergelijken met wat we bij ons in België in de winkel kopen. Wat zal het weer wennen zijn aan het fruit eenmaal we terug in ons landje zijn. We zullen dus weer heel veel vers fruitsap moeten maken om toch maar aan de nodige dosis vitamientjes te geraken.
De wandeling tot aan het klooster bevalt ons prima en we moeten hier volgend jaar in mei zeker eens terug komen met onze Duitse gasten. Hen kennende weten we nu al dat ze zeer tevreden gaan zijn met deze wandeling.

Vanaf het klooster tot aan de kerk van Kileomenos kennen we de weg al van in mei. Ons plan is om nu een weg binnendoor te nemen maar ook al staat die op de kaart van Zakynthos, we kunnen er niet langs omdat een boer die heeft afgesloten met een omheining. Dan maar de gekende weg volgen.
Aan de kerk van Kileomenos gaan we in het kleine restaurant de nodige krachten opdoen om straks onze lange weg terug te lopen. De uitbaters herkennen ons nog van in mei en verwelkomen ons heel hartelijk. Na een Stifado met een glaasje witte wijn en een stukje walnoot cake met honing, zijn onze vet- en suikerreserves weer op peil om de terugtocht aan te vatten.

We keren terug langs dezelfde weg, met uitzondering van een klein stukje in de buurt van het klooster dat we anders nemen dan op de heenweg. Negentig procent van onze wandeling bestaat uit paden van rotsgrond met daarover een laag kiezelsteentjes. Het is dan ook voorzichtig uitkijken waar we onze voeten zetten want hier is snel een uitschuiver gemaakt, vooral op plaatsen waar de regen van een paar dagen geleden diepere geulen heeft gemaakt.
Even voor we terug in de buurt van het klooster komen worden we bijna van de weg gereden door een paar jonge gasten in een kleine open jeep zoals die hier te huur zijn. Ze racen tegen een rotvaart de smalle hellingen op en scheuren door de bochten, daarbij opzettelijk rondjes makend zodat het stof en de kiezeltjes alle kanten uitvliegen. De passagier filmt alles ondertussen met zijn gsm op een stok zodat ze waarschijnlijk hun capriolen op Youtube of Facebook kunnen zetten. Wij houden ons hart vast als we hen bij hun halsbrekende toeren rakelings langs de afgrond zien rijden en vragen ons af wat de verhuurder van de wagen hiervan gaat vinden. Bij het ondertekenen van het huurcontract ga je er namelijk mee akkoord om met de auto de asfaltwegen niet te verlaten...

Terug in Loucha zijn we nog getuige van een huwelijk en dat is hier eerder een uitzonderlijk gebeuren. Met haar veertigtal inwoners gebeurt dit gemiddeld zo maar eens om de tien jaar in dit kleine bergdorpje.

Wanneer we terug aan de auto komen ben ik toch blij dat ik weer terug naar huis kan. Achteraf bekeken hebben we de wandeling te intensief gewandeld, zonder voldoende rustpauzes te nemen en dat voel ik in mijn kuiten. Thuis gekomen zorgt een warm bad ervoor dat onze spieren ontspannen en onze benen morgen geen last meer gaan hebben van deze inspanning die de achttien kilometer lange wandeling toch wel was...  

Onderweg langs de wandelpaden

en nog onderweg

Overal oude en vervallen huizen

en nog enkele

Heerlijke wilde druiven in alle soorten

en in alle kleuren

Ondanks maandenlange droogte toch nog bloemen en planten

Een kudde schapen met heel in de verte het klooster... en een lief, klein geitje

Onze wandeling

10 september 2015 - De puppy's maken het uitstekend

Deze nacht was er onweer met een fikse regenbui en dat is een hele verfrissing voor onze tuin. De laag stof die door de lange droogte als een grijze waas over de bomen en de planten hing, heeft plaats gemaakt voor fris groen en natuurlijke kleuren. Sommige planten hadden veel te lijden onder de droogte en krulden hun blaadjes dicht als bescherming tegen de hitte.
Ondanks dat ze om de twee dagen water kregen - meer was niet mogelijk met de waterschaarste - bleven ze er minder goed uitzien. Dankzij die ene fikse bui van vannacht zijn ze helemaal opgefleurd.
De voormiddag bleef zwaarbewolkt maar zoals we Zakynthos al langer kennen duurt dat hier niet lang en samen met het middaguur kwam ook de zon te voorschijn. Nu genieten we weer van een stralend blauwe, wolkenloze hemel en met 29°, een iets aangenamere temperatuur dan de voorbije maanden.

Sinds het bericht van maandag op facebook waarin we vernamen dat onze kleine Olive goed aangekomen is in Engeland is er heel wat gebeurd. We hebben ondertussen contact gehad met haar nieuwe baasje en uit alles wat we horen kunnen we opmaken dat ze het heel erg getroffen heeft met haar nieuwe thuis.
Bij haar bezoek aan de dierenarts wou deze weten hoe Olive gevonden werd en hoe ze het 'gedumpt zijn' heeft doorstaan. Wie zou haar nieuwe baasje betere informatie kunnen geven dan wij die haar gevonden en opgevangen hebben? Ze wou ook heel graag dat we wat vertelden over de weken dat Olive hier bij ons woonde. Op onze vraag of ze graag de vele foto's wou hebben die wij maakten was ze dolenthousiast. Zo kan ze haar ook zien toen ze nog kleiner was en ze haar hart dadelijk bij de eerste blik op de foto - die ZAWF bij de oproep tot adoptie plaatste - aan dat kleine snoetje verloor.

Het over en weer mailen tussen Kerry - haar nieuwe baasje - en ons heeft al een paar leuke en grappige dingen opgeleverd. Zo heeft Olive in haar nieuwe thuis o.a. de hondenspeeltjes die ze links laat liggen omdat ze een lege platgetrapte waterfles verkiest om mee te spelen. Het mooie filmpje en de foto's die Kerry maakte van een super actieve Olive met haar waterfles, durfde ze niet aan anderen te tonen uit angst dat de mensen zouden denken dat die 'arme' Olive het moet stellen zonder hondenspeeltjes.
Het ontlokte haar een glimlach toen ze las dat haar favoriete speeltje hier bij ons... een waterfles was. We kunnen het ons heel levendig voorstellen, de platgetrapte fles in haar mond en hevig met haar kopje heen en weer schuddend zodat haar flapoortjes door de lucht zwaaien. We wachten nu ongeduldig op het beloofde filmpje met de beruchte waterfles. Ze speelde hier bij ons ook heel graag met 'gestolen' dennenappels uit een schaal in de tuin. Of in haar zelfgegraven holletje onder één van onze olijfbomen.

We zijn te weten gekomen dat Kerry - voor ze besloot om Olive te adopteren - van plan was om volgend jaar op vakantie naar Zakynthos te komen. Nu ze weet dat men hier niet zo vriendelijk is voor honden is er twijfel of ze wel gaat komen. Ze vreest dat ze dan alle verwaarloosde honden mee naar Engeland gaat nemen en denkt nu aan Rhodos. Maar het probleem van de verwaarloosde honden spreidt zich uit over gans Griekenland.
Hopelijk besluit ze toch om naar Zakynthos te komen en misschien zit er dan wel een ontmoeting in... en heel diep in mijn hart hoop ik dat ze Olive meebrengt. Maar hoe graag ik het ook zou willen, ik wil haar de stress niet aandoen om twee keer de overtocht met het vliegtuig te moeten maken.

Ook van Amy - het zusje van Olive - krijgen we nog steeds nieuws. Zo gaat ze regelmatig met haar baasjes naar Porto Roxa. We kregen een foto doorgestuurd en ze is merkelijk gegroeid. Daniela - haar baasje - heeft ons uitgenodigd om samen met haar en Amy een wandelingetje te gaan maken in de heuvels van Aghios Leon waar ze wonen. Nu nog een afspraak maken die voor beiden geschikt is...

Van het broertje van Olive en Amy is er ook nieuws. Hij kreeg de naam Frankie en heeft het schuchter zijn achter zich gelaten. Hij lijkt niet zo'n beste maatjes te zijn met de poes des huizes en de kippen ziet hij ook nog niet als deel van het gezin. Zijn aangeboren jachtinstinct zegt hem waarschijnlijk dat het een prooi is en zijn baasjes denken erover om hem op te leiden tot jachthond.
We kregen ook van hem een aantal fotootjes, wat geen gemakkelijke opdracht is geweest daar hij nogal actief lijkt te zijn. Er waren een paar flip-flops nodig om hem even stil te houden tot de foto's gemaakt waren. Waarom gaat er bij ons nu dadelijk een lichtje branden? Juist... toen wij foto's moesten maken om naar ZAWF te sturen was het ook een hele opdracht om hem mooi te laten poseren. Dan was zijn zusje Amy een gemakkelijker model, zij poseerde maar al te graag als een echte lady voor de lens.

Zo hebben we de drie hondjes nu 'virtueel' weer samen, al zal de kleine Olive toch altijd een heel speciaal plaatsje in ons hart blijven behouden...

Amy helemaal nat na een bezoek aan Porto Roxa... Olive in Londen... en Frankie met de flip flop... 

7 september 2015 - Einde van de waterproblemen en goed nieuws van Olive

Na meer dan een maand van waterschaarste lijkt het of daar nu een einde aan gekomen is. Mijn wasmachine zal vandaag op volle toeren mogen draaien want er staat heel wat was te wachten. Gelukkig hebben we hier een grote voorraad textiel en kleding zodat we een hele tijd verder kunnen wanneer er gebrek aan water is.
Ik weet dus wat gedaan want na de was volgt spijtig genoeg ook de strijk en met die temperaturen hier is dat geen pretje en net nu is er extra veel te strijken.

Deze zomer was het uitzonderlijk slecht gesteld met de watervoorraad. Na de zomer van vorig jaar - waarin we geen reden tot klagen hadden - kwam het nu extra hard aan.
Op dit eiland loopt niet alles zoals wij 'verwende' Belgen het gewoon zijn. Hier is ook waterleiding in huis en komt het water ook uit de kraan maar daarmee is alles zowat gezegd. Het water komt vanaf de straat via bovengrondse leidingen door de tuinen naar de huizen en loopt dan meestal in een grote waterton. Die waterton heeft bij ons een inhoud van ca. 2500 liter en een pomp zorgt ervoor dat het water onder druk door de leidingen in huis rondgestuurd wordt.
Eigenlijk is dit dus ongeveer hetzelfde dan in België, alleen staat er tussen de leiding in de straat en het huis een waterton en een pomp.
Tot daar de overeenkomst maar dan komt het grote verschil. Hier komt niet iedere dag water door de leiding in de straat. Meestal gebeurt dat hier bij ons zowat om de twee dagen. Wanneer we water verbruiken zakt de inhoud van de ton en die wordt dan weer aangevuld als men bij de watercentrale de kranen weer eens opendraait.
In juli en augustus - het drukke toeristische seizoen - hebben de hotels extra veel water nodig en worden de kranen naar de plaatselijke bevolking dan minder vaak open gedraaid. Het gebeurt soms dat men meer dan een week geen water door de leidingen krijgt en wanneer de waterton leeg is moet er water besteld worden. Zoals bij ons in België een tankwagen met stookolie langskomt, komt er hier dan een tankwagen met water.

Deze zomer begon het begin juli slecht te gaan met de watertoevoer en half juli kwam bij ons en onze buren op bestelling de eerste tankwagen langs. Daarna kregen we sporadisch een beetje water door onze leidingen in de tuin. Maar er zat zo weinig druk op het water dat het niet tot in de ton geraakte omdat het daarvoor omhoog moet en met te weinig druk lukt dat niet. Gelukkig hebben wij een kraantje in onze tuin staan en konden wij daar dan emmers met water vullen als er water door de leidingen stroomde.
Pas dan beseft een mens hoe verwend we zijn in België en omstreken. Thuis hoeft men de kraan maar open te draaien en er komt water uit zoveel men wil en men staat er geen seconde bij stil dat het niet overal zo is. Hier hebben we geleerd om heel zuinig met het water om te springen. Wanneer wij onze handen wassen zonder zeep te gebruiken of we wassen onze groenten, dan vangen we dat water op in een kom en gieten het daarna bij de planten. Met deze hoeveelheid opgevangen water ga je pas beseffen hoeveel water we thuis telkens zomaar weggooien.
Sinds gisteren is onze ton dus terug vol en daar maak ik nu gebruik van om mijn was te doen en tegen de avond is alles droog en klaar om morgen gestreken te worden.

Na het avondeten kijk ik nog eventjes naar mijn facebook en merk dat er nieuws is uit Engeland van
onze kleine Olive. Haar nieuwe baasje schrijft het volgende:

Het geeft ons een heel warm gevoel te lezen dat men in haar nieuwe thuis zoveel van haar houdt en onze bezorgdheid om haar wordt al dadelijk wat minder groot. We zijn gelukkig en het geeft een goed gevoel dat we de drie puppy's gevonden en opgevangen hebben. Toch alweer drie hondjes die niet moeten ronddolen op zoek naar eten en die liefdevol worden omringt en graag worden gezien.

Hopelijk krijgen we ook in de toekomst nog te horen hoe het met hen gaat en in het bijzonder hopen we nog iets van onze kleine Olive te horen. Is het omdat ze zo lang bij ons was of omdat ze sprekend op ons eerste hondje van 40 jaar geleden lijkt? Of omdat ze zo bijzonder lief en aanhankelijk was? 

We hebben al meerdere keren verlaten en gedumpte hondjes opgevangen maar nog nooit eerder viel het ons zo zwaar om afscheid van hen te moeten nemen dan nu van onze kleine Olive. Zoals ook haar nieuwe baasje schrijft, dat ze het gevoel heeft dat haar hart explodeert telkens ze naar haar kijkt, zo hadden wij ook datzelfde gevoel. Olive heeft iets wat we bij anderen nooit eerder zo sterk gevoeld hebben en daar zijn we haar zeer dankbaar voor. Spijtig genoeg doet het ons daarom nu ook extra veel pijn om haar te moeten missen...