~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 12 september 2015 - Loucha naar Kiliomenos via Yperagatou klooster

We trekken onze stoute schoenen aan en maken vandaag nog eens een lange wandeling. Hopelijk valt het een beetje mee want met de hitte van de voorbije maanden dateert onze laatste grote wandeling al van 20 juni en zal onze conditie mogelijk niet meer zijn wat ze toen was.

Als onze rugzakken gepakt zijn rijden we met de auto via Lithakia en Kileomenos naar Loucha. Even voorbij het dorp - richting Gyri - parkeren we aan het begin van een wandelpad dat we reeds eerder dit jaar hebben gedaan. Van hieruit wandelen we terug naar het dorp van Loucha en slaan het smalle weggetje in, dat langs de kerk en Café Loucha naar het Yperagatou klooster loopt.
In mei zijn we met onze Duitse gasten al eens van Kileomenos naar het klooster gewandeld om dan via een grote omweg door de bergen terug in Kileomenos te komen. De vrouw die bij het klooster woont vertelde ons toen dat er van het klooster een weg loopt naar Loucha. Omdat we toen nog een lange weg voor de boeg hadden leek het ons niet ideaal om ook nog eens tot in Loucha te wandelen. Al maar goed want onze wandeling die dag was al zwaar genoeg en er hadden geen extra kilometers meer bij mogen komen.

Vanaf de kerk lopen we langs de velden van Loucha die in een dal tussen de bergen gelegen zijn. Op het laagste gedeelte staat een kiosk met info over een dertigtal waterputten die er zich bevinden voor de bewatering van de gewassen. Onder de kiosk staan zitbanken om uit te rusten of te picknicken voor wie er behoefte aan heeft.
Er zijn heel veel wijngaarden met rijpe druiven die waarschijnlijk heel lekker zijn, maar we respecteren het werk van de boeren en wagen het niet om ze te proeven.
Hier en daar staan in het wild ook wijnranken die niet geoogst worden en we kunnen er niet aan weerstaan om daar toch eens van te proeven. Net als met het andere fruit dat hier door de zon gerijpt is, smaken ze superzoet, zijn overheerlijk en in de verste verte niet te vergelijken met wat we bij ons in België in de winkel kopen. Wat zal het weer wennen zijn aan het fruit eenmaal we terug in ons landje zijn. We zullen dus weer heel veel vers fruitsap moeten maken om toch maar aan de nodige dosis vitamientjes te geraken.
De wandeling tot aan het klooster bevalt ons prima en we moeten hier volgend jaar in mei zeker eens terug komen met onze Duitse gasten. Hen kennende weten we nu al dat ze zeer tevreden gaan zijn met deze wandeling.

Vanaf het klooster tot aan de kerk van Kileomenos kennen we de weg al van in mei. Ons plan is om nu een weg binnendoor te nemen maar ook al staat die op de kaart van Zakynthos, we kunnen er niet langs omdat een boer die heeft afgesloten met een omheining. Dan maar de gekende weg volgen.
Aan de kerk van Kileomenos gaan we in het kleine restaurant de nodige krachten opdoen om straks onze lange weg terug te lopen. De uitbaters herkennen ons nog van in mei en verwelkomen ons heel hartelijk. Na een Stifado met een glaasje witte wijn en een stukje walnoot cake met honing, zijn onze vet- en suikerreserves weer op peil om de terugtocht aan te vatten.

We keren terug langs dezelfde weg, met uitzondering van een klein stukje in de buurt van het klooster dat we anders nemen dan op de heenweg. Negentig procent van onze wandeling bestaat uit paden van rotsgrond met daarover een laag kiezelsteentjes. Het is dan ook voorzichtig uitkijken waar we onze voeten zetten want hier is snel een uitschuiver gemaakt, vooral op plaatsen waar de regen van een paar dagen geleden diepere geulen heeft gemaakt.
Even voor we terug in de buurt van het klooster komen worden we bijna van de weg gereden door een paar jonge gasten in een kleine open jeep zoals die hier te huur zijn. Ze racen tegen een rotvaart de smalle hellingen op en scheuren door de bochten, daarbij opzettelijk rondjes makend zodat het stof en de kiezeltjes alle kanten uitvliegen. De passagier filmt alles ondertussen met zijn gsm op een stok zodat ze waarschijnlijk hun capriolen op Youtube of Facebook kunnen zetten. Wij houden ons hart vast als we hen bij hun halsbrekende toeren rakelings langs de afgrond zien rijden en vragen ons af wat de verhuurder van de wagen hiervan gaat vinden. Bij het ondertekenen van het huurcontract ga je er namelijk mee akkoord om met de auto de asfaltwegen niet te verlaten...

Terug in Loucha zijn we nog getuige van een huwelijk en dat is hier eerder een uitzonderlijk gebeuren. Met haar veertigtal inwoners gebeurt dit gemiddeld zo maar eens om de tien jaar in dit kleine bergdorpje.

Wanneer we terug aan de auto komen ben ik toch blij dat ik weer terug naar huis kan. Achteraf bekeken hebben we de wandeling te intensief gewandeld, zonder voldoende rustpauzes te nemen en dat voel ik in mijn kuiten. Thuis gekomen zorgt een warm bad ervoor dat onze spieren ontspannen en onze benen morgen geen last meer gaan hebben van deze inspanning die de achttien kilometer lange wandeling toch wel was...