~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 20 september 2015

Onze wandeling van gisteren werd goed verteerd en we zoeken iets om deze dag nuttig door te brengen. We hebben een paar heel warme dagen achter de rug en mijn man heeft zin om te gaan snorkelen. Er zijn enkele opties zoals Porto Roma of Marathia Beach, maar het is een eind rijden om gewoon een uurtje in het water te vertoeven en terug te komen.
Het beloofd deze namiddag weer heel warm te worden en veel wandelen zien we na onze forse wandeling van gisteren dan ook weer niet zitten. Denkend aan nog andere mooie snorkelplaatsen schiet me opeens Stenitis Bay te binnen. Ik stel het voor aan mijn man waarna hij me bedenkelijk aankijkt... dat is wel heel steil klimmen, krijg ik als antwoord.
En ja, eigenlijk is dat behoorlijk zwaar klimmen op een vrij korte afstand en dat bij die hoge temperaturen? Er is ondertussen wel een deel van de weg geasfalteerd, waardoor we de auto toch wel wat dichter bij ons doel kunnen parken en dus een stuk minder te voet moeten lopen.
We besluiten het erop te wagen en maken een lunchpakketje klaar. De snorkels en de zwemvliezen gaan in de rugzakken samen met het lunchpakket en een goede voorraad water.

Dan rijden we langs Lithakia naar Kiliomenos en verder langs Agios Leon en Exo Chora richting Maries. Juist voor het dorpje slaan we linksaf op weg naar Stenitis Bay. Van de zware brand die hier een aantal jaren geleden alles vernielde is weinig of niets meer te zien en daar zijn we blij om. Toen we de laatste keer - een maand of twee na de brand - hier doorwandelden zagen we kilometers ver alleen maar zwart verbrande bomen en struiken. Dat was zo'n griezelig beeld dat we ons voornamen om hier de eerste jaren niet meer terug te komen.
Nu is alles weer mooi groen en we besluiten om nog een deel van de asfaltweg te lopen en laten de auto op een veilig plaatsje naast de weg achter. Met het vooruitzicht op de kiezelweg en de steile afdaling neem ik mijn wandelstok mee om een beetje minder kans op uitschuivers te hebben.
Er zijn nog redelijk wat wolken en het afdalen gaat veel vlotter dan verwacht, we stoppen onderweg regelmatig om van het mooie uitzicht te genieten en een foto te maken.
Beneden aan het water aangekomen hopen we op wat meer zon om mooie foto's te kunnen maken. Mijn man kan niet snel genoeg het water in en geniet al gauw van het uitzicht onder water. Ik geniet - zittend op een rots - met mijn voeten in het water van de absolute stilte... heerlijk!
Wanneer het middag is smullen we van ons meegebracht lunchpakketje en wanen we ons hier, zoals al de vorige keren alleen op de wereld.

Plotseling wordt de vredige stilte verstoord door het geluid van een auto! Twee toeristen hebben het in hun hoofd gehaald om tot hier beneden te komen met hun kleine huurwagen en er waarschijnlijk niet bij stilgestaan dat ze straks ook nog langs dezelfde weg weer terug naar boven zullen moeten.
Even later komen nog twee toeristen aangewandeld en vragen verwonderd of die auto van ons is, want ondertussen zijn de twee anderen verdwenen naar een klein strandje dat buiten het zicht gelegen is. Deze twee waren toch verstandig genoeg om hun auto achter te laten daar waar het asfalt stopt en hebben de rest dan maar te voet afgelegd.
Wanneer er nog enkele toeristen met hun quad tot beneden komen gereden is voor ons het plezier ver te zoeken en besluiten we maar om terug naar boven te gaan. Terwijl we ons klaar maken om te vertrekken komen nog twee motorbootjes de anders zo rustige baai in gevaren. Gelukkig is mijn man nu niet meer aan het snorkelen want met de snelheid waarmee de bootjes de baai in varen zouden ze hem waarschijnlijk niet eens opmerken.

We vatten de terugweg aan, het eerste deel gaat heel vlot, en we komen goed vooruit. Maar in de brandende zon, zonder ook maar een beetje schaduw en erg steil bergop wordt het na een tijdje een pak moeilijker.
Dan horen we de auto met de toeristen aankomen en gaan opzij staan om hen te laten passeren op deze smalle weg. Al slippend van de ene kant van de weg naar de andere, zien we hen rakelings langs de steile afgrond rijden. Ze rijden met een behoorlijk hoge snelheid naar boven om zeker niet stil te vallen. Met die ondergrond en de steile helling zouden ze het wel mogen vergeten om de auto nog terug op gang te krijgen. Het was ook de raad die één van de andere toeristen hen daarstraks meegaf... zorg ervoor dat je niet stilvalt!
We zetten onze klimpartij verder en ik ben dolblij wanneer we de auto bereikt hebben want ik ben doodmoe. De volgende keer kunnen we de asfaltweg toch best nog wat langer volgen met de auto.
Een hoogteverschil van 250 meter op zo'n korte afstand, zonder vlakke stukken waar je eens wat op adem zou kunnen komen, en dat bij bijna 35°, is iets waar ik blijkbaar te oud voor ben geworden. Als ik eraan terugdenk dat we zeven jaar geleden dezelfde weg hebben afgelegd, na eerst ook nog eens de afdaling naar Porto Vromi en terug omhoog hebben gemaakt en uiteindelijk een afstand hebben afgelegd die vier keer langer was... dan moet ik toegeven dat ik dit nu niet meer zou aankunnen.

Thuis gekomen nemen we een ontspannend bad en zetten ons tot het avondeten op het terras. De zin om zelf te koken is eventjes weg en we wandelen naar Laganas waar we in een taverne willen gaan eten die ik met onze jongste dochter al eens eerder heb bezocht. Wanneer we aan tafel zitten merk ik dat er andere uitbaters zijn en de zaak kreeg ook een andere naam 'Salt & Pepper'. Even slaat de schrik toe wanneer we zien dat het personeel allemaal uit jonge gasten bestaat, daar waar het vroeger een lokale Griekse familie was.
De herinnering aan een avondje in mei, toen we onze Duitse gasten op een lekker etentje wilden verrassen in een taverne in Limni Keriou - waar wij voorheen reeds een paar keer heel lekker hadden gegeten - komt naar boven. Het was toen een groot misverstand om er binnen te gaan, andere uitbaters... waarschijnlijk een andere kok en keukenpersoneel en we hebben er alle vier toen heel slecht gegeten.

Mijn man bestelt Lamb Kleftico en ik Beef Stifado met een wit wijntje erbij voor ons beiden. We krijgen eerst nog brood met olijfolie, tomaat en feta erop, dat in de oven of onder de grill gebakken werd.
De Lamb Kleftico wordt aan tafel - in de aluminiumfolie - geflambeerd en dan op het bord opgediend.
Het eten is er voortreffelijk en onze vrees was dus - gelukkig voor ons - deze keer ongegrond. Na het eten krijgen we nog een glaasje van het huis met een redelijk zoet, licht-alcoholisch drankje.
Tevreden en voldaan wandelen we terug naar huis...