29 augustus 2016 - Wandelen in Anafonitria en omgeving

Enige tijd geleden heb ik bij een facebook-groep - waarvan ik lid ben - een aantal mooie foto's gezien van het oude klooster van Anafonitria. Ze kwamen me niet bekend voor, ook al zijn we twee jaar geleden met onze Duitse gasten eventjes gaan kijken bij het klooster in het dorp. Zou er dan meer dan één klooster zijn?
Om daar een antwoord op te krijgen hebben we voor vandaag een wandeling gepland in de omgeving.

We rijden via de dorpjes Lithakia, Kiliomenos, Agios Leon, Exo Chora en Mariés tot juist voor het dorpje Anafonitria, waar we de auto naast de weg parkeren. Van hieruit gaan we dan te voet verder en komen langs de welbekende kraampjes met lokale producten en enkele tavernes.
Dan volgen we de weg die onze wandel-gps aangeeft, een smal en rustig schaduwrijk pad dat achter het dorp door loopt en na een tijdje op de weg naar Porto Vromi aansluit. We volgen die weg, tot een paar honderd meter verder een kiezelweg rechts afslaat. Dat moet het paadje zijn dat tot aan het klooster in het dorp loopt.
We volgen het pad tussen pijnbomen en dennen, genietend van de rust en de mooie natuur. Onverwacht komen we voorbij een klein kerkje dat niet op onze kaart vermeld staat. De deur is niet op slot en daarom gaan we eventjes binnen kijken. Terug buiten zetten we ons op de rand van de oude waterput. Het is nog geen middag maar we maken gebruik van het ideale plekje om onze lunch te verorberen en even te rusten.

Dan zetten we onze wandeling verder langs het smalle pad tussen de velden, tot we aan de achterkant van het klooster komen. Nog een klein stukje doorlopen en we zijn bij de ingang van het klooster, dat hetzelfde blijkt te zijn van ons vorige bezoek. Volgens mijn informatiebron wordt het kerkje van het klooster nu gebruikt door de inwoners van het dorp voor hun misvieringen.
Er is net een bus toeristen aangekomen en terwijl ze voor de ingang nog een hele uitleg krijgen van hun gids, profiteren wij ervan om door de poort te gaan vóór de grote drukte.
Overal zijn er mooie plekjes om foto's van te nemen en ik herken er de foto's van de facebook-groep in. Vreemd dat die ons de vorige keer niet zijn opgevallen, waarschijnlijk zijn we onze gasten toen achterna gelopen zonder zelf goed rond te kijken. In die tijd hadden we nog het gevoel dat het niet klopte om kloosters of kerken te bezoeken, wanneer je niet bij de gelovigen hoort. Ondertussen kunnen we ondanks dat, wel genieten van de mooie architectuur van de gebouwen en hun inrichting.

We wandelen via hetzelfde pad tussen de velden terug en zien in een weide een mama ezel met haar kleintje. Oud kan het jonge veulen nog niet zijn want daarvoor staat het nog te wankel op zijn kleine beentjes. Zoiets schattig moet natuurlijk ook op foto vastgelegd worden. Even voorbij het kerkje slaat een pad af, dat volgens onze gps een omweg is, maar terug uitkomt waar de rest van onze wandeling verder gaat. We besluiten die omweg te maken en merken al snel dat het de moeite waard is om dit pad te volgen. Na een tijdje staan we echter voor een klein gebouw dat midden over het pad gebouwd is. Dat hebben we al meer meegemaakt en er rest ons niets anders dan rechts ommekeer te maken. Echt spijtig, want het is daar een prachtig stukje natuur.

Terug op de weg naar Porto Vromi gekomen, volgen we die een heel klein stukje en slaan dan een kiezelpad in. We zijn op weg naar een kerkje dat naast de asfaltweg gelegen is, maar volgen liever het rustige pad door de heuvels. Het kerkje is in het dal gelegen en er volgt een steile helling. De angst dat mijn knie niet zal meewillen blijkt ongegrond, ik kom zonder problemen bij het kerkje aan. Ik had voor de zekerheid de brace in mijn rugzak gestopt, maar het ziet ernaar uit dat ik hem niet ga nodig hebben. Oef!!! Het geluk zit me precies toch een beetje mee...
Zo te zien is het kerkje nog niet lang geleden gerestaureerd. Er zit geen slot op de deur - alleen een grendel - en we gaan binnen even een kijkje nemen. Ze hebben er iets heel moois van gemaakt en boven een deur zien we een icoon van de Heilige Anafonitria hangen. Zorgvuldig schuiven we bij het verlaten van het kerkje de grendel terug voor de deur en beginnen aan de klim naar boven. Deze keer nemen we wel de asfaltweg en onderweg krijgen we veel verbaasde blikken van toeristen die ons met de auto, moto of quad voorbij rijden. We zien hen denken dat we wel gek moeten zijn om bij dit warme weer te voet omhoog te gaan.
Wanneer we terug aan het paadje komen dat door de velden naar het klooster gaat, overleggen we even of we de uitgestippelde weg via het asfalt volgen, of dat we nogmaals het paadje volgen tot het klooster en dan via het dorp terug naar de auto gaan. We kiezen voor het laatste. De stilte en de rust in de natuur bevallen ons veel beter dan de druk bereden weg.
Ook al doen we dit stukje weg al voor de derde keer, het blijft even mooi om er door te wandelen. Terug bij de weide gekomen zijn de ezeltjes niet meer te zien. Het in ondertussen behoorlijk warm geworden en ze zullen wat schaduw hebben opgezocht.

Aan de auto gekomen wissel ik mijn wandelschoenen voor sandalen en trek een andere blouse over mijn topje aan. We zijn van plan om in het naastgelegen dorpje Mariés, taverne Olive Tree een bezoekje te brengen voor een lekker etentje. Eigenlijk is het nog een beetje vroeg voor het avondeten, maar bij deze taverne kunnen we de ganse dag voor warm eten terecht.
De bazin tovert voor mijn man een lekkere Kokinisto - of Grieks stoofvlees in rode saus - op zijn bord. Voor mij wordt het een Kotopoulo Fileto, of in het Nederlands een kippenfilet. Na de maaltijd bestel ik nog een Cappuccino en de bazin moet lachen. Net als onze vrienden van Taverna MarathiaStar, weet ook deze vrouw ondertussen dat ik een lekkere Cappuccino wel weet te waarderen na een etentje.

Daarna is het tijd om huiswaarts te keren. In Exo Chora stoppen we nog even aan het kraampje voor een bokaal bloemenhoning voor mijn man. Spijtig genoeg is die er niet meer en we kopen er dan maar eentje met tijm, wat nog altijd mijn lievelingshoning is.

Het kleine kerkje op weg naar het klooster

Het oude klooster van Anafonitria

De uitgang

De kloosterkerk

Misschien een oud buitenaltaar?

Een oud gebouw verscholen tussen het groen in de kloostertuin

Ons wandelpad, achter de kerkhofmuur van het klooster

Schattig toch, dat kleine ezeltje?

Vanop de heuvel, uitzicht over de zee

Het kerkje in het dal, op weg naar Porto Vromi

Onze wandeling

De hoogtemeter van de wandeling en de afstand

 

28 augustus 2016 - Te voet van Limni Keriou naar Marathia

Met mijn knie lijkt alles deze morgen min of meer in orde te zijn na een nachtje rusten.
Mijn man stelt voor om naar onze vrienden van Taverna MarathiaStar te rijden om er te gaan eten en de rest van de dag thuis door te brengen. Nu het wat minder warm is - al is 30° ook nog warm genoeg - wil ik er toch van profiteren om wat meer te bewegen. Met die hitte van de vorige twee maanden heb ik al genoeg stilgezeten.
Dus stel ik voor om tot in Limni Keriou te rijden en van daaruit te voet naar onze vrienden in Marathia te wandelen. Voorstel aanvaard en we vertrekken tegen de middag richting Limni Keriou, we laten de auto achter op de parking vlakbij het strand.

Op het strand en in zee is het zeer druk, maar wij wandelen via het steile pad naast het haventje omhoog, tot aan de weg naar Marathia. Bij de taverne aangekomen is het nog rustig, het is nog vroeg en toeristen gaan nu eenmaal niet zo vroeg eten als wij. Voor ons geen probleem want wij houden niet zo van overvolle eetgelegenheden.
Ik zet Dionisis aan het werk door een gerecht van de grill te bestellen, voor mij wordt het een Souvlaki Koutopoulo. Mijn man kiest Beef Stifado uit de kookpotten van Katherina. Zoals altijd smaakt het ons voortreffelijk. In al die jaren heb ik nog nergens een Souvlaki gegeten die zo lekker smaakt als die van Dionisis, hij kent de kunst van het grillen.

Na het eten wandelen we terug naar Limni Keriou, maar aan de steile weg naar beneden gekomen, nemen we de omweg die langer is en via het dorp loopt. Mijn knie begint terug wat op te spelen en ik wil ze niet teveel belasten door die steile helling te nemen.
Terug aan de auto gekomen - die heel de tijd in de zon stond - krijgen we een gratis sauna wanneer we instappen. We rijden huiswaarts en brengen daar de rest van de namiddag door.

Onderweg naar Marathia

Marathia ligt vlak aan zee

Zicht op Marathonissi vanaf ons tafeltje op het terras van de taverne

Mijn kippen souvlaki

En de Stifado 

Een hibiscusstruik in het dorp van Limni Keriou

Een roze hibiscus

En nog een rode

27 augustus 2016 - Wandelen in de heuvels van Kalamaki

Woensdag en donderdag waren bewolkte dagen die eindelijk een beetje afkoeling brachten, na maanden van heel hoge temperaturen. 's Avonds kwam dan samen met het onweer, ook de regen waar we zo naar uitkeken.
In België zijn we slechtgezind wanneer het wéér eens regent, maar hier zouden we bijna een vreugdedans maken. Twee volle maanden viel er geen druppel regen en was het snikheet, onze tuin snakte naar een flinke regenbui. Het had gerust iets meer mogen zijn maar met dat beetje regen zijn we ook al tevreden, beter iets dan niets.
Vanop ons terras keken we naar de bliksems - met het prachtige lichtspel tussen de wolken door - en we genoten van de heerlijke geur die de regen achterliet op de kurkdroge bodem.

Vandaag en de volgende dagen blijft de temperatuur op 30° hangen, vooraleer het in het midden van de week weer terug warmer wordt. Tijd om onze wandelschoenen nog eens aan te trekken voor een portie beweging.
We rijden met de auto tot aan de Cave Bar, aan de voet van de heuvels van Kalamaki. Daar begint onze wandeling met bestemming Argassi.

Na een paar honderd meter komen we bij een zwartgeblakerd gebied, men heeft de brand snel kunnen blussen en zo bleef de schade al bij al beperkt. Deze zomer is het tot nu toe gelukkig bij kleine brandjes gebleven, in tegenstelling tot de vorige jaren, toen vele hectaren mooie natuur in vlammen opgingen.
Via het ons al zo bekende pad gaat het bergop en bergaf en we genieten van de rust in dit lagere deel van de Skopos. Onderweg rapen we nog een handvol amandelen, die onder een amandelboom langs de kant van de weg liggen.
Wanneer we bij de ruïne van het kerkje aankomen nodigen de wilde druiven uit tot plukken. Blijkbaar zijn we niet de eersten die door de lekkere druiven verleidt worden. Op plaatsen waar men goed aan de trossen kan, zijn de rijpe vruchten reeds geplukt. Mijn man waagt zich dan maar aan een paar acrobatische toeren om op de moeilijke plaatsen te geraken. Het loont de moeite want hij komt terug met enkele grote trossen rijpe druiven.
We weten van vorig jaar dat ze heel lekker zijn en ook nu weer zijn ze super zoet, waar de hoge temperaturen natuurlijk voor gezorgd hebben. Druiven die zo lekker zijn hebben we nog in geen enkele winkel kunnen kopen.

Daarna vervolgen we onze wandeling en wanneer we dichter bij het aquaduct in Argassi komen, zien we twee cruiseschepen in de haven liggen. Volgens mijn man zijn de schepen kleiner dan de vorige die we al gezien hebben aan de haven. Maar bij nadere vergelijking met de huizen die veel dichter bij ons langs het pad gelegen zijn, moeten het toch wel heel grote schepen zijn.
Mijn man heeft zijn fototoestel met macro lens meegebracht om mooie bloemen te fotograferen. Maar tot ons spijt zijn er weinig bloemen te bespeuren. Omdat we niet tot in het drukke toeristische deel van Argassi willen gaan, besluiten we - bij het aquaduct aangekomen - om aan de terugtocht te beginnen.

Ergens halverwege de terugweg begin ik - zonder aanwijsbare reden - bij het afdalen last te krijgen van pijn in mijn knie. Laat het niet waar zijn!
Jaren geleden heb ik mijn meniscus gescheurd en met een goede rustkuur zijn die heel goed genezen, ik kon de jaren daarna zonder problemen klimmen en afdalen. Laat die stomme meniscus nu weer geen roet komen strooien in onze dromen en plannen...
Bij taverna Kanalos aangekomen willen we even pauzeren om iets te drinken, maar wanneer we zien dat het er goed vol zit, veranderen we van gedacht en wandelen verder. De rest van de afdalingen ben ik heel voorzichtig om mijn knie te sparen en verbijt de pijn. Ik ben blij wanneer de auto in zicht komt en we huiswaarts keren.
De rest van de dag breng ik al rustend op ons terras door.

Een trieste aanblik aan het strand van Kalamaki

Nieuwsgierig omkijkend naar die wandelaars

Een mooie paarse distel tussen de verdorde planten

De toren van het oude kerkje met de druivenranken

Cruiseschepen op bezoek in de haven van Zakynthos

Even wat dichterbij halen

Een blauwe winde

Van een andere kant bekeken

Een oude olijfboom met een heel aparte stam

Onze wandeling

14 augustus 2016 - Naar Bochali

Er wordt voor vandaag een beetje minder warm weer voorspelt. Nog altijd wel 31 of 32°, maar toch een beetje een verademing en tijd om nog eens een wandeling te maken met wat hoogteverschil.
We maken plannen om deze middag aan de haven wat te eten en daarna de berg naar Bochali op te wandelen.

Even na half twaalf vertrekken we met de auto en rijden tot juist voorbij de haven. In de week is er hier amper de mogelijkheid om de auto achter te laten, maar op zondag is het minder druk en dan lukt het wel.
We wandelen langs de kaaimuur en merken dat de zee heel wat woeliger is dan anders. De golven slaan op de rotsblokken en we voelen de fijne druppels in een mist op ons neerkomen. Af en toe zijn het zelfs grote druppels.
Bij de haven gekomen is goed te zien dat augustus de drukste vakantiemaand in Zakynthos is. Er zijn namelijk veel meer zeilboten en jachten aangemeerd dan de andere maanden. Bij de nieuwe aanlegsteiger bevindt zich de taverne waar we willen gaan eten. We zijn hier in mei al eens geweest met mijn Nederlandse pleegzus en haar man. Het is ons toen zo goed bevallen dat we al langer van plan waren om nog eens terug te komen.
In mei was alleen het kleine terras rond de taverne open, maar nu kunnen we ook op het grote terras even verderop aan het water gaan zitten, wat we dan ook doen. Het is wel een teleurstelling dat we op dit moment geen warme maaltijd kunnen krijgen. De vrouw vertelt dat op het middaguur de keuken gesloten is. Wanneer we nog een tijdje wachten kunnen we wel een middagmaal bestellen, maar dat is nu geen optie voor ons. We krijgen straks nog bezoek en moeten dus op tijd terug thuis zijn.
We bestellen dan maar een ontbijt, want  zonder eten de berg op gaan zien we ook niet echt zitten.
Even later wordt ons ontbijt dan gebracht. Op ons bord liggen spiegeleieren met spek, schijfjes tomaat en komkommer. Daarbij geroosterd brood en een glaasje sinaasappelsap. Het smaakt lekker, alleen het sinaasappelsap valt erg tegen. Het is namelijk maar gewone nectar, terwijl vers geperst sap ons beter zou bevallen. Tijdens het eten zien we verschillende zeilboten en jachten in en uit de haven varen.

Daarna gaan we terug naar de auto, waar ik mijn sandalen wissel voor wandelschoenen en dan kan onze wandeling beginnen. Aan de overkant van de straat slaan we een smalle weg in. Het is niet de weg die we normaal nemen, maar we zullen langs hier ook wel op de weg komen die we moeten volgen. Daarbij vergeten we dat het hier een wirwar van kleine straatjes is en daar we onze wandel-gps niet bij hebben is het wel even zoeken naar de juiste richting. Tijdens onze zoektocht komen we nog een oud kerkje tegen, waar ik dan ook maar gelijk een foto van neem.
Na wat zoeken komen we op de weg langs waar men ook met de auto tot Bochali kan rijden. Deze is wat langer maar minder steil en na een lange tijd zonder wandelen verkies ik het om langs hier naar boven te gaan. We moeten meestal mooi achter elkaar stappen, doordat we het grootste deel langs de rand van de weg moeten lopen. Er is maar op een paar plaatsen een voetpad voorzien en met al die bochten is het uitkijken geblazen.

Dan komen we daar waar de weg naar het kasteel van Bochali afslaat en merkt mijn man langs de kant van de weg een bordje met ' Razi' erop. Enige tijd geleden heb ik hem verteld dat ik vernomen had dat op Strani Hill een klein parfumfabriekje was met de naam Razi. Daar wil ik wel even gaan kijken nu we toch hier zijn.
Het fabriekje ligt in een mooie laan. We herinneren ons dat we die één van de vorige jaren een stukje ingelopen zijn, maar toch weer terug kwamen omdat we dachten dat het privé was. Op zondag is het natuurlijk gesloten en ik neem een foldertje mee dat aan de inkom aangeboden wordt.
Bij ' Razi Aroma Mediterraneo' worden sinds 1963 parfums gecreëerd, die geïnspireerd zijn door de natuurlijke schoonheid en de aromatische kruiden en bloemen van het eiland.

 De laan loopt nog verder door en er staan overal banken langs, wat toch op een soort wandelpad wijst.
We lopen nog wat verder tot we bij een klein parkje komen met een standbeeld en een klein amfitheater. Hier bevinden we ons op Strani Hill. Het standbeeld is van de nationale dichter Dionysios Solomos. Op de plaats waar het standbeeld staat, stond vroeger een taxusboom, waaronder de dichter - tijdens het horen van kanonnengebulder - het Nationale Volkslied ' Hymn to freedom' geschreven heeft. De romp van die boom is nog te vinden bij de ingang van het museum in de stad.
Tijdens de zomermaanden is het kleine amfitheater gastheer voor toneelstukken en live muzikale evenementen.
Het is er heel rustig en we hebben een mooi uitzicht over Zakynthos en de diepblauwe zee van Tsilivi. Maar het is onze bedoeling om tot aan het kasteel van Bochali te gaan, dus keren we terug en vervolgen onze wandeling.

Bij de terrasjes aan het kasteel is het zeer druk en we lopen snel door tot aan het kasteel, ook wel de burcht genoemd.
Naast het kasteel is een smal paadje waar we vorige keer gepicknickt hebben. Dit pad loopt door tot op de kop van de berg waar het kasteel opstaat en we willen het deze keer eens ten einde lopen. Aan het einde van het pad kijken we uit over de haven en het zuiden van het eiland. Ook de luchthaven is te zien en wanneer we een verrekijker hadden zouden we ons huisje wel kunnen zien staan.

We vatten de terugtocht aan via de andere kant van de berg, met soms heel steile stukken en smalle paadjes. Dit pad is veel mooier met oude huisjes en mooi zicht op de haven en de stad. Het komt uit achter de winkelstraat en vandaar lopen we terug naar de auto en rijden huiswaarts.

Later op de avond komt ons bezoek... de Nederlandse familie waarmee we maandag uit eten gingen. Morgen vliegen ze terug naar huis en ze komen eerst nog even afscheid nemen. Ze nemen - als vluchtbegeleider - twee hondjes mee naar de luchthaven van Schiphol, die daar door de Nederlandse adoptiegezinnen afgehaald worden. De hondjes zijn gedumpt door hun baasjes, opgevangen door de dierenverenigingen hier op het eiland, ingeënt en klaar gemaakt voor hun reis naar hun nieuwe thuis.
Alweer een paar hondjes die het geluk hebben dat ze gevonden werden en niet langer op straat moeten ronddolen, op zoek naar wat eten in de vuilnisbakken, of omkomen van honger...
Het werd een gezellige avond en we zien elkaar zeker nog terug.

Ons ontbijt om de wandeling mee te beginnen

Het oude kerkje 

Het ' Razi' parfumfabriekje met een mooie olijfboom

De oprijlaan met een 'doorn van Jeruzalem' boom

De mooie bloemen van de doorn van Jeruzalem 

Het standbeeld van Dionysios Solomos op Strani Hill

Een oude olijfboom

Een roze trompetwinde 

Zicht op de haven en de stad vanaf het pad naast het kasteel

Tijdens de afdaling even tussen de olijfbomen doorkijken

Het smalle pad naar beneden

12 augustus 2016 - De zware aardbeving van 1953

Het is vandaag 63 jaar geleden dat het grootste deel van het eiland verwoest werd door een zware aardbeving. Zelfs nu zien we overal op het eiland nog overblijfselen van huizen en kerken die verwoest werden en nooit heropgebouwd zijn.

Reeds enkele dagen voor de verwoestende aardbeving waren er verschillende schokken te voelen en ontstond er paniek bij de mensen. Op 12 augustus 1953, om 11.20 volgde dan een zware schok van 7.2 op de schaal van Richter, die Zakynthos en nog enkele andere Ionische eilanden in de omgeving trof. Het epicentrum lag tussen Zakynthos en Kefalonia, daardoor werd vooral het noorden van Zakynthos het ergste getroffen. Zakynthos-stad werd volledig verwoest, niet alleen door de aardbeving, maar ook door branden en explosies als gevolg van de aardbeving.
Op Zakynthos, Kefalonia en Ithaka kwamen 871 mensen om, er vielen 1690 gewonden en meer dan 145.000 mensen werden in één klap dakloos. In totaal waren er 120 schokken waarbij Zakynthos voor 70% verwoest werd. De Griekse regering verklaarde het eiland onbewoonbaar. Kefalonia en Ithaka lagen bijna volledig plat.

Sinds 1953 worden de gebouwen op Zakynthos gebouwd onder strenge voorwaarden. Men bouwt de huizen op een speciale manier, nooit aan elkaar vast en van gewapend beton. Deze solide bouw is bestand tegen 'normale' aardbevingen. De huizen zullen pas instorten bij een aardbeving die het hele eiland van de kaart doet verdwijnen. Gelukkig wordt een ramp van zo'n omvang niet verwacht.
Ons is gezegd dat ons huisje bestand is tot 11 op de Richterschaal, achteraf vertelde iemand me dat het om een paar cijfers minder zou gaan.

Twee jaar geleden waren er in Kefalonia nog 2 aardbevingen van 6.0 en 6.1, die daar heel wat schade aangericht hebben en waardoor Zakynthos ook beefde. Vorig jaar was Lefkas aan de beurt met een kracht van 7.1, er vielen daar toen zelfs 2 doden.
Seismologen houden de verhoogde activiteiten nauwlettend in de gaten, maar zien nog geen redenen om alarm te slaan. Toch maken de mensen zich zorgen. Zij spreken van een domino-effect op de 'Griekse boog'. Een breuklijn die van de Ionische eilanden, langs Kreta naar de Dodecanesos loopt. Langs die gehele breuklijn zou de ene aardbeving weer een nieuwe veroorzaken.

Er zijn vlakbij Zakynthos ook nog regelmatig aardbevingen, de zwaarste sinds wij in 2010 ons huisje gekocht hebben, had een kracht van 5.1. Toen wij een tijdje later in ons huisje aankwamen, waren er in de keukenkasten enkele tassen - die op elkaar gestapeld waren - omgevallen. De glazen waren naar voor opgeschoven, zodat ze op vallen stonden toen ik de kastdeuren opende.
Sindsdien nemen we onze voorzorgen wanneer we terug naar België vertrekken. Ik bind de handvatten van de glazenkast samen, zodat de deuren niet open kunnen wanneer de glazen er tegenaan schuiven. De tassen die op elkaar staan worden van elkaar gehaald en verdeeld over de stapels borden. De tv wordt neergelegd op de tv-tafel, wat niet zo moeilijk is met die platte schermen van tegenwoordig.
Die bescherming werkt natuurlijk alleen maar wanneer we in België zijn, wanneer we ons hier bevinden nemen we het risico. Het zou geen zicht zijn om dagelijks te leven in een huis waar de tv neerligt en de kastdeuren dichtgebonden zijn.

Sinds de zware Tsunami van 2004 in Thailand, is men in Griekenland begonnen met de bouw van een eigen Tsunami-alarm systeem. Het zou een waarschuwing moeten geven als een grote golf een Grieks eiland of het vasteland van Griekenland nadert. Gelukkig is zo'n verwoestende tsunami zoals in Azië in 2004, niet voor de hand liggend in Griekenland.
Ik mag hopen dat ze het met dat laatste bij het rechte eind hebben. Al meerdere keren heb ik eraan gedacht dat bij een tsunami ons huisje ook hopeloos verloren zou zijn, het ligt maar op ongeveer 7 à 10 meter boven de zeespiegel. Laten we maar positief blijven en ten volle genieten van de schoonheid van de natuur en het prachtige weer...

Na de aardbeving van 1953

Een herinnering aan de aardbeving van 1953

8 augustus 2016 - Uit eten met kennissen uit Nederland

Vorig jaar kreeg ik op mijn blog een reactie van iemand uit Nederland, die had gelezen dat wij hier op dat ogenblik puppy's opvingen welke bij ons huisje waren gedumpt. Ze wilden graag wat meer informatie over de dierenorganisaties hier op het eiland, want het internet waar ze verbleven werkte niet echt goed.
Om niet heel de tijd te moeten over en weer mailen, vonden we dat het misschien gemakkelijker was om even langs ons huisje te komen, wat ze een goed idee vonden. De kleine Olive was toen nog bij ons - als enige overgeblevene van de drie puppy's - en hun dochter vond het heel leuk om die eens te kunnen zien.

We hebben toen samen een heel gezellige namiddag doorgebracht en bij het afscheid nemen beloofden ze om bij een volgende vakantie op Zakynthos nog eens langs te komen.
Gisteren kreeg ik een mail waarin ze vertelden dat ze weer op het eiland waren en ons graag uitnodigden voor een etentje samen. Onze eerste gedachte was 'dat kunnen we toch niet aannemen'. Wij hebben vorig jaar samen op ons terras iets gedronken en wat koekjes gegeten en nu geven zij ons een etentje terug, dat is toch teveel? Maar we wilden hen ook niet beledigen en dus hebben we het aangenomen.
We wisten nog niet waar het etentje doorging en ik vertelde hen dat mijn man niet graag in het donker over de smalle en soms gevaarlijk bochtige wegen rijdt. Of ze daar misschien rekening mee konden houden bij het bepalen van het uur.
Deze morgen mailden ze of het goed was dat ze ons om 18.30 kwamen ophalen. Omdat het hier al heel vroeg pikdonker is, stemden we in met hun voorstel.

Om iets na half 7 komen ze bij ons aan en het was een hartelijk weerzien. Na de gebruikelijke vragen en antwoorden bij zo'n hernieuwde kennismaking, stellen ze voor om naar een taverne te gaan waarover ze op internet goede revieuws hebben gelezen. Laat het nu net die taverne zijn waar we het gisteren, tijdens onze wandeling naar Marathia over hadden en waar we tot op heden nog altijd niet naartoe zijn geweest. We zeggen al ruim twee jaar dat we daar eigenlijk ook eens zouden moeten gaan eten.
Het gaat namelijk over taverne ' To Votsalo', de buren van onze vrienden van taverna Marathia Star. We komen daar vaak voorbij wanneer we op de Skopos van Keri gaan wandelen, of wanneer we naar Marathia Beach gaan. Het pad naar het strand begint vlak naast de taverne.

Benieuwd wat het etentje ons gaat leren, stappen we in hun auto, op weg naar een mooie avond.
Daar gekomen is er nog juist een plaatsje om de auto achter te laten en wanneer we bij de taverne komen is het er reeds behoorlijk druk. We krijgen een tafeltje aangewezen vlak bij de ingang.
We krijgen de menukaart en nog voor we die doorgenomen hebben komt een ober al terug om onze bestelling te noteren. Wanneer we zeggen dat we nog geen keuze gemaakt hebben, laat hij ons nog heel even verder kiezen.
Tijdens het eten worden we zo te zien heel goed in de gaten gehouden. Wanneer iemand van ons de laatste hap door zijn keel heeft wordt het bord dadelijk weggenomen, terwijl de anderen nog verder eten. Gezellig is anders. Dan zit je daar zonder bord en de anderen eten rustig door. Het geeft een gevoel alsof je zo snel mogelijk moet eten om dan even snel op te stappen.
Misschien was het omdat het vrij druk was, maar voor mijn man en mij een ernstig minpunt en een reden om hier geen tweede keer te komen.
Het eten is lekker, het terras heel gezellig en het uitzicht is mooi. Al zien we van het uitzicht niet veel, omdat we vlak bij de ingang zitten en dus te ver weg van de rand van het terras om er van te kunnen genieten.

Tijdens het eten hebben we het natuurlijk over de kleine Olive en andere dieren, want we zitten hier met heel grote dierenvrienden. Wanneer ik vertel dat de dierenorganisaties op zoek zijn naar begeleiders, die op hun terugvlucht geadopteerde hondjes mee naar Nederland willen nemen, zijn ze dadelijk bereid om zich kandidaat te stellen.

Na het eten worden we terug aan ons huisje afgezet, en we spreken af dat ze nog eens langskomen om afscheid te nemen voor ze weer naar Nederland vliegen. Als ze volgend jaar weer naar Zakynthos komen zijn ze nu al uitgenodigd om met ons te gaan eten in één of andere taverne. Het was een heel gezellige avond en zeker voor herhaling vatbaar...

De foto's hieronder zijn niet door ons gemaakt, wegens de grote drukte waren er binnen geen mooie foto's te maken. Ik zet ook nooit mensen herkenbaar op mijn blog, met zoveel mensen in de zaak was dat onmogelijk.

  

7 augustus 2016 - Korte wandeling van Limni Keriou naar Marathia

Het blijft heel warm en op ons terras in de schaduw gaat de thermometer soms vlot boven de 37 graden.
Met de watertoevoer gaat het nog niets beter, er is nog altijd geen druppel water van de toevoerleiding in onze ton gekomen. Onze buren - die een kleinere voorraadtank hebben dan wij - hebben ondertussen al twee keer een vrachtwagen met water moeten laten langskomen. Zij wonen hier nog niet zo lang en maken pas hun eerste zomer mee. Nog niet gewoon aan de waterschaarste hier, leven ze zoals in hun thuisland Engeland en na drie tot vier dagen is hun voorraad water op.
Wij hebben ondertussen al heel zuinig leren omspringen met het water. Al het spoelwater waar geen zeep in zit - zoals het spoelwater bij de afwas, het water om groenten te wassen, of wanneer we onze handen even afspoelen - wordt in een kom opgevangen en buiten bij de planten gegoten. De planten zijn daar heel blij mee want ook zij lijden onder de grote hitte en droogte.

Onze vriendjes - de vogeltjes - hebben ondertussen ontdekt dat het zwembadje dat mijn man voor hen maakte, niet alleen nuttig is om te drinken. Sinds een tweetal dagen genieten ze ook van een heerlijke plonsbeurt en doen ze de naam 'zwembadje' alle eer aan. Ook de hagedissen en de gekko's weten dat ze daar hun dorst kunnen lessen. Iedere avond rond hetzelfde uur, wanneer het duister wordt, komt een kleine muis door de tuin gerend in de richting van het bakje. Het is mooi om die diertjes bezig te zien.

Ondanks de hitte snakken we ernaar om nog eens te kunnen wandelen. Mijn man heeft niet echt een 'zittend gat' en ook mij begint het lezen toch stilaan te vervelen...
Het ziet er niet naar uit dat het de eerste week koeler gaat worden en daarom maken we plannen om toch even de benen uit te slaan.

We rijden tegen vijf uur naar Limni Keriou en zoeken een plaatsje om onze auto daar achter te laten, maar dat blijkt niet zo eenvoudig te zijn. Zo druk hebben we het hier nog nooit meegemaakt. Gelukkig vinden we nog één veilig plaatsje naast de weg. We lopen zo snel mogelijk in de richting van het haventje, weg van al die drukte waar wij geen liefhebbers van zijn.
Aan het haventje nemen we het steile pad naar boven tot we op de weg naar Marathia komen. Augustus is hier echt wel de maand van de toeristen, op de anders zo rustige weg rijden nu zoveel auto's dat we bijna de ganse tijd achter elkaar moeten lopen. Zo dicht bij de zee brengt een bries wat verkoeling tijdens het wandelen en zelfs het klimmen valt best mee.

Wanneer we bij onze vrienden van Taverna Marathia Star aankomen, zijn we heel blij dat we te voet zijn. Er is geen enkele parkeerplaats meer vrij en de auto's staan tot op straat, ook al is het een heel smalle straat. Er zijn wel enkele tafeltjes bezet, maar zo te zien zitten de eigenaars van al die auto's beneden aan het water.
Na de begroeting bestellen we voor ons beiden een Kotopoulo Souvlaki en genieten tijdens het eten van het prachtige uitzicht over de zee en het schildpaddeneiland Marathonissi. Een groot jacht heeft er zich voor anker gelegd en veel plezierbootjes varen heen en weer.
Terwijl we eten maken we nog iets grappigs mee. Een jong koppel komt aan de dochter des huizes vragen of ze hun wagen tijdens de nacht op de parking mogen zetten. Na dat ze toestemming krijgen halen ze een tent uit de koffer van de wagen en zetten die naast hun auto neer. Het is zo te zien hun bedoeling om op de parking te overnachten... en waar ze duidelijk geen toestemming voor gevraagd hebben.
Men maakt hier wel vaker zulke dingen mee. Zoals de grote wagen die op de parking van de taverne stopte en toestemming vroeg om er de ganse dag te mogen parkeren, terwijl ze zelf aan het water bleven. Later op de avond zouden ze dan in ruil hiervoor met zijn allen komen eten. Toen ze 's avonds om 19.00 terugkwamen van het strand, zeiden ze echter niet in de taverne te zullen eten omdat ze bij de kantine aan het strand reeds hadden gegeten. Daar moesten ze in mijn ogen toch wel beschaamd om zijn.
Wij zullen nooit onze auto bij een taverne of drinkgelegenheid achterlaten, wanneer we er achteraf niet even blijven om iets te eten of te drinken. We zijn al een paar keer naar het noorden van het eiland gereden en zouden even langs de strandweg willen wandelen om van de mooie uitzichten te genieten. Door gebrek aan plaats naast de weg waar we de auto kunnen parkeren - behalve bij tavernes - zijn we er nog niet gaan wandelen.

Na het eten wandelen we terug naar Limni Keriou. Met de zon achter de bergen lopen we bijna gans de tijd in de schaduw en de 'koelte' van de vallende avond is heel welkom. Ook al is het nog bijna 30°, het lijkt een heerlijke afkoeling.
In Limni Keriou staat onze auto er nu verlaten bij. De toeristen hebben andere oorden opgezocht. We rijden huiswaarts, waar we op ons terras nog van een mooie avond genieten...

Het haventje van Limni Keriou

Zeilbootjes in het haventje

Hibiscus bij een vakantiewoning

Op weg naar Marathia

Zicht van bovenuit op het haventje 

Het schildpaddeneiland Marathonissi

Marathia