In België zijn we slechtgezind wanneer het wéér eens regent, maar hier zouden we bijna een vreugdedans maken. Twee volle maanden viel er geen druppel regen en was het snikheet, onze tuin snakte naar een flinke regenbui. Het had gerust iets meer mogen zijn maar met dat beetje regen zijn we ook al tevreden, beter iets dan niets.
Vanop ons terras keken we naar de bliksems - met het prachtige lichtspel tussen de wolken door - en we genoten van de heerlijke geur die de regen achterliet op de kurkdroge bodem.
Vandaag en de volgende dagen blijft de temperatuur op 30° hangen, vooraleer het in het midden van de week weer terug warmer wordt. Tijd om onze wandelschoenen nog eens aan te trekken voor een portie beweging.
We rijden met de auto tot aan de Cave Bar, aan de voet van de heuvels van Kalamaki. Daar begint onze wandeling met bestemming Argassi.
Na een paar honderd meter komen we bij een zwartgeblakerd gebied, men heeft de brand snel kunnen blussen en zo bleef de schade al bij al beperkt. Deze zomer is het tot nu toe gelukkig bij kleine brandjes gebleven, in tegenstelling tot de vorige jaren, toen vele hectaren mooie natuur in vlammen opgingen.
Via het ons al zo bekende pad gaat het bergop en bergaf en we genieten van de rust in dit lagere deel van de Skopos. Onderweg rapen we nog een handvol amandelen, die onder een amandelboom langs de kant van de weg liggen.
Wanneer we bij de ruïne van het kerkje aankomen nodigen de wilde druiven uit tot plukken. Blijkbaar zijn we niet de eersten die door de lekkere druiven verleidt worden. Op plaatsen waar men goed aan de trossen kan, zijn de rijpe vruchten reeds geplukt. Mijn man waagt zich dan maar aan een paar acrobatische toeren om op de moeilijke plaatsen te geraken. Het loont de moeite want hij komt terug met enkele grote trossen rijpe druiven.
We weten van vorig jaar dat ze heel lekker zijn en ook nu weer zijn ze super zoet, waar de hoge temperaturen natuurlijk voor gezorgd hebben. Druiven die zo lekker zijn hebben we nog in geen enkele winkel kunnen kopen.
Daarna vervolgen we onze wandeling en wanneer we dichter bij het aquaduct in Argassi komen, zien we twee cruiseschepen in de haven liggen. Volgens mijn man zijn de schepen kleiner dan de vorige die we al gezien hebben aan de haven. Maar bij nadere vergelijking met de huizen die veel dichter bij ons langs het pad gelegen zijn, moeten het toch wel heel grote schepen zijn.
Mijn man heeft zijn fototoestel met macro lens meegebracht om mooie bloemen te fotograferen. Maar tot ons spijt zijn er weinig bloemen te bespeuren. Omdat we niet tot in het drukke toeristische deel van Argassi willen gaan, besluiten we - bij het aquaduct aangekomen - om aan de terugtocht te beginnen.
Ergens halverwege de terugweg begin ik - zonder aanwijsbare reden - bij het afdalen last te krijgen van pijn in mijn knie. Laat het niet waar zijn!
Jaren geleden heb ik mijn meniscus gescheurd en met een goede rustkuur zijn die heel goed genezen, ik kon de jaren daarna zonder problemen klimmen en afdalen. Laat die stomme meniscus nu weer geen roet komen strooien in onze dromen en plannen...
Bij taverna Kanalos aangekomen willen we even pauzeren om iets te drinken, maar wanneer we zien dat het er goed vol zit, veranderen we van gedacht en wandelen verder. De rest van de afdalingen ben ik heel voorzichtig om mijn knie te sparen en verbijt de pijn. Ik ben blij wanneer de auto in zicht komt en we huiswaarts keren.
De rest van de dag breng ik al rustend op ons terras door.
Een trieste aanblik aan het strand van Kalamaki
Nieuwsgierig omkijkend naar die wandelaars
Een mooie paarse distel tussen de verdorde planten
De toren van het oude kerkje met de druivenranken
Cruiseschepen op bezoek in de haven van Zakynthos
Even wat dichterbij halen
Een blauwe winde
Van een andere kant bekeken
Een oude olijfboom met een heel aparte stam
Onze wandeling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten