Voor we naar de taverne gaan willen we nog een beetje wandelen in de omgeving en daarom vertrekken we al in de namiddag. We rijden tot bij het kerkhof in Keri, laten daar de auto achter en vertrekken voor een korte wandeling. Al lopend langs de oude waterputten komen we voorbij het huisje van onze vrienden en achter de poort zit hun hondje Lotte. Vorig jaar was ze bij ons in Marathia op bezoek, maar nu herkent ze ons niet meteen.
Dan komt onze viervoetige vriend Hub afgelopen en hij begroet ons enthousiast, hij is toch zo'n lieve hond. Na wat knuffelen met hem hebben we eindelijk tijd om ook onze vrienden te begroeten die hun honden gevolgd zijn.
We vertellen dat we nog naar Lighthouse willen wandelen, nemen afscheid en zetten onze wandeling verder door het dorp naar Cape Keri.
Onderweg komen we veel huurwagens tegen en bij taverne Lighthouse gekomen is het er heel druk. Dat is eigenlijk niet ons ding maar we willen onze familie zo graag het mooie uitzicht op de rots Mizithres laten zien en het mooiste uitzicht heb je alleen maar vanaf de taverne.
Bij deze taverne kan men ook de grootste Griekse vlag van het land zien, al is die meestal niet gehesen en ook nu is ze spijtig genoeg niet te zien aan de reusachtige mast.
Wanneer we aan een tafeltje willen plaats nemen komt een ober vragen of we willen eten of alleen iets drinken. Als hij hoort dat we alleen een drankje willen is hij niet meer zo vriendelijk en zegt ons dat we dan achteraan aan de banken moeten gaan zitten. Dat is voor ons geen probleem en we vinden een rustig plaatsje bij de hekken met uitzicht op Mizithres.
Hier eten is na onze ervaring enkele jaren geleden niet meer aan ons besteed, wat wij toen besteld hebben was echt niet lekker. Naar wat ik onlangs nog van verschillende andere mensen hoorde, is het nog niet verbeterd en kregen ze zelfs verbrand vlees op hun bord.
We bestellen eerst ons drankje en dan gaan mijn schoonzus en ik op pad om foto's te maken. Ik heb hier al eens foto's gemaakt maar het verbaast me opnieuw hoe mooi het uitzicht op de bekende rots is.
Door de zware aardbeving eind oktober is er bij de rots een groot deel van de klif in zee gestort en heeft het uitzicht helemaal veranderd. Er heeft zich nu een strandje gevormd en ik moet zeggen dat het me nog beter bevalt dan vroeger.
Na het nuttigen van ons drankje wandelen we terug naar het dorp, lopen langs een andere weg terug naar de auto en rijden naar onze vrienden in Marathia.
We arriveren er voor onze Belgische vrienden en praten nog wat met de dochter des huizes. We vertellen van onze korte wandeling en ons bezoek aan Lighthouse. Dan vernemen we dat de vlag die er altijd hangt niet dé grootste vlag is waar men zoveel reclame voor maakt. Die grootste vlag is alleen maar gemaakt om in het Guinness Book te komen. Van zodra het hen gelukt was en ze het geld gekregen hebben, is de vlag vervangen door een kleiner exemplaar.
Dat verrast me niet want ik heb me er altijd over verwonderd - toen ik ze eerder zag hangen - dat de vlag er wel klein uitzag voor de afmetingen die ze zou hebben. Mijn gevoel heeft me toen niet bedrogen.
Als onze Belgische vrienden aankomen is het super gezellig en het klikt ook dadelijk met onze Duitse familie. Tijdens het eten wordt er ijverig over en weer gepraat en de tijd vliegt dan ook zo voorbij. Alhoewel wij niet van plan waren om met het donker naar huis te rijden, komt daarvan niets in huis. Gelukkig kennen we de weg hier al heel goed en komen we veilig weer in Agrilia aan. Het was een heel geslaagde namiddag en avond...
De rots Mizithres met het strandje sinds de aardbeving van oktober
En nog eens
En ook hier
En hier
Eén van de banken op het terras van de taverne voor de niet-eters
De tuin van de taverne
Onderweg is het etenstijd voor kleine poesjes
Ik wil ook wel wat eten mama
De toren bij de kerk van Keri dorp
Een lekkere Frigania met ijs en Cappuccino na het eten bij taverna Marathia Star
Geen opmerkingen:
Een reactie posten