29 april 2018 - Naar de haven

De twee vorige dagen werd er ijverig in de tuin gewerkt want het werd hoog tijd dat er nog eens met de grasmachine rondgereden werd.  Het gras maaien doe ik terwijl mijn man de rest van de tuin voor zijn rekening neemt, ik laat het werken tussen al die beestjes die er rondkruipen met veel plezier aan hem over. Er werd heel wat gezweet want de temperatuur klom vlot boven 25°. Terwijl mijn man gisteren nog wat verder werkte in de tuin heb ik het huis een poetsbeurt gegeven.

Vandaag staat er een kort bezoek aan de haven op het programma. Na het middageten rijden we tot op de parking bij de scheepswerf, hier is parkeerplaats genoeg nu het geen boerenmarkt is. Ook al is het zondag, op de scheepswerf wordt toch hier en daar aan de boten gewerkt.
Aan de haven is het rustig en door de zon heeft het water weer zijn prachtige smaragdgroene kleur. We lopen rustig genietend langs het water tot bij de aanlegsteiger met de bogen en zetten ons daar op een bank.
Het is nog warmer dan de vorige dagen, de temperatuur klimt tot 30° en we zijn blij dat de betonnen bogen een beetje schaduw geven. Een dak op de betonnen constructie van de aanlegsteiger heeft heel waarschijnlijk ook nog op de planning gestaan en zou geen overbodige luxe geweest zijn.

Daarna lopen we nog langs de zee en zetten ons even bij de rotsen. De aankomende golven en het opspattende water tegen de rotsen zijn heel rustgevend en we genieten ervan. Even later wandelen we terug langs de haven, in tegenstelling tot enkele weken geleden zijn er nu al verschillende tavernes geopend.
Wanneer we terug bij de auto komen rijden we huiswaarts en genieten daar nog verder op ons terras.

Morgen staat er een drukke dag in de stad op het programma. Ik moet dringend langs de kapper en we moeten ook nog langs de post en de boerenmarkt. Mijn bankkaart hapert regelmatig en is aan vervanging toe, een bezoek aan de bank is dus ook dringend nodig...

Het piratenschip waarmee toeristen een tour rond het eiland kunnen maken

Enkele zeilschepen en een jacht liggen al in de haven

Heel in de verte de Skopos van Vassilikos

Nog even verpozen op de rotsen

Gazania Linearis of Middaggoud langs de haven

26 april 2018 - Van Kalamaki naar Argassi

Het beloofd vandaag weer een stralende dag te worden en dus gaan we nog een wandeling maken.
Deze keer blijven we wat dichter bij huis en rijden een paar kilometer verderop naar The Cave in Kalamaki waar we onze auto op het vertrouwde plekje achterlaten.
We nemen daar het pad dat de heuvels inloopt en naar de Skopos van Vassilikos leidt. Op de plaats waar we begin april het pad namen naar de top, gaan we nu de andere kant uit en volgen het pad naar Argassi.
Het heeft deze maand nog geen druppel geregend en dat merken we aan de kiezelpaden die er droog en stoffig bijliggen. Dat beloofd wanneer we straks langs die paden terug moeten afdalen, we zullen goed moeten uitkijken om geen uitschuivers te maken op de rollende steentjes.
Maar eerst moeten we nog klimmen en er zijn een paar pittige hellingen bij, gelukkig is onze conditie op peil na alle wandelingen die we al gemaakt hebben. Door de warmte en de kilometers die we moeten klimmen zonder schaduwplekken, komt er toch wat zweet bij kijken. Ook de bloemen hebben last van de droogte, bij iedere wandeling zien we er steeds minder.

Een tijdje later komen we aan bij taverne Kanalos en we zijn blij dat ze al open is. Stiekem hadden we erop gehoopt want een lekkere Chef Salad lusten we wel na de wandeling. Het hondje herkent ons al van ver en zoals altijd is hij blij om wat aandacht te krijgen van mijn man.
Ook de eigenaar heeft ons zien aankomen en vraagt dadelijk hoe het met ons gaat. We begroeten hem even en zeggen dat we straks bij het teruggaan langskomen om te eten, maar dat zal hij ondertussen al wel vermoeden.
We zetten onze wandeling verder en wanneer het middag is zetten we ons aan de rand van een olijfgaard om onze sandwiches op te eten. Vlakbij ons ligt een kudde schapen van hun middagrust te genieten.

Na het eten stappen we uitgerust op en slaan een honderdtal meter verder de smalle weg in naar Argassi. We nemen wat verderop de eerste afslag en moeten dan alweer klimmen. Boven aangekomen nemen we een smal pad naast een huis en dat gaat ook weer flink bergop, we willen naar het kerkje dat op de berg ligt.
We zijn helemaal geen kerkgangers maar van de gebouwen en zeker van de kleine Griekse kerkjes houden we wel.
Nog een afslag en een steile klim later komen we bij het kerkje aan. Onderweg konden we al genieten van mooie uitzichten over de zee en de haven, maar nu we nog een stuk hoger staan wordt het uitzicht nog mooier.
Het pad loopt voorbij de kerk nog verder en gaat steil omhoog, maar het is een doodlopend pad. Toch willen we het nog een eind volgen want het uitzicht moet daarboven nog mooier zijn. We maken foto's maar we weten op voorhand dat ze door de mist die in de verte hangt niet echt mooi zullen zijn.
Wanneer we tussen de bomen lopen en niets meer van het uitzicht kunnen zien, keren we om en dalen terug af naar het kerkje. Hier boven zien we een wilde Vlinderlavendel, een bloem die we in het wild nog maar één keer zagen op het eiland.

We dalen verder af naar Argassi en wanneer we bij het andere pad komen dat naar het Aquaduct en ook terug richting Kalamaki gaat volgen we dat pad. Vanaf nu wordt het flink klimmen. De hoogte die we afgedaald zijn moeten we nu weer omhoog en er zijn enkele steile stukken bij.
Wanneer we terug bij Kanalos komen zetten we ons aan een tafeltje voor een lekkere Chef Salad, onze eerste dit jaar. Eigenlijk is het nog te vroeg om al echt honger te hebben, daarom bestellen we twee kleine voorgerechtjes en een Chef Salad, wat we onder ons beiden verdelen. Gelukkig is Griekenland het land van de Mezedes - verschillende kleine porties die door allen samen gegeten worden - zodat we nu niet uit de toon vallen door er samen van te eten. Het smaakt weer heerlijk.

Na het eten dalen we verder af en wanneer we in de buurt van de boerderij komen, staat een pasgeboren lammetje op zijn mama te roepen langs het pad in de brandende zon. Het staat nog heel wankel op zijn pootjes en de navelstreng is nog aanwezig. Het kijkt een kudde schapen na die een heel eind verder weg vlakbij de zee lopen. We kunnen moeilijk geloven dat zijn mama daarbij is en haar pasgeboren lammetje alleen achterlaat. De boer is nergens te bespeuren.
In een stal horen we schapen blaten, mijn man neemt het diertje in zijn armen en gaat ermee naar binnen. Daar lopen nog meer lammetjes rond en we zien ook grote schapen. Mijn man zet het diertje bij hen en nu maar hopen dat zijn mama daar ook tussen zit.
Even verder komen we terug bij de auto en rijden via de baan Kalamaki - Laganas terug naar huis. Sinds we hier voor het laatst waren zijn er toch al een paar zaken geopend, vooral bars, tavernes en autoverhuurders. Het toeristische seizoen komt stilaan op gang...

Dit kleine bloempje ontbrak nog aan de verzameling

Rozen naast de weg bij een huis

Bougainvillea

Picknicken aan een olijfgaard dichtbij de schapen

Het kleine kerkje in de bergen boven Argassi

Uitzicht vanaf het kerkje met in de verte de haven van Zakynthos

Uitzicht vanaf het kerkje op Argassi

Lavandula Stoechas of Vlinderlavendel, ook wel eens Kuiflavendel genoemd

Een lekkere Chef Salad

Onze wandeling

De hoogtemeter en de afstand

25 april 2018 - Van Loucha naar Moni Yperagatou

De twee vorige dagen hebben we in huis en buiten wat werk opgeknapt.
Maandag werden we in de voormiddag nog even door elkaar geschud door een aardbeving van 4.8 op de schaal van Richter. Voor ons is dat ondertussen al niet meer schrikken, na al die jaren zijn we het al een beetje gewoon. Ondertussen waren er nog drie lichtere bevingen - waarvan de zwaarste 3.7 -  maar daar hebben we niets van gevoeld.

Voor vandaag staat er een wandeling op de planning in de omgeving van Loucha. We rijden tot bijna aan de kiosk, laten daar onze auto achter en via het smalle paadje naast de kiosk dalen we af naar het dorp.
Bij een huis worden we begroet door een hond en het herinnert ons aan twee jaar geleden, toen we datzelfde huis voorbij liepen met onze Duitse gasten. De vrouw van dat huis spoorde haar jonge hond aan om te blaffen wanneer er iemand voorbijliep en hij moest waken. Blijkbaar heeft haar opvoeding toch niet geloond want in plaats van te waken wil hij nu met ons spelen...
Wanneer mijn man een foto neemt van een bloem komt de vrouw naar ons toe en vraagt welke taal we spreken. Mijn man noemt er enkele op en dan blijkt dat haar Duits heel goed is. Ze wil weten waarom hij de bloemen fotografeert en zo komen we tot een gesprek met haar. Dan nodigt ze ons uit om de volgende keer wanneer we nog eens voorbij komen een koffie te komen drinken bij haar en haar man, want nu heeft ze het te druk met haar werk. Zo zijn de Grieken in de kleine dorpjes, altijd even gastvrij ook al kennen ze je niet.

Dan zetten we onze wandeling verder door het dal waarin de velden en wijngaarden van de inwoners gelegen zijn. Langs het pad zien we dat de wilde druivenranken ook alweer goed beginnen groeien, hier komen we in het najaar zeker nog terug. Hier en daar zien we nog enkele orchideeën maar hun tijd is bijna afgelopen.
Wat later lopen we meer tussen de dennenbomen en dat blijft zo tot we bijna bij het Yperagatou klooster komen. Hier kunnen we zien dat de brand van vorige zomer tot op een honderd meter van het klooster kwam. Ook hier hebben ze net als op andere plaatsen veel geluk gehad.
We wandelen tot aan het klooster waar men druk bezig is met het gras te maaien. Omdat de poort open staat gaan we even in de tuin en een meisje vraagt of ze de deur van het klooster moet open maken. Maar dat hoeft niet voor ons, we willen er alleen aan de buitenkant even rondlopen en kijken.
De twee vriendelijke oude mensen die ons vorige keer koffie aanboden zijn er niet meer, hun plaats is ingenomen door jongeren. Van een vriend hoorden we dat er bij zijn bezoek Roma's het werk deden en dat blijkt nu te kloppen. De oude kloosterzuster die vroeger mee rondging in het klooster lijkt er ook niet meer te zijn.

Even later wandelen we verder en komen na een tijdje terug op het pad vanwaar we gekomen zijn. Langs dezelfde weg gaan we terug tot in het dorp en nemen we een ander paadje dat terug naar boven tot aan de kiosk loopt. Ergens nemen we een verkeerde afslag en komen op de asfaltweg bij een kleine taverne in plaats van bij de kiosk. Geen probleem, dan lopen we een eindje meer via de weg tot we weer bij de auto komen en rijden terug naar huis...

De aardbeving van maandag

De velden in het dal

Delphinium Peregrinum of Staverridderspoor

Het Yperagatou klooster

Miljoenen bloemen in de wei naast het klooster

De achterkant van het klooster

Links de kerk en het klooster

En nog eens van een andere kant

Onze wandeling

De hoogtemeter en afstand

22 april 2018 - Naar de Chagioti Cave

Sinds gisteren is de mist volledig verdwenen en zien we de bergen rondom ons weer mooi en helder liggen. De zon straalt en de lucht is wolkenloos blauw, zo zien we ons geliefde eilandje graag.
Na de wandelingen van de vorige dagen namen we gisteren een rustdag, maar vandaag gaan we weer op pad. Toen we eergisteren in Gyri wandelden, vertelde mijn man dat hij zin had om nog eens naar de Chagioto Cave te wandelen en dat gaan we nu dus doen.

We nemen dezelfde weg van eergisteren - want ook nu moeten we in Gyri zijn - en parkeren de auto eveneens aan de steenkapperij. Deze keer moeten we een honderdtal meter verder door het dorp lopen om daar het wandelpad van vandaag te nemen. Het wandelpad verschilt in het begin niet veel met dat van eergisteren, ook hier lopen we tussen de velden en overal staan cipressen waar Gyri en Loucha voor gekend zijn.
Een eindje verder komen we aan een splitsing en we nemen het pad dat bergop gaat. Al snel zien we verbrande berghellingen en bergtoppen en dat herinnert ons eraan dat het ook hier vorige zomer heel erg gebrand heeft. Wanneer we achterom kijken en de huizen van Gyri beneden zien liggen, bedenken we hoe dicht de zware brand het dorp wel genaderd is.
Nog even verder loopt het wandelpad recht het verbrande deel in en zien we overal jong groen tussen de zwart verbrande struiken, er staan zelfs orchideeën tussen. Even schiet het door mijn hoofd dat de Chagioto Cave misschien ook wel in een verbrande bergkam ligt. Gelukkig slaat het pad even later af en komen we terug tussen het groen.
Nu moeten we een steile helling af en met de rollende steentjes op het kiezelpad is het even opletten geblazen. Ik herinner me vanaf hier nog weinig van de omgeving. Drie jaar geleden in mei waren we hier al eens met de broer van mijn man en zijn vrouw, maar van één keer wandelen blijft alles toch niet in het geheugen zitten, alleszins niet in dat van mij. Sommige dingen herinner ik mij op andere plaatsen dan ze zijn, o.a. de waterput en de stenen hut waar we toen gepicknickt hebben.
Ook vandaag picknicken we bij de waterput, het is een ideale plaats om even te rusten.

Het laatste stuk is een heel smal en zeer moeilijk begaanbaar paadje - als je het zo nog kan noemen - dat op de rand van de berghelling naar beneden loopt. 
Op de plaats waar het pad nog slechter wordt en loodrecht langs de berg naar beneden gaat tot bij de grot, ben ik vorige keer met mijn schoonzus op een rots blijven wachten terwijl onze mannen alleen naar de grot gingen. Deze keer wil ik de grot ook wel eens zien en zet mijn hoogtevrees even opzij.
Ik heb gelukkig mijn wandelstok bij om wat steun te zoeken bij het afdalen en dan komen we bij de grot. Daar hangt een touw waarlangs men zich - met de voeten tegen de rotswand gesteund - in de grot kan laten zakken. Op die plaats is de grot een tweetal meter diep en mijn man is al heel snel beneden. Dit durf ik toch niet, ook al zou ik heel graag die grote grot van binnen zien, ik zal het later dan wel op de foto's zien.
We hebben speciaal lampjes meegebracht die op het hoofd gezet worden om in het donker te zien waar je loopt, maar het licht is niet voldoende om veel te zien. Wanneer mijn man terugkomt verteld hij dat er lange gangen zijn die de berg ingaan, maar omdat de lamp niet genoeg licht geeft heeft hij maar een deel gedaan. Hij vermoedt aan het geluid te horen dat er vleermuizen zitten. 

Het uitzicht vanaf de grot over de oostkant van het eiland is prachtig, maar dan is het tijd om terug naar boven te gaan. Mijn gedacht dat naar boven klimmen beter gaat dan afdalen moet ik dringend bijstellen. We moeten bijna loodrecht tegen de berghelling naar boven en hier is geen touw zoals bij de Black Cave om steun te geven bij het klimmen. Wat ben ik blij dat we hier geen toeschouwers hebben, want op sommige plaatsen kruip ik bijna naar boven. Maar het lukt me en vanaf het punt waar ik vorige keer gestopt ben gaat het weer een stuk beter vooruit.
We lopen voor een deel langs dezelfde weg terug en aan de splitsing even voorbij onze picknickplaats nemen we het andere pad. Zo komen we via de andere kant weer in het dorp en bij de auto.

We rijden tot even voorbij de kiosk in Loucha en via het smalle paadje naast de kiosk lopen we nog even naar beneden tot in het kleine dorpje. Daarna lopen we langs de asfaltweg terug naar de auto en rijden naar Kiliomenas.
Bij het kerkhof van Kiliomenos laten we onze auto achter en wandelen door de smalle straatjes naar 'Ampelostrates' waar we iets gaan eten.
Na het eten rijden we verder huiswaarts waar onze Matia als altijd heel blij is om ons terug te zien na zijn eenzame uurtjes thuis...

Wandelen bij een stralend blauwe hemel

De verbrande bergkammen en heel in de verte de antennes van Gyri

Een rustig plaatsje om te picknicken bij de oude waterput

Linum Pubescens of Harig Vlas

De ingang van de Chagioti Cave

De Chagioti Cave van binnenuit

Het uitzicht vanaf de Chagioti Cave

Cistus Creticus of Kretenzisch Zonneroosje of Rotsroos

De kiosk in Loucha

Onze wandeling

De hoogtemeter en de afstand

20 april 2018 - Gyri - Loucha rondwandeling

We hebben de smaak van het wandelen te pakken en gaan er vandaag nog eentje op onze teller zetten.
Na even overleggen stel ik voor om nog eens naar Gyri te gaan en mijn man gaat er dadelijk mee akkoord. We maakten deze wandeling al een paar keer en het is ons iedere keer zeer goed bevallen. Misschien zijn er ook nog bloemen te zien want de vorige keren waren we er niet zo vroeg en waren de meeste bloemen al weg.

We rijden via Lithakia en Kiliomenos richting Agios Leon, waar we juist voor het dorp de afslag naar Loucha en Gyri nemen. Op ons vertrouwde plaatsje bij de steenkapperij laten we onze auto achter en wandelen het dorpje in.
Zoals altijd is het hier muisstil, alsof er niemand woont. We lopen door de smalle straatjes tussen de oude huizen en hebben onze wandel gps niet meer nodig om onze weg te vinden. Al snel wandelen we tussen de velden en de stilte wordt alleen verstoord door twee jeeps die een jeepsafari met toeristen maken naar het uitzicht bij de antennes van Gyri. Eigenlijk passen die jeeps helemaal niet bij dit rustige, vredige dorpje.
Waar we tot nu toe tijdens onze vorige wandelingen bijna uitsluitend Tongorchissen hebben gezien, zijn hier vooral de Vlinderorchissen aan de beurt, afgewisseld met twee andere soorten waarvan eentje nog niet in de verzameling zit. De mini orchideeën staan hier nog heel weinig, hun tijd is blijkbaar bijna voorbij. We ontdekken ook nog een ander bloemetje dat we voor het eerst zien, alweer een geluksdag voor de verzameling.

Onderweg herkennen we verschillende plaatsen die ons doen terugdenken aan onze eerste wandeling hier, samen met de broer van mijn man en zijn vrouw. Er was toen nog een grappige anekdote met de horens van een geit, die ook nu nog spontaan een lach op ons gezicht tovert.
Bij die eerste wandeling zullen we nooit meer vergeten dat we, door twee wandelingen die mekaar overlapten op de gps, uiteindelijk zeventien kilometer gewandeld hebben in plaats van zeven.
Daar waar we de vorige keren een binnenweg namen en door de weide van een boer moesten, lopen we nu via de omweg. Een deel van het smalle wandelpad van vroeger heeft men heel wat breder gemaakt. Sinds enkele maanden ligt hier dicht bij de top van de Vrachionas de nieuwe stortplaats en voor de vrachtwagens met afval moest het een stuk breder worden. Gelukkig wordt onze rust niet verstoord door af en aanrijdende vuilniswagens.

Op de plaats waar we bij andere wandelingen in de omgeving onze auto altijd parkeren, komen we op de asfaltweg van Loucha naar Gyri. Die weg volgen we tot we terug in Gyri komen waar onze auto staat. We wandelen nog even door het dorpje en rijden dan huiswaarts.
Behalve de twee jeeps met toeristen hebben we op onze ganse wandeling geen enkele auto of mens gezien, zelfs niet op de asfaltweg tussen Loucha en Gyri en dat vinden wij zalig! Orchideeën hebben we des te meer gezien, alles bij elkaar misschien wel duizend. Het was een heel orchidee-rijke wandeling...

Thuis gekomen merken we dat de gps de wandeling niet heeft opgenomen, vandaag geen foto's van de wandeling en de hoogtemeter. De lengte van de wandeling is 8,2 kilometer.

Seringen in Gyri op weg naar het wandelpad

Anacamptis Papilonacea of Vlinderorchis

Orchis Quadripunctata of Viergevlekte Orchis

Mini Orchideeën

Nog een mini Orcidee

Neotinea Maculata of Nonnetjesorchis, deze ontbrak nog in de verzameling

De nonnetjesorchis van dichtbij, de bloemetjes lijken ook bij deze orchidee op mannetjes

De 'mannetjes' van de Orchis Italica hebben we ook weer veel gezien

Tuberaria Guttata of Gevlekt Zonneroosje, die ontbrak ook nog in de verzameling 

Na de wandeling nog even door het dorp met de oude huisjes lopen

Onze wandeling op de kaart

19 april 2018 - Korte wandeling naar het strand

Eindelijk is het Sahara stof uitgewaaid.
Na onze wandeling van gisteren doen we het vandaag wat rustiger aan. Er moeten inkopen gedaan worden en ook in huis is nog wat werk te doen. Om vijf uur wandelen we nog even tot aan het strand.

We lopen via onze straat tot aan het pad dat achter door loopt langs de rivier. Dat slaan we in en komen zo op de baan van Laganas naar Kalamaki, ter hoogte van hotel Louis Zante Beach, op de scheiding van Laganas en Kalamaki. Daar steken we de weg over en nemen het pad aan de andere kant van de rivier tot we aan de zee komen.
Om op het strand te geraken moeten we eerst over een laag verdort riet dat op het strand is gegooid. Overal zien we hopen met houtafval en snoeihout van de hotels. Tussen dat houtafval ook enkele ligbedden met toeristen die van de zon genieten, al stellen wij ons wel de vraag of er van genieten tussen al dat afval wel echt sprake kan zijn.
We lopen even langs het water  en zien nog een eenzame toeriste naast een boom liggen zonnen, ook al met bergen afval aan beide kanten dichtbij haar. In een flits dacht ik zelfs dat het een hoopje afval was, tot mijn man opmerkt dat ze daar toch ook niet op haar plaats ligt. Heel verbaasd merk ik dan dat er inderdaad iemand ligt te zonnen, onbegrijpelijk.

De zee daarentegen is rimpelloos en mooi, het is voor het eerst dit jaar dat we hier komen. Zelfs vorig jaar zijn we niet hier geweest, ook al is het maar een kilometer van ons vandaan. Binnenkort is dit hier een heel drukke badplaats en wij houden echt niet van die drukte.
We nemen de eerste weg die tussen de hotels loopt en ook hier is men overal bezig met renoveren en opknappen. Bij één van de weinige hotels die geopend zijn kijken we vol ongeloof. De toeristen liggen onder de parasols aan het zwembad, met op enkele meters naast zich een bouwwerf. Ook aan de overkant bouwt men een nieuw hotel, hun bouwmaterialen liggen tot bijna tegen de parasols en ze zijn ijverig bezig met één of ander luidruchtig werk. Grote vraag of die toeristen na afloop tevreden gaan zijn over hun zuurverdiende vakantie.

We lopen door tot aan de grote baan en volgen die nog even tot we terug bij het pad naast de rivier komen dat gelijkloopt met onze straat. Een uur na ons vertrek zijn we terug thuis en is het tijd om het eten te bereiden...

Een verlaten strand met zicht op Cameo Island en Marathonissi

In de andere richting ook zo goed als verlaten 

met zicht op de Skopos van Vassilikos

Eén iemand die het nog koude water trotseert

Een heel kalme zee

Een hotel in Grieks blauw, heel ongewoon omdat het eiland vroeger onder Italiaans bewind stond 

en daardoor een meer Italiaanse invloed heeft op de gebouwen.