31 mei 2015 - Naar Agios Sostis

Onze gasten zijn eergisteren terug naar Duitsland vertrokken na drie mooie weken die we samen met hen hebben doorgebracht. We gaan hen missen tijdens onze wandelingen want het is ons zeer goed bevallen om zo met z'n viertjes door de mooie en rustige natuur te trekken en ze zijn van plan om volgend jaar terug te komen.

Toen we een paar dagen geleden in Agios Sostis waren had mijn schoonzus in het keramiek winkeltje een mooie schaal gezien en achteraf had ze spijt dat ze die niet gekocht had. Ze heeft me gevraagd of we die in haar plaats willen kopen wanneer we nog eens in de buurt komen en om niet het risico te lopen dat ze ondertussen al verkocht is gaan we vandaag naar het winkeltje.

We maken er tegelijk een wandeling van en gaan door de smalle straatjes achter Laganas door om aan de drukte te ontsnappen. Daar waar het gedenkteken voor de Belg Andreas Vesalius staat komen we op het strand en blijven het volgen tot aan Cameo Island en verder over het pad naast de rotsen van Agios Sostis. Aan het eind van het pad gaan we omhoog in de richting van het dorp en moeten we even over het asfalt om later weer langs de strandweg verder te kunnen.
Een beetje verder komen we vanuit de andere richting dan een paar dagen geleden bij het winkeltje aan. Met een bang hart stap ik binnen in de hoop dat de schaal nog niet verkocht is en wanneer ik ze niet op dezelfde plaats zie staan vrees ik dat we te laat zijn. Na wat zoekwerk zien we ze tot onze opluchting op een andere plaats toch staan en merken dat alles wat herschikt is.
De schaal wordt heel goed verpakt en betaald waarna we ons vóór de winkel op het terras van het bijhorend café zetten vooraleer we terug wandelen. Ik geniet van een gebruikelijke frappe en mijn man van een Mythos die na een wandeling in de zon dubbel zo goed smaken.

Tevreden dat we in het bezit zijn van de gewenste schaal keren we voor het grootste deel langs dezelfde weg terug. Thuisgekomen geeft de gps een goede 13 km aan voor de gelopen wandeling, wat ik niet verwacht had omdat ik dacht dat het niet zo veraf zou zijn.    

Onderweg een vijgencactus in volle bloei... en een bananenplant

Het terras vóór de winkel... en de keramiekwinkel 

Zicht op Marathonissi... en Cameo Island

Een ezeltje en... kuikentjes langs de weg

Onze wandeling

28 mei 2015 - Keramiek winkeltje in Agios Sostis

Gisteren wilden onze gasten nog eens naar Zakynthos stad om een paar souvenirs te kopen want morgen vliegen ze alweer terug naar Duitsland. Het weer was niet al te best en er vielen regelmatig een paar druppels wat onze zoektocht door de winkelstraat echter niet hinderde. Tijdens de enige bui van betekenis zijn we in 'Café - Creperie La Strada' gaan schuilen en hebben we ons ondertussen te goed gedaan aan een overheerlijke wafel. Een echte aanrader en beslist nog eens een bezoek waard wanneer we weer in de buurt komen.

Vandaag kregen we in de voormiddag een klein onweer met een regenbui maar nog altijd niet genoeg om onze tuin van het nodige water te voorzien. In de zes weken dat we hier zijn hebben we amper een paar druppels regen gekregen en tot september blijft het - met misschien nog een enkele bui in juni - volledig droog. Zoiets kunnen we ons in België gewoon niet voorstellen.

In de late namiddag rijden we - op aangeven van mijn schoonbroer - naar Agios Sostis waar een keramiek winkeltje is dat volgens hem wel eens de moeite waard zou kunnen zijn. We parkeren de auto vóór het drukke gedeelte en wandelen tussen de tavernes door tot we bij ' Pottery Studio Andriani' komen.
Bij het rondkijken in het winkeltje komen we tot de vaststelling dat het allemaal even mooi is en onze gasten kopen enkele mooie kommetjes terwijl wij voor mokka tasjes met bijhorende bordjes gaan. Alles wordt heel zorgvuldig verpakt en dan krijgen we nog een rondleiding in de pottenbakkerij door Andriani zelf. Ze legt heel duidelijk uit hoe alles gemaakt wordt en welke stappen er nodig zijn om tot het eindresultaat te komen.

Dan begeven we ons naar ' Taverne Olé Olé' dat in bepaalde gidsen op nummer 1 staat van de eetgelegenheden in Agios Sostis en onze schoonzus wil ons daar trakteren op een etentje voor hun laatste avond bij ons.
Het is er erg druk alhoewel het nu nog niet het echte toeristische seizoen is. We worden door de eigenaar verwelkomt en naar een tafel geleid en dan krijgen we de kaart met zo'n uitgebreide keuze dat kiezen echt moeilijk wordt. Na lang zoeken kiezen onze gasten voor een visgerecht terwijl mijn man voor de mixed grill gaat en mijn keuze valt op de sla van de chef. We nemen alle vier nog een soep erbij als voorgerecht en dat hadden we beter niet gedaan want de hoofdschotels zijn zo groot dat mijn man voor de eerste keer zijn bord niet leeg eet. We nemen een koffietje om af te sluiten en krijgen van het huis nog een pousse-café.
Wat ons hier opvalt is de wel erg familiaire omgang van de eigenaar, Van bij de begroeting en telkens hij naar onze wensen komt vragen tot bij het afscheid, legt hij zijn hand op de schouders van zijn bezoekers telkens hij iets zegt of vraagt. Heel vreemd is dat misschien niet als we bedenken dat het hier - net als in heel Agios Sostis - de place to be voor de Nederlanders lijkt te zijn en die zijn inderdaad veel meer familiair dan wij Belgen.
Iedere tafel in de toch wel grote taverne wordt bezet door Nederlanders waar we trouwens geen enkel probleem mee hebben. Tijdens de zes maanden dat we hier verblijven zijn we al eens blij om de taal te horen die we zelf thuis ook spreken.
Meer dan verzadigd wandelen we terug naar de auto om huiswaarts te keren.

.

Onze wafel gisteren bij ' La Strada'

Het keramiek winkeltje...

... en nog eens bij Andriani Pottery

Taverne Olé Olé

26 mei 2015 - Agalas

Het is vandaag onze laatste wandeling samen met onze gasten en ze hebben hun voorkeur gegeven aan Agalas. Mijn schoonbroer wil er graag een bezoek brengen aan het kleine museum en de Art Galery waarvan in zijn gids van Zakynthos sprake is.
We rijden met de auto tot net voor het dorp en dan kan onze wandeling beginnen.

Eerst lopen we door de smalle straatjes van het dorp en komen voorbij het kerkje. Van daaruit wandelen we dan naar het bewuste museum met Art Galery van Dionysis Giatras. Binnen in de Giatras Mansion van 1796 zien we oude voorwerpen en in een afzonderlijk kamertje stelt hij zijn zelf geschilderde posters, postkaarten en bladwijzers tentoon. Die kan je ook kopen en de opbrengst gaat naar de restauratie en de uitbreiding van het museum.

Dan wandelen we in de richting van de ' Damianos Caves'. Onderweg maken we een kleine zijsprong, langs een huisje dat als eerste onze voorkeur had om te kopen, maar dat na bezichtiging toch niet geschikt was. Bijna aan de Caves gekomen zien we bij de plaatselijke taverne, dat er even verderop een mooie picknickplaats is. Men heeft er - verspreid over verschillende verdiepingen - gezellige terrasjes gemaakt met tafeltjes en bankjes met daarboven natuurlijke parasols. Heel uitnodigend om hier onze boterhammetjes op te eten wat we dan ook met smaak doen terwijl we genieten van het mooie uitzicht.
Daarna gaat het via een pad naast de taverne op weg naar de caves en we zijn verrast dat ze zo groot zijn. Het is een metershoge grot met twee ingangen boven elkaar en met een beetje behendigheid raken de twee broers in de bovenste grot terwijl de vrouwen beneden blijven om hun klimpartij op foto vast te leggen.
Dan wandelen we terug via het dorp naar de auto en worden aangesproken door een plaatselijke café uitbater en laten ons overhalen om iets fris te drinken. We krijgen bovendien nog een verse yoghurt met honing van het huis aangeboden en bij ons vertrek geeft de waard ons een tip om bij ' Dennis taverne' in Lithakia te gaan eten, want dat is een vriend van hem. We nemen afscheid want we willen op de terugweg nog langs Kentinaria rijden.

Onderweg houden we nog even halt bij de 'Adronios Wells', de Venetiaanse waterputten van Agalas. Even voor we Kentinaria bereiken zetten we de auto naast de weg om al wandelend het mooie uitzicht te kunnen bewonderen. Aan het einde van de weg zijn verschillende paadjes tussen de rotsen van waar we een prachtig zicht hebben en mijn man en ik ontdekken dat we bij vorige wandelingen nog niet alles gezien hebben.

Op weg naar huis stoppen we bij Dennis taverne maar vernemen dat het gesloten is tot 18.30 en rijden dan maar naar huis. Na ons opgefrist te hebben willen we naar taverne ' El Greco' maar door enkele misplaatste wegwijzers worden we het zoeken beu en rijden dan toch maar tot bij Dennis taverne.
Het is een grote gekende taverne maar het wordt weer eens een teleurstelling. We worden er niet vriendelijk ontvangen en het eten is wel lekker maar veel te weinig alhoewel wij kleine eters zijn en in andere tavernes met veel moeite ons bord leeg krijgen. Dat wordt weer een streep meer door onze lijst van goed bevonden tavernes.
Als we één ding geleerd hebben hier in Zakynthos dan is het, dat over het algemeen een kleine plaatselijke taverne meer aan te raden is dan de grote toeristische. Het is er gezelliger, de mensen zijn er veel vriendelijker en het eten is er ook lekkerder.

De kerk van Agalas... en het museum - Art Galery in het Giatras Mansion

Het Giatras Mansion van binnen... en een oude olijvenpers

Het pad naar de Damianos Caves... en een blik in de onderste grot

De Damianos caves

De Adronios wells... en zicht op de Damianos caves vanaf de Adronios wells

Kentinaria

Onze wandeling

     

24 mei 2015 - Skinari en Agios Nicholaos

Eén van de geplande wandelingen met onze gasten waar ik vooral naar uitgekeken heb is Skinari, omdat wij daar zelf ook nog niet eerder zijn geweest. Daar gaat het vandaag naartoe en het beloofd een prachtige dag te worden ook al hingen er deze morgen bij het ontwaken wel wat grijze wolken in de lucht. Ook onze gasten hebben ondertussen reeds de gewoonte om de ochtendwolken te aanzien als een tijdelijk gebeuren en wuiven die weg met... 'de zon komt er straks zeker wel weer door'. Ze beginnen Zakynthos ook al te kennen.

We rijden helemaal naar het noorden van het eiland en wanneer we in de buurt van onze wandeling komen zoeken we een geschikt plaatsje om de auto te parkeren. Het is ondertussen al erg warm en zonnig geworden en gelukkig hebben we voldoende watervoorraad in onze rugzakken.
Vanaf het kiezelpad dat vlak bij de parkeerplaats begint hebben we altijd een mooi uitzicht over de zee en al van ver zien we de beroemde windmolens van Skinari. We kennen de omgeving eerder al van foto's op het internet, maar nu we hier zelf staan overtreft het onze verwachtingen. Foto's - hoe goed ook gemaakt - kunnen nooit weergeven hoe mooi het in werkelijkheid is.
Vlakbij de molens gaat een trap steil naar beneden tot aan het water en iemand wijst ons erop dat het uitzicht daar fantastisch is. In eerste instantie was ik niet van plan om die trappen te doen - want Skinari ligt op grotere hoogte - maar wanneer ik zie hoe mooi het is verander ik van gedacht en ga dus met de anderen mee. Overal zijn terrasjes gemaakt met een prachtig uitzicht... ideaal om bij het terug naar boven komen even uit te blazen. Ergens halverwege houden we halt en zetten ons aan een tafeltje in de schaduw om onze boterhammetjes en het fruit op te eten.
Mijn schoonzus en ik tellen de treden en helemaal terug boven gekomen hebben we er 235 geteld. Dit tot grote verbazing van mijn man die het op veel minder had geschat. En omwille van onze tussenstop om even te eten zijn we zelfs niet eens moe.
Dan wandelen we verder naar de vuurtoren en komen op een plaats waar we opnieuw met trappen naar beneden kunnen. Nu we de smaak te pakken hebben willen we ook die wel gedaan hebben. Mijn man wordt daar beneden door een verraderlijke golf helemaal nat gemaakt en gelukkig kunnen de anderen net op tijd wegspringen, we kunnen er allen hartelijk om lachen.

Daarna gaan we door het rustieke dorpje Korithi via een andere weg terug naar de auto en rijden naar Agios Nicholaos waar we aan het haventje een parkeerplaats vinden. Hier hebben we ook nog een korte wandeling langs de zee uitgetekend maar al na een paar honderd meters komen we aan een gesloten poort. Teleurgesteld lopen we terug en besluiten iets te gaan drinken in 'Snack Bar Madrika' aan de haven... en het prachtige uitzicht daar maakt alles weer goed.

Omdat we vandaag toch al een flinke wandeling met windmolens achter de rug hebben rijden we naar taverne ' Anemomilos' even voorbij Litahakia dat bij een windmolen staat. Vorig jaar hebben we hier met onze andere gasten gegeten en we waren allemaal zeer tevreden over de lekkere gerechten. Hier volgt een tweede teleurstelling als de eigenares ons zegt dat er geen warm eten meer te verkrijgen is, we drinken dan maar alle vier een espresso waarna het dan naar Limni Keriou gaat.
We kennen er een goede taverne waar we al een paar keer heel lekker gegeten hebben met onze dochters en zetten ons daar aan tafel. Hier wacht ons dan een derde teleurstelling want na het bestellen merken we dat de taverne ondertussen is overgenomen door andere uitbaters. De gerechten zijn merkelijk minder goed bereidt en liggen al snel zwaar op de maag. Dat wordt een streep door de lijst met de tavernes die we nog wel eens willen bezoeken.

De windmolens van Skinari

Uitzicht van aan de molen  /  De vuurtoren

Skinari

Twee kerken in Korithi

Uitzicht vanaf de taverne in Agios Nicholaos

22 mei 2015 - Keri en Myzithres

Na onze uitstap naar Olympia hebben we gisteren een verdiende rustdag gehouden maar voor vandaag staat er alweer een wandeling op de agenda. De dag begint bewolkt en er is veel wind maar dat houdt ons niet tegen en we stappen vol goede moed in de auto en vertrekken richting Keri, waar we de auto in de omgeving van taverne Lighthouse parkeren.

We nemen daar het pad dat na enige tijd wandelen voorbij een punt komt van waar je een prachtig uitzicht hebt op de rots Myzithres. Hier kunnen we tussen de struiken doorgaan en komen dan op een akelig punt waar we letterlijk aan de rand van de afgrond staan. Mijn man en ik hebben hier al meermaals gestaan maar voor onze gasten is het de eerste keer. Door de felle wind is het dubbel gevaarlijk en mijn schoonbroer houdt zich voor de veiligheid vast aan de takken van een struik om niet in de dieperik te waaien. Met deze wind belet mijn hoogtevrees me om deze keer zelf ook even te gaan kijken.    

Dan zetten we onze wandeling verder en regelmatig vallen er hier en daar een paar druppels maar te weinig om van regen te kunnen spreken. We gaan door de olijfboomgaarden en de velden met druiven tot we in het dorp van Keri komen en brengen ook een bezoek aan de kerk die gebouwd werd in 1745 en de naam ' Heilige Moeder Keriotissa' kreeg. Daar gekomen kunnen we net op tijd onder een palmboom schuilen want nu lijkt de regen het wel te gaan menen. Even later is de bui alweer voorbij.
Dan gaan we door het dorpje met zijn smalle geplaveide straatjes en oude huizen die door de aardbeving van 1953 grotendeels gespaard gebleven zijn. Ze zijn daarom op verantwoorde wijze gerenoveerd kunnen worden.
We komen even verderop  terug op de asfaltweg richting Cape Keri en de lichttoren die op ongeveer 300 meter boven de zeespiegel staat. We waren allemaal al eens eerder bij de Cape met zijn bloedmooi uitzicht en zijn gevaarlijke afgronden maar het is er zo mooi dat we toch nog even tot daar wandelen. De lucht is zo grijs dat het anders zo prachtige uitzicht op de rotsen deze keer heel erg tegenvalt en we blijven maar een paar minuutjes.
Eigenlijk hadden we gepland om in taverne Lighthouse iets te gaan drinken om onze gasten van het uitzicht vanaf het terras op Myzithres te laten genieten, maar tot onze verbazing is de zaak nog steeds gesloten.

Terug aan de auto gekomen rijden we dan maar wat vroeger dan gepland naar Marathia en brengen nog een bezoek aan Marathia Beach waar ondertussen de zon weer is beginnen schijnen. Hier is het altijd even mooi al moet ik heel eerlijk zeggen dat het er bij een staalblauwe hemel toch nog een beetje mooier is dan nu. Daarna rijden we naar onze vrienden van taverna Marathia Star en bestellen een lekkere maaltijd die voor ons allen - zoals alle vorige keren - weer heel erg in de smaak valt. Zoals meestal krijgen we weer een paar flessen wijn en heerlijke verse eitjes mee naar huis. Dat is de zo beroemde Griekse vriendelijkheid...  
  

De rots Myzithres... en omgeving

Tussen de olijfbomen... en de druiven 

Midden tussen het groen

De ' Heilige Moeder Keriotissi' kerk... en een vervallen huis

Marathia Beach

Onze wandeling

20 mei 2015 - Tweede dag Olympia

Het weer kondigt zich vanmorgen niet zo goed aan, grijze wolken en de zon is niet echt van de partij. Maar wanneer we gaan ontbijten zegt de hoteleigenaar ons dat hij reeds naar 'boven' heeft gebeld om de zon te bestellen... We hopen dus op het beste.
Eerst worden we verwend met een eenvoudig maar lekker en verzorgd ontbijt en meer moet dat echt niet zijn. Na het ontbijt nog vlug even uitchecken en dan kunnen de koffers reeds in de auto. Ondertussen is het inderdaad al wat opgeklaard en het beloofd dus toch een mooie dag te worden.
We wandelen naar het archeologisch domein en kopen een duoticket - voor de site en het museum - en we beginnen onze ontdekkingstocht. Het eerste wat we zien op de site zijn mensen die met opgravingen bezig zijn en millimeter per millimeter met een keerborsteltje voorwerpen en overblijfselen van gebouwen blootleggen. Het zand wordt gezeefd zodat geen enkel stukje - hoe klein dan ook - verloren gaat.

Olympia was geen stad maar eerder een heilig gebied, gelegen aan de voet van het ' Kronion' gebergte en omringd door een muur, met een paar tempels waarrond bovendien een beperkte accommodatie was voorzien voor sportieve evenementen, zoals bijvoorbeeld de beroemde atletiekbaan. Er waren hotels voor de bezoekers en baden voor de atleten. Olympia zelf was - op zijn grootst in de Romeinse tijd - niet groter dan een vierkante kilometer. Het was ook niet permanent bewoond.
Het heiligdom had in de zesde eeuw zwaar te lijden onder grote aardbevingen. De overstromingen - volgens recent onderzoek veroorzaakt door een tsunami - begroeven het onder vier meter hoog slib waardoor eeuwenlang niemand blijkbaar meer wist waar Olympia precies was gelegen.
De site werd opnieuw geïdentificeerd in 1776 en 100 jaar later volledig opgegraven door een Pruisische expeditie. Er vinden nu nog steeds elke dag opgravingen plaats en dat zien we vandaag ook met onze eigen ogen. 
Het is één van de belangrijkste toeristische attracties van Griekenland en dat merken we duidelijk tijdens deze twee dagen. Er zijn vele groepen toeristen die onder begeleiding van een gids de site verkennen... maar wij gaan op eigen tempo. En om niet teveel last te hebben van de vele toeristen lopen we bij voorkeur in de omgekeerde richting.
We krijgen verschillende interessante overblijfselen te zien, o.a. van de tempel van Zeus waarvan de pilaren meer dan 10 meter hoog waren en aan de basis een diameter hadden van meer dan 2 meter. De tempel van Hera - de vrouw van Zeus - was het oudste gebouw van de site en de ruïnes van de tempel van Philipeion zijn één van de mooiste overblijfselen. Die tempel was van Philip II en hij was de vader van Alexander De Grote. We zien ook delen van fonteinen waar in de muur nissen waren waarin beelden stonden die nu nog in het museum staan.
Op weg naar de atletiekpiste lopen we via de poort door wat vroeger de ingang was naar het stadion en heel veel mensen lopen ook nu nog een rondje over de piste als ze de site bezoeken.

Eigenlijk kunnen we hier blijven rondlopen want met de paar uren die we hier al zijn hebben we alles nog niet grondig bekeken. Dat zal voor een andere keer zijn want het is middag en we kunnen wel een maaltijd gebruiken na onze intensieve rondwandeling. We begeven ons naar Ice Bar-Taverne ' Vasilakis' die we toevallig ontdekten bij een wandeling gisteren en het eten smaakt er voortreffelijk.

Daarna is het tijd voor ons bezoek aan het archeologisch museum - één van de grootste van Griekenland - waar men voorwerpen en beelden kan bezichtigen die men tijdens de opgravingen gevonden heeft. De beelden uit de tempel van Zeus zijn indrukwekkend net als de beelden die in het gebouw bij de fonteinen stonden die we deze voormiddag nog gedeeltelijk gezien hebben.
Naar men zegt zijn in dit museum meer dan 10.000 stukken te bewonderen en - wat ons betreft - niet allemaal in één keer te doen. Blij dat we terug in de frisse lucht zijn lopen we nog wat rond in de omgeving voor we terug naar Kylini vertrekken.
Alvorens Olympia te verlaten rijden we nog even langs een theater en na veel zoekwerk komen we teleurgesteld tot de vaststelling dat het niet het theater is dat we dachten te zien. Dan maar verder naar Kylini en in de haven gekomen zoeken we een taverne want het is nog te vroeg voor de boot en we hebben alweer honger.  
Om 21.00 vaart de Dionysios Solomos weg uit de haven en we genieten van een prachtige zonsondergang boven het eiland Kefalonia. Een goed uur later komen we aan in Zakynthos met het gevoel dat ons bezoek meer dan de moeite waard was.  

Wat overbleef van de tempel van Zeus... en zijn omgevallen pilaren

Dit was ooit de tempel van Hera, de vrouw van Zeus

De tempel van Philipeion... en de poort aan de ingang naar het stadion

Wat overblijft van de fonteinen en de beelden die er stonden

De beelden uit de tempel van Zeus

19 mei 2015 - Naar Olympia

De wekker maakt ons om 7.00 wakker en het wordt een spannende dag vandaag. We gaan voor twee dagen naar Olympia en het is voor ons de eerste keer dat we met de auto een overtocht maken met een ferry. Onze mannen zijn gisteren in de haven de tickets gaan kopen en de Dionysios Solomos gaat ons om 10.00 vanuit de haven van Zakynthos naar de haven van Kylini brengen.
Na het ontbijt maken we ons klaar en dan worden de koffers ingeladen waarna we naar de haven vertrekken. Om 9.30 mogen we met de auto de ferry oprijden en wanneer hij geparkeerd is zoeken we het dek op om van daar een blik te werpen op de haven. Nu maar hopen dat het weer wat gaat meevallen want in Zakynthos hangen veel wolken.

Stipt om 10.00 zet de ferry zich in beweging en beginnen voor ons alle vier hopelijk twee mooie dagen. Mijn schoonbroer en schoonzus staan aan de reling te kijken en na een tijd - wanneer we in volle zee zijn - worden we opeens naar de reling geroepen. Op een korte afstand zien we een groep dolfijnen met de ferry mee zwemmen, met een sierlijke boog springen ze omhoog om dan weer in zee te duiken.
Een goed uur na ons vertrek in Zakynthos varen we de haven van Kylini binnen en dan is het tijd om ons naar de auto te begeven.

Na het aanleggen rijden we van de ferry en volgen we onze GPS richting Ancient Olympia - of oud Olympia - waar we een uur later aankomen en op zoek gaan naar een goede parkeerplaats.
Dan wandelen we tot aan hotel ' Hercules' en zetten ons - aan de overkant - op een bankje op het kerkplein. We genieten van onze meegebrachte croissants en koffiekoeken. Het is nog een uur te vroeg om in te checken maar we wagen het er toch maar op en gaan de inkomhal binnen, waar we dadelijk heel vriendelijk ontvangen worden. De auto met de koffers wordt naar het hotel gehaald en dan brengt de hoteleigenaar ons naar onze kamers waar we kunnen uitpakken. Het hotel bevalt ons heel goed en we hebben al dadelijk van in de inkomhal gezien dat het er zeer netjes is. De kamers met douche zijn klein en eenvoudig maar waarvoor we ze nodig hebben - alleen maar om een nachtje te slapen - zijn ze meer dan ruim genoeg.

We gaan vandaag alleen maar de wijde omgeving verkennen want met de paar uren die nog resten heeft het geen zin meer om tickets te kopen voor het museum en de archeologische site. We wandelen even door de winkelstraten en gaan tot aan de poorten van de site en het museum, waarbij we reeds plannen maken van wat we morgen kunnen doen en wat eerst zal worden bezocht. In de botanische tuin wandelen we wat rond en herkennen verschillende bomen en planten.
Na het verkennen van de omgeving zetten we ons in een taverne. De vrouwen bestellen hun gebruikelijke frappe en de mannen een biertje. Als onze dorst gelest is gaan we naar het hotel om ons op te frissen voor het avondeten.
Op aanraden van de hoteleigenaar zoeken we taverne 'Aegean' op en zetten ons aan tafel. Wanneer we de kaart krijgen merken we dadelijk dat het geen goedkope avond zal worden. Het eten is lekker maar de borden zijn veel te groot en ook al is het in Griekenland onbeleefd om je bord niet leeg te eten, er blijft toch hier en daar wat liggen.
Na het eten maken we nog een wandeling in de omgeving van het hotel tot het tijd wordt om onze kamers op te zoeken. Met de eigenaar hebben we afgesproken dat we morgenvroeg om 8.00 graag willen ontbijten.
Onze eerste dag in Olympia is geslaagd te noemen.

Donkere wolken bij het vertrek in Zakynthos... en een blauwe lucht bij aankomst in Kyllini

Het hotel

Het archeologisch museum aan de buitenkant

Een ander museum... en het kerkpleintje

       

17 mei 2015 - Yperagatou klooster en wandelen in de omgeving

Gisteren werd er gewassen en terwijl de was te drogen hing zijn we naar de haven gereden voor inlichtingen in verband met onze geplande overtocht naar Kyllini. We hebben een paar weken geleden 2 hotelkamers voor 1 nacht gereserveerd in Ancient Olympia en nu hebben we nog tickets nodig voor de ferry.

Vandaag willen we een wandeling maken die langs het Yperagatou klooster in Kileomenos gaat. We vertrekken goed op tijd want het wordt een flinke tocht.
Via Macherado rijden we naar Kiliomenos en onderweg rijden we het grootste deel van de weg achter een Belgische auto. Het lijkt wel alsof we hem achtervolgen. Wanneer hij aan de kerk van Kiliomenos naar links afslaat volgen we hem en net als wij parkeert ook hij aan het kerkhof. Omdat wij met een Griekse nummerplaat rijden is de vrouw verrast om ons Nederlands te horen praten, het koppel is van Wallonië afkomstig.
We nemen onze rugzakken en wandelen door de dorpskern waar we aangesproken worden door een vrouw in een taverne aan de kerk. Om wat suiker voor de wandeling in mij op te nemen koop ik een flesje citroenlimonade en mijn schoonbroer beloofd de vrouw om na onze wandeling hier iets te komen eten. Zij vraagt vol interesse waar de wandeling naartoe gaat en wanneer we ons doel bekend gemaakt hebben wandelen we verder.

Het eerste deel van onze wandeling gaat langs de asfaltweg tot aan een typisch pad met losse steentjes dat naar het klooster van Yperagatou gaat. Van dan af wordt het een stuk rustiger en moeten we niet meer uitkijken voor de auto's. Het is nog ongeveer 3 kilometer wandelen tot we bij het klooster aankomen. De poort staat open en we worden begroet door een vriendelijke vrouw die ons verteld dat er vandaag geen rondleidingen zijn omdat de zuster van het klooster - die normaal gezien de rondleidingen doet - ziek is. We kunnen wel buiten overal rondkijken en foto's maken en zij zal ons daarbij begeleiden. Op weg naar het kloostertje zelf verteld ze dat de zuster op dit moment heel slecht te been is en de dokter heeft laten langskomen.
Het is een klooster uit de zeventiende eeuw dat al voor een groot deel gerestaureerd is maar waarvan de werken momenteel stil liggen wegens geldgebrek. Naargelang er wat geld binnenkomt wordt er weer wat verder gewerkt. Mijn schoonbroer toont zijn goed hart en geeft een kleinigheid voor de werken waardoor de vrouw zichtbaar ontroerd is en ze zegt dat ze een kaarsje gaat laten branden.

Na de rondleiding nodigt ze ons op het terras van haar huisje uit voor een Griekse koffie en dat kunnen we natuurlijk niet weigeren. Dan neem ook ik mijn geldbeugel en geef haar een kleinigheid waardoor ze nu blijkbaar helemaal aangeslagen is. Het is niet te geloven dat we iemand zo blij kunnen maken met iets wat voor ons maar een peulschil is en we merken daardoor nogmaals de echte armoede in Griekenland.
Terwijl we onze koffie drinken - en dankzij de Griekse lessen van mijn man en schoonbroer - praten we gezellig met de vrouw en komen zo te weten dat de zuster al 74 jaar is. Ze vraagt ons of we langs dezelfde weg terug willen wandelen. Als we vertellen dat we helemaal door de bergen rond Kiliomenos gaan lopen, grijpt ze met haar 2 handen naar haar hoofd en zegt 'O my God' en tikt daarna met haar wijsvinger tegen haar slaap. Daarna nemen we afscheid van het vriendelijke vrouwtje na nogmaals bedankt te hebben voor de koffie.
  
En dan begint het zwaarste deel van onze tocht. In het begin gaat het tussen tarwevelden en olijfboomgaarden door en komen we aan een splitsing een boer tegen - die blijkbaar zijn geiten is gaan melken - en krijgen te horen dat de weg even later stopt. We kijken nog eens op de gps en hopen dat hij de weg bedoeld vanwaar hij is gekomen en niet de weg die wij moeten volgen.
Dan gaat het altijd maar verder langs een kiezelpad tussen de bergen en de dennen met soms heel slecht begaanbare stukken die dan ook nog eens heel steil naar beneden gaan en dus gevaarlijk om te schuiven.
Wanneer we een steengroeve gepasseerd zijn lopen we een lange tijd tegen de hellingen van de bergen aan en kijken uit over heel vele dorpjes die ver beneden ons liggen. We vragen ons dikwijls af of we dit nog een pad kunnen noemen en hopen dat we niet moeten terugkeren.

Na een hele tijd slaan we af en volgen een pad dat opnieuw tussen de bergen loopt en dan begint pas de hel van onze wandeling, tenminste wat mij betreft. Van hieruit gaat het pad altijd maar omhoog zonder ook maar 1 vlak stuk. We zijn al veel klimmen gewoon maar als dat zware werk naar het einde van de wandeling toe komt - en men al behoorlijk moe begint te worden - valt dat echt niet mee. Met heel wat puffen en zweten van vooral de vrouwen en een aantal tussenstops - waarbij onze mannen nog eens een toren mannetje maken - komen we eindelijk op het hoogste punt van onze wandeling aan.
Van dan af gaat het nog een heel eind redelijk vlak verder tot in het dorp van Kiliomenos. Het is een wandeling van bijna 18 km maar door de slechte paden en de grote hoogteverschillen bij dit warme weer, lijken de kilometers dubbel te tellen. We hebben onderweg een paar keer gezegd dat we begrijpen waarom die vrouw 'oh my God' zei en ons voor gek verklaarde.

Wanneer we terug aan de taverne komen vraagt de vrouw van vanmorgen verbaasd of we al die tijd gewandeld hebben want het is ondertussen bijna 6 uur later en we zien ook haar denken dat we wel gek moeten zijn. We bestellen een krachtige maaltijd en wanneer de eigenaar hoort dat onze gasten Duits spreken is hij niet meer te stoppen en verteld ons in het Duits vele verhalen over de Grieken. Hijzelf werkte jaren in Zwitserland en spreekt daarom vrij goed Duits.
Na de voortreffelijke maaltijd geeft hij ons nog een fles wijn mee als geschenk en we wandelen verder naar de auto om dan huiswaarts te keren. 

Het klooster aan de voorzijde

De achterzijde van het klooster... en de kloosterkerk

De kloosteromgeving

Onze beste wandelpaden

Het verre uitzicht

Klaprozen... en een toren mannetje

Onze wandeling

15 mei 2015 - Chagioti Cave in Gyri

Er hangen wolken boven de bergen van Zakynthos maar bij ons schijnt de zon en dat gebeurt hier wel meer. Het lijkt dan of de wolken niet over de toppen raken en blijven soms de ganse dag daar hangen.
Vandaag zijn we vroeg opgestaan want we willen na het ontbijt vertrekken voor een wandeling naar de Chagioti Cave in Gyri. Al meerdere keren hebben we in Gyri en omgeving gewandeld maar deze keer willen we specifiek naar de Chagioti Cave.
We hopen dat de wolken nog zullen wegtrekken daar boven de bergen want met de zon is een wandeling toch nog steeds veel leuker en de foto's mooier.

Via Macherado rijden we naar Gyri omdat het onderweg veel rustiger is dan via Litahakia, Kileomenos en Agios Leon en ook het uitzicht is er beduidend mooier. Voor onze gasten is het de eerste keer dat we deze weg nemen en ook zij vinden het de moeite waard om hierlangs te rijden.
In Gyri aangekomen parkeren we de auto op ons vertrouwde plaatsje aan de steenhouwerij en nemen de rugzakken om aan onze wandeling te beginnen. We wandelen eerst nog even door het oude dorpje dat bij ieder bezoek nog steeds even mooi blijft. Er hangt een absolute stilte ook al zijn veel van deze huizen bewoond en we wandelen er dan ook zo rustig mogelijk door om die stilte niet te verstoren. We komen voorbij het kleine museum en willen er een kijkje nemen maar de eigenares zegt ons dat het gesloten is vandaag.

Dan beginnen we aan de eigenlijke wandeling door de mooie natuur waar alleen het geluid van de vogels te horen is. We nemen een ander pad dan de vorige keren dat uiteindelijk moet leiden naar de beruchte Chagioti Cave, ondertussen volop genietend van al het moois wat Gyri te bieden heeft.
Er volgt weer heel wat klimwerk en na een tijdje komen we aan een oude waterput waar men een soort 'hutje' gemaakt heeft door allemaal stenen op elkaar te leggen met daarin een deurgat en een gat dat als raampje moet dienst doen. We zijn nieuwsgierig en gaan kijken wat het doel zou kunnen zijn en als we de vele lege cartouchen zien liggen menen we te weten dat het als schuilhut voor de jagers kan gemaakt zijn. Omdat het intussen middag is zetten we ons op de waterput en eten onze meegebrachte boterhammetjes en een stuk fruit.

Wanneer we verder wandelen zien we dat de Skopos van Vasilikos - waar we vanuit ons huisje altijd op kijken - nog altijd met zijn top in de wolken zit terwijl wij al de ganse wandeling van de zon genieten.
Uiteindelijk komen we dicht bij de Chagioti Cave maar voor het allerlaatste stuk is er van een pad eigenlijk geen sprake meer. Het gaat trapsgewijs - met soms moeilijk overbrugbare stukken - heel steil naar beneden en mijn schoonzus ziet dat niet echt meer zitten. Onze mannen willen kost wat kost de grot zien want daarvoor zijn we eigenlijk toch naar hier gekomen en beginnen dus maar aan de afdaling. Mijn man komt als eerste aan de 'caves' en roept dat het de moeite waard is. Ik sta voor een dilemma want mijn nieuwsgierigheid dwingt me om de mannen te volgen maar aan de andere kant wil ik geen risico's nemen bij de afdaling. Ik vraag mijn man om foto's te nemen en zet me op de rotsen naast mijn schoonzus.
Wanneer onze mannen terug komen vertellen ze enthousiast dat het een heel grote grot is waarin men kan rechtop staan en die tot ver in de rotsen is uitgehouwen. Er wordt nog wat water gedronken en dan vatten we de terugtocht aan.

Terug aan de auto gekomen rijden we tot in Loucha want we zijn van plan om rechtover de kerk, in Cafe Loucha iets te gaan eten... wanneer het niet gesloten is tenminste. Wij hebben er met ons tweetjes vorige herfst al eens een kleinigheid gegeten en het is ons toen zo goed bevallen dat we er met onze gasten ook iets willen gaan eten.
De auto wordt langs de kant geparkeerd en we wandelen door het dorpje naar ons doel. Gelukkig voor ons is het open en we worden heel vriendelijk ontvangen waarna we ons op het gezellige terras - dat boven gelegen is - aan een tafeltje zetten. Als we vragen of we iets kunnen eten verteld men ons dat er nog geen dagschotels te krijgen zijn wegens nog te weinig toeristen, maar wel slaatjes en bijvoorbeeld een omelet.
Dat is voor ons geen probleem en we bestellen om te beginnen een glas vers citroensap om onze dorst te lessen. We besluiten alle vier om voor een omelet te gaan maar daarvoor moet de ober eerst even navragen of er nog genoeg eitjes zijn voor vier omeletten. En ja hoor... we kunnen alle vier een omelet eten en zoals ook bij de vorige gelegenheid smaakt die voortreffelijk.

Wanneer onze borden leeg zijn krijgen we nog een nagerechtje dat ons aangeboden wordt door de eigenares. Het lijkt op dikke schil van een citrusvrucht waarvan de buitenkant is afgeraspt en in stukken gesneden en daarna in suikerwater is gelegd. Het smaakt heerlijk en wanneer mijn schoonbroer de rekening gaat betalen vraagt hij of we mogen weten wat we gegeten hebben. We krijgen te horen dat het om Bergamot zou gaan en onze interesse wordt opgewekt.
Thuis gekomen zoeken we het op internet en komen te weten dat het een bittere citrusvrucht is die in landen aan de Ionische zee groeit.
Het was vandaag weer een meer dan geslaagde dag en er wordt nog nagekaart op het terras thuis.

De smalle straatjes van Gyri

De oude huizen

Het binnenland van Gyri... en het kerkhof 

De schuilhut... even van dichtbij bekijken

Onze wandelpaden... met achter ons in de diepte een dorp

Het laatste stuk naar de grot... ook dit is een pad...

De wegwijzer er naartoe... en de grot van binnen

Onze wandeling