Vandaag willen we een wandeling maken die langs het Yperagatou klooster in Kileomenos gaat. We vertrekken goed op tijd want het wordt een flinke tocht.
Via Macherado rijden we naar Kiliomenos en onderweg rijden we het grootste deel van de weg achter een Belgische auto. Het lijkt wel alsof we hem achtervolgen. Wanneer hij aan de kerk van Kiliomenos naar links afslaat volgen we hem en net als wij parkeert ook hij aan het kerkhof. Omdat wij met een Griekse nummerplaat rijden is de vrouw verrast om ons Nederlands te horen praten, het koppel is van Wallonië afkomstig.
We nemen onze rugzakken en wandelen door de dorpskern waar we aangesproken worden door een vrouw in een taverne aan de kerk. Om wat suiker voor de wandeling in mij op te nemen koop ik een flesje citroenlimonade en mijn schoonbroer beloofd de vrouw om na onze wandeling hier iets te komen eten. Zij vraagt vol interesse waar de wandeling naartoe gaat en wanneer we ons doel bekend gemaakt hebben wandelen we verder.
Het eerste deel van onze wandeling gaat langs de asfaltweg tot aan een typisch pad met losse steentjes dat naar het klooster van Yperagatou gaat. Van dan af wordt het een stuk rustiger en moeten we niet meer uitkijken voor de auto's. Het is nog ongeveer 3 kilometer wandelen tot we bij het klooster aankomen. De poort staat open en we worden begroet door een vriendelijke vrouw die ons verteld dat er vandaag geen rondleidingen zijn omdat de zuster van het klooster - die normaal gezien de rondleidingen doet - ziek is. We kunnen wel buiten overal rondkijken en foto's maken en zij zal ons daarbij begeleiden. Op weg naar het kloostertje zelf verteld ze dat de zuster op dit moment heel slecht te been is en de dokter heeft laten langskomen.
Het is een klooster uit de zeventiende eeuw dat al voor een groot deel gerestaureerd is maar waarvan de werken momenteel stil liggen wegens geldgebrek. Naargelang er wat geld binnenkomt wordt er weer wat verder gewerkt. Mijn schoonbroer toont zijn goed hart en geeft een kleinigheid voor de werken waardoor de vrouw zichtbaar ontroerd is en ze zegt dat ze een kaarsje gaat laten branden.
Na de rondleiding nodigt ze ons op het terras van haar huisje uit voor een Griekse koffie en dat kunnen we natuurlijk niet weigeren. Dan neem ook ik mijn geldbeugel en geef haar een kleinigheid waardoor ze nu blijkbaar helemaal aangeslagen is. Het is niet te geloven dat we iemand zo blij kunnen maken met iets wat voor ons maar een peulschil is en we merken daardoor nogmaals de echte armoede in Griekenland.
Terwijl we onze koffie drinken - en dankzij de Griekse lessen van mijn man en schoonbroer - praten we gezellig met de vrouw en komen zo te weten dat de zuster al 74 jaar is. Ze vraagt ons of we langs dezelfde weg terug willen wandelen. Als we vertellen dat we helemaal door de bergen rond Kiliomenos gaan lopen, grijpt ze met haar 2 handen naar haar hoofd en zegt 'O my God' en tikt daarna met haar wijsvinger tegen haar slaap. Daarna nemen we afscheid van het vriendelijke vrouwtje na nogmaals bedankt te hebben voor de koffie.
En dan begint het zwaarste deel van onze tocht. In het begin gaat het tussen tarwevelden en olijfboomgaarden door en komen we aan een splitsing een boer tegen - die blijkbaar zijn geiten is gaan melken - en krijgen te horen dat de weg even later stopt. We kijken nog eens op de gps en hopen dat hij de weg bedoeld vanwaar hij is gekomen en niet de weg die wij moeten volgen.
Dan gaat het altijd maar verder langs een kiezelpad tussen de bergen en de dennen met soms heel slecht begaanbare stukken die dan ook nog eens heel steil naar beneden gaan en dus gevaarlijk om te schuiven.
Wanneer we een steengroeve gepasseerd zijn lopen we een lange tijd tegen de hellingen van de bergen aan en kijken uit over heel vele dorpjes die ver beneden ons liggen. We vragen ons dikwijls af of we dit nog een pad kunnen noemen en hopen dat we niet moeten terugkeren.
Na een hele tijd slaan we af en volgen een pad dat opnieuw tussen de bergen loopt en dan begint pas de hel van onze wandeling, tenminste wat mij betreft. Van hieruit gaat het pad altijd maar omhoog zonder ook maar 1 vlak stuk. We zijn al veel klimmen gewoon maar als dat zware werk naar het einde van de wandeling toe komt - en men al behoorlijk moe begint te worden - valt dat echt niet mee. Met heel wat puffen en zweten van vooral de vrouwen en een aantal tussenstops - waarbij onze mannen nog eens een toren mannetje maken - komen we eindelijk op het hoogste punt van onze wandeling aan.
Van dan af gaat het nog een heel eind redelijk vlak verder tot in het dorp van Kiliomenos. Het is een wandeling van bijna 18 km maar door de slechte paden en de grote hoogteverschillen bij dit warme weer, lijken de kilometers dubbel te tellen. We hebben onderweg een paar keer gezegd dat we begrijpen waarom die vrouw 'oh my God' zei en ons voor gek verklaarde.
Wanneer we terug aan de taverne komen vraagt de vrouw van vanmorgen verbaasd of we al die tijd gewandeld hebben want het is ondertussen bijna 6 uur later en we zien ook haar denken dat we wel gek moeten zijn. We bestellen een krachtige maaltijd en wanneer de eigenaar hoort dat onze gasten Duits spreken is hij niet meer te stoppen en verteld ons in het Duits vele verhalen over de Grieken. Hijzelf werkte jaren in Zwitserland en spreekt daarom vrij goed Duits.
Na de voortreffelijke maaltijd geeft hij ons nog een fles wijn mee als geschenk en we wandelen verder naar de auto om dan huiswaarts te keren.
Het klooster aan de voorzijde
De achterzijde van het klooster... en de kloosterkerk
De kloosteromgeving
Onze beste wandelpaden
Het verre uitzicht
Klaprozen... en een toren mannetje
Onze wandeling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten