Wandelen ... en verder alleen maar puur genieten

Pagina's

vrijdag 30 september 2016

30 september 2016 - Omgeving Katastari en Alykes

Gisterenavond hebben we nog eens een wandeling uitgestippeld aan de oostkant van het eiland.
Het belooft vandaag weer een stralende dag te worden en we willen nog een paar wandelingen maken voor we terug naar België vliegen.

We rijden naar Katastari en parkeren de auto op een pleintje in de buurt van de kerk en een school. Daar nemen we de weg naast de kerk en slaan een smal paadje in om zo weinig mogelijk langs drukke asfaltwegen te moeten lopen. Even later moeten we toch een kort stuk de hoofdbaan volgen tot we aan het pad komen dat ons naar Alykes moet leiden. Vanaf de hoogte waar we lopen kijken we uit over de zoutmeren van Alykes.
Terwijl we afdalen komen we langs de ingang van 'Archintiko Villa's', waar een Nederlands echtpaar - die tot mijn facebook vrienden behoren - hun vakanties ieder jaar doorbrengen.
Een beetje verder komen we aan een huis waar een aantal katten dadelijk op ons af komen, mager en zo te zien hongerig, net alsof ze weten dat we altijd wel wat kattenbrokken bij hebben. Ik haal het zakje uit mijn rugzak en in een wip komen er van achter het huis nog meer katten aangelopen. Grote katten en babypoesjes, allemaal vallen ze uitgehongerd aan op de kattenbrokjes die ik hen geef. Al snel hebben ze bijna het ganse zakje leeg en waarschijnlijk is hun honger nog altijd niet gestild. Ik tel maar liefst zestien van die uitgehongerde diertjes.
Vol medelijden wandelen we verder, hoe is het toch mogelijk dat mensen hun katten hier niet laten steriliseren? Als resultaat krijgt men dan een hele hoop katten, waar men het geld niet meer voor over heeft om ze allemaal behoorlijk hun buikje vol te laten eten. Arme diertjes...

Het deel van onze wandeling dat nu volgt kan ons niet echt bekoren. Het is allemaal asfaltweg en daar houden we niet zo van. Dan komen we bij de zoutmeren en het strand ligt op een paar meter afstand. Vanop het strand hebben we een mooi zicht op het eiland Kefalonia.
We wandelen verder door het toeristische centrum met zijn gebruikelijke winkeltjes en tavernes. Aan het eind daarvan zien we iets dat op een klein haventje lijkt en ik wil dat wel eens van dichtbij bekijken. Mijn man is er blijkbaar niet zo erg in geïnteresseerd, maar volgt mij toch maar.
Dan zien we een brug die met verschillende bogen in het water ligt en opeens gaat er bij ons een lichtje branden. Is dit niet de oude Venetiaanse brug die hier ergens moet liggen? Wanneer we dichterbij komen zien we dat we goed geraden hebben. Ik herken ze namelijk aan foto's die ik al eerder gezien heb. Jaren geleden reeds hadden we gezegd dat we deze brug eens wilden bezoeken, maar het is er tot hier toe nog niet van gekomen. Bij het uittekenen van deze wandeling is de brug nog eens ter sprake gekomen en nu staan we er plots heel dichtbij, zonder dat we ze echt aan het zoeken waren.

We lopen langs het smalle paadje dat naast de rivier is aangelegd en staan verwondert te kijken van de schoonheid die we hier te zien krijgen. Dit hadden we hier niet verwacht. Er staan banken naast de reling en we besluiten op één daarvan onze boterhammetjes op te eten, ondertussen genietend van het mooie uitzicht en het rustgevende water. Deze plaats maakt het minder mooie deel van onze wandeling meer dan goed. Hier komen we beslist nog eens terug!
Aan het einde van het paadje zien we ' Taverne Potami' waar we de naam al van kenden, maar de exacte plaats niet van wisten. Het is gezellig gelegen naast de rivier en zeker een bezoekje waard.
Mijn man stelt voor om morgen hier in de buurt nog een andere wandeling te maken en daarna hier te komen eten.Daar ga ik dadelijk mee akkoord.

We vervolgen onze wandeling die ons door een drukke straat van Alykanas leidt en zijn blij wanneer onze gps aangeeft dat we iets verder een smalle zandweg moeten inslaan. Tussen olijfgaarden en velden met druiven, lopen we terug in de richting van Katastari.
Vroeger dan verwacht komen we terug bij de auto aan en we nemen nog wat foto's van de kerk. Deze kerk valt niet echt in mijn smaak, met haar geblokte muren lijkt ze in mijn ogen helemaal niet Grieks.
Daarna keren we huiswaarts...

Een mooie bougainvillea aan een mooie villa

Een kerkje tussen olijfbomen

Zestien uitgehongerde poezen

De zoutmeren van Alykes met daarachter de bergen

Het vissershaventje

De oude Venetiaanse brug

Gezellig wandelen naast de rivier

Ver weg van de drukke wegen, de absolute rust

De kerk van Katastari valt niet echt in mijn smaak

Onze wandeling


De hoogtemeter en afstand







woensdag 28 september 2016

28 september 2016 - Agalas - Korakonissi

Bij het ontwaken straalt de zon aan een mooie blauwe hemel.
Dat maakt dat we onze plannen gaan waarmaken... naar het voor ons nog onbekende ' Miska' op zoek gaan. Sinds we zondag - na ons bezoek aan de Damianos Caves in Agalas - de wegwijzer naar Miska voor een klein deel gevolgd zijn, hebben we op het eerste zicht een mooi stukje natuur ontdekt. Mooi genoeg om er vandaag een wandeling te gaan maken.

We rijden via Lithakia naar Agalas en gaan in de buurt van het wandelpad op zoek naar een parkeerplaatsje, dat we op een honderdtal meter afstand ook vinden.
We slaan het kiezelpad in dat met veel bochten langs de bergwand naar beneden loopt. Wanneer ik na een tijdje omkijk is mijn eerste gedachte, dat we aan het einde van onze wandeling het hele pad ook weer naar boven moeten. Maar dat zijn zorgen voor straks, nu eerst genieten van de prachtige natuur.
Wanneer het afdalen achter de rug is, wandelen we door olijfgaarden en komen op een plaats waar een imker zijn bijenkasten aan het nakijken is. Hij vraagt waar we vandaan komen en vertelt ons dat het pad tot in Agios Leon loopt, een zevental kilometer verder. Indien we willen kan hij ons met zijn auto meenemen tot daar. We bedanken vriendelijk en zeggen dat het onze bedoeling is om te voet verder te gaan.

Even verder komen we op een plaats waar we aan de rand van de klif uitkijken op steile rotswanden. Daartussen liggen - heel diep beneden ons - enkele kleine rotsen in ongelooflijk mooi blauw water. Zou dit ' Miska' zijn?
Op dit mooie plekje eten we onze boterhammetjes op en wandelen na een korte pauze verder. We komen nog voorbij een ander mooi uitzichtpunt, wat we tot onze verrassing herkennen als de plaats waar we jaren geleden vanaf Korakonissi eens naartoe gewandeld zijn. Dat betekent dat we dicht bij de asfaltweg naar Korakonissi komen. Daar wandelen we liever niet langs, want met al die quads, brommers en auto's van toeristen is er van rust helemaal geen sprake meer.
We volgen ons wandelpad verder en ontdekken een leuke picknickplaats. Onder een grote olijfboom heeft iemand een grote steen gelegd, met daarrond een aantal kleinere stenen. Het ziet eruit als een tafel in het midden en daarrond allemaal zitplaatsen. Dat moeten wandelaars gemaakt hebben! Spijtig dat we onze picknick al achter de rug hebben want dit ziet er heel uitnodigend uit. Misschien maken we in het voorjaar deze wandeling nog wel eens opnieuw, samen met onze Duitse gasten en wanneer het vol bloemen staat. Dan gaan we hier beslist onze boterhammetjes opeten.

Na een tijdje komen we terug op de route die we op onze heenweg gelopen hebben. Het was de bedoeling dat we die terug zouden volgen tot aan ons beginpunt, maar we veranderen van mening. We kiezen voor een pad dat tussen de bergen naar de top loopt en aan de andere kant van Agalas, aan de rand het dorp uitkomt. Het blijkt een goede keuze te zijn, het is een mooi en rustig pad en het klimmen lijkt wat meer gespreid en dus minder steil te zijn.
Het is vandaag aangenaam wandelen bij een 26°. Vooral op de hogere gedeeltes waait een frisse wind en die maakt vooral het klimmen heel draaglijk. We merken op dat we beiden amper gezweet hebben en onze watervoorraad is nog bijna helemaal intact.

Op de top aangekomen - aan het einde van het pad - komen we op de asfaltweg van Agalas naar Kiliomenos. Die volgen we door het dorp van Agalas tot we bij een plaatselijke taverne komen. Het is nog te vroeg voor het avondeten maar we willen er wel een kleinigheid bestellen. We weten dan ook meteen of het bij een volgende wandeling de moeite is om terug langs te gaan.
Ik heb op een facebook-groep met Griekse gerechten al veel goeds gehoord over ' Pastitio', een pastagerecht van Griekenland. Dat wil ik nu eindelijk toch eens proeven. Mijn man kiest voor de Beefburger en we nemen er nog een tomatensalade bij.
Heel gezellig en netjes is de taverne eigenlijk niet en het zoutvaatje kan wel dringend een afwasbeurt gebruiken. Gelukkig nemen wij geen extra zout. Op het eerste zicht lijkt het er niet op dat we hier een tweede keer gaan terugkomen. Het eten ziet het er wel smakelijk uit, maar wij hebben blijkbaar voor de verkeerde gerechten gekozen. De tomatensla krijgt onze goedkeuring, maar de rest is niet echt onze smaak. Eigenlijk had ik op voorhand kunnen weten dat het me niet echt zou bevallen. Ik ben niet zo'n liefhebber van lasagna en pastitio is eigenlijk hetzelfde maar dan met macaroni. De smaak van kaneel overheerst ook teveel en voor de eerste keer eet ik mijn bord niet helemaal leeg.
Na het eten krijgen we een bordje met vijgen en druiven uit eigen tuin. De druiven zijn heel lekker, maar de vijgen komen spijtig genoeg duidelijk uit de diepvriezer, wat niet zo lekker is. Op de vriendelijkheid van de eigenaars is niets aan te merken en misschien zijn andere schotels wel lekker, maar ons zien ze hier naar alle waarschijnlijkheid niet meer terug.

Dan wandelen we terug richting de Damianos Caves en bij de auto gekomen rijden we huiswaarts...

Aan het begin van onze wandeling

Op de achtergrond de klif

Staande op de rand van de klif... Zou dit ' Miska' zijn???

Een prachtig uitzicht vanaf de klif

Dit hadden we enkele jaren geleden al eens gezien

Olijfbomen in een prachtige natuur

Nog meer olijfbomen

Op weg naar de top

Mijn Pastitio...                                   en de Tomatensalade 
                 
De Beefburger

Onze wandeling

De hoogtemeter en afstand








zondag 25 september 2016

25 september 2016 - Keri - Agalas

Vandaag gaan we nog eens voor een wat langere wandeling. De temperaturen zitten rond een aangename 26° en daar willen we van profiteren om nog zoveel mogelijk te wandelen voor onze tijd er hier weer opzit voor dit jaar.
Toen we in mei met de auto de weg van Keri naar Agalas volgden, stelde ik voor om in deze omgeving ook eens een wandeling te maken. Gisterenavond hebben we een wandeling uitgetekend en vandaag gaan we op pad.

We rijden via Lithakia richting Keri en aan de afslag naar Agalas vinden we een plekje naast de weg waar we de auto kunnen achterlaten.
Even verderop verlaten we de asfaltweg en volgen een kiezelpad tussen naaldbomen en cipressen, maar wat we vooral zien zijn olijfgaarden. Daar zal de farm waar we voorbij lopen waarschijnlijk iets mee te maken hebben.
Na een tijdje komen we aan een pad dat richting de zee loopt en nieuwsgierig volgen we het een paar honderd meter. Wanneer we rotskusten opmerken, besluiten we het pad nog wat langer te volgen. We zien de rotsen van Cape Keri van een andere kant dan we gewoon zijn en wanneer we nog wat verder gaan komen we aan de rand van de kliffen. Hier kijken we op het mooie blauwe water ver beneden ons en op een rots die in het water ligt. Dit moet de rots van Kentinaria zijn, die we bij eerdere wandelingen al van aan de andere kant hebben bewonderd.
Het was de moeite waard om even tot hier te komen, maar het betekent ook dat we nu weer het pad terug naar boven moeten...

's Middags zoeken we een plekje tussen de olijfbomen waar we onze boterhammetjes kunnen opeten. Daarna wandelen we verder en komen langs de Andronios Wells, de eeuwenoude waterputten, op onze weg naar Agalas. Deze hebben we al zo vaak gezien dat we er nu maar voorbij lopen.
Nog wat verder staat een klein kapelletje naast de weg met op de achtergrond de rotswand waarin van ver al de gaten van de Damianos Caves te zien zijn. In tegenstelling tot de meeste kapelletjes, is dit fris rood en wit geverfd, waar de meesten een blauw met witte kleur krijgen. Deze kapelletjes staan meestal langs de weg op een plaats waar iemand verongelukt is. Er staan dan bloemen bij en achter het deurtje staan flessen met water en wijn, alsook wat sigaretten en soms zelfs etenswaren. De Grieken zijn nog heel gelovig en zelfs erg bijgelovig. Ze zullen waarschijnlijk wel merken dat de levensmiddelen niet opgegeten of gedronken worden, maar toch blijft men het er in zetten.

Dan wandelen we door het dorp en het was de bedoeling om van hieruit terug naar Keri te wandelen. Maar nu we toch in de buurt zijn wil ik nog wel eens naar de Damianos Caves wandelen. We lopen door het dorp omhoog tot bij de taverne en dalen daar het pad af tot bij de Caves. Terug bij de taverne gekomen bestellen we een Mythos en een cola, de suiker in de cola zal me van pas komen want er wacht ons nog een heel eind wandelen.
Op weg van het dorp naar de taverne zijn we een wegwijzer met daarop ' Miska' tegengekomen. Op onze terugweg zijn we benieuwd wat het zou kunnen zijn en wandelen een eindje het pad in. We zien allemaal paadjes die steil bergaf naar zee lopen, maar wat die Miska betekent weten we nog altijd niet. Verder naar beneden lopen heeft geen zin, we moeten dan weer een heel eind terug bergop en dat wordt teveel met het stuk dat we nog voor de boeg hebben.
We spreken af dat we bij een volgende wandeling de auto aan de taverne parkeren en dan op verkenning gaan langs deze steile paadjes. Het uitzicht van bovenaf nodigt in ieder geval uit om het ook eens van dichtbij te bekijken. Misschien leren we dan ook wat er met ' Miska' bedoeld wordt.

Terug in het dorp gekomen, nemen we de asfaltweg naar Keri. Hier is het heel wat minder rustig dan op onze heenweg, we moeten regelmatig oppassen voor quads en brommers van toeristen.
Na een tijdje krijgen we een prachtig uitzicht over het schildpaddeneiland Marathonissi en de baai van Laganas. Ook de Skopos van Vassilikos - waar we vanaf onze tuin op uitkijken - is van hieruit te zien.
Het laatste deel van onze wandeling is altijd bergaf, waardoor we sneller dan verwacht terug bij de auto komen. We rijden naar het nabij gelegen Marathia en gaan bij onze vrienden van Taverna MarathiaStar langs voor het avondeten. Dat hebben we na een wandeling van bijna 20 kilometer wel verdiend...

Ergens aan het begin van onze wandeling

Door de oklijfgaarden

Op de achtergrond de rotsen van Cape Keri in de mist.

Zicht op de rots van Kentinaria

Heerlijk... die rust

Een oud huis geeft ook nog iets charmant aan het landschap

Een kapelletje voor iemand die hier verongelukte

Het pad naar de Damianos Caves

De Damianos Caves

Zicht op het schildpaddeneiland Marathonissi

Onze wandeling


De eerste 2 kilometer van de hoogtemeter ontbreken. Het vertrek en de aankomst waren op dezelfde hoogte en de afstand bijna 20 kilometer.






zaterdag 24 september 2016

24 september 2016 - Tickets voor Zakynthos

Na onze wandeling van vandaag valt er altijd nog wel wat te doen op de laptop. De wandeling van de GPS overzetten op de kaart en daarna op Google Earth voor de foto die op mijn blog komt. Dat is allemaal werk voor mijn man want daar ben ik niet zo goed in.
Uit nieuwsgierigheid gaat hij even op de site van Brussels Airlines kijken bij de ticketverkoop. Tot onze verbazing worden er spotgoedkope tickets voor Athene aangeboden. Voor 27 en 28 maart 2017 bieden ze tickets aan voor 38 euro per persoon, terwijl al de dagen en weken daarrond de prijzen een pak hoger liggen, om en bij de 245 euro.
Voor ons maakt het niet uit welke dag we vliegen en we boeken dus meteen twee tickets voor 27 maart. We nemen de iets hogere prijsklasse van 58 euro, waar dan ook een bagage van 23 kg bij inbegrepen is, maar zelfs dan is het nog maar één vierde van de prijs van de andere dagen. De tickets van Athene naar Zakynthos boeken we later wel, die worden zo vroeg op het jaar nog niet aangeboden.

Dit jaar zijn we 10 april naar Athene gevlogen, met een bijna onmiddellijke aansluiting naar Zakynthos.
Er was een paar weken voor ons vertrek die bewuste bomaanslag op de luchthaven van Zaventem, waardoor we véél vroeger in Zaventem moesten zijn, met heel lange wachttijden aan de controles.
Ons vliegtuig vertrok toen ook nog eens een uur te laat wegens een technisch defect. Met als resultaat dat we in Athene nog maar juist op tijd - dankzij een kleine vertraging daar - onze aansluiting naar Zakynthos haalden. We kwamen toen 's avonds doodmoe in ons huisje aan en zijn dadelijk gaan slapen. Dit willen we niet meer!
Charters vliegen zo vroeg nog niet naar Zakynthos, onze enige optie is een lijnvlucht naar Athene.

Ik heb - behalve de luchthaven - nog niets van Athene gezien. Ons plan voor volgend jaar is, in de omgeving een hotel boeken voor een paar nachten en daarna verder vliegen naar Zakynthos. Zo kunnen we rustig een paar dagen de omgeving verkennen, een bezoekje aan het Parthenon staat zeker op mijn verlanglijstje.

Ondanks de spijt over ons nakend vertrek terug naar België, hebben we nu weer iets om naar uit te kijken. We kunnen reeds beginnen aftellen...






24 september 2016 - Krioneri - Bochali

De voorbije week hebben we vooral gevuld met noodzakelijke werken. Mijn man hield zich bezig met klusjes opknappen in en rond ons huisje, voor mij waren het voornamelijk huishoudelijke werken. Een bezoekje aan de kapper kon er bij mij ook nog wel bij.

Het weer liet zich soms even van zijn slechtere kant zien. Maandag was er langs de Oostkust een tornado, met ontwortelde bomen en bij sommige kleine winkeltjes en stalletjes werden daken afgerukt. Deze keer had men niet het geluk dat de tornado boven zee bleef zoals dat begin september wel het geval was. Hier bij ons waaide een harde wind, maar zonder schade te berokkenen. De regen viel met bakken uit de lucht en onze planten in de tuin hoeven we de eerste tijd geen water meer te geven.

Dinsdagnacht werden we flink door elkaar geschud door een aardbeving. Ze had een kracht van 3.5 op de schaal van Richter, niet zo zwaar dus. Maar ook al schudde het maar een drietal seconden, toch was het rammelen van vensters, deuren en kasten voldoende om mijn man wakker te krijgen. ook al slaapt hij zelfs rustig door een onweer heen. Bij de aardbeving van 13 september ging het om een kracht van 4.6 wat toen langer duurde en nog beter voelbaar was. De Ionische eilanden - waartoe Zakynthos behoort - liggen op een breuklijn, daardoor komen er hier regelmatig aardbevingen voor. Wij zijn dat ondertussen al gewoon, al moet ik toegeven dat het 's nachts toch maar een raar gevoel geeft.

Vandaag is het tijd om nog eens onze benen uit te slaan.
We stoppen een voorraad water, onze boterhammetjes en een paar appelen in de rugzakken en rijden richting Zakynthos stad. Even voorbij de stad en de haven parkeren we onze auto aan het Venetiaans aquaduct uit de zestiende eeuw in Krioneri, vandaar wandelen we langs de asfaltweg die richting Tsilivi gaat.
In Akrotiri nemen we de afslag naar Bochali en na nog een ommetje langs het uitkijkpunt ' Panorama' - wat absoluut niet de moeite waard blijkt te zijn - komen we aan bij Strani Hill. We willen een bezoek brengen aan het fabriekje van de Razi Perfumery, maar we staan voor een gesloten deur, ook al zou het op zaterdag te bezichtigen zijn. Misschien alleen maar tijdens het drukke toeristische seizoen?
Vorige week kochten we in de Razi shop in de winkelstraat twee flesjes parfum en ik wou wel eens zien hoe ze gemaakt worden. Een vrouw uit Zakynthos maakt de parfums van kruiden en geuren die van hier afkomstig zijn. De bezichtiging zal dan voor een andere keer zijn.

We wandelen naar het naastgelegen park op Strani Hill, waar een borstbeeld staat van de nationale dichter en patroonheilige van het eiland, Dionysios Solomos. Hier schreef hij onder kanongebulder, het nationale volkslied.
Omdat het bijna middag is, eten we onze boterhammetjes terwijl we genieten van de rust en de stilte van het park.
Via het kerkhof wandelen we langs een voor ons onbekend weggetje, richting de burcht op de top van Bochali. Het is niet onze bedoeling om de burcht te bezoeken en via het steile pad dalen we af naar Zakynthos stad.
Vlakbij de tennisvelden komen we aan het water en lopen langs de kust terug richting Krioneri, waar de auto staat. Onderweg kijken we nog eens rond bij het kleine vissershaventje, waar we een klein kappelletje ontdekken. Misschien werd dit wel gebouwd voor de vissers, om een veilige vaart af te smeken voor ze op zee gaan vissen.
Terug bij de auto gekomen rijden we huiswaarts en genieten nog wat na op ons terras.

Voor meerdere uitleg en foto's van Bochali en de omgeving verwijs ik naar mijn blog van 14 augustus en van vorige jaren.

Het Venetiaans aquaduct uit de zestiende eeuw

Eventjes naar de golven kijken voor we aan onze wandeling beginnen

Het kerkje van Krioneri

Een blik tussen de bomen door op de zee werpen

Een deel van het park van Strani Hill

Een kerkje langs het smalle pad op weg naar de burcht

Een oude klokkentoren met daarnaast de overblijfselen van de kerk

Het kapelletje aan het kleine vissershaventje in Krioneri 

Het vissershaventje

Onze wandeling







zaterdag 17 september 2016

17 september 2016 - Skopos Keri

Na onze wandeling van gisteren in Volimes is het vandaag de beurt aan de Skopos van Keri. Voor onze laatste wandelingen zijn we zowat overal verspreid over het eiland geweest. Vorige week drie keer aan de oostkant, gisteren bijna in het noorden en nu het zuid-westen.

We rijden naar Marathia en laten onze wagen achter op de parking van Taverna MarathiaStar. Vertrekkensklaar gaan we eerst onze vrienden begroeten, we maken het kort want ze zijn druk bezig met de voorbereidingen tegen dat de klanten straks komen. Ze kunnen niet begrijpen dat we bij 30° naar de top van de Skopos willen wandelen en vragen bezorgd of we wel genoeg water bij hebben. Wanneer we hen gerust gesteld hebben nemen we afscheid en beginnen aan onze wandeling.

Rechtover de taverne begroeten we de eigenaar van de twee huisjes die daar verhuurd worden voor vakanties, één daarvan huurden we in mei 2008. Aan de twee weken die we daar verbleven, hielden we mooie herinneringen over. We hebben toen heel wat van Zakynthos leren kennen.
Honderd meter verder komen we aan Andreas Houses, hier hebben we in één van de drie huisjes ook veel mooie vakantieweken doorgebracht, voor we ons eigen huisje kochten. Deze streek is nog altijd onze grote favoriet, spijtig dat de huizen hier te duur waren vanwege het beschermde natuurgebied.
We lopen nog even door tot aan het pad dat - eens we hogerop zijn - via verschillende wegen naar de top gaat. Het eerste gedeelte is heel steil en ik ben blij wanneer we dat achter de rug hebben. Aan de splitsing slaan we rechtsaf en we wandelen hoger en hoger, terwijl we genieten van het mooie uitzicht over de rotskusten van Marathia tot Limni Keriou. Het schildpaddeneiland Marathonissi ligt in de mist die nog over de zee hangt, maar blijft altijd even mooi.
We weten niet wat de reden is, maar nog nooit hebben we zó erg gezweet als vandaag. Zou de vochtigheidsgraad zo hoog liggen? Of komt het doordat het windstil is? Er is geen zuchtje wind te bespeuren, waar anders op deze hoogte altijd een aangename bries voor verkoeling zorgt.

Na een onderbreking voor onze lunch wandelen we verder in de richting van de antennes op één van de bergtoppen. Eenmaal die voorbij, dalen we af en komen op de asfaltweg naar Keri. Het is niet de bedoeling om naar het dorp van Keri te gaan, dus slaan we rechtsaf en volgen het asfalt tot aan het pad dat rond de bergkam loopt tot in Limni Keriou.
Hier wacht ons een ontnuchtering. Er is een rood-wit lint over het pad gespannen met daaraan een bord waarop we lezen dat er vers beton gegoten is. Oh nee, laat dit niet betekenen dat we, ofwel helemaal terug moeten, ofwel via de asfaltweg maar met een grote omweg verder moeten.
Mijn man wil het erop wagen om het pad toch maar te nemen. Er wordt op de wandelpaden haast nooit beton gestort tot aan de rand en hij hoopt dat we naast het verse beton kunnen lopen. Ver moeten we niet gaan om de werken te zien en inderdaad is er een strook kiezel overgebleven naast het verse beton. Heel voorzichtig lopen we omhoog tot op de plaats waar de werkmannen druk bezig zijn, ze begroeten ons en we krijgen toestemming om door te lopen.  
We wandelen verder en even later kijken we uit over Limni Keriou en de baai van Laganas. Nog een eindje verder wandelen we voorbij enkele grote villa's die tegen de bergwand gebouwd zijn. Zij kunnen genieten van het prachtigste uitzicht dat iedreeen zich wel zou kunnen wensen.
Even voorbij de villa's loopt het pad steil naar beneden en komt uit op de weg naar Marathia. Die volgen we tot we terug bij de taverne aankomen.

Het is nog wat vroeg voor avondeten, maar een fris drankje slaan we niet af. Na onze wandeling genieten we van de rust op het terras met zicht op zee en Marathonissi. Voor het avondeten besluit ik deze keer niet te kiezen voor één van mijn favoriete gerechten. Ik wil al langer nog eens een Marathopita eten, wat eigenlijk een voorgerecht is. Maar een voorgerecht alleen is te weinig en samen met een hoofdgerecht is het voor mij als kleine eter dan weer te veel.
Uiteindelijk ga ik voor een paar voorgerechtjes en geen hoofdgerecht. Ik bestel een Marathopita en de huis bereidde kaaskroketjes met een bordje frietjes. Mijn man gaat voor zijn favoriete Lamb Kleftico.
Wanneer het eten gebracht wordt ben ik verrast door de grote porties. Gelukkig neemt mijn man een half bordje frietjes voor zijn rekening, zodat ik mijn bordjes ook leeg krijg. Ik geef niet graag eten mee terug, dan lijkt het alsof het niet lekker was.
Meer dan voldaan keren we na het eten huiswaarts...

Marathonissi in de ochtendmist

Een paddenstoel

En nog eentje

Op weg naar de top

Een oude olijfboom en zijn jongere soortgenoten

Uitzicht op Limni Keriou en de baai van Laganas

In de verte de Skopos van Vassilikos

Zalig om hier te wandelen tussen de olijfbomen

Een mooie bougainvillea aan een villa langs de bergflank

En hier ons bestelde eten, rechts vooraan mijn lekkere Marathopita

Onze wandeling