Dat maakt dat we onze plannen gaan waarmaken... naar het voor ons nog onbekende ' Miska' op zoek gaan. Sinds we zondag - na ons bezoek aan de Damianos Caves in Agalas - de wegwijzer naar Miska voor een klein deel gevolgd zijn, hebben we op het eerste zicht een mooi stukje natuur ontdekt. Mooi genoeg om er vandaag een wandeling te gaan maken.
We rijden via Lithakia naar Agalas en gaan in de buurt van het wandelpad op zoek naar een parkeerplaatsje, dat we op een honderdtal meter afstand ook vinden.
We slaan het kiezelpad in dat met veel bochten langs de bergwand naar beneden loopt. Wanneer ik na een tijdje omkijk is mijn eerste gedachte, dat we aan het einde van onze wandeling het hele pad ook weer naar boven moeten. Maar dat zijn zorgen voor straks, nu eerst genieten van de prachtige natuur.
Wanneer het afdalen achter de rug is, wandelen we door olijfgaarden en komen op een plaats waar een imker zijn bijenkasten aan het nakijken is. Hij vraagt waar we vandaan komen en vertelt ons dat het pad tot in Agios Leon loopt, een zevental kilometer verder. Indien we willen kan hij ons met zijn auto meenemen tot daar. We bedanken vriendelijk en zeggen dat het onze bedoeling is om te voet verder te gaan.
Even verder komen we op een plaats waar we aan de rand van de klif uitkijken op steile rotswanden. Daartussen liggen - heel diep beneden ons - enkele kleine rotsen in ongelooflijk mooi blauw water. Zou dit ' Miska' zijn?
Op dit mooie plekje eten we onze boterhammetjes op en wandelen na een korte pauze verder. We komen nog voorbij een ander mooi uitzichtpunt, wat we tot onze verrassing herkennen als de plaats waar we jaren geleden vanaf Korakonissi eens naartoe gewandeld zijn. Dat betekent dat we dicht bij de asfaltweg naar Korakonissi komen. Daar wandelen we liever niet langs, want met al die quads, brommers en auto's van toeristen is er van rust helemaal geen sprake meer.
We volgen ons wandelpad verder en ontdekken een leuke picknickplaats. Onder een grote olijfboom heeft iemand een grote steen gelegd, met daarrond een aantal kleinere stenen. Het ziet eruit als een tafel in het midden en daarrond allemaal zitplaatsen. Dat moeten wandelaars gemaakt hebben! Spijtig dat we onze picknick al achter de rug hebben want dit ziet er heel uitnodigend uit. Misschien maken we in het voorjaar deze wandeling nog wel eens opnieuw, samen met onze Duitse gasten en wanneer het vol bloemen staat. Dan gaan we hier beslist onze boterhammetjes opeten.
Na een tijdje komen we terug op de route die we op onze heenweg gelopen hebben. Het was de bedoeling dat we die terug zouden volgen tot aan ons beginpunt, maar we veranderen van mening. We kiezen voor een pad dat tussen de bergen naar de top loopt en aan de andere kant van Agalas, aan de rand het dorp uitkomt. Het blijkt een goede keuze te zijn, het is een mooi en rustig pad en het klimmen lijkt wat meer gespreid en dus minder steil te zijn.
Het is vandaag aangenaam wandelen bij een 26°. Vooral op de hogere gedeeltes waait een frisse wind en die maakt vooral het klimmen heel draaglijk. We merken op dat we beiden amper gezweet hebben en onze watervoorraad is nog bijna helemaal intact.
Op de top aangekomen - aan het einde van het pad - komen we op de asfaltweg van Agalas naar Kiliomenos. Die volgen we door het dorp van Agalas tot we bij een plaatselijke taverne komen. Het is nog te vroeg voor het avondeten maar we willen er wel een kleinigheid bestellen. We weten dan ook meteen of het bij een volgende wandeling de moeite is om terug langs te gaan.
Ik heb op een facebook-groep met Griekse gerechten al veel goeds gehoord over ' Pastitio', een pastagerecht van Griekenland. Dat wil ik nu eindelijk toch eens proeven. Mijn man kiest voor de Beefburger en we nemen er nog een tomatensalade bij.
Heel gezellig en netjes is de taverne eigenlijk niet en het zoutvaatje kan wel dringend een afwasbeurt gebruiken. Gelukkig nemen wij geen extra zout. Op het eerste zicht lijkt het er niet op dat we hier een tweede keer gaan terugkomen. Het eten ziet het er wel smakelijk uit, maar wij hebben blijkbaar voor de verkeerde gerechten gekozen. De tomatensla krijgt onze goedkeuring, maar de rest is niet echt onze smaak. Eigenlijk had ik op voorhand kunnen weten dat het me niet echt zou bevallen. Ik ben niet zo'n liefhebber van lasagna en pastitio is eigenlijk hetzelfde maar dan met macaroni. De smaak van kaneel overheerst ook teveel en voor de eerste keer eet ik mijn bord niet helemaal leeg.
Na het eten krijgen we een bordje met vijgen en druiven uit eigen tuin. De druiven zijn heel lekker, maar de vijgen komen spijtig genoeg duidelijk uit de diepvriezer, wat niet zo lekker is. Op de vriendelijkheid van de eigenaars is niets aan te merken en misschien zijn andere schotels wel lekker, maar ons zien ze hier naar alle waarschijnlijkheid niet meer terug.
Dan wandelen we terug richting de Damianos Caves en bij de auto gekomen rijden we huiswaarts...
Aan het begin van onze wandeling
Op de achtergrond de klif
Staande op de rand van de klif... Zou dit ' Miska' zijn???
Een prachtig uitzicht vanaf de klif
Dit hadden we enkele jaren geleden al eens gezien
Olijfbomen in een prachtige natuur
Nog meer olijfbomen
Op weg naar de top
Mijn Pastitio... en de Tomatensalade
De Beefburger
Onze wandeling
De hoogtemeter en afstand
Geen opmerkingen:
Een reactie posten