~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 5 september 2016 - Wandelen langs de bergflanken boven Kalithea

Na vandaag voorspelt men minder goed weer. Voor morgen staan veel regen en onweer op de agenda. We moeten er vandaag dus nog van profiteren om een wandeling te maken.
Gisteren had ik voorgesteld om van Gyri naar het dorp Kallithea te wandelen, dat meer dan vijfhonderd meter lager gelegen is. Het afdalen zal geen enkel probleem zijn. Maar het betekent wel dat we dan in het laatste stuk van onze wandeling, over een afstand van een paar kilometer, meer dan vijfhonderd meter hoger moeten klimmen. Uit ervaring weet ik, dat veel klimmen aan het einde van een wandeling mij niet zo goed afgaat.
We raadplegen even onze kaarten op de laptop om te zien wat we daaraan kunnen doen. Na enig overleg besluiten we om in de omgekeerde richting te wandelen, zo hebben we aan het einde van onze wandeling de afdaling en geen grote klimpartij.

We rijden even langs Lidl voor de lunch voor onderweg en dan gaat het richting Kallithea. Onderweg zien we boven in de bergen, de bergkammen die een paar dagen geleden afgebrand zijn, helemaal zwart...
In Kallithea aangekomen laten we de auto bij het gezondheidscentrum achter, nemen de rugzakken en mijn wandelstok en weg zijn we.
Eerst volgen we de asfaltweg richting het noorden tot het volgende dorpje Pigadakia. De dorpskerk is tot onze verbazing heel groot, in vergelijking met de kerken van andere dorpjes. Een eindje verder in het dorp geeft onze wandel-gps aan dat we een smal pad moeten volgen dat omhoog loopt achter een huis.
Vanaf nu wordt het een wandeling tussen de olijfgaarden. Overal waar we zien staan olijfbomen en tussen de bomen door kijken we uit over de zee en de dorpjes. Zo gaan we altijd maar hoger langs een prachtig pad en krijgen een alsmaar mooier uitzicht op de oostkant van het eiland. We zien het strand van Alykanas en de zoutmeren van Alykes met de dorpjes die er rond liggen.
Langs ons pad staat nog een klein kerkje waar we even uitrusten en onze lunch verorberen. Er staat een amandelboom en we rapen er een handvol, die kunnen dienen als energie voor onderweg.

Wanneer onze magen gevuld zijn wandelen we verder, nog wat hoger. We lopen nu langs de bergflanken terug in de richting van Kallithea, maar dan veel hoger dan aan het begin van onze wandeling. Van hieruit kunnen we bijna de ganse oostkant overzien. We zien de Skopos van Vasilikos in het zuiden en bijna in het noorden zien we ook het pad van de wandeling die we twee jaar geleden maakten langs het klooster van Katastari.
Dit zou een wandeling zijn die zeker in de smaak zou vallen van de broer van mijn man en zijn vrouw. Misschien kunnen we die volgend jaar in mei nog eens maken wanneer ze weer in Zakynthos zijn. In het voorjaar staan er veel bloemen en moet het hier nóg mooier zijn.
Een eindje verder komen we aan een heel oud huis tussen de olijfbomen en met uitzicht vanop grote hoogte over de ganse oostkust. Even rondkijken en dan zeg ik tegen mijn man, 'wanneer ik nog jong was en veel geld had'... en mijn man vult aan 'dan zou jij hier willen wonen zeker' ? In onze tuin zit ik graag onder een olijfboom te genieten met een boek. Maar ik zie me hier al onder de olijfboom naast het huis zitten... met dit uitzicht!!!
Ach men mag toch nog dromen zeker. Ik ben niet jong en ik heb niet veel geld, dus geen tijd en geld om zoiets op te knappen. Het moet hier wel zalig zijn, absolute rust en stilte, daarbij een schitterend uitzicht... een mens zou van minder gaan dromen. Ik neem dan maar veel foto's van mijn 'droomhuis' en dan gaan we weer verder.
Er volgt nog een flinke klimpartij en dan komen we aan de splitsing van twee paden. Het ene pad loopt naar beneden, terug naar het dorp Kalithea en het andere flink omhoog naar Gyri. Volgens mijn man zitten we ergens in de helft wat de hoogte betreft. Wanneer ik naar het pad kijk dat steil omhoog loopt, zakt de moed in mijn schoenen.
We hebben bij deze warmte al heel wat moeten klimmen, het is 30° in de schaduw, maar wij lopen constant in de volle zon. Er is al heel wat zweet gevloeid en er zal nog veel meer vloeien wanneer we deze klim erbij nemen. Daar bedank ik voor, mijn tikker kan dat volgens mij niet meer aan. Dat zal dan een wandeling worden voor het volgende voorjaar, bij minder hoge temperaturen.

Wanneer we de weg naar beneden nemen zien we in de bergflank een paar grotten en vragen ons af welke deze kunnen zijn. We zijn al eens op zoek geweest naar de Black Cave in Gyri die op de kaart stond. Hoe goed we toen ook gezocht hebben in die omgeving, de grot hebben we niet gevonden. Zou het deze dan zijn? Mijn man zoekt in gedachten al mogelijkheden om er naartoe te klauteren, maar dan in ieder geval zonder mij. Dat laat mijn hoogtevrees echt niet toe.
We dalen verder af en komen bij een soort kraampje waar drankjes te koop zijn en spulletjes gemaakt uit olijvenhout. Een fris drankje is heel welkom en we zetten ons op een zitje gemaakt van boomstronken. Mijn man informeert welke grotten het zijn die we gezien hebben en of er een pad naartoe is. Neen, er is geen pad naartoe, maar de man wijst naar een plekje achter zijn kraampje en verteld dat je langs daar naar een grot kan komen. Vol interesse vraagt mijn man welke grot daar ligt. De Black Cave is het antwoord!!! Onze monden vallen open van verbazing, zit hier ergens die befaamde zwarte grot? Al die keren hebben we ze gezocht en nu zitten we er ineens onverwacht zo dicht bij! Dat is dan toch een heel eind weg van de plaats die op de kaart staat aangegeven. Die moeten we beslist zien nu we er zo dichtbij zijn.
Ik heb ooit eens gelezen dat het pad er naartoe heel moeilijk is en je er met een ervaren gids wel naartoe kan. Daar wordt hier niets van gezegd, dus op naar de Mavri Spilia of Black Cave!

Het is een super steil pad langs de rotswand omhoog en we moeten heel goed uitkijken waar we onze voeten zetten. Gelukkig heeft men langs het pad, op de meeste plaatsen betonijzers in de rotsen geslagen met daaraan een dik touw, zodat we ons daaraan kunnen vasthouden. De meeste momenten trek ik me gewoon naar omhoog aan het touw. Gelukkig zitten de ijzers goed vast en is het een nieuw touw. Op het einde moeten we verder zonder hulpmiddelen en dan wordt het uitkijken en niet achterom kijken voor mij.
Maar het is de moeite waard, het is een grote grot met veel lichtinval, zodat we er kunnen in rondlopen en rondkijken. De bodem is van zwart zand, vandaar waarschijnlijk de naam? Bij het naar beneden gaan ben ik blij dat ik mijn wandelstok bij me heb, zodat ik daarop kan steunen bij het nemen van soms hoge afstanden. En een grote dank u wel voor het touw, zonder dat was het me misschien niet gelukt denk ik.
Daarna gaat het altijd maar bergaf naar Kallithea. Vanaf het drankenkraampje zagen we ruïnes en van de man hoorden we dat deze van een oude kerk zijn. Die moeten we ook nog zien. Daar gekomen zien we de ruïnes van een aantal huizen en de kerk, dit moet vroeger een dorp geweest zijn. Door naar de ruïnes te gaan kijken zijn we wat van ons uitgestippelde pad afgeweken, maar we komen zo ook wel terug op het eigenlijke pad uit. Wat later komen we bij het begin van het dorp nog bij een kerk, aan kerken hebben ze in Zakynthos zeker geen gebrek.

Terug aan de auto gekomen rijden we huiswaarts. Dit was veruit de mooiste wandeling die we hier in Zakynthos in al die jaren gemaakt hebben. Het deel naar Gyri, wat we vandaag niet gelopen hebben, is zeker geen meerwaarde voor deze wandeling. Dit was een volwaardige wandeling die we in het voorjaar, wanneer de bloemen er staan, zeker opnieuw maken...