We rijden naar Marathia en laten onze wagen achter op de parking van Taverna MarathiaStar. Vertrekkensklaar gaan we eerst onze vrienden begroeten, we maken het kort want ze zijn druk bezig met de voorbereidingen tegen dat de klanten straks komen. Ze kunnen niet begrijpen dat we bij 30° naar de top van de Skopos willen wandelen en vragen bezorgd of we wel genoeg water bij hebben. Wanneer we hen gerust gesteld hebben nemen we afscheid en beginnen aan onze wandeling.
Rechtover de taverne begroeten we de eigenaar van de twee huisjes die daar verhuurd worden voor vakanties, één daarvan huurden we in mei 2008. Aan de twee weken die we daar verbleven, hielden we mooie herinneringen over. We hebben toen heel wat van Zakynthos leren kennen.
Honderd meter verder komen we aan Andreas Houses, hier hebben we in één van de drie huisjes ook veel mooie vakantieweken doorgebracht, voor we ons eigen huisje kochten. Deze streek is nog altijd onze grote favoriet, spijtig dat de huizen hier te duur waren vanwege het beschermde natuurgebied.
We lopen nog even door tot aan het pad dat - eens we hogerop zijn - via verschillende wegen naar de top gaat. Het eerste gedeelte is heel steil en ik ben blij wanneer we dat achter de rug hebben. Aan de splitsing slaan we rechtsaf en we wandelen hoger en hoger, terwijl we genieten van het mooie uitzicht over de rotskusten van Marathia tot Limni Keriou. Het schildpaddeneiland Marathonissi ligt in de mist die nog over de zee hangt, maar blijft altijd even mooi.
We weten niet wat de reden is, maar nog nooit hebben we zó erg gezweet als vandaag. Zou de vochtigheidsgraad zo hoog liggen? Of komt het doordat het windstil is? Er is geen zuchtje wind te bespeuren, waar anders op deze hoogte altijd een aangename bries voor verkoeling zorgt.
Na een onderbreking voor onze lunch wandelen we verder in de richting van de antennes op één van de bergtoppen. Eenmaal die voorbij, dalen we af en komen op de asfaltweg naar Keri. Het is niet de bedoeling om naar het dorp van Keri te gaan, dus slaan we rechtsaf en volgen het asfalt tot aan het pad dat rond de bergkam loopt tot in Limni Keriou.
Hier wacht ons een ontnuchtering. Er is een rood-wit lint over het pad gespannen met daaraan een bord waarop we lezen dat er vers beton gegoten is. Oh nee, laat dit niet betekenen dat we, ofwel helemaal terug moeten, ofwel via de asfaltweg maar met een grote omweg verder moeten.
Mijn man wil het erop wagen om het pad toch maar te nemen. Er wordt op de wandelpaden haast nooit beton gestort tot aan de rand en hij hoopt dat we naast het verse beton kunnen lopen. Ver moeten we niet gaan om de werken te zien en inderdaad is er een strook kiezel overgebleven naast het verse beton. Heel voorzichtig lopen we omhoog tot op de plaats waar de werkmannen druk bezig zijn, ze begroeten ons en we krijgen toestemming om door te lopen.
We wandelen verder en even later kijken we uit over Limni Keriou en de baai van Laganas. Nog een eindje verder wandelen we voorbij enkele grote villa's die tegen de bergwand gebouwd zijn. Zij kunnen genieten van het prachtigste uitzicht dat iedreeen zich wel zou kunnen wensen.
Even voorbij de villa's loopt het pad steil naar beneden en komt uit op de weg naar Marathia. Die volgen we tot we terug bij de taverne aankomen.
Het is nog wat vroeg voor avondeten, maar een fris drankje slaan we niet af. Na onze wandeling genieten we van de rust op het terras met zicht op zee en Marathonissi. Voor het avondeten besluit ik deze keer niet te kiezen voor één van mijn favoriete gerechten. Ik wil al langer nog eens een Marathopita eten, wat eigenlijk een voorgerecht is. Maar een voorgerecht alleen is te weinig en samen met een hoofdgerecht is het voor mij als kleine eter dan weer te veel.
Uiteindelijk ga ik voor een paar voorgerechtjes en geen hoofdgerecht. Ik bestel een Marathopita en de huis bereidde kaaskroketjes met een bordje frietjes. Mijn man gaat voor zijn favoriete Lamb Kleftico.
Wanneer het eten gebracht wordt ben ik verrast door de grote porties. Gelukkig neemt mijn man een half bordje frietjes voor zijn rekening, zodat ik mijn bordjes ook leeg krijg. Ik geef niet graag eten mee terug, dan lijkt het alsof het niet lekker was.
Meer dan voldaan keren we na het eten huiswaarts...
Marathonissi in de ochtendmist
Een paddenstoel
En nog eentje
Op weg naar de top
Een oude olijfboom en zijn jongere soortgenoten
Uitzicht op Limni Keriou en de baai van Laganas
In de verte de Skopos van Vassilikos
Zalig om hier te wandelen tussen de olijfbomen
Een mooie bougainvillea aan een villa langs de bergflank
En hier ons bestelde eten, rechts vooraan mijn lekkere Marathopita
Onze wandeling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten