Even voor Volimes laten we de auto achter op de plaats waar het kiezelpad begint, waar we eerder dit jaar door de bergen en de bossen naar het klooster van Orthonies gewandeld zijn. Het is nog een kleine kilometer van het begin van onze uitgetekende route, maar hier staat hij veilig naast de weg en het kleine stukje extra lopen nemen we er graag bij.
Bijna in het dorp slaan we linksaf en komen aan onze wandelroute, die we links of rechts kunnen starten. We kiezen voor links en komen na een stuk asfalt en een kiezelweg, op een smal pad door een prachtig stukje natuur.
We slaan een paar zijpaden in om te kijken of er mooie uitzichtpunten zijn. Het eerste leidt ons gewoon door de bossen en we keren na een paar honderd meter terug op onze stappen. Bij het tweede komen we aan een stenen schuilplaats van een jager, met heel in verte zicht op de parking en het gebouw bij Navagio.
Wanneer mijn man wil terugkeren omdat hij van mening is dat er verderop geen uitzichtpunten meer zijn, ga ik toch nog even verder langs het pad. Verrast kijk ik op wanneer ik een schitterend uitzicht krijg over de zee en het buureiland Kefalonia en geef mijn man een teken om te komen kijken. Bij dit uitzicht willen we onze meegebrachte lunch graag opeten en met de stilte en de mooie omgeving is het puur genieten. We kunnen hier wel eeuwig blijven zitten maar wandelen na onze picknick toch maar terug naar het wandelpad.
We volgen het pad dat nog eens links afslaat en komen dan bij een splitsing waar we rechts moeten aanhouden. Op het eerste zicht loopt de andere weg naar de rand van de bergkam en ik wil wel eens kijken welk uitzicht we daar krijgen. Mijn man komt me al snel achterna en samen kijken we diep onder ons op Agios Andreas, een piepklein eilandje dat vóór de rotsen gelegen is. Jaren geleden keken we bij een wandeling naar Diapori Bay, vanuit de andere kant op dit eilandje.
We liepen toen langs zwart verbrande bergkammen, die een paar weken eerder volledig vernield werden door een zware bosbrand. Dat waren de bergen waar we ons nu bevinden. De natuur heeft zich ondertussen al flink hersteld.
Opnieuw op onze wandelroute gekomen, bevinden we ons even later in de omgeving van het oude klooster van Agios Andreas, of wat er nog van overblijft. Onze wandel-gps geeft hier een pad aan dat afdaalt naar het klooster en dat zullen we dan ook maar volgen. Al heel snel kunnen we dit geen pad meer noemen. Na de brand zijn hier heel veel kleine dennenboompjes opgeschoten, die nu zó dicht bij elkaar staan, dat het pad nog amper te zien is. Alleen aan de rotsachtige bodem kunnen we merken hoe we moeten lopen en aan de plaats die onze gps aangeeft. Meerdere keren vragen we ons af of we niet beter zouden terugkeren. In het begin zijn de boompjes nog klein en zien we het klooster dichterbij komen, maar ze worden groter en zijn al snel even hoog dan wijzelf. Als we het klooster later nog eens willen bezoeken, is hier zeker geen doorkomen meer aan en zullen we via een omweg er naartoe moeten.
De ruïnes zijn de prikkende dennennaalden langs het pad meer dan waard geweest, want dit moet ooit een heel mooi klooster geweest zijn. Op de muren in de kerk - die geen dak meer heeft - kunnen we nog delen zien van de schilderingen die er zovele jaren geleden opgemaakt zijn.
Daarna volgt er een klim terug naar boven en wandelen we verder tot het aangegeven pad ineens ophoudt te bestaan. Volgens onze gps kunnen we hier via een pad terug naar het dorp... maar in werkelijkheid is hier geen pad. Teleurgesteld lopen we een heel eind terug en komen uit op een deel van onze wandeling waar we deze morgen al gelopen hebben. Er zit niets anders op dan het een stuk in de omgekeerde richting te volgen.
Na een eindje lopen geeft de gps een pad aan dat niet in onze wandeling opgenomen is, maar dat ook terug bij onze auto uitkomt. We besluiten dan maar de richting van dat pad uit te gaan en na een tijdje komen we op een smal asfaltpaadje met de benaming 'podilatodromos' of in het Nederlands 'fietsweg'. Uiterst verrast kijken we op. Een fietsweg op Zakynthos? Dat moet dan toch wel de enige zijn!
Hier op het eiland rijden de mensen heel zelden met de fiets, wat te begrijpen is met al die heuvelachtige wegen. Er bestaan dan ook geen fietspaden naast de weg zoals in ons landje, de fietsers rijden hier gewoon op de rand van de weg.
De fietsweg is een tweetal kilometer lang en zalig om er rustig te kunnen lopen zonder dat er auto's komen. Goed dat we dit ontdekt hebben, dat komt nog weleens van pas bij één of andere wandeling in deze omgeving. Het eindigt op een paar honderd meter afstand van waar de auto staat.
Op weg naar huis houden we nog even halt in Mariés, waar we in Taverne Olive Tree onze avondmaaltijd gebruiken. Onze favoriet hier is de ' Kokinisto' of stoofvlees in rode saus en die smaakt ons ook nu weer voortreffelijk. Het zal één van de laatste keren zijn dat we het dit jaar gegeten hebben...
Ergens aan het begin van onze wandeling
Agios Andreas voor de rotsen en op de achtergrond Kefalonia onder de witte wolkjes
Zicht op zee tussen het frisse groen van de dennen
Het pad naar de ruïnes van het klooster, gevonden dankzij onze gps
Na het bijna onvindbare pad kwamen we bij de voorkant van het klooster
Het kerkje van het klooster
Een deel van een muurschildering in het dakloze kerkje
De ruïnes van het klooster langs achter gezien
Wandelen door de groene natuur
De fietsweg
Onze wandeling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten