25 juni 2016 - Regen en onweer zonder ophouden

In het begin van deze maand waren we nog erg teleurgesteld omdat de regen- en onweersbui van Katastari niet tot in onze tuin geraakt was. Voor vandaag wordt veel regen en hevig onweer voorspelt, ben benieuwd.

Bij het ontwaken is de zon van de partij en de ganse voormiddag blijft ze stralen. Tegen het middaguur begint het boven de bergen licht te bewolken en ik fiets nog snel even naar de bakker voor een vers brood. Je weet maar nooit dat de voorspelling uitkomt en ik wil geen nat pak riskeren.

Tijdens het eten horen we de eerste donderslag en er vallen zowaar enkele druppels. Verbaasd kijken we naar de lucht en zien een lichtgrijze wolk hangen. Het is toch niet mogelijk dat daaruit regen valt?
Maar boven de bergen pakken donkere wolken samen en al heel snel zijn de bergen niet meer te zien door de regen die daar valt. Stilaan schuift dat scherm van regen dichterbij en begint het ook bij ons fel te regenen. Van dan af blijft het regenen en onweren zonder ophouden tot het al lang donker is.
De planten in onze tuin hebben geen klagen meer en krijgen meer dan voldoende om te bekomen van de lange periode van droogte en heel warme temperaturen. Op de laagste plaatsen in de tuin staan ze zelfs zowat te verdrinken.
De regen ontdoet de planten en bomen van hun stoflaag en geeft de tuin weer een mooie en frisse aanblik, maar voor ons heeft het nu genoeg geregend en mag het stilaan ophouden.

De regen zorgt ook voor een mooie regenboog

24 juni 2016 - Verjaardag vieren in Gerakas, Porto Roma en Vassilikos

Vandaag is het alweer mijn verjaardag, wat vliegt de tijd toch voorbij...
Het ene moment ben je een tiener die er alleen maar naar verlangt om zo snel mogelijk ouder te zijn en het andere moment is je pensioen al een feit. Wanneer je achterom kijkt is de tijd daar tussenin niet eens zóó heel lang geweest, ook al is er op die weg heel veel gebeurd.
De tijd terugdraaien lukt nog altijd niet, daarom beginnen we alvast met de dag van vandaag te vieren.
Van het thuisfront regent het sinds deze morgen al verjaardagswensen.  

Het enige wat op mijn verlanglijstje staat is een etentje in één of andere taverne. Ik laat het dan maar aan mijn man over om de rest van de dag in te vullen.
Hij heeft zin om met dit warme weer te gaan snorkelen in Porto Roma. Ik heb op de facebookgroep ' Vrienden van Zakynthos' gezien dat er in Gerakas een bunker zou zijn uit de tweede wereldoorlog en zou die wel eens willen gaan zoeken. Dat komt dan goed uit, Gerakas en Porto Roma liggen namelijk heel dicht bij elkaar.
Mijn man denkt te weten waar die bunker zich bevindt en we koppelen er meteen een korte wandeling aan vast. Het wordt vandaag wel heel warm, maar het moet te doen zijn.

We besluiten deze middag maar wat vroeger aan de koffietafel te beginnen en dadelijk daarna te vertrekken. Via Kalamaki rijden we door Argassi en Vassilikos en net voor de afslag naar Gerakas, houden we even halt bij ' Hanne Mi's Ceramic Studio', het keramiekwinkeltje van een artieste uit Noorwegen.
We hebben een paar dingetjes nodig voor iets wat mijn man wil maken om op te hangen op ons terras. Bij Andriani, in Agios Sostis, hebben we mooie dingen gezien maar we willen hier ook eens rondkijken. Tot onze verbazing zijn de prijzen hier hoger en het is zeker niet mooier dan bij Andriani. We weten dus meteen waar we gaan kopen en rijden verder tot op de parking in Gerakas.

We nemen onze rugzak en beginnen aan onze wandeling door de heuvels van Gerakas. Het is heel warm en 36° voelt in duinengebied nog warmer aan dan ergens anders. We zien ver op een heuveltop een stip waarvan mijn man denkt dat het de bunker is, pfff... zó hoog en dan met deze warmte???
Maar ik wou de bunker zien en vol goede moed wandelen we verder. De zon brandt er lustig op los en ik moet regelmatig halt houden om de fles water boven te halen. Ook al is het in het begin amper klimmen, ik voel heel duidelijk dat ik sneller vocht verlies dan bij andere wandelingen.
Wanneer we onder aan de bewuste heuvel komen, ligt de bunker al niet meer zo hoog, we hebben ondertussen ook al een beetje hoogteverschil overbrugt.
Via een heel smal paadje beginnen we aan de klim en na enige tijd staan we bij de bunker en kijken van op deze hoogte uit over het strand van Gerakas en de ganse omgeving. Het uitzicht is de moeite van de inspanning meer dan waard.
Via een trap dalen we af in de bunker en zien heel veel gekko's die hier blijkbaar hun nestjes hebben. We kunnen ze geen ongelijk geven om op dit rustige plaatsje te willen wonen.
Na de bezichtiging gaan we terug naar buiten en zetten ons op een muurtje om nog even rustig van de omgeving te genieten, vooraleer we de terugtocht aanvangen. De afdaling gaat heel wat vlotter, al moeten we toegeven dat deze wandeling bij 36° en zonder schaduw, niet echt een aanrader is. Ook al was het maar net iets meer dan 3 km.

Dan rijden we verder naar Porto Roma en wandelen via het kleine vissershaventje een eindje over de rotsen, tot we bij een grote rots aankomen. Daar kan mijn man snorkelen, terwijl ik ondertussen op de rots ga zitten en schaduw krijg van een grotere rots die er achter ligt.
Wanneer het tegen etenstijd loopt, pakken we onze spullen bij elkaar en rijden terug richting Zakynthos stad.

In Vassilikos stoppen we op de parking van ' Restaurant Agnadi'. De eigenaar begroet ons als altijd heel vriendelijk en hij vraagt dadelijk hoe het met ons gaat. We kiezen een tafeltje aan de rand van het terras, dat hoog boven zee gelegen is en hebben van daaruit een wondermooi uitzicht.
Ik laat me een frisse, versgeperste Portokalada brengen en mijn man besteld een wit wijntje. Het smaakt heerlijk met dit warme weer. Van de menukaart kies ik een Chicken Souvlaki, wat de eigenaar een glimlach ontlokt omdat ik alweer voor kip ga. De voorkeur van mijn man gaat naar de gegrilde Calamaris. Na het eten bestel ik nog een cappuccino en merk dadelijk dat het een echte is en niet eentje die bereidt is met een poederoplossing.
Van de zaak krijgen we nog een schoteltje karpouzi, of watermeloen en wanneer we de rekening vragen, nog een digestief.

Bij het afscheid nemen zeggen we welgemeend tot weerzien. We waarderen heel erg de kwaliteit van het eten en de dranken, alsook de vriendelijke gastvrijheid. Het was een zeer geslaagde dag...

Hanne Mi's Ceramic Studio in Vassilikos

Binnen in de keramiekwinkel

Zicht op Gerakas door het schietgat van de bunker 

Een gekko in het schietgat 

Nog een staartloze gekko tegen het plafond 

Uitzicht vanop de bunker

Ook deze vlinder wou uitkijken vanop grote hoogte

Uitzicht op Porto Zorro en St. Nicholas Beach vanaf het terras van restaurant Agnadi

Mijn Chicken Souvlaki en de portokalada

De Calamaris van mijn man

22 juni 2016 - De kappertjes zitten in de bokalen en er is waterschaarste

De broer van mijn man en zijn vrouw zijn gisterennamiddag terug naar Duitsland gevlogen. We hebben samen twee hele mooie weken beleefd en ze hebben reeds 'gereserveerd' voor volgend jaar. Daar kijken we al naar uit en we zullen het tot dan moeten stellen met elkaar mailtjes en berichtjes te sturen en af en toe eens te skypen. Ze zijn vertrokken met in hun bagage de kappertjes die ze nog helpen plukken hebben, we wensen hun alle succes met de rest van het werk dat ze er thuis nog moeten aan besteden.

De warmte laat zich hier stilaan voelen. Het gras begint bruin te kleuren en de oleanders, bougainvillea's en campsis radicans, die zo mooi in volle bloei staan, beginnen hun bloemen met velen tegelijk te verliezen.
Veel water geven is niet mogelijk omdat we al sinds een kleine week geen water in onze voorraad ton gekregen hebben en we er heel zuinig mee om moeten springen. Ja, zo gaat dat hier in de zomer, onze ton van 2500 liter zakt snel wanneer er een week niet bijgevuld wordt. In het toeristisch seizoen gaat het water vooral naar de hotels en de gewone mensen krijgen maar met mondjesmaat een beetje water. Soms is de druk op de leidingen dan zo laag, dat het niet tot in de ton geraakt.
Onze Duitse gasten hebben nu al 3 jaar na elkaar gedurende een paar weken ons leven hier meegemaakt. Mijn schoonzus zei vorige week nog, dat ze nu begrijpt wat het is om weinig water te hebben. Ze beseft nu dat wij in onze thuislanden in een luxepositie verkeren, waar we de kraan maar moeten opendraaien en er zoveel water uitkomt dan we willen.
Waterschaarste is het lot van vele warme landen waar het in de zomermaanden praktisch nooit regent en Griekenland - dus ook Zakynthos - is één daarvan. Wij hebben ondertussen geleerd ons daaraan aan te passen en geloof het of niet, het lukt ook best met minder water.

Onze kappertjes hebben hun 2-daagse spoelbeurten achter de rug, hebben inmiddels ook een paar uren in de zon liggen drogen en nu kunnen we ze in de bokaaltjes gaan doen. Wanneer ze verdeeld zijn over de bokaaltjes giet ik ze halfvol met water en vul tot bovenaan bij met wijnazijn. Deksels erop en de bokaaltjes op hun kop zetten, over 4 weken kunnen we weer lekkere zelfgemaakte kappertjes op onze Griekse slaatjes leggen.
Die zijn veel lekkerder dan diegene die in de winkel verkocht worden.
Misschien gaan we één van de dagen nog kappertjes plukken, zodat we een beetje voorraad hebben voor volgend voorjaar, wanneer de kappertjesplant nog geen bloemknopjes heeft.

Onze tuin met de oleanders en campsis  

Een witte oleander

De paarse bougainvillea

Een rode bougainvillea

De Campsis Radicans

Onze ingemaakte kappertjes, over vier weken kunnen we ze eten

16 juni 2016 - Souvenirs kopen met onze gasten en een laatste etentje

Morgen is hun vakantie alweer voorbij en mijn schoonzus wil nog wat souvenirs kopen voor de kleinkinderen. Dat gaan we doen in de winkelstraat in de stad.
Mijn man besluit om ondertussen een beetje in de tuin te werken, want die heeft hij met al dat wandelen wel wat verwaarloosd.

In de voormiddag vertrekken we met ons drie en laten de auto achter op de parking aan de boerenmarkt. Nog een laatste wandeling langs de haven en dan gaan we eerst nog even bij de watermaatschappij langs om onze rekening van het water te betalen. In tegenstelling tot de elektriciteit- en internetrekeningen, kan het water nog niet automatisch via de bank betaald worden.
Daarna komt de winkelstraat aan de beurt en ik profiteer ervan om nog een paar zakjes kruiden te kopen in de kruidenwinkel. In een elektrowinkeltje koopt mijn schoonzus dezelfde frappe maker dan de mijne en die gaat mee naar Duitsland. Ze hebben de smaak van mijn frappe's te pakken en kunnen nu het vakantiegevoel bij hen thuis nog wat verder zetten.

Wanneer het middag is zetten we ons op het terras van ' La Strada' voor een wafel. Vorig jaar zijn we hier toevallig terecht gekomen, toen we bij het wandelen in de winkelstraat overvallen werden door een felle regenbui. We zijn hier toen gaan schuilen en hebben ondertussen de lekkere wafels leren kennen.
Mijn schoonbroer en ik kiezen voor een wafel met honing en mijn schoonzus eentje met een bolletje ijs. Voor mij mag er nog een lekkere kop warme chocomelk bij, want ik herinner me nog dat die hier vorig jaar zo lekker was. De anderen nemen een cappuccino en een dubbele Griekse koffie.
Na een tijdje komt de dienster met de wafels en verontschuldigt zich, haar baas heeft haar verkeerd begrepen en heeft er bij de wafels van mijn schoonbroer en mij ook bananen opgelegd. We stellen haar gerust en vinden het niet erg, die bananen zullen ons ook wel smaken.
Bij het betalen zie ik dat men de bananen aangerekend heeft die wij niet besteld hebben, dat betekent dan geen fooi vandaag. Wanneer we aan het tafeltje naast ons horen dat ook daar iets verkeerds gebracht wordt, rijzen toch wel enkele vragen... Die mensen zijn niet zo tolerant als wij en sturen het niet gevraagde terug.

Daarna rijden we terug naar huis.

Tegen het avondeten vraagt mijn schoonbroer waar we ergens kunnen gaan eten, want zij willen ons op de laatste avond nog eens uitnodigen voor een etentje. Hij wil wel eens naar ' Michaëlo's ' gaan in Kalamaki, ook al waren wij daar zelf niet zo tevreden over. Maar wie weet, misschien is het deze keer anders en we hopen allemaal dat de bediening nu wel goed is.
We worden begroet en krijgen dadelijk op dezelfde barse toon van de dienster de vraag wat we willen drinken. Mijn schoonbroer vindt dat ze praat alsof ze door het leger gedrild is. We hebben amper de menukaart geopend wanneer men al komt noteren wat we willen eten. Omdat we onze keuze - uit de hele lange lijst - nog niet gemaakt hebben, komen ze even later nog eens terug. Ik kies net zoals vorige keer voor Lamb Kleftiko, want dat heeft mij toen heel goed gesmaakt. Mijn man en onze schoonzus kiezen voor de dagschotel - een kippengerecht met een crème sausje -  en mijn schoonbroer neemt een visgerecht.
Het eten is net als vorige keer weer heel lekker, maar het stoort ons allen heel erg dat men ook nu weer tot vervelens toe komt vragen of alles in orde is. Zo kan men toch niet rustig genieten van het lekkere eten? Wanneer mijn schoonbroer - die als laatste zijn bord leeg heeft - zijn laatste hap nog aan het doorslikken is, komt men de borden al weghalen. Wanneer we op de vraag of we dessert of koffie willen, negatief antwoorden, is het wel duidelijk van hun gezicht af te lezen dat dit niet naar hun zin is.
Het ging allemaal zo snel en ze stonden zo vaak aan onze tafel, dat we niet eens de tijd vonden om foto's te maken van onze gerechten, iets wat we meestal wel doen als herinnering voor later.
Mijn schoonzus vindt dat we beter bij ons op het terras een koffie kunnen drinken. Die zal ons veel beter smaken dan hier, waar het lijkt alsof we aan een lopende band zitten en niet snel genoeg alles naar binnen kunnen werken. Ik beloof haar ook nog een ijsje en dan stappen we op en rijden naar huis.

Dit is een taverne die bij ons allen ver onderaan de lijst staat van eetgelegenheden.
We vinden het heel jammer dat een taverne waar men lekker eten bereidt, zo verpest wordt door de bediening. Alweer steunt het ons allen in onze overtuiging, dat een kleine lokale eetgelegenheid, veruit primeert boven een taverne die zich vooral op de toeristen toespitst.

We besluiten de avond op ons terras met espresso voor de mannen en een ijsje voor de vrouwen.

Lekkere wafels bij ' La Strada'

De beruchte wafel met ongevraagde bananen... maar wel lekker

 

15 juni 2016 - Kappertjes plukken

Onze voorraad zelfgemaakte kappertjes van vorig jaar is jammer genoeg op en volgens mijn man staan er rond deze tijd al bloemknopjes aan de kappertjesplanten. En die hebben we nodig om een nieuwe voorraad aan te leggen.
Onze gasten hebben zin om mee te gaan plukken en mijn man komt met het idee dat ze zelf ook een voorraad kunnen meenemen, wanneer ze overmorgen terug naar Duitsland vliegen. Dan kunnen ze die bij hen thuis verder spoelen en in bokaaltjes doen. Ze hebben vorige week onze laatste kappertjes kunnen proeven en vonden ze heel lekker. Zo gezegd, zo gedaan, ze vertrekken met hun drie op zoek naar kappertjesplanten.
Ondertussen zorg ik een beetje voor het huishoudelijk werk, want ja, dat moet hier ook gebeuren.

Een hele tijd later komen ze thuis met een paar zakjes van die kostbare bloemknopjes. Er is heel wat tijd ingekropen om ze te plukken, want blijkbaar zijn er nog mensen die weten waar ze die kleine dingetjes voor kunnen gebruiken. Ze hebben wat langer moeten zoeken om een mooie voorraad bij elkaar te krijgen.

Mijn man doet de bloemknopjes dadelijk in een kom met water en mijn schoonzus en ik helpen hem om ze van de stengeltjes te ontdoen. Daarna worden ze in lege waterflessen gedaan die we tot boven toe vullen met water en voor onze gasten wordt er ook een fles klaargemaakt.
Om de twee dagen moet het water ververst worden. Na een zestal dagen zouden ze dan klaar moeten zijn om te drogen en dan kunnen ze in bokaaltjes, gevuld met half water en half wijnazijn. Vier weken later kunnen we ze dan gebruiken om op een lekker Grieks slaatje te leggen...

Een kappertjesplant

Een paar gewassen bloemknopjes

14 juni 2016 - Wandelen naar Agios Sostis

Gisteren kregen we een zwaarbewolkte dag, maar vandaag is de zon weer van de partij en het beloofd warm te worden.
Onze gasten konden in mei geen verlof nemen zoals de vorige jaren, daarom logeren ze dit jaar in juni bij ons, om hier vooral te wandelen samen met ons. Maar lange wandelingen bij temperaturen die al vlot naar de 30° gaan vinden ze niet zo aangenaam, dus houden we het vandaag op een vlakke en redelijk korte wandeling.

We wandelen een honderdtal meter langs onze straat tot aan het bruggetje, slaan daar rechtsaf en lopen door de olijfgaarden van Agrilia in de richting van Laganas. Aan de hoofdbaan gekomen steken we die over, want we willen geen van allen door het drukke Laganas wandelen.
Langs smalle straatjes, velden en olijfgaarden komen we bij het strand aan dicht bij Cameo Island en het is de bedoeling om over het strand verder naar Agios Sostis te wandelen. Maar zoals we dit jaar al meerdere keren gemerkt hebben, staat de zee ook nu hoger dan anders en zonder natte voeten komen we helemaal niet in de buurt van Cameo.
Dan maar de asfaltweg genomen en via een omweg naar het haventje van Agios Sostis. Van daaruit kunnen we het pad naast de zee nemen, tot aan de trap die ons in de straten van Agios Sostis brengt. Via de vele eet- en drankgelegenheden die langs de zee gelegen zijn, wandelen we tot aan de keramiekwinkel van Andriani, ons eigenlijke doel vandaag.
Onze gasten willen er nog iets kopen om mee naar Duitsland te nemen en tegelijk willen we op het bijhorende terras nog van iets fris genieten. Voor mij wordt het een versgeperste portokalada, mijn man kiest een glas witte wijn, mijn schoonzus gaat voor een ijsje en mijn schoonbroer voor een milkshake.

Uitgerust beginnen we aan de terugweg en keren langs dezelfde weg terug naar huis. Alles bij elkaar hebben we iets meer dan 13 km. gelopen en bij deze warmte is dat voldoende voor ons. We zetten ons op ons terras en ik moet mijn vraag niet beëindigen om het antwoord al te krijgen. Ja, onze gasten willen een zelfgemaakte frappe...
Ik heb het goede recept al een tijdje te pakken en aan de ene kant is dat niet zo goed. Vroeger bestelde ik op een terrasje meestal een frappe, maar nu ik die zelf behoorlijk goed kan maken, smaken de anderen mij niet meer zo. Mijn recept is met iets meer nescafé, en dus smaken de anderen mij te slapjes. Maar ondertussen heb ik de versgeperste portokalada - of sinaasappelsap - ontdekt en is dat mijn favoriete drankje geworden voor ergens op een terras...

Ezels zien we hier in Zakynthos wel meer 

De bloem van een bananenplant met kleine banaantjes 

Cameo Island

Het terras van Andriani's keramiekwinkel

In de winkel

Zicht op het haventje van Agios Sostis

Een passieflora 

12 juni 2016 - Zwemmen in de beach bij Marathia Star

Na dat we bijna iedere dag van hun verblijf al hebben gewandeld, kiezen onze gasten met dit warme weer voor de verandering eens voor een zwempartij.

Even na de middag rijden we naar Marathia en gaan eerst even langs bij Taverna Marathia Star voor een drankje. Na de warme begroeting door onze vrienden, genieten we van het prachtige uitzicht op Marathonissi. Dit gaat nooit vervelen, ook al hebben we het al ontelbare keren gezien.
Wanneer mijn man en zijn broer met onze schoonzus naar de beach - beneden de taverne - wandelen om te gaan zwemmen, blijf ik op het terras zitten en haal mijn e-reader boven. Het strand bestaat uit rotsen en op dit uur van de dag is er geen schaduw. Ik verkies dan ook om rustig bij onze vrienden te blijven zitten en ondertussen een boek te lezen. De dochter des huizes vraagt belangstellend wat ik aan het doen ben en reageert verwonderd op mijn antwoord. Ze heeft nog nooit een digitaal boek gezien.

Al lezend vliegt de tijd snel voorbij en voor ik het besef komen de zwemmers terug aan het tafeltje zitten. Mijn man vertelt heel enthousiast dat hij naast een schildpad gezwommen heeft. Die dook onverwacht naast hem op en samen zijn ze een tiental minuten naast elkaar blijven zwemmen.
Dit had hij nog niet eerder meegemaakt en hij vind het fantastisch om zo dicht bij een schildpad te hebben gezwommen.

Hongerig van al dat zwemmen is het tijd om aan eten te denken. Katharina doet weer haar uiterste best in de keuken om een voortreffelijk gerecht op ons bord te toveren, maar we hadden niet anders verwacht.
Na het eten nemen we afscheid, natuurlijk niet zonder eerst voorzien te worden van een fles wijn en verse eitjes van hun kippen. De rest van de avond brengen we door op ons terras en maken plannen voor morgen.

Taverna Marathia Star met zicht op Marathonissi

11 juni 2016 - Rondwandeling Loucha

We hebben een rondwandeling uitgestippeld in Loucha. Dit kleine dorpje dat in een dal ligt en maar heel weinig inwoners telt, heeft zeer veel mooie wandelpaden. Deze wandeling hebben we voor het grootste deel nog niet gelopen en we zijn benieuwd naar wat we gaan te zien krijgen.

Via onze gebruikelijke route rijden we tot net voor Agios Leon en draaien daar de weg in naar Loucha. Even voor het dorp laten we onze auto veilig achter en onze wandeling kan beginnen. Net als gisteren zijn er weer donkere wolken en we kunnen alleen maar hopen dat we gespaard blijven van regen en onweer.
We lopen langs het smalle weggetje langs de kerk. Wanneer we bij Café Loucha komen moeten we toch nog eens kijken naar het gezellige terrasje van de taverne, waar we zo dikwijls gezeten hebben en dat nu gesloten is. We zullen het lekkere eten missen en de heerlijke versgeperste lemonada en portokalada...

Dan wandelen we verder en in plaats van de weg naar het klooster Yperagatou te volgen, nemen we even voorbij het dorp een zandweg die links afslaat. Even een korte onderbreking op het middaguur om onze boterhammetjes op te eten en weer verder. Een mooi breed wandelpad en nergens huizen in de buurt... en dan opeens een poort die openstaat. We wandelen verder zonder iets speciaals op te merken, tot we na enige tijd voor een gesloten poort staan. We slaan een zucht van verlichting, wanneer we merken dat we alleen een grendel moeten verschuiven om de poort te openen. Die wordt zorgvuldig weer terug gesloten en we vervolgen ons pad tot we even verder terug op de weg naar het klooster komen.
We gaan een honderdtal meter in de richting van het klooster en slaan dan bij een klein oud huisje, rechts een smal paadje in. Nu is het een tijdje bergop lopen en bij bijna 30° - en ondertussen volle zon - is het even puffen.

Eenmaal op ons hoogste punt gekomen, duiken de olijfgaarden weer op en wordt het terug aangenamer om te wandelen. Maar dan volgt een nieuw probleem, we komen aan een ijzeren omheining die opnieuw onze wandelweg afsluit. Links slaat nog eenzelfde weg af, maar volgens de wandel GPS is dat een heel grote omweg, via de asfaltweg naar Agios Leon en verder tot Loucha. Dat betekent kilometers ver omlopen en daar hebben we nu echt geen zin in.
We maken de afsluiting - die maar met een paar haakjes vastzit - los en wanneer we er alle vier doorheen zijn, terug weer vast. Maar een eind verder staan we opnieuw voor een probleem, terug een omheiningsdraad die we deze keer onmogelijk kunnen losmaken. De moed zinkt in onze schoenen want we zien ons al heel het eind omlopen. Onze mannen stellen voor om langs de rand van de muur van een leegstaand huis te gaan, dat erf is niet afgesloten. Wij vrouwen volgen hen met een heel bang hartje, want je weet maar nooit. We lopen nu eenmaal over de grond van een ander, ook al woont er zo te zien niemand en we durven amper luidop praten.
De muur naast ons is anderhalve meter hoog, achteraan is die een stuk lager, maar daar aangekomen zien we dat er een ijzeren omheining opstaat. Er zit niets anders op dan over de hoogste muur te klimmen...
Het is een dikke muur met allemaal op elkaar gestapelde natuurstenen, zoals die overal in Zakynthos staan. Aan onze kant is er een lagere muur tegenaan gezet en dat maakt het een stuk makkelijker om er overheen te komen. Onze mannen gaan eerst... maar eenmaal ze boven op de muur staan is het toch een hele hoogte om eraf te springen. Ik geef de rugzakken over de muur aan hen en dan is het onze beurt. Wanneer we alle vier veilig over de muur zijn is de spanning eraf en kunnen we er om lachen. Mijn schoonzus merkt op dat we dit hadden moeten filmen.

Dit zijn dan wandelpaden die - door de twee resorts die hier in de bergen van Loucha gelegen zijn - aangeprezen worden in hun brochures. Op onze wandeling zullen we maar een groot merkteken zetten op deze plaats, zodat we op voorhand weten dat we een omweg hebben, wanneer we deze nog eens willen lopen.

Even later komen we aan bij de kiosk met het uitzicht op Loucha. We nemen het smalle paadje dat naast de kiosk naar beneden loopt tot in het dorpje, van daaruit gaan we terug naar de auto.
Nu we toch in de buurt van Gyri zijn rijden we nog even tot daar. We zetten onze auto op het plein aan de steenkapperij en wandelen even door het dorp met de oude huizen. De zware aardbeving van 1953 heeft hier gelukkig weinig of geen schade aangericht en de huizen zijn grotendeels overeind gebleven. Het rustige dorpje is een oase van stilte, alsof het uitgestorven is. Waar in bijna gans Zakynthos, de honden aan de huizen en velden heftig tekeer gaan wanneer je voorbijloopt, blijven deze hier rustig en verbreken de stilte niet door hun geblaf.
Voor we terug naar de auto keren, gaan we nog even iets drinken in het enige café dat Gyri rijk is. Vroeger was dit een restaurant waar men lekker kon eten, maar sinds vorig jaar is hier alleen nog drank te verkrijgen. De crisis heeft ook hier toegeslagen. We zetten ons op het dakterras en aan de kussens die te drogen hangen, merken we dat ze ook hier gisteren niet van de regen gespaard bleven.
De poes des huizes ligt rustig te slapen en we vergapen ons aan een klein poesje dat allerlei gekke kuren uithaalt.
En dan is het weer tijd om verder te rijden want we willen in Kiliomenos stoppen om te gaan eten. Bij de taverne gekomen merken we dat er nog altijd niet warm kan gegeten worden. We besluiten iets fris te drinken en ondertussen zoeken we uit waar we naartoe willen. De taverne op de hoek van het kruispunt heeft ons nooit aangestaan en die ernaast - waar we vroeger gingen eten - blijkt geen taverne meer te zijn. Op de tafeltjes staan nu de lokale producten die ze ook vroeger al verkochten.

Mijn man komt dan met het idee om terug tot Mariés te rijden om er nog een keer in taverne Olive Tree te gaan eten. Dat vinden onze gasten ook een heel goed idee. Daar gekomen zetten we ons op hetzelfde plaatsje van vorige keer. Tijdens een gesprek met de eigenares - die ook de keuken doet - vernemen we dat ze veel producten zelf maken. Haar man maakt zelf witte en rode wijn en die bevalt ons prima. Maar ze maken ook kaas en hebben honing van hun bijen, alsook olijfolie.
Op mijn vraag of ze dat aan ons willen verkopen, krijg ik een positief antwoord. We vertrekken 's avonds naar huis met een fles witte en rode wijn van anderhalve liter, een even grote fles olijfolie, een bol kaas en nog een grote bokaal honing.  Onze gasten nemen afscheid van de bazin en beloven volgend jaar zeker terug te komen. Wij zeggen tot weerzien want dit was zeker niet ons laatste bezoek deze zomer...

Ook nu weer donkere wolken bij het begin van onze wandeling

Regendruppels op de blaadjes, mooi...

Een oude olijfboom

Een mooie rups geniet van de regendruppels op de plant,

eens wordt dit een mooie vlinder, een Koninginnenpage

Heerlijk wandelen

Het dorpje Loucha

Zonsondergang gezien vanaf het terras van Taverne Olive Tree

Onze wandeling

10 juni 2016 - Rondwandeling Katastari - Xigia beach

Gisteren hebben we een rustdag gehouden, het was bewolkt en we wilden nog naar de boerenmarkt aan de haven. Onze voorraad sinaasappelen en pompelmoezen was heel snel geslonken en moest dringend  bijgevuld worden.
Maar voor vandaag staat er ondanks de wolken toch een wandeling op het programma. Het wolkendek hangt boven de bergen waar we willen gaan wandelen, maar we hebben goede hoop dat het snel zal opklaren.

We rijden via Sarakinado en nog vele kleine dorpjes richting het noorden, want we moeten naar Katastari, waar we eerst naar het klooster willen wandelen. Bij het fruitkraampje gekomen vinden we aan de overkant - waar het pad naar het klooster begint - een geschikte plaats om onze auto achter te laten. Na het uitstappen kijken we bedenkelijk naar de donkere wolken die boven ons hoofd hangen en enkele seconden later voelen we de al eerste regendruppels. Mijn man is geneigd om aan de wandeling te beginnen, maar ik ben blij dat onze gasten nog even willen afwachten.
Wanneer we goed en wel terug in de auto zitten barst er een fikse regenbui los en even later horen we de eerste donderslag. Hebben wij even geluk dat we geen kwartier vroeger vertrokken zijn...
Meer dan een uur lang laten de weergoden alles wat ze hebben op ons los. Felle bliksemschichten wisselen af met soms zware donderslagen en de regen valt met bakken naar beneden. Het lijkt alsof de wolken aan de bergen blijven hangen en niet verder geraken.
Dan lijkt het eindelijk wat op te klaren en het stopt met regenen. Er hangen nog een paar wolken en we wagen het er toch maar op... we kunnen trouwens niet eeuwig in de auto blijven zitten.

We wandelen het pad op naar het klooster maar tot onze teleurstelling kunnen we niet op het domein. Een gesloten poort en twee blaffende honden zorgen daarvoor. Toen mijn man en ik hier 2 jaar geleden waren, was men volop bezig met renoveren en konden we gewoon rond lopen. Ondertussen zijn de werken goed opgeschoten en ziet het er heel anders uit. Aan de zijkant lopen we even wat hogerop en kunnen we toch foto's maken van de achterkant.
Daar het bijna middag is besluiten we onze boterhammetjes maar op te eten voor we verder wandelen.

Dan lopen we terug naar de asfaltweg en komen voorbij de fruitkraam. Hier willen we straks beslist iets drinken. We volgen de weg richting Alykes en slaan even later een smal pad in, weg van het asfalt. Hier is het rustig wandelen en dat gaat zo verder tot het paadje plots stopt aan een brede kiezelweg. We kijken op de wandel GPS en ja hoor, we moeten die weg volgen.
Gans die weg hebben we de zee aan onze rechterkant, tot we terug op de asfaltweg bij Xigia Beach aankomen.

We dalen af naar Xigia Beach, maar wanneer we op de parking de vele auto's zien staan, slaan we een ander pad in. Het is sterk begroeid maar er wordt merkbaar toch nog meer gelopen. Dus wagen wij het er ook op en komen aan bij een heel mooi strandje. Het was de bedoeling om bij Xigia Beach te gaan zwemmen, maar dit stukje strand voor ons alleen bevalt ons veel beter.
De zon is al een tijdje aan het schijnen en mijn mede wandelaars genieten van het zwemmen in het heldere water. Na de zwempartij eten we nog een stuk fruit en laten het mooie strand over aan een gezinnetje dat juist is aangekomen. Tijd voor ons om terug naar boven te klimmen.
Aan de asfaltweg gekomen besluiten we na enig beraad, om niet meer langs die minder mooie kiezelweg terug te gaan. We wandelen via de hoofdbaan tot waar de auto staat. Doordat de zon ondertussen flink haar warmte afgeeft en de weg redelijk steil bergop gaat, kost het ons heel wat zweet.
We zijn blij wanneer we onze auto zien staan en laden de rugzakken snel in de kofferruimte. Dan wandelen we tot aan de fruitkraam en laten ons een verse portokalada maken. Wat smaakt die heerlijk op het gezellige terrasje met zicht over de baai van Alykanas en de zoutmeren.
Tevreden over een al weer geslaagde dag rijden we daarna terug naar huis. Voor ik aan het avondeten begin, genieten we nog even op ons terras van een door mij bereidde frappe... onze gasten weten hem inmiddels te waarderen...

Donkere wolken boven ons

Het klooster in Katastari

Zicht op Xigia Beach

Xigia Beach

 Ons strandje

Mooi toch

Helderblauw water

Zicht over de baai van Alykanas en de zoutmeren

Onze wandeling

8 juni 2016 - Wandelen rond Daphni en zwemmen

Onze gasten willen graag gaan zwemmen in zee en daarom hebben we voor vandaag een wandeling in de buurt van het strand gepland.
We rijden via Kalamaki naar Argassi en zo verder richting Vasilikos. In de omgeving van Porto Zorro nemen we de weg naar Daphni Beach. De smalle weg is in zo'n erbarmelijke staat dat we heel langzaam moeten rijden. In tegenstelling tot deze zijn onze slechte wegen in België nog 'heel goed' te noemen.

We zijn opgelucht wanneer we bij het exhibitie centrum van de Caretta Caretta schildpaden aankomen. We nemen binnen een kijkje en vernemen - wat we al wisten - welke problemen de schildpadden ondervinden door schroeven van boten, netten van vissers en het vele plastiek dat in zee terecht komt. Neem daar nog de toeristen bij die zich niets aantrekken van de richtlijnen en er daardoor mede-oorzaak van zijn dat heel veel eieren niet uitkomen. Wanneer we aan het einde van de rondgang komen, wordt er een video afgespeeld in tekenfilm-stijl om de toeristen erop te wijzen, waar ze rekening mee moeten houden en wat ze zeker niet mogen doen in de buurt van de nesten.

We laten onze auto op de parking van het centrum achter en we wandelen via een smalle weg naar het strand van Daphni Beach. Het is flink dalen en ik denk nu al aan het klimmen van straks wanneer we terug moeten. Op het strand zijn al heel wat toeristen en we volgen de waterlijn tot waar er meer rotsen zijn en het een pak rustiger is. Iedereen is heel enthousiast om met dit warme weer een flinke duik te nemen, behalve ik.
Door een heel nare ervaring in mijn jeugdjaren, ben ik niet meer echt op water gesteld. Ik hou alleen nog maar van water om te drinken of om er een bad in te nemen. Ik zie graag mensen die zich uitleven in de zee, zolang er maar niet van mij verwacht wordt dat ik meedoe.
En er moet toch iemand bij de rugzakken blijven terwijl de anderen zich in het water vermaken, ja toch? Ik installeer me dus op een rots, met mijn voeten in het water, genietend van het geluid van de golven en turend over het water naar de horizon.
Plots voel ik gekriebel aan mijn voeten, een paar garnalen zwemmen rond en 'knabbelen' aan mijn voeten. Krijg ik hier een gratis voetverzorging?  

Wanneer de zwemmers er genoeg van hebben gaan we terug tot aan de weg. Het is de bedoeling om via de andere kant terug naar boven te gaan en via een rondgang terug tot bij de auto te komen. Lang kunnen we niet lopen, want een snuggere taverne-uitbater heeft er niets beter op gevonden dan de weg af te sluiten en heeft er een 'gebouw' op gezet. We moeten helemaal terug naar het strand om even verderop, via een smal paadje en via een restaurant weer terug op de geplande weg te komen.
Dacht hij nu dat wij daardoor in het restaurant iets zouden eten? Juist niet! Het is voor ons alleen maar een extra reden om er nooit of te nimmer te gaan eten.

We beginnen aan onze klim omhoog, maar dat valt algauw heel erg tegen. Het is een witte grindweg, waar men pas geleden een laag fijne witte zand overgedaan heeft. Het loopt alsof we door het mulle zand van de duinen lopen en de zon op al dat wit, maakt het nog warmer dan het al is. De hellingen zijn steil en zonder ook maar de minste schaduw. Voor mij redenen genoeg om al heel snel spijt te hebben dat we deze weg hebben gekozen.
Met veel rustpauzes en veel water drinken komen we eindelijk op het hoogste punt van onze wandeling aan. Ikzelf ben geen liefhebber meer om deze weg ooit nog eens te willen wandelen. Dan wandelen we van het pad weg en volgen een ander dat door de olijfgaarden en de dennenbossen loopt. Eindelijk schaduw... en een heel wat mooiere omgeving dan daarnet.

Zo komen we terug bij het centrum aan waar we de auto achterlieten. Op de terugweg naar huis houden we  - zoals gepland - halt bij ' Restaurant Agnadi' in Vasilikos. Hier hebben mijn man en ik begin oktober nog gegeten en het is ons toen zo goed bevallen dat we besloten om er nog eens naartoe te komen. We zetten ons op het terras, aan een tafeltje hoog boven de zee met een prachtig uitzicht.
De uitbater herkent ons dadelijk en begroet ons allen heel vriendelijk. Mijn man vraagt of België in zijn smaak gevallen is. Toen wij - een week na ons vorige bezoek aan zijn restaurant - terug naar België vlogen, zat hij met zijn vrouw op hetzelfde vliegtuig. Ze waren op weg naar Brussel voor een kort bezoek, vooraleer ze verder vlogen naar hun vakantiebestemming.
Onze gasten zijn ook heel tevreden over het eten en al de rest, de portokalada is de beste die we ooit gedronken hebben. We komen hier beslist nog eens terug wanneer ze volgend jaar weer bij ons logeren. Mijn man en ik wachten zelfs niet tot dan, wij komen deze zomer nog terug. Dit is één van de eetgelegenheden die de top halen in ons lijstje van favorieten...

Het centrum van de schildpadden

In de verte ligt Gerakas

De bescherm hutjes voor de schildpaddeneieren, met een zoomlens gefotografeerd.

Op een veilige afstand gebleven !

De rotsen van Daphni Beach

Nog een groot hoogteverschil voor de boeg

Het mooie deel van onze wandeling

Ook granaatappels groeien hier 

Op de hoogste top staat het klooster Panagia Skopiotissa

Zeebaars... en Souvlaki       Kippenfilet... en Calamaris