Voor vandaag hebben we met onze vriend afgesproken dat we met hem naar de top van de Skopos van Vassilikos gaan wandelen via Kalamaki.
Er wordt zon met wolken voorspelt, maar bij het ontwaken zien we alleen maar wolken. Om te wandelen is het ideaal maar voor mooie foto's hebben we zon nodig, afwachten wat de dag brengt.
We pikken onze vriend op aan zijn studio en rijden een eindje verder tot bij de Cave Bar, waar we onze auto achterlaten. Mijn man en ik maken deze wandeling al voor de tweede keer in een paar weken en we weten dat ons een hoogteverschil van ongeveer 450 meter wacht.
Onderweg staan de bremstruiken in volle bloei en hun fel gele bloemen geven kleur aan de omgeving. Het is alleen spijtig dat de zon niet van de partij is, het water van de zee mist nu zijn mooie blauwe kleur.
Zonder problemen komen we aan op de top en we merken meteen het verschil met de vorige keer op. De hoge bergen van de Peloponnesos tekenen zich duidelijk af op de achtergrond, daar waar de vorige keer alleen de lage kustlijn te zien was. Zo spijtig dat foto's niet vastleggen hoe onze ogen dit zien, want het zouden prachtfoto's zijn. Maar toch maak ik er een paar en hoop stiekem dat ze een beetje mooi zijn.
Aan de kantine trakteert onze vriend ons op iets fris en ondertussen genieten we van het uitzicht. Dan wandelen we door de poort op weg naar de ruïnes.
Het is druk hierboven en we horen het gezang van de man van de kantine, die voor een paar toeristen een religieus lied zingt. Wij nemen op ons eentje een kijkje in de ruïnes, ondertussen kennen we de weg hier stilaan wel. Ik neem nog een paar foto's van dingen die ik vorige keren niet fotografeerde, de 15de eeuwse toiletten onder andere. De oude bakoven is trouwens ook een foto waard.
Onze vriend wil ook even in de kerk gaan kijken en ik ga met hem mee. De man van de kantine is blijkbaar nog binnen en komt dadelijk met een paar kaarsen aandragen. Hij heeft ook een klein kruisbeeld bij en wil ons graag zegenen, maar daar bedanken we voor. Hij begint dan maar aan zijn lied, terwijl wij de kunst in het kerkje bewonderen en de geur van wierook komt ons tegemoet. Ik vraag me af of hij wel bevoegd is om mensen te zegenen, naar mijn weten moet je daar toch priester of een andere geestelijke voor zijn.
Achter de ruïne tegen de rots aan, is een pad gemaaid naar een vervallen gebouw. Daar nemen we ook even een kijkje en ontdekken dat het een begraafplaats is van één of andere belangrijke persoon. Dit konden we de vorige keren niet zien omdat het rondom vol met distels stond. Ieder nieuw bezoek is dus de moeite waard.
We gaan nog even tot aan de rots om te genieten van het mooie uitzicht over een groot deel van het eiland en dan is het tijd om aan de terugtocht te beginnen. Via dezelfde weg keren we terug en we verbazen ons erover dat we vandaag zoveel wandelaars tegenkwamen. Ik zeg al lachend dat die waarschijnlijk allemaal mijn routebeschrijving op de facebookpagina 'Vrienden van Zakynthos' gezien hebben.
Na dat we ons thuis wat opgefrist hebben rijden we met ons drie naar 'taverne Michaëlos' in Kalamaki. We zijn uitgenodigd door onze vriend om er samen met hem te gaan eten, als dank omdat we ons tijdens zijn vakantie om hem bekommerd hebben. Ook al was dit etentje niet nodig geweest en hebben we alles met veel plezier gedaan, het wordt met veel dank aanvaard.
Morgen gaat mijn man met hem nog snorkelen bij Korakonissi, maar ik blijf thuis om voorbereidingen te treffen voor onze Duitse gasten, die overmorgen voor 2 weken bij ons komen logeren. Een paar uren na hun landing vliegt onze vriend terug naar België.
Hij vond het een fantastische vakantie en het doet ons plezier dat het hem zo goed bevallen is. Hopelijk komt hij nog een keertje terug en brengt hij mijn vriendin dan mee, die zich nu spijtig genoeg niet kon vrijmaken.
Bremstruiken langs het wandelpad met op de achtergrond Kalamaki
Panagia Skopiotissa
Een toilet in de 15de eeuw
De ruïne
Een graf in de ruïne
Op de terugweg
Onze wandeling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten