~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 8 juni 2016 - Wandelen rond Daphni en zwemmen

Onze gasten willen graag gaan zwemmen in zee en daarom hebben we voor vandaag een wandeling in de buurt van het strand gepland.
We rijden via Kalamaki naar Argassi en zo verder richting Vasilikos. In de omgeving van Porto Zorro nemen we de weg naar Daphni Beach. De smalle weg is in zo'n erbarmelijke staat dat we heel langzaam moeten rijden. In tegenstelling tot deze zijn onze slechte wegen in België nog 'heel goed' te noemen.

We zijn opgelucht wanneer we bij het exhibitie centrum van de Caretta Caretta schildpaden aankomen. We nemen binnen een kijkje en vernemen - wat we al wisten - welke problemen de schildpadden ondervinden door schroeven van boten, netten van vissers en het vele plastiek dat in zee terecht komt. Neem daar nog de toeristen bij die zich niets aantrekken van de richtlijnen en er daardoor mede-oorzaak van zijn dat heel veel eieren niet uitkomen. Wanneer we aan het einde van de rondgang komen, wordt er een video afgespeeld in tekenfilm-stijl om de toeristen erop te wijzen, waar ze rekening mee moeten houden en wat ze zeker niet mogen doen in de buurt van de nesten.

We laten onze auto op de parking van het centrum achter en we wandelen via een smalle weg naar het strand van Daphni Beach. Het is flink dalen en ik denk nu al aan het klimmen van straks wanneer we terug moeten. Op het strand zijn al heel wat toeristen en we volgen de waterlijn tot waar er meer rotsen zijn en het een pak rustiger is. Iedereen is heel enthousiast om met dit warme weer een flinke duik te nemen, behalve ik.
Door een heel nare ervaring in mijn jeugdjaren, ben ik niet meer echt op water gesteld. Ik hou alleen nog maar van water om te drinken of om er een bad in te nemen. Ik zie graag mensen die zich uitleven in de zee, zolang er maar niet van mij verwacht wordt dat ik meedoe.
En er moet toch iemand bij de rugzakken blijven terwijl de anderen zich in het water vermaken, ja toch? Ik installeer me dus op een rots, met mijn voeten in het water, genietend van het geluid van de golven en turend over het water naar de horizon.
Plots voel ik gekriebel aan mijn voeten, een paar garnalen zwemmen rond en 'knabbelen' aan mijn voeten. Krijg ik hier een gratis voetverzorging?

Wanneer de zwemmers er genoeg van hebben gaan we terug tot aan de weg. Het is de bedoeling om via de andere kant terug naar boven te gaan en via een rondgang terug tot bij de auto te komen. Lang kunnen we niet lopen, want een snuggere taverne-uitbater heeft er niets beter op gevonden dan de weg af te sluiten en heeft er een 'gebouw' op gezet. We moeten helemaal terug naar het strand om even verderop, via een smal paadje en via een restaurant weer terug op de geplande weg te komen.
Dacht hij nu dat wij daardoor in het restaurant iets zouden eten? Juist niet! Het is voor ons alleen maar een extra reden om er nooit of te nimmer te gaan eten.

We beginnen aan onze klim omhoog, maar dat valt algauw heel erg tegen. Het is een witte grindweg, waar men pas geleden een laag fijne witte zand overgedaan heeft. Het loopt alsof we door het mulle zand van de duinen lopen en de zon op al dat wit, maakt het nog warmer dan het al is. De hellingen zijn steil en zonder ook maar de minste schaduw. Voor mij redenen genoeg om al heel snel spijt te hebben dat we deze weg hebben gekozen.
Met veel rustpauzes en veel water drinken komen we eindelijk op het hoogste punt van onze wandeling aan. Ikzelf ben geen liefhebber meer om deze weg ooit nog eens te willen wandelen. Dan wandelen we van het pad weg en volgen een ander dat door de olijfgaarden en de dennenbossen loopt. Eindelijk schaduw... en een heel wat mooiere omgeving dan daarnet.

Zo komen we terug bij het centrum aan waar we de auto achterlieten. Op de terugweg naar huis houden we - zoals gepland - halt bij ' Restaurant Agnadi' in Vasilikos. Hier hebben mijn man en ik begin oktober nog gegeten en het is ons toen zo goed bevallen dat we besloten om er nog eens naartoe te komen. We zetten ons op het terras, aan een tafeltje hoog boven de zee met een prachtig uitzicht.
De uitbater herkent ons dadelijk en begroet ons allen heel vriendelijk. Mijn man vraagt of België in zijn smaak gevallen is. Toen wij - een week na ons vorige bezoek aan zijn restaurant - terug naar België vlogen, zat hij met zijn vrouw op hetzelfde vliegtuig. Ze waren op weg naar Brussel voor een kort bezoek, vooraleer ze verder vlogen naar hun vakantiebestemming.
Onze gasten zijn ook heel tevreden over het eten en al de rest, de portokalada is de beste die we ooit gedronken hebben. We komen hier beslist nog eens terug wanneer ze volgend jaar weer bij ons logeren. Mijn man en ik wachten zelfs niet tot dan, wij komen deze zomer nog terug. Dit is één van de eetgelegenheden die de top halen in ons lijstje van favorieten...