Via onze gebruikelijke route rijden we tot net voor Agios Leon en draaien daar de weg in naar Loucha. Even voor het dorp laten we onze auto veilig achter en onze wandeling kan beginnen. Net als gisteren zijn er weer donkere wolken en we kunnen alleen maar hopen dat we gespaard blijven van regen en onweer.
We lopen langs het smalle weggetje langs de kerk. Wanneer we bij Café Loucha komen moeten we toch nog eens kijken naar het gezellige terrasje van de taverne, waar we zo dikwijls gezeten hebben en dat nu gesloten is. We zullen het lekkere eten missen en de heerlijke versgeperste lemonada en portokalada...
Dan wandelen we verder en in plaats van de weg naar het klooster Yperagatou te volgen, nemen we even voorbij het dorp een zandweg die links afslaat. Even een korte onderbreking op het middaguur om onze boterhammetjes op te eten en weer verder. Een mooi breed wandelpad en nergens huizen in de buurt... en dan opeens een poort die openstaat. We wandelen verder zonder iets speciaals op te merken, tot we na enige tijd voor een gesloten poort staan. We slaan een zucht van verlichting, wanneer we merken dat we alleen een grendel moeten verschuiven om de poort te openen. Die wordt zorgvuldig weer terug gesloten en we vervolgen ons pad tot we even verder terug op de weg naar het klooster komen.
We gaan een honderdtal meter in de richting van het klooster en slaan dan bij een klein oud huisje, rechts een smal paadje in. Nu is het een tijdje bergop lopen en bij bijna 30° - en ondertussen volle zon - is het even puffen.
Eenmaal op ons hoogste punt gekomen, duiken de olijfgaarden weer op en wordt het terug aangenamer om te wandelen. Maar dan volgt een nieuw probleem, we komen aan een ijzeren omheining die opnieuw onze wandelweg afsluit. Links slaat nog eenzelfde weg af, maar volgens de wandel GPS is dat een heel grote omweg, via de asfaltweg naar Agios Leon en verder tot Loucha. Dat betekent kilometers ver omlopen en daar hebben we nu echt geen zin in.
We maken de afsluiting - die maar met een paar haakjes vastzit - los en wanneer we er alle vier doorheen zijn, terug weer vast. Maar een eind verder staan we opnieuw voor een probleem, terug een omheiningsdraad die we deze keer onmogelijk kunnen losmaken. De moed zinkt in onze schoenen want we zien ons al heel het eind omlopen. Onze mannen stellen voor om langs de rand van de muur van een leegstaand huis te gaan, dat erf is niet afgesloten. Wij vrouwen volgen hen met een heel bang hartje, want je weet maar nooit. We lopen nu eenmaal over de grond van een ander, ook al woont er zo te zien niemand en we durven amper luidop praten.
De muur naast ons is anderhalve meter hoog, achteraan is die een stuk lager, maar daar aangekomen zien we dat er een ijzeren omheining opstaat. Er zit niets anders op dan over de hoogste muur te klimmen...
Het is een dikke muur met allemaal op elkaar gestapelde natuurstenen, zoals die overal in Zakynthos staan. Aan onze kant is er een lagere muur tegenaan gezet en dat maakt het een stuk makkelijker om er overheen te komen. Onze mannen gaan eerst... maar eenmaal ze boven op de muur staan is het toch een hele hoogte om eraf te springen. Ik geef de rugzakken over de muur aan hen en dan is het onze beurt. Wanneer we alle vier veilig over de muur zijn is de spanning eraf en kunnen we er om lachen. Mijn schoonzus merkt op dat we dit hadden moeten filmen.
Dit zijn dan wandelpaden die - door de twee resorts die hier in de bergen van Loucha gelegen zijn - aangeprezen worden in hun brochures. Op onze wandeling zullen we maar een groot merkteken zetten op deze plaats, zodat we op voorhand weten dat we een omweg hebben, wanneer we deze nog eens willen lopen.
Even later komen we aan bij de kiosk met het uitzicht op Loucha. We nemen het smalle paadje dat naast de kiosk naar beneden loopt tot in het dorpje, van daaruit gaan we terug naar de auto.
Nu we toch in de buurt van Gyri zijn rijden we nog even tot daar. We zetten onze auto op het plein aan de steenkapperij en wandelen even door het dorp met de oude huizen. De zware aardbeving van 1953 heeft hier gelukkig weinig of geen schade aangericht en de huizen zijn grotendeels overeind gebleven. Het rustige dorpje is een oase van stilte, alsof het uitgestorven is. Waar in bijna gans Zakynthos, de honden aan de huizen en velden heftig tekeer gaan wanneer je voorbijloopt, blijven deze hier rustig en verbreken de stilte niet door hun geblaf.
Voor we terug naar de auto keren, gaan we nog even iets drinken in het enige café dat Gyri rijk is. Vroeger was dit een restaurant waar men lekker kon eten, maar sinds vorig jaar is hier alleen nog drank te verkrijgen. De crisis heeft ook hier toegeslagen. We zetten ons op het dakterras en aan de kussens die te drogen hangen, merken we dat ze ook hier gisteren niet van de regen gespaard bleven.
De poes des huizes ligt rustig te slapen en we vergapen ons aan een klein poesje dat allerlei gekke kuren uithaalt.
En dan is het weer tijd om verder te rijden want we willen in Kiliomenos stoppen om te gaan eten. Bij de taverne gekomen merken we dat er nog altijd niet warm kan gegeten worden. We besluiten iets fris te drinken en ondertussen zoeken we uit waar we naartoe willen. De taverne op de hoek van het kruispunt heeft ons nooit aangestaan en die ernaast - waar we vroeger gingen eten - blijkt geen taverne meer te zijn. Op de tafeltjes staan nu de lokale producten die ze ook vroeger al verkochten.
Mijn man komt dan met het idee om terug tot Mariés te rijden om er nog een keer in taverne Olive Tree te gaan eten. Dat vinden onze gasten ook een heel goed idee. Daar gekomen zetten we ons op hetzelfde plaatsje van vorige keer. Tijdens een gesprek met de eigenares - die ook de keuken doet - vernemen we dat ze veel producten zelf maken. Haar man maakt zelf witte en rode wijn en die bevalt ons prima. Maar ze maken ook kaas en hebben honing van hun bijen, alsook olijfolie.
Op mijn vraag of ze dat aan ons willen verkopen, krijg ik een positief antwoord. We vertrekken 's avonds naar huis met een fles witte en rode wijn van anderhalve liter, een even grote fles olijfolie, een bol kaas en nog een grote bokaal honing. Onze gasten nemen afscheid van de bazin en beloven volgend jaar zeker terug te komen. Wij zeggen tot weerzien want dit was zeker niet ons laatste bezoek deze zomer...
Ook nu weer donkere wolken bij het begin van onze wandeling
Regendruppels op de blaadjes, mooi...
Een oude olijfboom
Een mooie rups geniet van de regendruppels op de plant,
eens wordt dit een mooie vlinder, een Koninginnenpage
Heerlijk wandelen
Het dorpje Loucha
Zonsondergang gezien vanaf het terras van Taverne Olive Tree
Onze wandeling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten