27 mei 2017 - Boerenmarkt en klooster Panagia i Eleftherotria

Morgenvroeg vliegen onze gasten weer terug naar Duitsland. Hun vakantie zit erop en die drie weken waren weer veel te snel voorbij.
Na het ontbijt rijden we nog even naar de boerenmarkt aan de haven om onze fruitvoorraad aan te vullen. Griekse tomaten hebben we ook nog nodig en mijn schoonzus wil bij het oude vrouwtje rozijnen en gedroogde oregano kopen om mee naar huis te nemen. Zij heeft ook al geleerd dat er op de markt bijzonder lekkere dingen te koop zijn ... en voor maar weinig geld.

We stoppen onze koopwaar in de auto en wandelen eerst even langs de dierenarts net om de hoek. Het melkpoeder van kleine Matia is bijna op en ze wil nog altijd graag haar geliefde papflesje. Ook al eet ze ondertussen kattenbrokjes, het eten van melk in een kommetje lukt nog net niet. Of wie weet doet ze maar alsof... want ze kan toch zo genieten van het moment dat ze van haar flesje drinkt.
Daarna wandelen we langs de haven en gaan via het Solomosplein naar de winkelstraat, mijn schoonzus wil nog wat souvenirs kopen. Van de winkelstraat wandelen we terug langs het water naar de auto, want we gaan nog even langs het ijssalon voor een Frozen Yoghurt. Terug naar Duitsland vertrekken zonder die laatste lekkernij is echt geen optie.

Met een tussenpauze die we rustig thuis doorgebracht hebben, rijden we tegen 16.00 naar Lagopodo. Daar staat - op de rand van Macherado - een klooster dat mijn schoonbroer graag wil bezoeken. We zijn er al verschillende keren langs gekomen wanneer we via die weg naar Kiliomenos rijden en het valt ook dadelijk op wanneer je in de omgeving komt. Ook op enkele van onze wandelingen langs de bergflanken erboven hebben we het meermaals opgemerkt en gefotografeerd.
Mijn schoonbroer heeft in zijn reisgids gelezen dat het een vrouwenklooster is en dat het op bepaalde tijdstippen zijn deuren opent voor bezoekers. De openingsuren staan in zijn gids en het zou vanaf 16.00 te bezichtigen zijn. Men vraagt wel deftige kleding en mannen mogen niet in korte broek naar binnen.  

We parkeren de auto bij het klooster en gaan door de poort tot op het binnenplein. Na even rondkijken opent een kloosterzuster een deur en vraagt vriendelijk of we het klooster komen bezichtigen, waarop we bevestigend antwoorden.
Dan vertelt ze dat er binnen geen foto's mogen gemaakt worden, wij vrouwen moeten een doek nemen - die in de inkomhal over een kledingrek hangt - en rond onze lenden binden. Blijkbaar mogen vrouwen alleen maar met een rok naar binnen en daar wij beiden een broek dragen, hebben we er geen enkel probleem mee. Wanneer dat allemaal gebeurt is opent ze een deur en laat ons binnen in hun heiligdom.    

Mijn man en ik zijn niet echt liefhebbers van antiek of religieuze voorwerpen, maar wat we binnen in dit klooster zien moeten we toch wel bewonderen. We lopen door een lange gang en komen dan in een aantal kamers en vervolgens in de kerk. Sommige gedeelten zijn afgesloten en kunnen we alleen door deuren en ramen bezichtigen. Achterin de kerk is een plaats waar zich rotsstenen bevinden, meegebracht door pelgrims van voornamelijk ' Heilige' plaatsen. Die stenen zijn op een bord vastgemaakt en de plaatsnaam van waar ze afkomstig zijn is erbij vermeld.
In de kerk is op het eerste zicht heel veel goud verwerkt, de muur- en plafondschilderingen zijn prachtig. Echt spijtig dat we hier geen foto's mogen nemen, maar we houden ons vanzelfsprekend aan wat ons gevraagd is. We lopen hier met zijn vieren rond zonder begeleiding en zouden heel makkelijk ons fototoestel kunnen bovenhalen, maar zo zijn we niet en we eerbiedigen de regels.
In de gids van mijn schoonbroer staat vermeld dat na de aardbeving van 1953, alles van de heiligen wat niet vernield werd in de verwoeste kerken, hier in dit klooster werd ondergebracht.

Na de bezichtiging binnen gaan we even de tuin bekijken. Daarna brengen we ook nog een bezoek aan de shop vlakbij de uitgang. Hier worden heel veel religieuze dingen verkocht, maar ook zelfgemaakte voorwerpen. Er staat een weefgetouw waarmee ter plaatse Griekse matjes worden gemaakt en dat doet bij mij een belletje rinkelen. We zijn eergisteren in Volimes vergeten om een matje te kopen voor ons muurtje in de tuin.
Mijn man en ik hebben dan ook veel interesse in deze matjes en tot onze vreugde zijn ze echt veel mooier dan die in Volimes. Bovendien zelfgemaakt - de kloosterzuster zou er toch niet om liegen - in tegenstelling tot de meeste ' Made in China' matjes van Volimes. We hebben dadelijk onze keuze gemaakt en verwonderen ons over de wel erg lage prijs. We ronden dus maar het bedrag iets naar boven af, waarvoor we een oprecht ' Efcharisto' van de zuster terug krijgen.
Mijn schoonzus koopt enkele voorwerpen en ook een allerschattigst keukenschortje voor haar kleindochtertje.

Van daaruit rijden we naar het niet zo veraf gelegen Kiliomenos, waar we in Taverna Ampelostrates nog een aantal Mezedes bestellen. Ze hebben ons vorige keer heel goed gesmaakt en deze keer bestellen we er enkele anderen bij. Op een bank onder een notenboom in de tuin laten we het ons ook deze keer weer smaken. Het is onze laatste gezamenlijke maaltijd voor dit jaar.
Morgenvroeg nog een ontbijt en onze gasten zijn weer weg. Het zal weer stil worden in ons huisje en ook onze kleine Matia zal zijn vrienden heel zeker missen...

Het klooster

De ingang van het klooster

De binnenkoer net naast de ingangspoort

Het gekochte matje, gemaakt door de zusters verhuist waarschijnlijk mee naar België

Van dichtbij gezien. Te mooi om buiten op ons muurtje te leggen... 

    

25 mei 2017 - Een andere rondwandeling in Volimes

Gisteren wandelden we dicht bij huis aan de zuidkant van het eiland, vandaag gaan we eerder in het noorden op verkenning.
Vorige week maakten we al eens een wandeling in Volimes en onze gasten kozen toen als eerste van de twee keuzes, die met het oude klooster van Agios Andreas. Vandaag komt de tweede wandeling in Volimes aan de beurt. Deze stond vorig najaar al op onze planning, maar om één of andere reden is die toen niet doorgegaan... tijd dus om ons plan nu uit te voeren.

We rijden dezelfde weg van vorige week, maar deze keer rijden we tot in het dorp van Volimes en parkeren onze auto aan het kerkhof. Van een wandeling naar Diapori Bay - enkele jaren geleden - weten we dat daar goede parkeergelegenheid is.
Dan wandelen we door het dorp Volimes en bekijken onderweg enkele 'handgemaakte?' matjes. We zouden er eigenlijk wel eentje kunnen gebruiken voor op ons muurtje bij het rotstuintje in onze tuin. Daar durven mijn man en ik al eens gaan zitten en met een echt Grieks matje erop is het toch wat comfortabeler. Na de wandeling kopen we er misschien wel eentje, maar nu eerst onze wandeling tot een goed einde brengen.
De klokkentoren van de kerk staat net als in Kiliomenos aan de overkant van de straat. We zien ook een taverne die er wel gezellig uitziet, misschien kunnen we hier straks eventueel wel iets eten.

Wat verderop komen we in Ano Volimes, wat in het Nederlands zoveel als ' Boven Volimes' zou betekenen. We volgen een smal pad naar beneden en vervolgens weer naar boven tussen dennen en weiden. Ook twee oude molens duiken in de verte op en we krijgen van bovenuit een zicht op de twee aparte dorpjes.
Wanneer het middag is zoeken we een geschikt plaatsje waar we onze boterhammetjes kunnen opeten en daarna gaat het weer verder.
Het wandelpad loopt omhoog door de rustige natuur maar na een tijdje stoten we op een hindernis. Iemand heeft hier een omheining dwars over het wandelpad gezet en ontzet vragen we ons af of we nu heel de weg terug moeten... We bevinden ons vlakbij de asfaltweg en mijn schoonbroer stelt voor om de omheining gewoonweg op te heffen en er onder door te kruipen. Zo gezegd, zo gedaan, de vrouwen eerst en wanneer ook mijn man aan de andere kant is, nemen we het van mijn schoonbroer over, zodat ook hij er voorbij geraakt.
We plaatsen alles netjes terug in de oorspronkelijke staat en wandelen de laatste paar honderd meters verder tot aan het asfalt.

Volgens een aanwijzing op de kaart zou hier ergens een oud klooster gestaan hebben, maar hoezeer we ook ons best doen, we vinden niets. Misschien weer een punt op de kaart gezet door iemand die zich van plaats heeft vergist ... zoals wel vaker gebeurt. Dezelfde reden ook waarom we destijds zolang tevergeefs naar de Black Cave gezocht hebben om ze dan toevallig op een heel andere plaats te vinden, en zonder enige vermelding op de kaart.
We wandelen door tot we bij een pad komen dat het asfalt terug verlaat en ons weer de natuur invoert. Even later zien we dat we verkeerd aan het lopen zijn. We hebben zonet een super steil pad gezien en dachten niet dat we dit moesten volgen... Wel dus!
Dan maar enkele stappen terug om vol goede moed aan de beklimming te beginnen, wat - mijn schoonzus en mij - met deze temperaturen iets minder goed afgaat. We moeten beiden toegeven dat de natuur hier wel de inspanning waard is, maar we zijn toch heel erg blij wanneer we dit stuk achter ons hebben. Dit gedeelte van de wandeling was echt niet in een staat om het met plezier te lopen...

Daarna hebben we een groot deel waarop we zonder klimwerk kunnen wandelen, tot we op de asfaltweg komen van Volimes naar het uiterste noorden. Hier hebben we de keuze... langs het asfalt binnendoor terug naar Volimes... of een ander wandelpad via een omweg volgen. Lang moeten we niet nadenken, want niemand van ons is een favoriet van asfaltwegen.
We volgen het asfalt voor een klein stukje tot aan het wandelpad en van daar lopen we weer verder door de natuur.
Het laatste deel wordt weer flink klimmen tussen de bergkammen en mijn man en ik herkennen onder ons de vallei naar Diapori Bay. Boven aangekomen ontmoeten we een herder die zijn grote kudde geiten naar een andere graasplaats brengt. Ook hij is van mening dat het wel erg warm is.

Wat later stoten we op een tweede hindernis tijdens deze wandeling. Van veraf zien we een berg takken die de doorgang van het wandelpad verspert en we horen zware machines, die we echter niet zien. Vlakbij de hindernis gekomen, zien we een bulldozer afval op een vrachtwagen laden, die daarna volgeladen wegrijdt.
We zijn hier blijkbaar op een plaats terecht gekomen waar men de laatste maanden het afval verzameld heeft tot er een oplossing kwam voor het afvalprobleem op het eiland. Met de takken heeft men willen verhinderen dat mensen hun afval nog langer hier zouden achterlaten.
Gelukkig voor ons is men bezig om het laatste afval te verwijderen. We kunnen naast de takkenversperring doorgaan en lopen aan de kant verder tot aan de asfaltweg. Van hieruit is het nog maar eventjes lopen tot we terug bij onze auto aankomen.

We rijden tot in het dorp tot bij de taverne die we daarstraks gezien hebben. Het is hier maar stilletjes en niemand te zien, waardoor we beginnen te twijfelen of het wel open is. Van uit een huis aan de overkant roept iemand dat we een ogenblik moeten wachten en dan begint de man ijverig te telefoneren. Wij gaan ondertussen door de openstaande deur naar binnen en zien door het glasraam dat de keuken helemaal leeg en verlaten is en de vuren nog allemaal op uit staan.
Indien de kok nog tot hier moet komen en wij moeten wachten tot alle apparaten klaar zijn om mee te koken, zullen we nog veel geduld mogen hebben. Dat was niet onze bedoeling.
We gaan dan maar terug naar buiten en rijden naar Mariés, waar we stoppen bij Taverna Olive Tree in de hoop dat we daar iets kunnen eten... en ja hoor!
De eigenares schotelt ons een Mixed Grill van vlees voor, voorafgegaan door een bord tomaten en zelfgemaakte kaas.
Na het eten nemen onze gasten afscheid van haar... het was hun laatste bezoek voor dit jaar aan de taverne en ze beloven om volgend jaar - zonder tegenslagen - terug te komen...  

De klokkentoren van de kerk van Volimes

De toren van de kerk gezien vanaf de achterzijde

Een oude molen

Zicht op Volimes

En op Ano Volimes

Een vervallen huisje langs ons pad

Een blik op de oostkust in de mist

Op de achtergrond de bergtop van Kefalonia die net boven het wolkendek uitkomt 

Wandelen tussen de cipressen

En tussen de bergflanken

Onze wandeling

Het hoogteprofiel en de afstand

             

24 mei 2017 - Kalamaki-Argassi-Kalamaki

Net als gisteren maken we er ook vandaag nog eens een sportieve dag van. De vakantie van onze gasten zit er bijna op en ze willen toch nog een paar wandelingen maken voor ze weer terug naar Duitsland vertrekken.
In overleg wordt er gekozen om van Kalamaki, richting Argassi te wandelen en onderweg te beslissen waar we ergens terugkeren. Een lange wandeling willen we er niet van maken.

We rijden nogmaals tot aan de Cave Bar in Kalamaki waar we de auto achterlaten en onze wandeling beginnen. Het pad dat we nu volgen hebben we al verschillende keren gelopen maar het blijft toch altijd een mooie omgeving met mooie uitzichtpunten. Op één van die uitzichtpunten is er sinds de vorige keer een klein kapelletje geplaatst. Zeer waarschijnlijk is hier iemand verongelukt en dan plaatst men op die plaats vaak een kapelletje ter nagedachtenis.
Er worden kaarsjes, een foto, icoontjes van heiligen, een fles water en - bij mannelijke slachtoffers - soms bier of wijn en sigaretten in gezet. Spijtig dat het hier vermoedelijk ook in verband met een triest gebeuren geplaatst is, maar het staat wel mooi op deze hoogte en aan de rand van de heuvel met de zee op de achtergrond.

Op de plaats waar we bij onze laatste wandeling het pad naar de steengroeve genomen hebben, volgen we nu het andere pad naar Argassi. Nog een paar flinke heuvels op en nog een laatste steile klim en dan zijn we bij Taverna Kanalos. Ze hebben geweten waarom ze de taverne op deze plaats moesten zetten... De laatste helling doet de wandelaars meestal zweten en wat smaakt er dan lekkerder dan een fris drankje?
Wanneer we dichterbij komen herkent de eigenaar ons en vraagt hoe het met ons gaat. Na een positief antwoord lopen we door en zegt hij vriendelijk 'tot straks'. Hij weet uit het verleden dat we op onze terugweg steeds iets komen drinken.

Even verderop slaan we het pad in naar het kleine kerkje tegen de berg. Onderweg is er een mooie bron en de bomen bieden een goede schaduwplek, wat bij deze warmte welkom is.
Terug op de asfaltweg lopen we door en volgen het pad dat naar Argassi gaat. Niet zoveel verder slaat een paadje af tussen de olijfgaarden. We hebben dit pad al iedere keer gezien, maar dachten dat het alleen maar voor de boeren was om bij hun velden en olijfgaarden te geraken... Niet dus. We hebben enige tijd geleden ontdekt dat het ook tot Argassi gaat.
We volgen het een tijdje en komen op een hoog punt waar we de omgeving kunnen overzien en besluiten dan om via deze weg verder te gaan tot Argassi. Op de plaats aangekomen waar het andere pad terug naar Kalamaki gaat, keren we terug huiswaarts. Er volgen nog enkele steile hellingen vooraleer we weer bij Taverna Kanalos aankomen. Een fris drankje hebben we zeker wel verdiend.
Mijn schoonzus en ik gaan voor een vers geperste Portokalada, de broers kiezen iets alcoholisch om hun dorst te lessen. Terecht merkt mijn schoonzus op dat dit één van de beste portokalada's is die ze al gedronken heeft en het is een glas in extra groot formaat, meer dan zijn prijs waard dus.

Door al dat klimmen in de volle zon heb ik veel zin gekregen in een fris slaatje. We zijn langer onderweg geweest vanwege de onverwachte omweg langs Argassi en omdat het niet de bedoeling was om zover te gaan, hadden we ook geen lunchpakket klaargemaakt. Daarom besluiten we om hier ook maar een kleinigheid te eten. Mijn man en schoonzus kiezen een Grieks slaatje, mijn schoonbroer en ik willen de Chef Salad wel eens proberen. Onze ogen worden groot wanneer we die laatste voor onze neus geschoteld krijgen, help... hoe gaan we die helemaal op krijgen?
Het smaakt heerlijk en met extra verse ingrediënten bereidt, ... zeker een pluspunt voor de taverne. Mijn schoonbroer krijgt zijn bord met veel moeite leeg, maar mijn man moet een klein deel van mijn bord overnemen. Het is te lekker om niet alles op te eten, maar voor een kleine eter als ik toch iets teveel.
Na het eten krijgen we nog een nagerechtje van het huis. We kunnen kiezen tussen een ijsje of verse Griekse Yoghurt met honing en walnoten. Alweer heel lekker en eigenlijk hadden we al meer dan genoeg gegeten...

Meer dan voldaan en met overvolle maag beginnen we daarna aan het laatste stuk op weg naar de auto. Bij de laatste klim laten wij vrouwen, onze mannen maar doorlopen. Wij doen het rustiger aan en komen wat later dan de broers bij de auto aan. Enkele minuutjes later zijn we weer thuis. We hebben vandaag geen avondeten meer nodig... een frisse frappe volstaat tot morgenvroeg!

Kleine Matia wil ons eraan herinneren dat we hem niet mogen vergeten

Een gedachtenis kapelletje langs ons pad

Een heel oud klooster ver weg boven op een heuvel... even dichterbij gehaald

Sommige bloemen zijn met weinig tevreden om te groeien

Heel in de verte de stad en de haven

Een Chef Salad, vééél groter dan op deze foto lijkt

Het strand onder aan de heuvels van Kalamaki

Sportievelingen op het strand

Onze wandeling

Het hoogteprofiel en de afstand

23 mei 2017 - Limni Keriou- Keri

Eergisteren hadden we nog pech op onze wandeling en kregen we op de top van de Vrachionas te maken met pikzwarte wolken en een felle, ijskoude wind. De rest van de wandeling hadden we niet te klagen en zorgde de zon voor de opwarming. Vandaag ziet het weer er veelbelovend uit en de zon staat al te stralen van bij het ontwaken.
Dat geeft ons zin in nog een wandeling en in overleg met onze gasten kiezen we voor een rondwandeling in de omgeving van Keri.

We rijden nogmaals tot op de parking van Limni Keriou en beginnen daar aan onze wandeling.
Mijn man en ik maakten deze wandeling al eens in oktober en we weten sindsdien dat een paar delen van het wandelpad afgesloten zijn door privé eigenaars. Daarom beginnen we deze keer ook niet aan het meer en via het smalle paadje naar de hoofdbaan, maar vertrekken langs de straat met de supermarktjes en de vakantiehuizen.
Aan de wegwijzer naar Villa Christina volgen we die smalle weg tot we op de baan naar Keri uitkomen. In plaats van naar Keri te gaan, nemen we de andere kant en juist voorbij het bruggetje komen we aan een elektriciteitscabine. Hier begint het wandelpad en in tegenstelling tot vorige keer is hier gemaaid zodat we duidelijk kunnen zien waar het pad begint.
Vorige keer zagen we een rode pijl die op een rots geschilderd was, maar een pad was er niet te vinden. Onze wandel-GPS precies volgend zijn we toen door het hoge gras gelopen om even later op het juiste pad terecht te komen.
Waarschijnlijk heeft men gemerkt dat het pad overgroeid was en is men daarom maar met de bosmaaier langs geweest.

Het smalle paadje loopt omhoog tot we op een breder kiezelpad uitkomen. Van hieruit lopen we langs olijfgaarden en dennenbossen, onderweg genietend van de omgeving. Wanneer we achterom kijken zien we het meer en Limni Keriou onderaan de heuvels van Agios Sostis. Een mooie oude olijfboom moet ook op de foto en dan komen we bij de weg van Keri naar Agalas.
Voor we die weg opgaan zetten we ons eerst neer bij de rand van een olijfgaard en halen onze boterhammetjes uit de rugzak. Het mandje van Matia wordt opengemaakt en hij gaat dadelijk de nabije omgeving verkennen. Aan alles merken we dat hij er plezier in heeft om met ons mee te wandelen. Onderweg slaapt hij rustig in zijn draagmandje en bij de picknick ravot hij tussen de bloemen, de struiken en het gras.

Na de lunch volgen we eventjes de asfaltweg naar Keri en slaan dan rechtsaf aan de wegwijzer naar Keri Village. Hier is het even klimmen tot we aan de antennes komen en daarna lopen we door een bos en krijgen we nog even het schildpadeiland Marathonissi te zien. De zon versterkt de dennengeur van het bos en dit nodigt ons uit om er even te blijven genieten, ondertussen eten we wat fruit.
We zetten onze wandeling verder en komen na een tijdje op de plaats van waar we de rotsen van Cape Keri vanaf een andere kant zien dan gewoonlijk. Ook aan deze kant van de rotsen is het water prachtig blauw.
We lopen door tot we aan de weg van Limni Keriou naar Keri komen en volgen die enkele meters, om dan aan de overkant een ander wandelpad in te slaan. Er komen nog wat serieuze hellingen voor we op het pad komen dat via de Skopos van Keri naar Limni Keriou loopt.
Aan de weg naar Marathia gekomen moeten we die alleen nog maar oversteken, het steile pad naar de haven van Limni Keriou nemen en we zijn weer bij de auto die vlakbij het strand staat.

Mijn man en onze gasten gaan even verkoeling zoeken in het water, terwijl ik op het strand blijf bij Matia. Nieuwsgierig als hij is loopt hij even in het water, maar al even snel is hij er weer terug uit. Katten en water... dat is geen goede combinatie.
Even later rijden we richting Marathia voor een etentje bij Taverna Marathia Star. Mijn schoonbroer kiest de Gegrilde Sardienen, ik ga voor de Chicken Souvlaki, mijn man kiest natuurlijk weer de Lamb Kleftiko en mijn schoonzus heeft een voorkeur voor de Chicken Gyros. Voor ons allen samen nemen we nog een bord Briam, dat zijn gestoofde groenten en we willen die toch ook wel eens proberen.

Na het eten neemt onze familie afscheid van onze vrienden met de belofte volgend jaar terug te komen en wij zeggen tot de volgende keer, ons zien ze hier vanzelfsprekend nog vaak terug.
Dan is het tijd om terug naar Agrilia te rijden...

Meer foto's en belevenissen over dezelfde gelopen wandeling met een beetje verschil in route bij 4 oktober 2016

Een olijfgaard met links een heel oud en mooi exemplaar

Een olijfboom met een wel heel aparte stam

Het bos op de top

Ook aan deze kant van Cape Keri is het water mooi blauw

Een steile klif

Zicht vanaf de Skopos op Limni Keriou en de baai van Laganas

Het strand van Limni Keriou

Vanaf het strand kijken naar het schildpadeiland Marathonissi

Matia houdt niet van het water

Gegrilde Sardienen

21 mei 2017 - Van Loucha naar het hoogste punt van Zakynthos

Na een rustdag gisteren gaan we vandaag naar het hoogste punt van Zakynthos. Mijn schoonbroer heeft eergisteren laten horen dat hij daar naartoe wil en we gaan zijn wens bij deze vervullen.
Bij ons in Agrilia ziet het weer er best goed uit, blauwe lucht met witte wolken en het zonnetje dat regelmatig schijnt. Boven de bergen hangt echter een grijs wolkendek, maar dat gebeurt wel meer. Het lijkt alsof de wolken niet over de bergkam geraken en wij genieten dan van het mooie weer in het vlakke deel van het eiland, waar we over de zon en mooie temperaturen niet te klagen hebben.

Wanneer we onze rugzakken klaarmaken neem ik - zoals altijd in deze tijd van het jaar - een fleecejasje mee. Ik heb nogal snel kou wanneer de zon achter de wolken kruipt of bij wat meer wind. Een jasje onder de klep van mijn rugzak kan het verschil niet maken en ik hoef dus geen kou te lijden.
We rijden zoals meestal via Kiliomenos en net voor we in Agios Leon komen, slaan we af naar Loucha, waar we onze wandeling willen beginnen. Op ons vertrouwde plaatsje aan het begin van het wandelpad tussen Loucha en Gyri, laten we de auto veilig achter en we gaan op pad.

Dit pad is al heel vertrouwd voor ons twee, hier zijn we de voorbije jaren al vaker geweest. Het stappen gaat goed en door de wolken hebben we geen last van de warmte tijdens onze tocht.
Na een tijdje nemen we een pad waar ook mijn man en ik nog niet gewandeld hebben. Bij onze vorige tocht naar de top zijn wij vanuit de omgeving van Kampi vertrokken. Dit deel is ook nieuw voor ons.
Wanneer het pad samenkomt met het pad dat we toen vanuit Kampi gevolgd hebben, kijken we uit over de andere kant van het eiland en we zien donkere wolken op ons afkomen. Kefalonia is helemaal niet te zien en de wolken worden donkerder naarmate we dichter bij de top komen.
Mijn schoonbroer is altijd positief wat de regenkansen betreft, maar bij deze wolken moet ook hij bekennen dat een kletsnat pak er dik inzit en we hebben geen van allen een regenjasje mee. Er komt een heel harde wind opzetten en het wordt ijskoud. Nu zijn ze allen jaloers op mij vanwege mijn jasje... het zal ze leren! Zelfs met mijn jasje aan bibber ik van de kou.

Bijna op de top zien we gitzwarte wolken vlak boven ons hoofd komen en we lopen snel door, in de hoop dat we daar ergens kunnen schuilen, want boven de dorpen zien we de regenstralen onder de wolken en het lijkt alsof het avond wordt.
We bereiken de top maar zoals we reeds vreesden is er nog altijd geen schuilplaats te zien en de wind blaast ons bijna omver. Gelukkig staan we niet aan de rand van een klif, zoveel moeite kost het ons om rechtop te blijven. We staan met ons hoofd in de wolken die in sneltreinvaart overvliegen.
Als bij wonder valt er geen druppel regen en mijn schoonbroer vindt een beschut plaatsje achter dicht struikgewas. Die beschutten ons tegen de ijskoude wind en laten ons een beetje opwarmen wanneer de zon af en toe even komt piepen. We halen onze boterhammetjes boven en op de top, met zicht op de in zon badende oostkust, genieten we toch ondanks alles van onze Picknick.

Wanneer het ergste voorbij is verlaten we ons plaatsje en nemen nog een paar foto's van de steen die het hoogste punt aangeeft. Dan maar snel weer aan de afdaling beginnen en de koude achter ons laten. De afdaling gaat vlot en stilaan raken we terug wat opgewarmd. Wat later komt de zon erdoor en het laatste deel van de wandeling wordt het nog lekker warm en beginnen we zowaar nog te zweten.
Terug bij de auto gekomen, merkt mijn schoonbroer op dat het nog vroeg in de namiddag is en vraagt of we zin hebben om nog even naar Loucha te wandelen. Dit dorpje is samen met Gyri één van zijn favoriete dorpen. We wandelen de asfaltweg af tot waar het dorp begint en de vrouwen krijgen de keuze of we via de kiosk naar beneden gaan, of in de andere richting verder gaan. In ons eigen belang kiezen we voor de kiosk, dan moeten we straks wat minder steil via het dorp weer omhoog.

In de kiosk hebben we een uitstekend zicht over het kleine dorpje in het dal en het beeld ontlokt mijn schoonbroer de woorden dat dit toch wel het mooist gelegen dorpje van Zakynthos is. Via het smalle paadje dalen we af naar het dorp en komen voorbij het gebouw wat eens Café Loucha was. Het spijt ons nog altijd heel erg dat het gesloten werd. We hebben hier trouwens zo vaak gezellig gezeten en lekker gegeten.
Via het smalle straatje aan de kerk lopen we terug omhoog en daarna langs de asfaltweg terug naar de auto.
Mijn schoonbroer nodigt ons uit om bij Taverna Olive Tree in Mariés te gaan eten. De taverne trekt hen aan omdat de eigenares in haar jeugdjaren verschillende jaren in Duitsland heeft gewoond. Ze geniet er bijgevolg van om met onze gasten en met ons nog eens een woordje Duits te kunnen spreken.
Na het etentje keren we weer terug naar ons huisje...

Op weg naar de het hoogste punt van Zakynthos

Dreigende wolken komen dichterbij

Het hoogste punt na het verdwijnen van de donkere wolken

Tijdens de afdaling schijnt de zon 

Net als eergisteren dezelfde camouflagetechniek van een spin met haar prooi

Het dorpje Loucha gezien vanaf de kiosk

Een oude olijfboom langs het pad van de kiosk naar het dorp 

Onze wandeling, zonder het deel van de auto naar het dorp

Het hoogteprofiel, zonder het deel van de auto naar het dorp

19 mei 2017 - Kloosterpadroute en Alykes

Toen we gisteren bij het kleine witte kerkje ergens boven Katastari stonden, vertelde mijn schoonbroer dat hij de door ons aangeduide kloosterpadroute ook wel eens wou bewandelen.
Zo gezegd zo gedaan, dus maken we er vandaag dadelijk werk van en dan kunnen we hen gelijk ook de mooie plekjes aan de Venetiaanse brug in Alykes laten zien.

Mijn man en ik hebben deze wandeling bijna vier jaar geleden al eens gemaakt, maar ik ben er toch al heel wat van vergeten. Meteen een gelegenheid om mijn herinneringen terug wat op te frissen.
In tegenstelling tot gisterenmorgen schijnt de zon al van bij het ontwaken volop. We zien een stralend blauwe lucht en het beloofd warm te worden, en van datgene wat ik me nog herinner is er zo goed als geen schaduw onderweg.

We rijden dezelfde weg van gisteren, maar in plaats van de weg naar Kalithea in te slaan rijden we door Katastari tot aan het fruitkraampje in de buurt van het oude klooster. Het kraampje is gesloten maar we hopen dat het open is na onze wandeling. Aan de overkant van de weg parkeren we de auto aan het begin van onze wandeling en onze gedachten gaan terug naar vorig jaar in juni toen we hier ook gestaan hebben. We wilden net aan onze wandeling naar Xigia Beach beginnen, toen er een hevig onweer met stortregen losbrak en ons meer dan een uur heeft vastgehouden in onze auto.
Al bij al hebben we achteraf nog een heel mooie wandeling gemaakt, maar we kunnen het toch niet laten om even over dat onweer te praten. Voor vandaag moeten we echter niet bang zijn, een onweer en regen zit er helemaal niet in. Gelukkig maar!

Het eerste wat we op onze wandeling tegenkomen is het oude klooster waar men de laatste jaren heel veel werk aan heeft besteedt om het te restaureren. Bij ons bezoek vier jaar geleden konden we er nog gewoon rondlopen, maar nu is de muur er rond ook klaar en staat er een poort. Twee grote honden bewaken het domein waardoor we beginnen vermoeden dat het privé-bezit geworden is. Zo spijtig, want dit zou een grote trekpleister kunnen zijn. Alles is prachtig gerenoveerd en een oud klooster met kerk is altijd de moeite waard om te bezichtigen.

Van daaruit loopt het pad alsmaar bergop en wanneer het middag is zijn we op het hoogste punt van onze wandeling. De top van de Vrachionas is van hieruit duidelijk zichtbaar en wanneer we vertellen dat wij twee - via het pad dat we zien - naar het hoogste punt van het eiland gewandeld zijn, vindt mijn schoonbroer die wandeling ook wel de moeite waard. Alweer iets voor ons 'te doen' lijstje.
We zoeken een geschikt schaduwplekje om te picknicken en na enige tijd vinden we dat onder een mooi gevormde boom. De horizontaal gegroeide stam biedt een perfecte zitplaats voor twee van ons, de twee anderen zetten zich op een steen die als zitplaats kan dienst doen.
De boterhammetjes worden boven gehaald en we genieten alweer van de rust en de stilte. Kleine Matie kan maar niet genoeg krijgen van de grassprieten en de bloemetjes. Na de lunch wordt het afval - zoals altijd trouwens - in een plastiek zakje in onze rugzakken gestopt om thuis in de vuilnisbak te belanden.

Wat later staan we op een punt waar we het wandelpad van gisteren kunnen zien. Van daaruit gaat het bergaf tot aan de kerk waar mijn man en ik vorig jaar - bij een andere wandeling - een schuilplaats vonden voor een regenbui. We nemen wat foto's en wandelen dan verder via het dorpje Chartata tot we op de asfaltweg naar het noorden komen.
Hier is het heel druk door vrachtwagens die op en af rijden met afval. Helemaal niet gezellig om te wandelen en daarbij nog gevaarlijk als wandelaar wanneer je aan de kant van de weg loopt en een vrachtwagen op dat punt kruist met een tegenligger. We lopen zo snel mogelijk door tot we bij het fruitkraampje komen.
De vrouw van het kraampje herkent ons nog van vorig jaar en we zetten ons aan een tafeltje. Om onze dorst te lessen bestellen we twee Portokalada's, een Lemonada en een biertje. Vanaf dit hoge punt hebben we een prachtig zicht over de zee en de oostkust van het eiland.
Al snel stoppen er nog meerdere toeristen en ook vier fietsers komen bij het kraampje zitten. Na een tijdje op hun gsm's te hebben getokkeld en het uitzicht te hebben bewonderd, rijden ze netjes terug weg zonder ook maar iets verbruikt te hebben ... Je moet maar durven!

Ook voor ons is het tijd om op te stappen. We lopen naar onze auto aan de overkant en rijden naar Alykes. We parkeren bij Taverna Potami waar we later op de dag willen gaan eten. Van vorig jaar weten we dat de keuken pas tegen het avondeten opengaat en wanneer mijn schoonbroer gaat informeren krijgt hij te horen dat de kok om 16.00 komt. Nog ruim de tijd dus om de omgeving te verkennen.
Aan de brug bij Potami wordt eerst wat rondgekeken. In de rivier zien we vliegende vissen steeds opnieuw uit het water opspringen en een eind verder er terug induiken, mooi om naar te kijken. Dan wandelen we langs het water tot bij de Venetiaanse brug, steken die over om via het haventje naar het strand te wandelen. Tot onze verbazing ligt dat al behoorlijk vol en na even tot aan het einde van de pier te hebben gewandeld, gaan we verder langs het strand tot aan de zoutmeren.
Van daaruit wandelen we door de straat met winkeltjes, hotels en eetgelegenheden tot we terug bij de Venetiaanse brug komen. Deze keer wandelen we via de andere rivieroever terug tot aan de Potami en onderweg bekijken we nog ijverig de bloemen die we tegenkomen.

Bij de taverne bestellen we een Chicken Filet Potami voor mijn schoonzus en een Chicken Filet à la crème voor mij. De twee broers delen een 'mixed grill' van vis voor twee personen. Zoals ook vorig jaar is het eten weer heel lekker en de mensen van deze taverne zijn weer heel erg vriendelijk.
Spijtig dat het zover van ons huisje gelegen is, anders zouden we hier wel vaker komen eten.
Heel voldaan na een alweer geslaagde dag rijden we terug naar Agrilia...

Meer foto's en belevenissen van de brug en omgeving van Alykes bij 30 september en 1 oktober 2016

Het gerestaureerde klooster

Een spin kiest een bloem van dezelfde kleur om haar prooi te vangen

Een prima zitplaats voor de picknick

Zicht diep onder ons op de baai van Alykes en de zoutmeren

De rivier met zicht op de bergen aan de oostkust

Bloeiende struiken en bomen langs de rivier

Bloemetjes en zaden van een cederhout boom

Gezellig eten bij Potami met zicht op de rivier

Mixed Grill van vis

Chicken Filet Potami en Chicken Filet à la crème

Onze wandeling, zonder het deel in Alykes

Het hoogteprofiel en de afstand, zonder het deel in Alykes