De rugzakken worden klaargemaakt en ook het draagmandje voor de kleine Matia wordt klaargezet. Ons plan om onze kleine vondeling op die manier mee te nemen op onze wandelingen was eergisteren een succes en zo kunnen we toch nog met ons vieren gaan wandelen zonder de plannen te moeten wijzigen.
Sinds een paar dagen eet die kleine kapoen geplette natte vleesbrokjes uit het bekende roze zakje... dat we hier slechts in één winkel gevonden hebben. Blijkbaar hebben babykatjes hier geen voeding nodig want er wordt bijna overal alleen maar aan grote katten gedacht. Gelukkig is er hier een supermarkt die afhangt van een bekende Belgische supermarktketen en daar vinden we precies wat we nodig hebben.
De vleesbrokjes geven een meer gevuld gevoel, maar voor onderweg wordt toch nog het geliefde papflesje meegenomen.
We rijden net zoals eergisteren via Kiliomenos en Agios Leon, in Anafonitria slaan we rechtsaf en parkeren de auto net voor het dorp van Volimes. Vorig jaar maakten mijn man en ik deze wandeling ook al eens in september, maar in deze tijd van het jaar hopen we er meer bloemen tegen te komen.
Deze keer nemen we niet de asfaltweg, maar vertrekken aan een pad dat begint waar de fietsweg eindigt. We zijn geen van allen liefhebbers om over asfaltwegen te lopen en even verder komen we op het pad langs waar we vorig jaar gelopen zijn. Hier moeten we even een smalle asfaltweg volgen, maar die is zo rustig dat we gewoon naast elkaar kunnen lopen, auto's komen hier in het voorseizoen slechts zelden.
Even verderop kunnen we de asfaltweg al verlaten en wandelen door de bossen en langs olijfgaarden. We slaan een pad in waar we - even voorbij een stenen hutje - een mooi uitzicht hebben over het eiland Kefalonia. Bij dit uitzicht halen we onze boterhammen boven, genietend van de absolute stilte en de prachtige natuur. Matia kan hier zijn hartje ophalen tussen het lange gras en springt speels naar alle bloemetjes die hij ziet.
Ineens voelen we regendruppels en kijken verwonderd naar de lucht... waar komen die druppels vandaan? De blauwe lucht is zo goed als wolkenloos. Gelukkig blijft het bij enkele druppels want we hebben geen van allen een regenjasje mee. Wie denkt er trouwens bij een blauwe hemel aan regen?
Na de lunchpauze wandelen we verder en komen na een tijdje op de plaats waar het pad naar de kloosterruïnes begint... of wat er nog overblijft tenminste. Na de zware brand die hier een aantal jaren geleden woedde, hebben nieuwe dennen het pad overwoekert. Toen mijn man en ik hier in september het pad namen, merkten we alleen maar aan de rotsen die het pad vormen waar we moesten lopen. Aan het einde van het pad moesten we toen een weg banen tussen dennen die groter waren dan wijzelf.
Onze gasten zien het avontuurlijke van het pad wel zitten, liever dan een omweg te lopen en daarna langs dezelfde weg terug te moeten.
Vol goede moed beginnen we eraan. Mijn man gaat voorop, wij volgen op korte afstand om elkaar niet kwijt te spelen tussen al dat dichtgewassen groen. Het pad loopt steil naar beneden en goed oplettend waar we onze voeten zetten op het rotspad, bereiken we de open vlakte waar de ruïnes van het klooster van Agios Andreas staan.
Tussen de ruïnes rusten we even uit en even later komen twee Duitse vrouwen uit de andere richting bij de ruïnes aan. We hadden hen ontmoet net voor we het pad ingeslagen zijn en heel geïnteresseerd vragen ze of er een kortere weg is. Ze hadden gezien dat wij linksaf geslagen zijn maar wisten niet precies waar we gelopen hebben. Mijn man en schoonbroer tonen hen waar het pad uitkomt en de vrouwen besluiten het er - ook zonder gps - op te wagen om via dit pad terug te gaan van zodra ze geluncht hebben.
Wij vervolgen onze wandeling maar kiezen op onze terugweg voor de omweg. Wanneer we terug bij het begin van het pad aankomen, horen we de vrouwen in de verte roepen dat ze het eindpunt gevonden hebben. Even later komen ze tussen de struiken uit, blij dat ze het erop gewaagd hebben.
Voor ons wacht nu een deel van de wandeling dat we langs dezelfde weg moeten teruglopen, maar aan de smalle asfaltweg gekomen slaan we nu rechtsaf om even verder de fietsweg te nemen. Zonder ook maar iemand tegen te komen op dit rustige pad bereiken we onze auto.
We verfrissen ons even en rijden dan naar Mariés, waar we een afspraak hebben met de eigenares van Taverna Olive Tree. Bij ons etentje eergisteren wilde ze artisjokken meegeven. De lieve mevrouw legde ons uit hoe we de artisjokken konden bereiden op de speciale wijze zoals ze in Zakynthos klaargemaakt worden. Maar ook al is mijn schoonzus een zeer goede kok en kook ook ik niet onaardig, hieraan waagden we ons toch niet.
Bijgevolg stelde mijn schoonbroer voor dat we vandaag zouden terugkomen en zij voor ons de artisjokken zou bereiden. Dat voorstel werd dadelijk aanvaard en nu zijn we dus op weg om het resultaat te gaan proeven.
We krijgen eerst een bord tomaten met zelfgemaakte kaas en brood en dan komen de artisjokken op Zakyntische wijze. Niet alleen de harten of bodems, maar in zijn geheel bereidt en gevuld met rijst. We zijn alle vier zeer tevreden van het resultaat en zijn van mening dat de vrouw steeds opnieuw voortreffelijk kookt. Als verrassing krijgen we nog een nieuwigheid als dessert, kaas op een andere wijze gemaakt met honing er over. Wat worden we deze avond toch weer verwend!
Zeer tevreden en voldaan rijden we huiswaarts, onze dag was meer dan geslaagd...
Meer foto's en belevenissen over dezelfde gelopen wandeling bij 16 september 2016
Wandelen tussen dennen en olijfbomen
Het stenen hutje vlakbij onze picknickplaats
Het laatste deel van het overwoekerde pad met zicht op de ruïnes van het klooster
En dan komen we bij het oude klooster
Zicht door de poort op het oude kerkje, daterend van 1671
Staverridderspoor langs ons pad
De fietsweg liggend tussen het groen
De overheerlijke artisjokken op Zakyntische wijze
Onze wandeling
Het hoogteverschil en de afstand
Geen opmerkingen:
Een reactie posten