Onze kleine Matia is vandaag vier weken oud en heeft alweer flinke vorderingen gemaakt.
Vorige week toverde mijn man een isomo vershoudbak voor vis om tot een kattentoilet. Een babypoes zou vanaf vier weken kunnen getraind worden om op de kattenbak te gaan en we wilden alles tegen die tijd klaar hebben.
De bak werd met kattenbakvulling gevuld en voor de grap werd de kleine Matia er in gezet. Onze verbazing kon niet groter zijn toen die piepkleine pootjes in de korrels begonnen te graven en er een plasje werd achtergelaten. Ik had mij al afgevraagd hoelang het zou duren voor zo'n kleintje - zonder het voorbeeld van een mama - zou snappen hoe dat werkt, maar de natuur helpt zo te zien een handje.
Gisterennacht mocht ik voor het eerst sinds 3 weken ook weer eens doorslapen, aan het geven van de nachtelijke flesjes is nu een einde gekomen.
Tijd nu om aan onze eerste wandeling te beginnen. We gaan een wandeling maken die mijn man en ik vorig jaar op 29 augustus al gemaakt hebben, maar samen met onze gasten willen we die nog wel eens overdoen.
Het draagmandje dat we bij de dierenarts kochten wordt klaargemaakt met daarin een warme fleecedoek. Een voorraad melk en het papflesje worden in een isolatiezakje gestopt en verdwijnen in de rugzak ... Klaar voor het grote avontuur!
We rijden via Kiliomenos en Agios Leon naar Anafonitria, waar we net voor het dorp een geschikte plaats naast de weg vinden om onze auto achter te laten. Het eerste wat we tegenkomen zijn de winkeltjes en enkele tavernes langs de weg naar het oude klooster.
Ook al hebben we eerder al eens een bezoek gebracht aan het klooster, we lopen er toch nog even langs. We zijn de enige bezoekers en kunnen foto's maken zonder dat er vreemden mee op de foto staan. Wanneer we terug aan de poort komen is er net een bus vol toeristen gestopt... Hebben wij even geluk gehad.
Dan wandelen we verder via een paadje aan de achterkant van het klooster en het bijhorend kerkhof. Tussen velden en weiden genieten we van de rust en komen even later bij een weide met drie ezels. De witte herkennen we als de ezel die in het toeristische seizoen bij het klooster staat en de twee anderen zijn de mama en haar kleintje die vorig jaar in een andere weide stonden. Het kleintje is ondertussen al flink gegroeid.
Even verderop komen we bij het kleine witte kerkje waar we vorig jaar nog gepicknickt hebben. Bij een kort bezoekje binnenin wordt er een kaarsje aangestoken voor mijn overleden schoonouders. We weten uit gesprekken die we vroeger hadden dat ze dit zeker op prijs zouden stellen.
We wandelen verder tot we langs het pad een geschikt plaatsje vinden voor onze lunch. Kleine Matia heeft zich al die tijd voorbeeldig gedragen, maar nu krijgt hij honger en is het tijd dat ik zijn flesje bovenhaal. Als hij zijn buikje rond heeft gegeten loopt hij nog even rond terwijl wij onze boterhammetjes opeten en wordt dan weer in zijn mandje gezet voor het vervolg van onze wandeling.
Wanneer we op de asfaltweg naar Porto Vromi komen, slaan we een paar meters verder een kiezelpad in dat langs de bergflank dicht bij de zee loopt. Langs het pad staat een vervallen gebouw waarop in rode verf 'restaurant' staat geschreven. Een restaurant op deze eenzame plek roept bij ons vragen op. Geen wonder dat het vervallen is... denken we met zijn allen.
Dichtbij de rand langs de zee maken we foto's van de rotsen en wanneer we ons omdraaien om verder te gaan schrikken we allemaal. Niet ver voor ons staat een groep varkens die vrij rondlopen op de bergflank. Voorzichtig proberen we hen via een omweg te vermijden, er staan een paar grote exemplaren tussen en een duw van hen zien we niet zitten. Gelukkig zijn ze vredelievend en laten ons passeren om onze wandeling te vervolgen.
Na een afdaling komen we bij een gerestaureerd kerkje waar we even rusten en een kijkje nemen binnenin. Vorig jaar was ik hier ook met mijn man en heb toen alleen de inkomhal gezien. Nu ga ik met mijn schoonbroer en schoonzus ook de eigenlijke kerk bezichtigen.
Daarna volgt een steile helling tot we weer op de weg naar Porto Vromi komen. Op onze terugweg lopen we langs de asfaltweg terug naar boven en komen dan via het dorp terug bij onze auto aan.
Op weg naar huis stoppen we in Mariés, we hopen dat we bij ' Taverna Olive Tree' iets kunnen eten. Toen mijn man en ik er enkele weken geleden wilden eten was het gesloten, maar nu staat de deur open en we worden met open armen ontvangen. Wanneer we vertellen dat we die keer tevergeefs zijn langs geweest, vraagt de vrouw waarom we niet gebeld hebben om te zeggen dat we wilden komen.
Volgens haar zijn we net als familie en ze had met veel plezier voor ons willen koken. In de toekomst moeten we even bellen en zeggen wat we graag willen eten... dan maakt ze dat voor ons klaar. Dit is typisch Grieks, wanneer ze je in hun hart hebben gesloten, gaan ze desnoods door een vuur voor je.
Mijn man en schoonzus bestellen ' Kokkinisto' en mijn schoonbroer en ik willen de ' Mousaka' wel eens proberen. Terwijl het eten bereid wordt, worden we verwend met twee soorten kaas die ze zelf gemaakt hebben en zelfgebakken brood. Met de zelfgemaakte wijn erbij wordt het etentje zoals altijd een waar smulfestijn.
Na de maaltijd komt de eigenares aangedragen met een zak artisjokken uit hun tuin om thuis klaar te maken. Daar noch ik noch mijn schoonzus weten hoe ze lekker te bereiden, spreken we af dat we overmorgen terugkomen en de eigenares ons dan een lekkere maaltijd met de artisjokken voorzet.
We kopen nog twee flessen van hun zelfgemaakte wijn en rijden huiswaarts...
Meer foto's en belevenissen over dezelfde gelopen wandeling bij 29 augustus 2016
Het oude klooster van Anafonitria vanaf de binnenkoer
Vlakbij het klooster zagen we nog een ontbrekende mini-orchidee
Het gerestaureerde kerkje op weg naar Porto Vromi
Binnenzicht in het kerkje
En nog eens vanuit een andere hoek
Een heel aparte maar mooie bloem
Een distel
Onze wandeling
Het hoogteverschil en de afstand
Geen opmerkingen:
Een reactie posten