In de voormiddag rijden we even langs de dierenarts met ons vondelingetje. Ze heeft een oogje dat soms wat dichtzit en we willen er druppeltjes voor halen.
De dierenarts is wel erg verrast wanneer ze de kleine meid terugziet. Ruim twee weken geleden was ons vondelingetje nog bijna een vogel voor de kat, wanneer ze langs de kant van de weg gedumpt werd. De dierenarts is van mening dat ze inmiddels al flink gegroeid is en in goede tot zeer goede gezondheid verkeert. Ze had zelfs niet verwacht dat het ons zou lukken om haar er door te halen.
We krijgen de raad om bij de apotheker wat oogdruppels te halen en ze geeft haar meteen ook een middeltje tegen de wormen. De pasta wordt met een spuitje in het mondje gespoten en kleurt de lippen meteen roze. Net of onze kleine Matia stiekem aan de lippenstift gezeten heeft...
Er wordt een afspraak gemaakt om over twee weken nog eens langs te komen, waarschijnlijk voor een eerste inenting. Terloops vraag ik even of zij reeds kan zien of mijn gedacht dat het een meisje is juist is. Ik krijg te horen dat het nog niet duidelijk te zien is maar ze vermoedt dat het 'a boy' is. Oh neen, toch niet weer hetzelfde van toen met onze Leni...
Leni is bijna drie jaar geleden ook als gedumpte kitten bij ons huisje aangekomen, maar was een paar weken ouder en kon al zelfstandig eten. We gaven haar de Griekse naam ' Eleni' in de vaste overtuiging dat het een meisje was. Na een aantal weken bleek ik mij vergist te hebben en moesten we haar naam veranderden in Leni... voor een jongen dus.
Maar deze keer met Matia was ik er vast van overtuigd dat het een meisje zou zijn. Blijkbaar zitten de kenmerkende tekens nog inwendig bij zo'n klein poesje en kan zelfs de dierenarts het in het begin nog niet met zekerheid zeggen.
Tot we zekerheid hebben blijven we dus maar gewoonweg 'haar' zeggen...
We kopen bij de dierenarts nog een draagmandje voor de kleine Matia. Hier in Zakynthos heeft een dierenarts niet alleen een dierenartsenpraktijk maar er hoort ook een dierenwinkel bij, wat soms wel handig kan zijn.
Volgende zondag komen de broer van mijn man en zijn vrouw drie weken logeren bij ons en zoals ieder jaar staan er verschillende wandelingen op de agenda. Onze vondeling heeft heel die planning dus al in de war gestuurd want ze kan onmogelijk een dag helemaal alleen gelaten worden. Ook dan heeft ze nog regelmatig haar flessenvoeding nodig, stilaan aangevuld met vaste voeding.
Ik was eerst van plan om dan maar niet mee te gaan wandelen, maar weet niet of onze gasten daar blij om zullen zijn. Daarom heb ik voorgenomen om haar (op sommige wandelingen) in een draagmandje mee te nemen. Of het gaat lukken is nog de vraag maar het is in ieder geval het proberen waard...
Een heel wakkere Matia
En hier zalig slapend tussen de warme flessen, verstopt onder mijn oude fleecetrui
Geen opmerkingen:
Een reactie posten