Het beloofd weer warm te worden maar we wagen het erop. De beklimming vanaf Kalamaki gaat op de meeste plaatsen geleidelijk aan omhoog, al is het pad er naartoe langer en moeilijker begaanbaar dan vanuit Argassi.
We moeten maar een paar kilometers rijden tot aan The Cave Bar, waar we onze auto zoals steeds achterlaten. Onze Matia gaat ook weer mee in zijn draagmandje en dan kunnen we aan de wandeling beginnen.
Aan de splitsing met het pad naar Argassi nemen wij het andere pad dat richting de oude steengroeve loopt. Het pad heeft op verschillende plaatsen veel te lijden gehad van de regens in de wintermaanden. Er zijn diepe geulen gemaakt door het water dat van de bergen naar beneden gelopen is. Soms is het pad voor een deel bedolven onder een ingestorte rotswand.
Onderweg blijven we regelmatig staan om te genieten van het uitzicht en om foto's te maken.
Bij de oude steengroeve gekomen moeten we zoeken naar de plaats waar het pad zich bevindt. Aan enkele vertrouwde tekens kunnen we zien waar we de vorige keer gelopen hebben. Even verderop wordt het pas helemaal moeilijk. Het smalle paadje van vorig jaar is helemaal weggespoeld door het overvloedige water tijdens het noodweer in de winter. Wat overblijft zijn rotsen en stenen met daartussen zeer diepe geulen.
Gelukkig hebben we onze wandelstokken meegenomen, die gaan we straks bij de afdaling goed kunnen gebruiken. We moeten soms grote hoogtes overbruggen en een misstap is snel gebeurd. Hier wil je niet meemaken dat je iets verzwikt of breekt, want een ziekenwagen tot hier laten komen kan je echt wel vergeten.
Het klimmen gaat op dit deel van het pad heel moeizaam door de grote schreden die nodig zijn om de hoogtes te overbruggen. Het is dan ook een pak vermoeiender dan vorig jaar. Wanneer er aan dit pad kortelings geen verbeteringen gebeuren en het nog eens een winter geregend heeft, zou het in de toekomst wel eens onmogelijk kunnen worden om vanaf deze kant naar boven te wandelen.
Wanneer we aan een oud fabrieksgebouw komen zijn we opgelucht om even te kunnen rusten. We maken er dan ook maar meteen gebruik van om te lunchen.
Vanaf hier komen we nu op een breder pad, al heeft de regen ook hier soms zware schade aangericht. Halfweg het pad komen we twee wandelaars uit de tegenovergestelde richting tegen. Wanneer ze horen dat we Nederlands praten vragen ze of wij weten waar het oude klooster is. Na wat inlichtingen keren ze om en lopen samen met ons mee naar boven.
Net zomin als wij de eerste keer, vermoedden zij ook niet dat ze er aan de antennes vlakbij stonden.
Bij de ruïnes van het klooster gekomen vraagt de vrouw of Matia even met haar op de foto mag. Die kleine schat steelt het hart van iedereen die van dieren houdt.
Dan vangen we de terugtocht aan, maar niet zonder eerst bij de kantine aan de antennes iets te drinken. De eigenaars herkennen ons nog van de vorige keren en vragen of we weer van Kalamaki komen ... ja dus.
Dat trekt de aandacht van twee andere bezoekers en wanneer ze horen dat mijn schoonzus Duits met ons praat, vraagt de man of het een moeilijk pad is naar Kalamaki en of er vandaar een bus gaat naar Argassi. Het blijken Duitsers te zijn en mijn schoonbroer zegt eerlijk dat het op sommige plaatsen best wel wat moeilijk gaat. Na wat meer informatie besluit hij met zijn vrouw toch het pad te nemen op hun terugweg.
Wij vertrekken iets vroeger en op de plaats waar ze het - bijna onzichtbare - pad moeten nemen, maken wij op de grond een pijl van takken en stenen die in de richting van het juiste pad wijst.
Even later zien we hen op het pad boven ons lopen en roepen ze ons toe dat ze zonder aanwijzing zeker de verkeerde weg genomen zouden hebben.
Voorzichtig en zonder ongelukken komen we in de afdaling voorbij de moeilijke delen en vervolgen onze terugweg. Ondertussen schijnt de zon zonder medelijden op ons neer. Met 28° in de schaduw en onderweg amper een schaduwplek te vinden, zijn we blij dat de zon bij het grootste deel van onze beklimming nog aan de andere kant van de berg stond.
Mijn schoonzus en ik zijn heel tevreden wanneer we bij de auto komen. Na enkele minuutjes rijden komen we thuis aan en maak ik voor iedereen - behalve mijn man - een heel welkome frappe. Mijn man verkiest een fris glaasje witte wijn...
Meer foto's en belevenissen van dezelfde gelopen wandeling bij 9 mei, 1 juni en 7 juni 2016
Zicht op Kalamaki
Matia gaat mee in zijn mandje
Tussen de brem door even kijken op de baai van Laganas en de bergen van Keri
Crepis Zacintha, deze crepis-soort groeit alleen op Zakynthos
Een doorkijk vanop het plein van de ruïnes
De ruïnes van het klooster met in het midden het kerkje
Onze wandeling
Het hoogteprofiel en de afstand
Geen opmerkingen:
Een reactie posten